Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 22-08-2015 (Σύναξη Ἀνδρῶν στόν Ἱ. Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Πενταπλάτανου Γιαννιτσῶν).

  Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:

«Η ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΥΖΥΓΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ»_2ο ΜΕΡΟΣ_

     Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, συνεχίζουμε τό θέμα γιά τήν κατά Χριστόν συζυγία σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τό τοποθετεῖ σέ ἁγιογραφική βάση καί μᾶς ἀναλύει τό ρητό του Ἀποστόλου Παύλου, πού λέει γιά τίς γυναῖκες νά ὑποτάσσονται στούς ἄνδρες, ὅπως στόν Κύριο. Ἡ σχέση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας εἶναι μυστήριο μέγα, ‘τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν’ (Ἐφ. 5,32). Ὅπως ὁ Χριστός ἀγαπάει τήν Ἐκκλησία καί θυσιάστηκε γι’ αὐτήν, ἔτσι κι ὁ ἄνδρας ἀπό ἀγάπη πρέπει νά θυσιάζεται γιά τή γυναίκα. Ἡ γυναίκα, ἐπίσης, ὀφείλει νά ὑποτάσσεται στόν ἄνδρα, ‘ἡ δέ γυνή ἵνα φοβῆται τόν ἄνδρα’ (Ἐφ. 5,33). Ὁ φόβος ἔχει τήν ἔννοια τοῦ σεβασμοῦ. Ἑλκύει τήν ἀγάπη τοῦ ἄνδρα, ἡ γυναίκα πού ὑποτάσσεται καί  τόν σέβεται.

   Τί γίνεται ὅμως ὅταν ἡ γυναίκα δέν ὑποτάσσεται στόν ἄνδρα της;   Σύμφωνα μέ τόν Ἱερό Χρυσόστομο, ἀνεξάρτητα ἀπό τή στάση τῆς γυναίκας, ὁ ἄνδρας ὀφείλει νά συνεχίσει νά τήν ἀγαπᾶ. Ἄν, ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ὁ ἄνδρας δέν τηρεῖ τό καθῆκον του καί δέν τήν ἀγαπᾶ, ἡ γυναίκα ὀφείλει νά συνεχίσει νά ὑποτάσσεται σ’ αὐτόν, φυσικά ἐκτός ἁμαρτίας.

   Ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν δύο, τότε ὑπάρχει ὁμόνοια μέσα στήν οἰκογένεια. Τά παιδιά ἀναπτύσσονται φυσιολογικά, ζοῦν εὐτυχισμένα καί προοδεύουν. Ὑπάρχουν ὅμως περιπτώσεις, ὅπου προσπαθεῖ ἡ γυναίκα νά πάρει τήν ἐξουσία ἀπό τόν ἄνδρα, ἤ ἔστω νά πετύχει τήν ἰσότητα μ’ αὐτόν. Τότε ὑπάρχει δυαρχία μέσα στήν οἰκογένεια. Ἐπικρατεῖ, ὡς ἐκ τούτου, ἀκαταστασία, ταραχή καί αὐτό ἔχει ἀντίκτυπο ὄχι μόνο στούς ἴδιους, ἀλλά καί στά παιδιά.

   Πῶς ὅμως ὁ ἄνδρας μπορεῖ ἀπό τήν ἀρχή τοῦ γάμου του, νά δείξει στη γυναίκα τήν ἀγάπη του καί νά τήν κερδίσει, ἀξιοποιώντας καί τήν αἰδημοσύνη ποῦ ὑπάρχει σέ αὐτήν;

   Συνεχίζει λοιπόν ὁ Ἅγιος: «Καί πῶς θά τῆς δείξεις τήν ἀγάπη σου; Ἄν τῆς πεῖς λ.χ.: Δέν θέλησα νά πάρω ἄλλη γυναίκα, καί μάλιστα πλούσια κόρη ἤ ἀρχοντοπούλα. Προτίμησα ἐσένα γιά τόν καλό σου χαρακτήρα, τή σεμνότητα, τήν πραότητα, τή σωφροσύνη».

   Μέ ἄλλα λόγια, νά προσπαθήσει νά τήν προσανατολίσει ὁ ἄνδρας της στά πνευματικά χαρίσματα. Νά τῆς δείξει πώς αὐτά ἔχουν τήν μεγαλύτερη ἀξία καί πώς χάριν αὐτῶν τήν ἐπέλεξε.

   Ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, ὁ ἄνδρας δέν πρέπει νά κυνηγάει τή σαρκική ὀμορφιά, ἡ ὁποία πολύ γρήγορα χάνεται, ἤ τήν συνηθίζει καί τό πολύ ἕναν χρόνο ἀργότερα, μένει ἄδειος. Ἀντίθετα, ὁ ἄνδρας πρέπει νά προσέχει τά πνευματικά χαρίσματα τῆς γυναίκας. Ἄν, λοιπόν, τήν ἀγαπάει ἀποβλέποντας στήν ἀρετή, τότε, μέχρι τά γεράματα, πού θά χαθεῖ ὁπωσδήποτε ἡ σαρκική ὀμορφιά, ἡ ἀγάπη γιά τή γυναίκα του θά παραμείνει.

   Νά τῆς τονίσει ὅτι αὐτά τά εὐγενῆ χαρακτηριστικά τῆς γυναίκας τόν ὁδήγησαν σ’ αὐτήν καί ὄχι ὁ πλοῦτος.

   «Γιατί ἔχω μάθει νά περιφρονῶ τόν πλοῦτο σάν κάτι τιποτένιο, κάτι πού ἀποκτοῦν οἱ ληστές, οἱ ἀνήθικοι καί οἱ ἀπατεῶνες».

   Τρία πράγματα πρέπει νά προσέχουν οἱ δύο σύζυγοι. Τό ἕνα εἶναι ἡ περιφρόνηση τῶν χρημάτων. Ἐξαιτίας τῶν χρημάτων δημιουργοῦνται πολλές ἐντάσεις μέσα στήν οἰκογένεια καί προέρχονται χωρισμοί.

   Ἀκόμα καί οἱ πρῶτοι χριστιανοί, πού λειτουργοῦσαν σάν ἕνα πνεῦμα, μιά ψυχή καί μιά καρδιά, τό τηροῦσαν αὐτό. Περιφρονοῦσαν τά χρήματα καί εἶχαν ἀκτημοσύνη. Ὅ,τι εἶχαν, τό ἔβαζαν στό κοινό ταμεῖο τῆς ἐνορίας. Ἔτσι ἦταν ἀκτήμονες καί κανένας ἀνάμεσά τους δέν ἦταν φτωχός. Σέ ὅλους τά ἀγαθά τῆς κοινότητας μοιράζονταν ἰσόποσα. Ἀντίστοιχα καί μέσα στήν οἰκογένεια ἡ ἀκτημοσύνη, μέ τήν ἔννοια τῆς περιφρόνησης τῶν χρημάτων, εἶναι ἀπαραίτητη, ὥστε νά ὑπάρχει ἑνότητα ἀνάμεσα στά μέλη της.

   «Ἐμένα μέ σαγήνεψε ἡ ἀρετή τῆς ψυχῆς σου, πού τήν προτιμῶ ἀπό κάθε πλοῦτο. Ἕνα συνετό κορίτσι, πού ζεῖ μέ εὐσέβεια, ἀξίζει ὅσο ὅλη ἡ οἰκουμένη. Γι’ αὐτό σ’ ἀγάπησα, σ’ ἀγαπῶ καί πάνω ἀπ’ τή ζωή μου σέ βάζω. Τίποτα δέν εἶναι ἡ παροῦσα ζωή. Προσεύχομαι, λοιπόν, καί παρακαλῶ τόν Θεό καί κάνω ὅ,τι μπορῶ γιά ν’ ἀξιωθοῦμε τή ζωή μας, ἔτσι νά τήν περάσουμε, ὥστε καί στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν νά εἴμαστε μαζί».

   Ὁ σύζυγος λέγοντας πώς τόν σαγήνευσε ἡ ψυχή τῆς γυναίκας του, τήν προσανατολίζει στό νά προσέχει τήν ψυχή καί ὄχι τό σῶμα της. Τήν ἀποτρέπει ἀπό τό νά γίνει κενόδοξη, κοκέτα καί φιλάρεσκη. Κάποιες γυναῖκες ὑποστηρίζουν ὅτι καλλωπίζονται γιά νά κρατήσουν τόν ἄνδρα τους. Αὐτό ὅμως εἶναι μιά ματαιότητα. Εἶναι μία δαιμονική κατάσταση. Εἶναι μιά ἥττα καί ὑποχώρηση στόν δαίμονα τῆς κενοδοξίας, τῆς φιλαρέσκειας καί τῆς φιλοδοξίας. Ἡττᾶται ἡ γυναίκα ἀπέναντι στό τελώνιο τῆς χρωματοπροσωπίας. Ὑπάρχει εἰδικό τελώνιο, στό ὁποῖο θά ἐξεταστοῦμε καί λέγεται τελώνιο τῶν χρωματοπροσώπων, αὐτῶν δηλαδή πού ἔβαφαν μέ χρώματα τό πρόσωπό τους.

   Τήν προσανατολίζει στόν σκοπό, γιά τόν ὁποῖο ὑπάρχουμε οἱ ἄνθρωποι. Ὁ σκοπός δέν εἶναι νά κάνουμε χρήματα, νά κάνουμε οἰκογένεια, νά ἔχουμε καλό ἐπάγγελμα, μόρφωση κ.λ.π. Ἐπιτυχία εἶναι νά φτάσουμε στό καθ᾿ ὁμοίωση, στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πού εἶναι ἡ θέωση.

   Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἀναφέρει, ὅτι ὁ ἄνδρας ὄντας ἡ κεφαλή τῆς γυναίκας εἶναι ὑπεύθυνος γιά τή σωτηρία της. Ἐπιβάλλεται νά τῆς λέει αὐτά, πού θά ὠφελήσουν καί τήν ἴδια νά προσανατολιστεῖ σωστά. Νά ζητάει τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί νά μήν ἐπικεντρώνει τό ἐνδιαφέρον της στά μάταια πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τήν προσωρινή ὀμορφιά.

   «Γιατί ἡ παροῦσα ζωή καί σύντομη καί προσωρινή εἶναι· ἄν ὅμως ἀξιωθοῦμε νά τήν περάσουμε εὐαρεστώντας τόν Θεό καί μαζί καί μέ τόν Χριστό θά εἴμαστε αἰώνια, μέσα σέ ἀπερίγραπτη εὐφροσύνη. Ἐγώ πάνω ἀπ’ ὅλα βάζω τήν ἀγάπη μου γιά σένα, καί τίποτα δέν θά μοῦ εἶναι τόσο δυσάρεστο καί βαρύ, ὅσο τό νά τά χάσω καί πάμφτωχος νά γίνω καί σέ μεγάλο κίνδυνο νά βρεθῶ καί ὁ,τιδήποτε νά πάθω, ὅλα ὑποφερτά καί ἀνεκτά θά μοῦ εἶναι, φτάνει οἱ σχέσεις μου μαζί σου νά εἶναι καλές».

