”Αδέρφια καὶ αδελφές μου καὶ πατεράδες μου, ἐμεῖς τὸν ἀγαποῦμε τὸ Χριστό;
Ἂν κατέβαινε ἕνας ἄγγελος κι ἄνοιγε τὴν καρδιά μας, τί θὰ ἔβλεπε μέσα;
Θά ᾿βρισκε νά ᾿ναι ὁ Χριστὸς ὁ ἔρως τῆς καρδιᾶς μας;
Ὦ ντουνιᾶ ψεύτη κι ἀπατεώνα! Γιορτάζουμε Χριστούγεννα.
Καθαρίζουμε τὰ σπίτια μας, πλένουμε τὰ ροῦχα μας…
Ποῦ ν᾿ ἀνοίξῃ ὁ ἄγγελος τὴν καρδιά μας! Τί θὰ βρῇ;
Θὰ βρῇ χυδαίους ἔρωτες· σαρκός, χρημάτων, ματαίας δόξης.
Ἐκεῖ εἶνε ἡ καρδιά μας…
Καὶ ὅμως ὁ Χριστὸς φωνάζει·«Παιδί μου, δός μου τὴν καρδιά σου» (Παροιμ. 23,26).
Τί τὴ θέλει ὁ Χριστὸς τὴν καρδιά; Νὰ τὴν πλύνῃ, νὰ τὴν καθαρίσῃ μέσα στὰ δάκρυα τῆς μετανοίας, νὰ τὴν κάνῃ μιὰ φάτνη κ᾿ ἕναν οὐρανό.”
~ Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης †