Όταν τα άκουσε αυτά ο Λέοντας, γεμάτος φόβο, εντούτοις χάρηκε γιατί βρήκε τρεις δωρεές αντί για μία που γύρευε. Προχωρώντας λοιπόν τρία βήματα πιο μπροστά, βρήκε ένα λάκκο με νερό· και μόλις ήπιε, αισθάνθηκε μέσα του μεγάλη χαρά και δύναμη. Πήρε λοιπόν απ’ αυτό το νερό και πότισε τον τυφλό και τον συνέφερε. Έπειτα, έπλυνε τα μάτια του, σύμφωνα με το πρόσταγμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, και αμέσως -ω, Δέσποινα, τα θαυμάσιά σου!- θεραπεύτηκε ο πρώην τυφλός και τόσο πολύ χάρηκε όσο μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Μετά από λίγο καιρό ανήλθε ο Λέοντας στο αξίωμα του βασιλιά κι έχτισε έναν ναό στ’ όνομα της Αειπαρθένου Μαρίας σ’ εκείνο ακριβώς τον τόπο όπου βρήκε το ιαματικό νερό και ονόμασε την εκκλησία «Ζωοδόχος Πηγή», επειδή εκείνο το νερό είχε χαριστεί από την αληθινή πηγή της ζωής, από την παντοδύναμη Βασίλισσα· και δεν έκανε μόνο αυτό το θαύμα τούτο το ύδωρ, αλλά τόσα πολλά, που ξεπερνούν στον αριθμό τ’ άστρα τ’ ουρανού. Γιατί θεράπευσε αποστήματα και δυσουρίες, πάθη καρκίνων, αιμόρροιες, πυρετούς, λέπρα, λώβη, πυρώσεις, λευκώματα ματιών και υέλωπες, όπως και άλλα διάφορα νοσήματα η παντοδύναμη Βασίλισσα μ’ αυτό το τρεχούμενο νερό και θεραπεύει καθημερινά τους πάσχοντες, για τη δόξα του Θεού μας που γεννήθηκε από αυτήν άφραστα, στον Οποίο πρέπει κάθε τιμή και προσκύνηση στους αιώνες. Αμήν.

Επίσης, πάλι στο «Πεντηκοστάριον», την Παρασκευή της Διακαινησίμου, αναφέρεται ότι κάποιος πλούσιος άνθρωπος ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη για να πάει με πολλή ευλάβεια στον προαναφερθέντα ναό της Ζωοδόχου Πηγής να προσκυνήσει, επειδή άκουγε τα εξαίσια θαύματα που τελούσε η παντοδύναμη Δέσποινα μ’ εκείνο το νερό, από το οποίο αυτός επιθυμούσε πολύ να πιει για αγιασμό της ψυχής του. Πήρε λοιπόν αρκετά χρήματα για τα έξοδά του, για να δώσει στον ναό, μπήκε μέσα στο πλοίο και ενώ ταξίδευαν, αρρώστησε βαριά. Και, επειδή κατάλαβε ότι πεθαίνει, γύρισε και είπε στον ναύκληρο: «Νομίζω ότι δεν ήμουν άξιος να προσκυνήσω στον ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου, ούτε να πιω κι από εκείνο το αγιότατο νερό· και επειδή οι αμαρτίες μου μ’ εμπόδισαν να πάω ζωντανός, σε εξορκίζω στ’ όνομα της Δέσποινας Θεοτόκου, να μη με ρίξεις στη θάλασσα, αλλά να με βάλεις μέσα σ’ ένα φέρετρο και να με πας σ’ εκείνον τον ναό και να με ενταφιάσεις εκεί και, έτσι, θα έχεις βοηθό την Παναγία και θα σου αφήσω και από τα χρήματά μου εκατό νομίσματα και τα υπόλοιπα να τα δώσεις σ’ εκείνον τον ναό για μνημόσυνο της ψυχής μου». Όταν τα είπε αυτά ο άρρωστος, ορκίστηκε σ’ αυτόν ο καραβοκύρης να κάνει τούτο το τελευταίο θέλημά του· κι έτσι παρέδωσε το πνεύμα. Ο ναύκληρος φύλαξε το λείψανο και μετά από τρεις μέρες έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη και αφού έβγαλαν το νεκρό, κάλεσαν ιερείς να τον ψάλλουν σύμφωνα με την τάξη και να τον ενταφιάσουν δίπλα στον προαναφερθέντα ναό της Παρθένου. Και, καθώς τον έψαλλαν, σκέφτηκε ο εφημέριος ν’ ανοίξει το φέρετρο, γιατί δεν βρωμούσε όπως οι άλλοι νεκροί. Όταν λοιπόν το άνοιξαν, έριξε πάνω στο λείψανο χώμα σταυροειδώς, όπως είναι η συνήθεια, λέγοντας: «Τὸν πηλὸν ὁ κεραμεὺς ζωοπλαστήσας ἐνέθηκάς μοι» και τα εξής. Τότε, πήρε ένας ναύτης του πλοίου λίγο νερό της Ζωοδόχου Πηγής και πλησίασε το νεκρό και είπε: «Φτωχέ! Ποθούσες να πιεις απ’ αυτό το νερό και δεν πρόφθασες. Τουλάχιστον τώρα, αν και νεκρός, δέξου το!». Έτσι μίλησε εκείνος ο ναύτης κι έχυσε το νερό πάνω στο λείψανο και αμέσως -ω, τα υπερφυή θαύματά σου, Δέσποινα!- σηκώθηκε ο νεκρός και ανακάθισε δοξάζοντας τον Κύριο και την μακαρία Παρθένο. Πόση έκπληξη, αδελφοί μου, νομίζετε ότι πήραν όλοι οι παρόντες και κυρίως οι ναύτες που τον είδαν τότε να ξεψυχάει και μετά από τέσσερις μέρες ν’ ανασταίνεται όπως ο τετραήμερος Λάζαρος! Αυτοί λοιπόν θαύμασαν πάρα πολύ· αλλά και ο αναστημένος ευχαρίστησε πολύ την Υπεραγία Θεοτόκο και δεν ξέχασε τούτη την ευεργεσία, αλλ’ έμεινε για πάντα εκεί στον ναό της γεμάτος ευγνωμοσύνη και υπηρετούσε με μεγάλη προθυμία, μάλιστα δε και στο τέλος έγινε μοναχός ευλαβής και ενάρετος. Και έρχονταν από διάφορους τόπους πολλοί και τον ρωτούσαν για τον άδη, αλλ’ αυτός καθόλου δεν αποκρινόταν, όπως ακριβώς και ο Λάζαρος. Και αφού έζησε θεάρεστη και θαυμαστή ζωή, είκοσι χρόνια μετά την ανάστασή του αναπαύθηκε εν Κυρίω, στον Οποίο πρέπει όλη η δόξα σ’ όλους τους αιώνες. Αμήν.