ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
Β. ΗΠΕΙΡΟΥ 47 ΜΑΡΟΥΣΙ
ΤΗΛ. 2108025211
Ἀμαρούσιον 16-10-2013

Ἀρ. πρωτ. 82
Μακαριώτατε Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
ΣεβασμιώτατοιἍγιοι Ἀρχιερεῖς,

Πρωτ. 4035
Ἀριθμ. Διεκπ. 1778
Ἀθήνῃσι 26ῃ Σεπτεμβρίου 2013
Συνοδικῇ Ἀποφάσει, ληφθείσῃ ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 31ης μηνός Αὐγούστου ἐ.ἔ., καί κατόπιν σχετικῆς εἰσηγήσεως τῆς Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῆς Βιοηθικῆς, γνωρίζομεν ὑμῖν, ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἐν τῇ ῥηθείσῃ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς, ἤχθη εἰς τήν ἀπόφασιν ὅπως ὑπευθύνως πληροφορήσῃ ὑμᾶς ἐπί τῶν ὡς κάτωθι.

Διά τοῦ νέου Νόμου 3984/2011 περί τῶν μεταμοσχεύσεων καί τῆς δωρεᾶς ὀργάνων, ὁ ὁποῖος ἀντικατέστησε τόν παλαιότερον Νόμον 2737/1999, εἰσήχθη ἡ ἔννοια τῆς εἰκαζομένης συναινέσεως, κατά τήν ὁποίαν ὅποιος δέν ἔχει δηλώσει ἐγγράφως, ὅσον ἦτο ἐν ζωῇ, ὅτι ἀρνεῖται τήν μετά θάνατον δωρεάν τῶν ὀργάνων του, τότε αὐτομάτως θεωρεῖται καί δωρητής. Ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν, ἡ μή ἄρνησις ἑρμηνεύθη ὑπό τοῦ νομοθέτου ὡς συναίνεσις. Ἡ διατύπωσις τοῦ Ν. 3984 (ἄρθρ. 9, παρ. 2) ἔχει ὡς ἑξῆς: «Η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεση του”. Ὁ Νόμος προέβλεπεν ὅτι ἡ ἰσχύς τῆς ἀνωτέρω διατάξεως θά ἤρχιζεν ἀπό 1ης Ἰουνίου 2013.

Εἰς τό ὡς ἄνω μέτρον ἀντέδρασαν διά ποικίλους λόγους διάφοροι φορεῖς, ὡς ὁ Ἐθνικός Ὀργανισμός Μεταμοσχεύσεων, οἱ σύλλογοι μεταμοσχευμένων, οἱ σύλλογοι νεφροπαθῶν, ὁ Πανελλήνιος Ἰατρικός Σύλλογος, ὁ Ἐθνικός Σύνδεσμος Νοσηλευτῶν Ἑλλάδας καί κυρίως ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἡ ὁποία μάλιστα ἀπέσυρε τόν ἐκπρόσωπόν της ἀπό τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἐθνικοῦ Ὀργανισμοῦ Μεταμοσχεύσεων.

Κατόπιν τούτου, ὁ τότε Ὑπουργός Ὑγείας, κ. Ἀνδρέας Λοβέρδος, ὑπεχρεώθη καί προσῆλθεν εἰς συνάντησιν μετά τῶν μελῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, τήν 13ην Ὀκτωβρίου 2011, ὁπότε καί μεταπεισθείς ὑπεσχέθη νά διορθώσῃ διά τροπολογίας τήν ἐπίμαχον διάταξιν, ὅπερ καί τελικῶς ἐγένετο διά τοῦ Νόμου 4075/ 2012, ὅπου εἰσάγεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκογενειακῆς συναινέσεως (Ἄρθρο 55, παρ. 4, ΦΕΚ 86, τεῦχ. Α΄, 11.4.2012), ἤτοι εἰς τήν ἀρχικήν διατύπωσιν τοῦ Ν. 3984 (ἄρθρ. 9, παρ. 2) «Η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεση του”, προστίθεται ἡ περιοριστική πρότασις: «και κατόπιν συναίνεσης της οικογένειάς του».

