“Θα περιγράψω και αυτήν την εκ φήμης μορφήν του. Άλλωστε είμαι από τους όψιμους συνεργάτας του, διότι ήτο πλέον εις την τελευταία περίοδον της ζωής του, όταν συνεργασθήκαμε εις την Αρχιεπισκοπήν Αθηνών στο ίδιον γραφείον, εκείνος ως πρωτοσύγκελλος κι εγώ ως αρχιδιάκονος του αειμνήστου Γέροντός μας, του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου.
Με βάσιν την προσωπική μου αυτή γνωριμία … μπορώ υπεύθυνα να τον περιγράψω δι’ όσους δεν τον εγνώρισαν. Διότι ασφαλώς οι νεώτεροι δεν τον εγνώρισαν, και πρέπει να πληροφορηθούν υπεύθυνα και σωστά ποίος είναι ο πραγματικός π. Γερβάσιος.
Ήτο ο άνθρωπος ο αγνός και ο ανιδιοτελής. Τίποτε δεν ζητούσε για τον εαυτόν του. Για την δόξα του Χριστού όμως ζητούσε πολλά· για την Εκκλησία ζητούσε τα πάντα· για την οικοδομή των πιστών και δια την επικράτηση της βασιλείας του Θεού ήτο απαιτητικός. Δια τον εαυτόν του μπορούσε αδίστακτα να επαναλάβη τον λόγον του Απ. Παύλου: “αργυρίου η χρυσίου ή ιματισμού ουδενός επεθύμησα” (Πραξ. 20,33). Δεν τον συνεκίνησαν ούτε τα χρήματα, ούτε η λαμπρότης της εμφανίσεως. Ήτο ένας άνθρωπος σεμνός, λιτός, απλός. Και όταν εκυκλοφορούσε στην πόλη, και όταν ελειτουργούσε στον ναόν, δεν είχε την λαμπρότητα εις την εξωτερικήν εμφάνισιν. Αλλά είχε την άλλην λαμπρότητα την οποίαν του εχάριζε η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Και έπρεπε να έχη κανείς το αισθητήριον το κατάλληλον, δια να διακρίνη σ’ εκείνον τον απέριττον άνθρωπον το πώς εζούσε τα μυστήρια, πώς εζούσε την λειτουργική ζωή, πώς ενεθουσιάζετο όταν εκήρυττε, πώς ωμιλούσε υπεύθυνα στο εξομολογητήριον και στην κατηχητική προσφορά του…
Κατά την δύναμιν του περιέγραψα. Και ο καλλιτέχνης, που θα κατασκευάση την προτομήν, συνδυάζων τα περιγραφικά αυτά στοιχεία, τα οποία δια του λόγου, και όχι δια της σμίλης, παρουσίασα, ίσως βοηθηθή να έχη μία σχετικήν επιτυχίαν.
Εύχομαι, όταν θα γίνη η προτομή να εκφράζη τον σεβαστόν Γέροντα, και με αυτό θα καταλήξω: Η προτομή θα γίνη, πρέπει να γίνη εφ’ όσον ξεκίνησε, πρέπει να γίνη. Και πολύ καλά έκαναν οι ιερείς της Μητροπόλεως, οι οποίοι πήραν μίαν πρωτοβουλίαν και υπεσχέθησαν ότι θα κινητοποιηθούν και θα δραστηριοποιηθούν προς πραγματοποίησιν αυτού του σκοπού. Αλλά περισσότερον τούτο ανήκει εις τα πνευματικά του τέκνα … Και πρέπει να το πάρουν “στα ζεστά”, ώστε από κοινού, και οι ιερείς και τα πνευματικά του τέκνα … και γενικώτερα η κοινωνία των Πατρών, εις την οποίαν “ζει” ο π. Γερβάσιος ακόμη, να δείξουν ότι δεν τον ελησμόνησαν. Να του δείξουν την οφειλομένην αναγνώρισιν”.

+ Ο ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