   Τοποθετεῖ πάνω ἀπό ὅλα τήν ἀγάπη καί τήν ἑνότητα. Αὐτό εἶναι καί τό ζητούμενο. Αὐτό ἀκριβῶς προσευχήθηκε καί ζήτησε ὁ Χριστός στήν προσευχή Του, ἀπό τόν Πατέρα Του, «ἵνα πάντες ἓν ὦσι» (Ιω. 17,21). Αὐτό τό ‘ἕν’, ξεκινάει ἀπό τήν οἰκογένεια. Ἀλίμονο, ἄν λεγόμαστε χριστιανοί καί δέν ζητᾶμε νά γίνουμε ἕνα μεταξύ μας. Γιά νά γίνεις ἕνα μέ ὅλους, πρέπει πρῶτα νά γίνεις ἕνα μέ τά μέλη τῆς οἰκογένειάς σου. Ἄν δέν τό κάνεις αὐτό, εἶσαι ἀποτυχημένος ὡς χριστιανός. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτή ἡ ἑνότητα, χρειάζεται νά ἔχει ἐνεργοποιηθεῖ σέ κάθε μέλος τῆς οἰκογένειας τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό φέρνει τήν ἑνότητα.

   Ὅπως εἶπε ὁ Χριστός μας στόν Οὐράνιο Πατέρα Τοῦ «τήν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ιω. 17,22). Δηλαδή τή δόξα, τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού μοῦ ἔδωσες, ὡς ἄνθρωπο, τήν ἔδωσα κι ἐγώ σέ αὐτούς -ἐννοεῖ τούς Ἀποστόλους- γιά νά εἶναι ἕνα, ὅπως εἴμαστε κι ἐμεῖς.

   Ἡ ἑνότητα στήν Ἁγία Τριάδα ὑπάρχει γιατί ὁ Πατέρας, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχουν τήν ταυτή ἐνέργεια καί θέληση. Αὐτό πού ὑπάρχει στήν Ἁγία Τριάδα, πρέπει νά ὑπάρξει καί μεταξύ τῶν συζύγων. Νά ἔχουν τό ἴδιο πνεῦμα, τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τήν ἴδια θέληση, ὥστε νά ὑπάρχει ἑνότητα. Ἔτσι, θά ἀποφευχθεῖ ἡ σύγκρουση, ὁ χωρισμός, ἡ μοναξιά, ἡ ἀπομάκρυνση μεταξύ τους καί ἀπό τόν Θεό.

   «Εἶναι, ὅμως ἀνάγκη νά κάνεις κι ἐσύ τά ἴδια».

   Δέν ἀρκεῖ μόνο ὁ ἕνας νά ἔχει αὐτό τό πνεῦμα, γιά νά φθάσουν στήν ἑνότητα, ἀλλά καί οἱ δύο. Βέβαια, εἴπαμε καί προηγουμένως, ὅτι ἄν ἔστω καί ὁ ἕνας ἀγωνίζεται, σώζεται ἡ οἰκογένεια. Ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ‘κάποιες φορές ἕνας καλός παίρνει ἕνα στραβόξυλο’. Μπορεῖ μέ τήν προσπάθεια τοῦ ἑνός, ὁ ἄλλος νά διορθωθεῖ καί νά φτάσουν στήν ἐπιτυχημένη ἐν Χριστῷ ἑνότητα.

   «Ὁ Θεός θέλει νά εἴμαστε δεμένοι ἀμοιβαία καί ἀδιάσπαστα μέ τόν δεσμό τῆς ἀγάπης. Ἄκου τί λέει ἡ Γραφή: “Θά ἐγκαταλείψει ὁ ἄνδρας τόν πατέρα του καί τήν μητέρα του, γιά νά ζήσει μαζί μέ τή γυναίκα του” (Γέν. 2,24). Ἄς μήν ἔχουμε, λοιπόν, καμιά μικρόψυχη πρόφαση. Ἄς χαθοῦν τά χρήματα, οἱ ὑπηρέτες καί οἱ τιμές. Ἐγώ πάνω ἀπ’ ὅλα βάζω τήν ἀγάπη μου γιά σένα».

   Δυστυχῶς, πολλές φορές ὁ γάμος εἶναι μία ἐμπορική συναλλαγή, μιά ἐμπορική πράξη. Κάτι θά πάρεις, κάτι θά δώσεις. Εἶναι σάν νά εἴμαστε σέ μιά ἀγορά. Αὐτό εἶναι ἀνεπίτρεπτο. Τό μόνο πρᾶγμα πού πρέπει νά προσέχει τό ἀνδρόγυνο εἶναι νά ἔχουν τό ἴδιο πνεῦμα, γιά νά ἔχουν τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη.