Ὡς ἐκ τούτου, εἰσάγεται ἡ συναίνεσις τῆς οἰκογενείας. Ἐν τέλει, αὐτή ἡ τροπολογία ἀφ’ ἑνός μέν καταργεῖ κατ’ οὐσίαν τήν εἰκαζομένην συναίνεσιν, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὑπερέχει ἀκόμη καί τοῦ παλαιοτέρου νόμου, τοῦ Ν. 2737/1999, διότι ἐκεῖ ἤρκει ἡ σιωπή τῶν στενῶν συγγενῶν, ἐνῷ τώρα ἀπαιτεῖται ὁπωσδήποτε ἡ συναίνεσίς των.

Ἐν ὄψει τῶν ἀνωτέρω, διαπιστοῦται πασιφανῶς ὅτι ἡ ἀντίληψις καθ’ ἥν ἀπό 1-6-2013 τυγχάνομεν ὅλοι «ἐν δυνάμει δότες» ἀποδεικνύεται προφανῶς ἐσφαλμένη. Ταῦτα πάντα γνωρίζοντες ὑμῖν, παρακαλοῦμεν ἐν ταὐτῷ διά τήν ὀρθήν κατά τά ἀνωτέρω ἐπί τοῦ θέματος πληροφόρησιν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος.

Ἡ ὡς ἄνω ἐγκύκλιος μᾶς προβλημάτισε περισσότερο ἀπό ὁποιοδήποτε ἄλλο κείμενο σχετικό μέ τίς μεταμοσχεύσεις, γιά τίς ὁποῖες, ὡς γνωστόν, ἔχει ἀνοιχθεῖ εὐρύτατος διάλογος ἀνάμεσα στούς Ἕλληνες ὀρθοδόξους πολῖτες. 

Ὥς Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν ζητήσαμε ἀπό δύο λίαν ἐγκρίτους νομικούς καί συνειδητά μέλη τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας, τόν κ. Χρῆστο Παπασωτηρίου, δικηγόρο παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ καί Εὐρωπαϊκῷ Δικαστηρίῳ καί τόν κ. Χαράλαμπο Ἄνδραλη, μάχιμο δικηγόρο, νά μᾶς διευκρινήσουν, ὅσα δέν μπορέσαμε να ἐννοήσουμε, ἀπό τήν ὑπό τοῦ ἁγίου Ἀρχιγραμματέως ὑπογρα­φεῖσα ἐγκύκλιο.

Συνέταξαν ἕκαστος ὁ μέν πρῶτος Αἴτηση – Ἀναφορά, ὁ δέ δεύτερος Γνωμοδότηση, τῶν ὁποίων ἀμφότερα τά κείμενα εὐσεβάστως ὑποβάλλομεν. 

ΑΙΤΗΣΙΣ – ΑΝΑΦΟΡΑ

ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Ὁδός Β. Ἠπείρου 47, Ἀμαρούσιον

Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος

Ἐν Ἀθήναις, τῇ 14ῃ Ὀκτωβρίου 2013

ΘΕΜΑ: ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΙΣ συμφώνως τοῖς νόμοις 3984/2011  καί 4075/2012

Μακαριώτατε,

        Μετά μεγίστης προσοχῆς καί ἐνδιαφέροντος ἀνεγνώσαμε τήν ὑπ’ ἀριθ.

πρωτ. 4035/26-9-2013 Συνοδικήν Ἀπόφασιν, ληφθεῖσαν ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς

        Διά τῆς ὡς ἄνω Συνοδικῆς Ἀποφάσεως διαπιστοῦται, ὅτι κατηργήθη κατ’

οὐσίαν ἡ εἰκαζομένη συναίνεσις διά τῆς ἐπελθούσης τροποποιήσεως τοῦ

ἄρθρου 9 παρ. 2 Ν. 3984/2011 δυνάμει τοῦ ἄρθρου 55 Ν. 4075/2012, εἰς

τρόπον ὥστε πλέον ἀπαιτεῖται ἡ συναίνεσις τῆς οἰκογενείας τοῦ θανόντος.

