Μόνο ένα να προσέξεις, με συμβούλεψε ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Να ξεκαθαρίζεις τις σκέψεις σου, που από την πολλή σου ευαισθησία πιέζεσαι και θλίβεσαι. Να τις διώχνεις, να μην παραμένουν. Να αγαπάς τους πειρασμούς που έρχονται και δεν θα ταράζεσαι, ούτε θα θλίβεσαι. Να αγαπάς πολύ όλους τους αδελφούς το ίδιο. Να αγαπάς πολύ τον Γέροντα. Ένας Γέροντας, ένας Χριστός.

– Είναι μεγάλη ιστορία αυτή. Έχει τους τρόπους της. Άμα μπεί ο Χριστός στην καρδιά, τη γεμίζει με την αγάπη Του.

Τότε δεν υπάρχει “μη τούτο, μη εκείνο, μη, μη…”. Μόνο αγάπη… Πάνω απ’ όλα η Αγάπη.
Τα μη ήσαν προ Χριστού. Τα κατήργησε ο Χριστός. Έφερε την Αγάπη. Παράδεισος είναι η ζωή του Χριστού, η υπακοή, η ταπείνωση.

Καί κάποιος άλλος που είχε πρόβλημα αρκετά σοβαρό και πήγε και το είπε στον Όσιο Πορφύριο, του λέει, αφού ήταν ανθρωπίνως άλυτο: “Άκου, παιδί μου, σού εμπιστεύθηκε ο Θεός ένα μικρό πειρασμό, μια μικρή δυσκολία, ένα προβληματάκι… Κι εσύ αντί να χαρείς γι’ αυτό που σού εμπιστεύτηκε, κάθεσαι και στενοχωριέσαι; Πες, “Χριστέ μου, να είναι ευλογημένο! Αφού επέλεξες εσύ αυτό, η η αδυναμία μου όρισε αυτό και εσύ το ανέχεσαι, να είναι ευλογημένο… Καί ευχαριστώ, Θεέ μου”.

Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τα καλά λογάκια όταν πέφτουν στην ψυχή, μένουν, να ξέρετε. Σιγά-σιγά καλλιεργούνται, καρποφορούν και βγαίνουν.