   «Ἀπό πόσα πλούτη, ἀπό πόσους θησαυρούς δέν θά εἶναι ποθεινότερα τά λόγια τοῦτα στή γυναίκα! Νά τῆς λές ὅτι τήν ἀγαπᾶς, χωρίς νά φοβᾶσαι μήπως κάποτε τό πάρει πάνω της καί τό ἐκμεταλλευτεῖ. Οἱ ἄσεμνες γυναῖκες, πού πηγαίνουν μέ τόν ἕνα καί μέ τόν ἄλλο εἶναι φυσικό νά τό παίρνουν ἐπάνω τους μέ τέτοια λόγια. Μία καλή κοπέλα, ὅμως, ὄχι μόνο δέ θά ξιπαστεῖ, ἀλλά καί θά ταπεινωθεῖ. Δεῖξε μάλιστα ὅτι σοῦ ἀρέσει πολύ νά μένεις μαζί της, ὅτι προτιμᾶς νά μένεις στό σπίτι γιά χάρη της, παρά νά βρίσκεσαι μέ τούς φίλους σου. Νά τήν τιμᾶς περισσότερο ἀπό τούς φίλους σου, περισσότερο ἀκόμα κι ἀπό τά παιδιά σας. Καί αὐτά γιά χάρη της νά τ’ ἀγαπᾶς».

   Νά καταλαβαίνει δηλαδή, ὅτι πάνω καί ἀπό τά παιδιά ἀγαπᾶς αὐτή τήν ἴδια. Αὐτή εἶναι καί ἡ φυσική τάξη, πού ἔχει βάλει ὁ Θεός.

   «Ἄν κάνει κάτι καλό, νά τήν παινεύεις καί νά τήν θαυμάζεις. Ἄν πέσει σέ κάποιο σφάλμα, νά τήν συμβουλεύεις καί νά τή διορθώνεις μέ καλό τρόπο».

   Ἔχει τεράστια σημασία ὁ καλός τρόπος. Ἡ γυναίκα διαθέτει πολύ συναίσθημα καί ἀγάπη. Ἀντίστοιχα ζητᾶ καί πολλή ἀγάπη – ἄν καί δέν θά τό ἔκανε, ἄν ἦταν πνευματικά ὁλοκληρωμένη. Ὁ ἄνδρας, ὡστόσο, πρέπει νά δείχνει τήν ἀγάπη του. Ἔχει περισσότερη σημασία τό πῶς θά πεῖ μιά συμβουλή, παρά τό τί θά πεῖ. Καί μόνο πού θά πεῖ κάτι μέ ἀγάπη, αὐτό εἶναι ἀρκετό γιά τή γυναίκα. Ἄν ὅμως πεῖ κάτι πολύ σωστό χωρίς ἀγάπη, ἡ γυναίκα πιθανόν νά μήν τό δεχτεῖ, ἀφοῦ οἱ γυναῖκες λειτουργοῦν κατά κύριο λόγο μέ τήν καρδιά, παρά μέ τή λογική.

   «Προσευχές κοινές νά κάνετε». Ἡ κοινή προσευχή, ἑνώνει τούς συζύγους, ὁδηγώντας τους πρός τήν ἴδια κατεύθυνση, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

   Ἡ οἰκογένεια αὐτόν τόν σκοπό ἔχει, νά μᾶς πάει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχει σκοπό νά περάσουμε καλά στή ζωή, νά κάνουμε παιδιά, νά ἔχουμε καλά γεράματα κ.λ.π., ἀλλά νά πᾶνε ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειας στόν Παράδεισο.

   «Στό ναό νά ἐκκλησιάζεστε καί οἱ δύο».

   Πολύ σημαντικό καί αὐτό. Νά γίνονται κοινές προσευχές, κοινοί ἐκκλησιασμοί, κοινή Ἐξομολόγηση, κοινός Πνευματικός. Αὐτά βοηθοῦν στή λύση ὅλων τῶν προβλημάτων καί στή ζωή ἐν Χριστῷ.

   «Ἄν τύχει νά σᾶς βρεῖ φτώχεια, θύμισε στή γυναίκα σου πώς οἱ κορυφαῖοι ἅγιοι ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος, πού εἶναι ἀνώτεροι ἀπ’ ὅλους τούς βασιλιάδες καί τούς πλουσίους, πέρασαν τή ζωή τους μέ πείνα καί δίψα. Δίδαξέ την, ὅτι καμιά συμφορά τοῦ βίου δέν εἶναι φοβερή, παρά μόνο ἡ ἐναντίωση στό Θεό καί τό θέλημά Του».

   Νά μάθει νά μήν φοβᾶται τή φτώχεια, ἀλλά τήν ἁμαρτία.

   «Ἄν ἔτσι πορεύεσαι στό γάμο σου καί τέτοια διδάσκεις τή γυναίκα σου, δέν θά εἶσαι κατώτερος ἀπό ἕναν μοναχό. Καί ἄν θέλεις νά προσφέρεις γεύματα καί νά κάνεις συμπόσια, μήν καλέσεις ἄνθρωπο ἄσεμνο καί ἀνήθικο. Βρές ἕναν ἅγιο φτωχό, πού, μπαίνοντας στό σπίτι σου, θά φέρει μέσα ὅλη τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, καί αὐτόν κάλεσε».

   Εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού λέει καί τό Εὐαγγέλιο. Ὅταν κάποιος κάνει δοχή, δηλαδή ἀνοίγει τό σπίτι του καί κάνει τραπέζι νά μήν καλέσει τούς πλούσιους. Αὐτοί θά τοῦ ἀνταποδώσουν τό κάλεσμα καί τότε χάνει τόν μισθό του. Εἶναι σκόπιμο, νά καλέσει αὐτούς, πού ἀδυνατοῦν νά τοῦ τό ἀνταποδώσουν κι ἔτσι θά πάρει τόν μισθό του ἀπό τόν οὐρανό.