        Ἐπί τῆς ἀνωτέρω διαπιστωτικῆς Συνοδικῆς Ἀποφάσεως ἔχομεν τήν τιμήν νά

ἐπισημάνωμεν τά ἑξῆς:

1.      Καίτοι τό ἄρθρον 55 Ν. 4075/2012 ἐτροποποίησεν, κατά τά

προειρημένα, τό ἄρθρον 9 παρ. 2 Ν. 3984/2011, ἀπαιτουμένης τῆς

συναινέσεως τῆς οἰκογενείας τοῦ θανόντος, ὅμως ἔκδηλος καί ἀπόλυτος

τυγχάνει ἡ σιγή τοῦ Νόμου γιά τούς δεκάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας,

οὐδείς ὑφίσταται ἵνα ἀπαντήσῃ ἄν τά ὄργανά του θά δωρηθοῦν. 

ὅστις φέρει τήν αὐτεπάγγελτον νόμιμον ὑποχρέωσιν τοῦ ἐνταφιασμοῦ;

2.      Στήν Χώρα μας ἔχουν ἤδη εἰσέλθει παρανόμως καί διαβιοῦν, ὡς ἐπί

τό πλεῖστον ἄνευ ταξιδιωτικῶν ἐγγράφων ἤ δελτίων ταυτότητος,

ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀλλοδαποί, οἱ ὁποῖοι ἐπισήμως «δέν ὑπάρχουν».

Ἀρκετοί ἐξ αὐτῶν ἀποθνῄσκουν, ἐνίοτε (εἰς τήν καλλιτέραν τῶν

περιπτώσεων) ἐν τοῖς παρ’ ἡμῖν νοσοκομείοις.

3.      Ἤδη ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ, ἔνθα ἀλλότρια τῶν παρ’ ἡμῖν κρατοῦν ἤθη,

σύμπαν τό σῶμα – οὐ μόνον τά ὄργανα – τῶν ἄνευ οἰκογενείας καί λοιπῶν

στοιχείων θανόντων χρησιμοποιοῦνται παντοειδῶς, ἀκόμη καί διά τήν

παρασκευήν ζωοτροφῶν καί λιπασμάτων.

4.      Ἐν ἁπάσαις ταῖς ἀνωτέρω – ἐνδεικτικῶς καί μόνον – εἰσφερομέναις

περιπτώσεσιν ἐγείρονται μείζονα καί ἀνυπέρβλητα ζητήματα, οὐ μόνον

βιοηθικῆς, ἀλλά καί νομιμότητος.

5.      Ἐνδεικτικῶς καί πάλιν καί πρός ἄμεσον προβληματισμόν ἐπισημαίνομεν

τό ἄρθρον 2 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, ὁρίζον ὅτι: «1. Ὁ σεβασμός καί ἡ

προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τήν πρωταρχική ὑποχρέωση

τῆς Πολιτείας». Πιστεύω ὅτι συνιστᾷ κοινόν τόπον ἁπάντων ἡμῶν καί

ἀναμφίβολον στοιχεῖον τῶν ἐν Ἑλλάδι τουλάχιστον κρατούντων χρηστῶν

ἠθῶν, τό γεγονός ὅτι ὁ σεβασμός τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου προσήκει πρό

πάντων νά ἐκδηλοῦται κατά τήν ἀδιαμφισβητήτως ἱεράν στιγμήν τοῦ

θανάτου αὐτοῦ καί ὠσαύτως τῆς κηδεύσεώς του, ἄνευ προηγουμένου

τεμαχισμοῦ τοῦ σώματος καί χρησιμοθηρικῆς ἐξορύξεως τῶν ὀργάνων του.

6.      Μεῖζον πάντων ἐστίν ὅμως τό ζήτημα ὅτι δυνάμει τοῦ Νόμου

3984/2011 τίθεται τό πρῶτον ἐν τῇ ἡμετέρα νομοθεσία ἡ ἀνήθικος καί

παράνομος – ὡς ἀντισυνταγματική καί δή ἀντιβαίνουσα τῷ ἄρθρῳ 2 παρ. 1

τοῦ Συντάγματος – ἔννοια τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», ἥτις οὐδόλως ἔχει

ἐπικρατήσει ἐν τῇ ἰατρικῇ καί τῇ νομικῇ ἐπιστήμῃ, τούτων συγκλινουσῶν

τῇ μόνῃ καί ὀρθῇ ἀπόψει, ὅτι ὁ θάνατος ἐπέρχεται ἅμα τῇ διακοπῇ τῆς

λειτουργίας τῆς καρδίας καί τῆς ἀναπνοῆς. 

Ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀνωτέρω, παρακαλοῦμεν θερμότατα τήν Ὑμετέραν

Μακαριότητα ὅπως ἐξετάσητε πλήρως τόν ὡς ἄνω νόμον καί ἀναθεωρήσητε

τήν ὡς ἄνω Συνοδικήν Ἀπόφασιν, ἐπί τῷ τέλει τῆς ὀρθῆς ἐνημερώσεως τοῦ

Χριστεπωνύμου πληρώματος, τήν ὁποίαν καί ἀναμφιβόλως ἐπιθυμεῖτε.

                                                Ἐπικαλούμενος τάς ἀρχιερατικάς πατρικάς εὐχάς Σας

                                                                   Διά τήν Ἑστίαν Πατερικῶν Μελετῶν

                                                                         ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

                                                                                      ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

                                                                                Παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ

ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ

Μέ ἀφορμή τήν ὡς ἄνω ἐγκύκλιο, καταθέτουμε τίς ἑξῆς παρατηρήσεις:

1) Ἡ εἰσαγωγή στόν νόμο 3984/2011 τῆς φράσης «καί κατόπιν συναίνεσης τῆς οἰκογένειάς του» μέ τό νόμο 4075/2012, ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς μία θετική ἐξέλιξη. Ὡστόσο στήν πραγματικότητα, δέν ἐξαλείφεται ὁ ὅρος τῆς εἰκαζόμενης συναίνεσης, ἀλλά εἰσάγεται σέ μία πιό ἥπια μορφή, ἐκείνη τῆς οἰκογενειακῆς συναίνεσης.

Ἐφόσον ὁ ἀσθενής δέν συναινεῖ ρητά στήν «δωρεά» τῶν ὀργάνων του, ἀλλά συναινοῦν ἀντ’ αὐτοῦ τρίτα πρόσωπα, ὑφαρπάζοντάς του τό δικαίωμα τῆς κρισιμότατης ἀπόφασης παροχῆς ζωτικῶν ὀργάνων σέ ἄλλους ἀσθενεῖς, ὁμιλοῦμε πασιφανῶς γιά εἰκαζόμενη συναίνεση, ἔστω ἠπιότερης μορφῆς ἀπό ἐκείνη τοῦ ἀρχικοῦ ν. 3984/2011.

2) Σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 2 τοῦ Συντάγματος «ὁ σεβασμός καί ἡ προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τήν πρωταρχική ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας». Ἡ λέξη «ἀξία», περιλαμβάνει ἕνα εὐρύ κατάλογο θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἡ ὑγεία, ἡ προσωπικότητα, τό δικαίωμα στήν αὐτοδιάθεση τοῦ σώματος ἀκόμα καί μετά θάνατον, ἡ ἀξιοπρέπεια κ.τ.λ.

Δίδοντας στά συγγενικά πρόσωπα ἑνός ἀνθρώπου τή δυνατότητα νά δωρίσουν τά ὄργανά του, καταστρατηγεῖται εὐθέως ἡ ἀξία τοῦ ἀσθενοῦς καί προσβάλλεται ἡ προσωπικότητά του. Στήν πραγματικότητα ὁ νόμος δίνει τή δυνατότητα τῆς «νόμιμης» ὑφαρπαγῆς τοῦ δικαιώματος τῆς αὐτοδιάθεσης τοῦ σώματος σέ τρίτα πρόσωπα καί ὡς ἐκ τούτου ἀντιβαίνει στήν ὡς ἄνω συνταγματική διάταξη. Ὁ μόνος πού ἔχει τό δικαίωμα νά δωρίσει τά ὄργανά του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ δότης, ὡς μοναδικός ἔχων τό δικαίωμα αὐτοδιάθεσης τοῦ σώματός του.

3) Ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 5 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, ὁρίζει ὅτι «καθένας ἔχει δικαίωμα νά ἀναπτύσσει ἐλεύθερα τήν προσωπικότητά του καί νά συμμετέχει στήν κοινωνική, οἰκονομική καί πολιτική ζωή τῆς Χώρας, ἐφόσον δέν προσβάλλει τά δικαιώματα τῶν ἄλλων καί δέν παραβιάζει τό Σύνταγμα ἤ τά χρηστά ἤθη».

Αὐτή ἡ ἐλευθερία στή συμμετοχή στήν κοινωνική ζωή παραβιάζεται  μέ τήν παροχή τῆς ἐξουσίας διάθεσης τοῦ σώματος σέ τρίτα πρόσωπα, ἔστω καί ἄν αὐτά εἶναι οἰκεῖα στόν δότη. Ἄν λάβουμε μάλιστα ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ ἀπόφαση δωρεᾶς τῶν ὀργάνων εἶναι ἰδιαζόντως κρίσιμη γιά τό ἄν θά ἐξακολουθήσει νά ἀναπνέει ὁ ἀσθενής-ὑποψήφιος δότης, καταλήγουμε στό συμπέρασμα ὅτι τό καθεστώς τῆς «οἰκογενειακῆς συναίνεσης» εἶναι ἀντίθετο καί μέ τό ἄρθρο 5 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος.

4) Παρότι μέ τό νόμο 4075/2012 τέθηκε ἡ προϋπόθεση τῆς συναίνεσης τῶν οἰκείων, δέν διευκρινίζεται ποιοί ἀκριβῶς εἶναι αὐτοί οἱ οἰκεῖοι, ὅπως συνέβαινε μέ τό νόμο 2737/1999 περί τῶν μεταμοσχεύσεων, πού ἴσχυε μέχρι πρό τινος. Ἀντιθέτως, τίθεται ἀόριστα ὁ ὅρος οἰκογένεια, χωρίς νά διευκρινίζεται ἄν αὐτός πρέπει νά ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ἐν στενῇ ἐννοίᾳ, δηλαδή σύζυγος καί τέκνα ἤ ἄν πρέπει νά ἐννοήσουμε καί τούς γονεῖς ἤ ἄλλους συγγενεῖς μέ μία πιό εὐρέως ἑρμηνευμένη ἔννοια τοῦ ὄρου οἰκογένεια, ὅπως ἴσχυε μέ τόν προηγούμενο νόμο 2737/1999 περί τῶν μεταμοσχεύσεων.

Θά πρέπει νά σημειώσουμε ἐπίσης, ὅτι σύμφωνα μέ τή θεωρία τοῦ Οἰκογενειακοῦ Δικαίου, ὁ ὅρος «οἰκογένεια» ὡς νομική ἔννοια, ἀνήκει στίς ἀόριστες ἔννοιες, πού ἐξειδικεύονται ἀπό τόν ἑρμηνευτή μέ βάση τίς ἐπικρατοῦσες κοινωνικές ἀξίες καί ἀντιλήψεις (Θανάση Κ. Παπαχρίστου, Καθηγητοῦ Οἰκογενειακοῦ Δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν – Ἐγχειρίδιο Οἰκογενειακοῦ Δικαίου – σελ. 2). Δέν ὑπάρχει δηλαδή, σαφής ὁρισμός τοῦ ὅρου «οἰκογένεια» μέ ἀποτέλεσμα αὐτός νά ἐπιδέχεται διαφορετικές ἑρμηνεῖες. Ἡ δέ ἐξειδίκευση τῆς ἀόριστης νομικῆς ἔννοιας ἀπό τούς θεράποντες ἰατρούς περικλείει πάντοτε τόν κίνδυνο τῆς αὐθαίρετης καί ὑποκειμενικῆς κρίσης.

