Η γυναίκα «ιερέας»
Μια βραδιά που έτυχε να τον πάω στα Τουρκοβούνια, καθίσαμε έξω από το σπίτι του μέχρι αργά και μου μιλούσε για διάφορα πνευματικά θέματα, από τα οποία άλλα καταλάβαινα και άλλα όχι.
Θυμάμαι που μου είπε πως όλα πρέπει να τα λέμε στην εξομολόγηση και όχι σε οποιονδήποτε, παρά μονάχα στον ιερέα πνευματικό.
Στη συνέχεια μου διηγήθηκε το εξής:
«Μια γυναίκα μιλούσε με κάποια άλλη για την εξομολόγηση. Εκείνη της αποκάλυψε πως δεν πηγαίνει σε ιερέα, αλλά σε μία γυναίκα που μαζεύει πολλές και τις εξομολογεί.
Μόλις το άκουσα αυτό, της είπα:
– Φέρ’ την μου εδώ, βρε, να την σώσουμε.
– Και είναι και πολύ γνωστή, μου απάντησε εκείνη, χωρίς όμως να αποκαλύψει ποια ήταν εκείνη που τις μάζευε».
Ήταν πλανεμένη και είχε διάφορες εικόνες στο σπίτι της και την πίστευαν οι άλλες. Κατάλαβες;
Πρέπει όλα να τα λέμε στον ιερέα και όχι αλλού.
Ακούς, βρε, είναι δυνατόν; Γυναίκα ιερέας; Ε; Είναι δυνατόν; Τι είμαστε εμείς, προτεστάντες; Ποτέ γυναίκα ιερέας. Ποτέ! Κατάλαβες; Είναι μερικές πλανεμένες και πλανεύουν και τους άλλους. Κατάλαβες;
Από το βιβλίο του Παρασκευά Λαμπρόπουλου, οι «Εμπειρίες μου κοντά στον Άγιο Πορφύριο» των εκδόσεων η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) pemptousia.gr
https://aktines.blogspot.com/2024/07/blog-post_98.html