   Τά λόγια τῶν Ἁγίων εἶναι θεόπνευστα, ἀφοῦ βαδίζουν πάνω στά λόγια του Εὐαγγελίου. Δέν εἶναι ἀνθρώπινα λόγια. Εἶναι ἰσόκυρα μέ τήν Ἁγία Γραφή. Εἶναι τμῆμα τῆς Ἱεράς Παράδοσης, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ Μέγας Βασίλειος, τά λόγια τῶν Ἁγίων. Μελετώντας τά ἔργα τους εἶναι σάν νά διαβάζουμε τήν Ἁγία Γραφή, γιατί ἔχουν μέ αὐτήν τό ἴδιο πνεῦμα,  τό Ἅγιο Πνεῦμα.

   «Νά πῶ καί κάτι ἄλλο; Κανείς ἄς μήν κάνει τό λάθος νά πάρει γυναίκα πλουσιότερη ἀπ’ αὐτόν. Φτωχότερη νά πάρει. Γιατί ἡ πλουσιότερη, μπαίνοντας στό σπίτι, θά δημιουργήσει δυσάρεστες συνθῆκες. Μέ τόν ἀέρα τοῦ πλούτου της, θά μιλάει ἄσχημα, θά ἀπαιτεῖ πολλά, θά σπαταλάει ἄσκοπα. Κι ἄν τολμήσει ὁ ἄνδρας της, νά τῆς πεῖ καμιά κουβέντα, θά τοῦ ἀπαντήσει μέ ἀναίδεια: “Δέν ξοδεύω ἀπό τά δικά σου, ἀλλ’ ἀπό τά δικά μου’’».

   Πόσο σοφά λόγια καί πόσο στερημένοι εἴμαστε πού δεν τά μελετᾶμε!

   Αὐτοί, πού πῆραν πλούσιες γυναῖκες, τυραννιοῦνται. Οἱ πλούσιοι εἶναι ἀλαζόνες καί μέ ἀλαζονεία φέρονται στούς συζύγους τους. Σ’ αὐτούς ὑπάρχει, τό ἐμόν καί τό σόν, τό ψυχρό ρῆμα, πού μᾶς χωρίζει. Σήμερα θεωρεῖται σχεδόν αὐτονόητο νά ἔχει ὁ καθένας τά δικά του, ἀφοῦ τόσο ἐπικίνδυνα ἔχουμε ἐκτραπεῖ ἀπό τή σωστή οἰκογένεια.

   «Τί λές, κυρά μου; Τά δικά σου; Ποιά δικά σου; Ὑπάρχει πιό αἰσχρός λόγος ἀπ’ αὐτόν; Τώρα, πού παντρεύτηκες, δέν ἔχεις σῶμα δικό σου, καί ἔχεις χρήματα δικά σου;».

   Μιλάει πάλι Εὐαγγελικά, ἀφοῦ ἡ Ἁγία Γραφή τό λέει, ὅτι τό σῶμα τοῦ ἄνδρα ἀνήκει στή σύζυγο καί τό σῶμα τῆς γυναίκας στόν σύζυγο, ἐκτός ἁμαρτίας.

   «Μία σάρκα, ἕνας ἄνθρωπος ἔχετε γίνει μέ τό γάμο ἐσύ καί ὁ ἄνδρας σου, καί λές ἀκόμα “τά δικά μου”; Τόν καταραμένο καί ἀπαίσιο αὐτό λόγο τόν ἔβαλε ὁ διάβολος στόν κόσμο. Ὅλα ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα στή ζωή, μᾶς τά ἔκανε κοινά ὁ Θεός. Κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ “τό δικό μου φῶς”, ”ὁ δικός μου ἥλιος”, “τό δικό μου νερό”».

   Τά πιό πολύτιμα πράγματα εἶναι κοινά, δέν εἶναι ἰδιωτικά.

   «Ὅλα εἶναι κοινά, καί τά χρήματα νά μήν εἶναι κοινά; Ἄχ, αὐτή ἡ φιλαργυρία! Νά χαθοῦν χίλιες φορές τά χρήματα· ἤ μᾶλλον ὄχι τά χρήματα, ἀλλά ἡ νοοτροπία ἐκείνων πού δέν ξέρουν νά τά μεταχειριστοῦν σωστά τά χρήματα καί τά προτιμοῦν ἀπ’ ὅλα τ’ ἄλλα πράγματα».

   Τά χρήματα ἔχουν αὐτήν τήν ὀνομασία, γιατί ὑπάρχουν γιά νά χρησιμοποιοῦνται, ὄχι γιά νά ἀποθηκεύονται καί νά λατρεύονται.

   «Καί αὐτά νά διδάσκεις τή γυναίκα σου, μέ πολλή ὅμως χάρη. Αὐτή καθεαυτή ἡ συμβουλή γιά τήν ἀρετή εἶναι βαρειά καί δύσπεπτη, γι’ αὐτό πρέπει νά δίνεται μέ τρόπο εὐχάριστο».

   Ἔτσι, ὅπως ὁ Ἅγιος Παΐσιος, εἶχε αὐτό τό λεπτό καί εὐχάριστο χιοῦμορ. Δίδασκε τόν ἄλλον μέ αὐτόν τόν τρόπο του καί γινόταν πολύ εὔκολα ἀγαπητός καί ἀποδεκτός.