5) Ἀπορίες δημιουργοῦνται καί ἀπό τήν προφανῆ πρακτική ἀδυναμία διαφύλαξης τοῦ ἀσθενοῦς στήν περίπτωση πού οἱ οἰκεῖοι του πιθανόν νά ἐπιβουλεύονται τή ζωή του ἤ διαφωνοῦν στό ἀμφιλεγόμενο ζήτημα τῆς δωρεᾶς ὀργάνων. Ἐπιπλέον, δέν εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις ὅπου τά μέλη κάποιας οἰκογένειας δέν ἔχουν καμία μεταξύ τους ἐπικοινωνία, οὔτε κἄν τίς ἐλάχιστες τυπικές σχέσεις.  Ἀκόμα καί ἄν ὁ ἀσθενής ἔχει κάνει τή νόμιμη δήλωση ἄρνησης δωρεᾶς ὀργάνων, σέ περίπτωση πού οἱ οἰκεῖοι του δώσουν τήν ἔγκριση στούς ἰατρούς, δέν θά ὑπάρχει κάποιος πού θά μπορεῖ νά ἀντιτάξει τήν ἄρνηση προκειμένου νά μή γίνει ἡ ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων.

6) Ἐπιπλέον, δέν καθορίζεται τί γίνεται μέ αὐτούς πού δέν ἔχουν οἰκογένεια ἤ δέν μποροῦν νά ἐντοπισθοῦν οἱ οἰκεῖοι τους, ὅπως οἱ πολυπληθεῖς μετανάστες πού φιλοξενεῖ ἡ χώρα μας. Σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ἰσχύει ἡ σκληρῆς μορφῆς εἰκαζόμενη συναίνεση τοῦ ν. 3984/2011  καί ἔτσι οἱ ἁρμόδιοι ἰατροί ἔχουν τή δυνατότητα νά συντάξουν πιστοποιητικό θανάτου γιά ἕνα ἀσθενῆ πού ἐξακολουθεῖ νά ἔχει καρδιακούς χτύπους, χωρίς νά ἐρωτηθεῖ ἔστω κάποιος οἰκεῖος. 

Γιά τούς παραπάνω λόγους ὁ νόμος 3984/2011 μέ τή συμπλήρωση τοῦ ν. 4075/2012 εἶναι προδήλως ἀντισυνταγματικός καθώς ἀντιστρατεύεται τήν ἀξία καί τήν ἐλεύθερη ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως αὐτές προστατεύονται ἀπό τά μή ἀναθεωρητέα ἄρθρα 2 παρ. 1 καί 5 παρ. 1 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος.

Ὁ Νόμος περί τῶν μεταμοσχεύσεων, γιά νά εἶναι σύμφωνος μέ τό Σύνταγμα, ὀφείλει νά παρέχει τό δικαίωμα δωρεᾶς τῶν ὀργάνων μόνο στόν δότη ὡς φορέα τοῦ δικαιώματος αὐτοδιάθεσης τοῦ σώματός του, ἀποφεύγοντας τήν υἱοθέτηση τῶν διαφόρων μορφῶν εἰκαζόμενης συναίνεσης, ὅπως εἶναι ἡ ἰσχύουσα «οἰκογενειακή συναίνεση».

Πειραιᾶς, 7/10/2013

Ὁ Γνωμοδοτῶν

Χαράλαμπος Χ. Ἄνδραλης

Τηλ. 210- 4959011, 6982005670

Ἀπό τήν προσεκτική ἀνάγνωση τῶν δύο παραπάνω νομικῶν κειμένων ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι στήν ὡς ἄνω ἐγκύκλιο τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ὑπάρχουν σοβαρά προβλήματα βιοηθικῆς ἀλλά καί νομιμότητος. 

Σᾶς ἀποστέλουμε λοιπόν τό παρόν ἔγγραφο ἐπί τῷ τέλει τῆς ὀρθῆς ἐνημερώσεώς Σας καί μέ τήν υἱική παράκληση σύντομα νά τροποποιηθεῖ καί νά ἐνημερωθεῖ ὀρθῶς τό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀναμφιβόλως καί Σεῖς ἐπιθυμεῖτε.

 Διά τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Κατεβάστε το σὲ μορφή pdf  πατώντας :
Ἐπιστολή Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν πρὸς Ἱ. Σύνοδο γιὰ ἐγκύκλιο εἰκαζόμενης συναίνεσις