   «Τοῦτο πάνω ἀπ’ ὅλα νά ξεριζώσεις ἀπό τήν ψυχή της, τό “δικό μου” καί τό “δικό σου”. Κι ἄν ποτέ σοῦ πεῖ, “τά δικά μου”, ἀπάντησέ της: ”Ποιά εἶναι τά δικά σου; Γιατί δέν τά ξέρω. Ἐγώ τίποτα δέν ἔχω δικό μου. Πῶς, λοιπόν, λές “τά δικά μου”, ἀφοῦ ὅλα εἶναι δικά σου;”. Χάρισέ της τα ὅλα. Αὐτό δέν κάνουμε καί μέ τά παιδιά; Ὅταν ἁρπάξουν κάτι πού κρατᾶμε καί μετά θελήσουν νά πάρουν καί ἄλλο, τούς λέμε μέ συγκατάβαση: “Ναί, καί τοῦτο δικό σου εἶναι καί ἐκεῖνο δικό σου εἶναι”. Ἔτσι νά κάνεις καί στήν περίπτωση τῆς γυναίκας, γιατί ἔχει μυαλό παιδιάστικο».

   Εἶναι πολύ σημαντική ἡ παρατήρηση αὐτή τοῦ Ἁγίου. Κι ἕνας ἄλλος πολύ φωτισμένος, σύγχρονος Ἅγιος, ἔλεγε ὅτι ἡ γυναῖκες φέρονται πολλές φορές σάν μικρά παιδιά καί ἔτσι πρέπει νά τίς ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνδρες τους. Αὐτό βέβαια δέ σημαίνει ὅτι πρέπει νά τίς ὑποτιμοῦν μέσα τους. Ἁπλῶς μερικές γυναῖκες ἔχουν τό μυαλό τοῦ μικροῦ παιδιοῦ. Δέ μπαίνει σέ λογικές ἀναλύσεις, ἀλλά λειτουργεῖ συναισθηματικά, αὐθόρμητα καί  παρορμητικά.

   «Σοῦ εἶπε, “τά δικά μου”; Πές της, “ὅλα δικά σου εἶναι, καί ἐγώ δικός σου”. Δέν εἶναι λόγια κολακευτικά, ἀλλά λόγια συνετά. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο θά μπορέσεις νά χαλαρώσεις τόν θυμό της καί νά σβήσεις τήν ἀθυμία της. Λέγε της, λοιπόν: “Κι ἐγώ δικός σου’’. Αὐτό, ἄλλωστε, τό ἄφησε καί σάν ἐντολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος: “Ὁ ἄνδρας δέν ἐξουσιάζει τό σῶμα του ὁ ἴδιος, ἀλλά ἡ γυναίκα του” (Α΄Κορ. 7,4). Ἄν δέν ἐξουσιάζω τό σῶμα μου ἐγώ, ἀλλά ἐσύ, πολύ περισσότερο δέν εἶμαι κύριος τῶν χρημάτων. Αὐτά λέγοντας, τήν ἠρέμησες, δούλα σου τήν ἔκανες, σφιχτά τήν ἔδεσες, μά καί τό διάβολο ντρόπιασες. Καί ποτέ νά μήν τῆς μιλᾶς στεγνά καί μέ ψυχρότητα, ἀλλά μέ τρόπο γλυκό, μέ τιμή καί μέ πολλή ἀγάπη. Ἄν τήν τιμᾶς ἐσύ, δέν θά ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν τιμή τῶν ἄλλων».

   Αὐτό ἐπίσης εἶναι ἕνα πολύ λεπτό σημεῖο. Πολλές γυναῖκες ἀποφασίζουν νά χωρίσουν, γιατί νιώθουν ὅτι ὁ ἄνδρας τους τίς παραμελεῖ, τίς περιφρονεῖ καί δέν τίς ἀγαπᾶ. Ἔτσι βρίσκουν σέ κάποιον ἄλλον, ὅ,τι τούς λείπει ἀπό τόν ἄνδρα τους. Στήν πραγματικότητα βρίσκουν μιά ἱκανοποίηση τῆς κενοδοξίας τους. Ἀρκοῦνται σέ ὡραία λόγια καί νομίζουν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἰδανικός ἄνδρας. Γιατί ν’ ἀφήσεις τόν διάβολο νά πλανήσει τή γυναίκα σου; Πές της αὐτόν τόν καλό λόγο καί δέν θά ἀναζητήσει τόν λόγο αὐτόν ἀπό κάποιον τρίτο, οὔτε θά διαλύσει τήν οἰκογένειά σας.

   «Νά τή βάζεις πάνω ἀπ’ ὅλους, νά τήν καλοπιάνεις, νά τήν παινεύεις. Ἔτσι δέν θά προσέχει παρά μόνο ἐσένα. Βάλε στήν ψυχή της τό φόβο τοῦ Θεοῦ, καί ὅλα τ’ ἄλλα θά τρέξουν ἄφθονα σάν ἀπό πηγή. Τό σπίτι θά γεμίσει μέ ἀναρίθμητα ἀγαθά. Ὅταν ζητᾶτε τά ἄφθαρτα, θά σᾶς ἔρθουν καί τά φθαρτά. “Ζητᾶτε πρῶτα ἀπ’ ὅλα τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί ὅλα αὐτά θ’ ἀκολουθήσουν” (Ματθ. 6, 33).».

   Ἄν λοιπόν ὁ ἄνδρας ὁδηγήσει καί τή γυναίκα στήν ἀναζήτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέσα στήν οἰκογένεια, τότε ὅλα τά φθαρτά, θά δοθοῦν ἀπό τόν Θεό.

   «Ἄν ἔτσι ζεῖτε, καί παιδιά καλά θ’ ἀποκτήσετε καί εὐάρεστοι στό Θεό θά γίνετε καί τά αἰώνια ἀγαθά θά κληρονομήσετε μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας».

   ΑΠΟΡΙΕΣ

–  Δέν εἶναι ἀπόλυτο ὅτι μία φτωχή γυναίκα θά εἶναι σωστή, ἐνῶ μία πλούσια ὄχι. Νομίζω εἶναι θέμα παιδείας πού ἔλαβε ἀπό τό σπίτι.

–  Βέβαια ἰσχύει κι αὐτό. Εἶναι καί θέμα ἀγωγῆς, ἀλλά καί δικό της. Δέ θέλει νά ὑπακούσει στόν ἄνδρα. Σήμερα ὑπάρχει μιά μεγάλη προπαγάνδα κατευθυνόμενη, τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος. Αὐτή ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπό τούς παγκοσμιοποιητές. Ὁ Ροκφέλερ, ἕνας πλούσιος τραπεζίτης, εἶχε πεῖ σέ ἕναν Ροῦσο, ὅτι αὐτοί χρηματοδότησαν τό φεμινιστικό κίνημα τῶν γυναικῶν. Περάσαμε, λέει, τό μήνυμα ὅτι μέχρι τώρα οἱ γυναῖκες ἦταν καταπιεσμένες καί ὑποτιμημένες σέ σχέση μέ τούς ἄνδρες. Πρότειναν, λοιπόν, τήν ἔξοδο τῶν γυναικῶν στήν ἀγορά καί τήν διεκδίκηση ἴσων δικαιωμάτων ἐργασίας. Αὐτοί, τό τροφοδότησαν αὐτό. Οἱ γυναῖκες, τῶν ὁποίων ἡ κενοδοξία τράφηκε μέ αὐτήν τήν ἰδέα, τό δέχτηκαν. Τό ἔκαναν αὐτό γιά δύο λόγους. Ὁ πρῶτος ἦταν νά φορολογηθεῖ καί τό ἄλλο μισό τῆς ἀνθρωπότητας, πού ξέφευγε, τό ὁποῖο γιά τούς τραπεζίτες σήμαινε διπλά κέρδη. Ὁ δεύτερος ἦταν νά διαλυθεῖ ἡ οἰκογένεια. Αὐτό θά ἦταν ἀναπόφευκτο, ἀφοῦ, ὅταν καί οἱ δύο γονεῖς λείπουν ἀπό τό σπίτι, τά παιδιά θά πᾶνε ἤ στό ὁλοήμερο σχολεῖο, ἤ θά τά προσέχει κάποια νταντά, μέχρι νά πᾶνε σχολεῖο. Μετά ἔρχεται τό κράτος καί παίρνει τόν ρόλο τῆς μητέρας καί περνάει στά παιδιά μηνύματα, πού τό ἴδιο τό κράτος θέλει. Ἔτσι, δημιουργεῖ πολίτες ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῶν παγκόσμιων διαστροφῶν, ὑπέρ τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης κ.λ.π. Τά παιδιά εἶναι πολύ δεκτικά ἀπέναντι στά νέα μηνύματα. Ὁπότε, διαμορφώνεται ἡ κοινωνία, ὅπως τήν θέλουν αὐτοί. Αὐτό τό σχέδιο τοῦ φεμινισμοῦ εἶναι πολύ ὕπουλο. Μία αἰτία πού καταστράφηκε ἡ γυναίκα καί κατ’ ἐπέκτασιν ἡ οἰκογένεια εἶναι καί αὐτό τό σχέδιο τοῦ φεμινισμοῦ.

   Εἶναι στόχος τῶν παγκοσμιοποιητῶν νά καταστραφεῖ ἡ οἰκογένεια. Θεωροῦν ὅτι μέ αὐτόν τόν τρόπο θά ἐλέγχουν εὐκολότερα τούς ἀνθρώπους. Ὅταν διασπαστοῦν τά κύτταρα, θά γίνει μία ἄμορφη μάζα. Ὅλες οἱ ἰδιαιτερότητες τῶν ἐθνῶν θά χαθοῦν καί θά γίνουν ὅλοι μία ἄμορφη μάζα, εὔκολα χειραγωγούμενη, ἡ ὁποία θά ὑποταχθεῖ στή νέα τάξη πραγμάτων, πού φαίνεται νά πλησιάζει.

   Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὅμως, λέει, ὅτι ἀκόμα καί ἄν ἡ γυναίκα σου δέν σέ σέβεται, ἐσύ ἔχεις ὡς χριστιανικό καθῆκον, νά τήν ἀγαπᾶς. Ὄχι ἐπειδή εἶναι καλή, ὄμορφη, ἤ γιατί σέ σέβεται, ἀλλά γιατί τό λέει ὁ Θεός νά τή σέβεσαι, ὅ,τι κι ἄν εἶναι αὐτή.

   Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνέφερε ἕνα παράδειγμα δύο συζύγων. Μία σύζυγος ἀπατοῦσε τόν ἄνδρα της καί κατέληξε πόρνη. Αὐτός παρακαλοῦσε στήν προσευχή του τόν Θεό, νά μήν χάσει τήν ψυχή της. Προσευχόταν νά τοῦ δείξει ὁ Θεός τί νά κάνει. Δέν τήν κατηγοροῦσε γιά τήν προδοσία της. Ἀξιώθηκε, ἀκριβῶς γι’ αὐτήν τήν ἀνεξικακία του, νά δεῖ τό Ἄκτιστο Φῶς.  

   Ὁ Χριστός μᾶς εἶπε ὅτι σέ περίπτωση μοιχείας ἐπιτρέπεται κανείς νά χωρίσει, ἀλλά εἶναι πολύ καλύτερο νά μήν χωρίσει. Ἕνα λάθος εἶναι καί ἡ μοιχεία. Ὅλοι μας κάνουμε λάθη, πέφτουμε σέ παραπτώματα καί ἀναζητᾶμε μία δεύτερη εὐκαιρία. Ἔτσι καί ὁ ἀπατημένος σύζυγος θά εἶναι προτιμότερο, ἄν μπορεῖ νά μείνει καί νά προσευχηθεῖ γιά νά σώσει τήν οἰκογένειά του.

   Ἑπομένως, ἐμεῖς ἄς κάνουμε πάντα τό καθῆκον μας καί ἄς εἴμαστε ἕτοιμοι νά δεχθοῦμε τά πάντα. Ὅλα πρέπει νά τά περιμένουμε, νά μή μᾶς ἐκπλήσσει τίποτα. Ἔλεγε ἕνας γέροντας στήν Αἴγινα, ὁ π. Ἱερώνυμος, ὅτι τελικά ὅλοι θά μᾶς προδώσουν, ἐκτός ἀπό τόν Θεό. Νά εἴμαστε λοιπόν ἕτοιμοι νά μᾶς προδώσουν ὅλοι καί νά μή μᾶς ἐπηρεάζει αὐτό, γιατί ὁ Θεός δέ θά μᾶς προδώσει ποτέ. Ἄρα, εἶναι σημαντικό ὁ ἄνθρωπος νά καλλιεργήσει τή σχέση του μέ τόν Χριστό καί νά μήν δένεται μέ ἀνθρώπους. Μέ κανέναν ἄνθρωπο, οὔτε μέ τή σύζυγο, νά μήν τή βάζει στή θέση τοῦ Θεοῦ. Κάποιοι ἄνθρωποι ἔχουν ἐπενδύσει τόσο πολύ στη σύζυγό τους, πού ἄν πεθάνει, ἀπό τό μαράζι τους μπορεῖ νά πεθαίνουν καί οἱ ἴδιοι. Αὐτό ὅμως εἶναι λάθος. Πάνω ἀπό ὅλα θά ἀγαπᾶμε τόν Θεό καί ἔπειτα τήν οἰκογένειά μας και τούς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους.

–  Γιατί ἕνας σύζυγος ὅταν δείχνει ἀγάπη στή σύζυγο ἀντιδροῦν οἱ γύρω του καί τοῦ λένε ὅτι αὐτή κάνει κουμάντο…;

–  Αὐτό δημιουργεῖ πρόβλημα στόν ἄνδρα ἐπειδή δέν εἶναι ἀπαθής. Τόν ἐνδιαφέρει ἡ γνώμη τῶν ἄλλων. Κανονικά δέν πρέπει νά μᾶς νοιάζει τί λένε οἱ ὑπόλοιποι. Τό πρόβλημα δέν εἶναι στούς ἄλλους, πού κατηγοροῦν, ἀλλά σέ αὐτόν πού, ἐνῶ δέ θά ἔπρεπε, πληγώνεται ἀπ’ αὐτά τά σχόλια. Πληγώνεται γιατί κατά βάθος ἔχει ἀνθρωπαρέσκεια, κενοδοξία. Ὁ Χριστός ὅμως, εἶχε πεῖ, πώς ἄν μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ γνώμη τῶν ἄλλων, δέν ἔχουμε ἀληθινή πίστη στόν Θεό. Ζητᾶμε τήν καλή δόξα τῶν ἀνθρώπων, τήν καλή τους γνώμη. Αὐτή ἀκριβῶς ἦταν καί ἡ ἀρρώστια τῶν Φαρισαίων. Μεταξύ τους, δόξαζαν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί αὐτό τούς ἔτρεφε τήν ψυχή. Τρέφονταν μέ τήν κενοδοξία καί δέν πίστευαν στόν Θεό. Γι’ αὐτό τόν λόγο τούς εἶπε ὁ Χριστός : «Πῶς δύνασθε ὑμεῖς πιστεῦσαι, δόξα παρά ἀλλήλων λαμβάνοντες; (Ίω. 5,44)». Αὐτό λοιπόν τό πάθος πρέπει ν’ ἀποβληθεῖ.

   Ἴσως ὁ Θεός γι’ αὐτόν τόν λόγο παραχωρεῖ, κάποιοι νά μᾶς κοροϊδεύουν, γιά νά δοῦμε τήν ἀρρώστια μέσα μας. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἔχουμε μέσα μας κενοδοξία καί νά τήν ἀποβάλουμε. Νά διώξουμε τήν ψεύτικη τιμή, πού μᾶς δίνει ὁ κόσμος. Αὐτήν τήν τιμή μᾶς τή δίνουν μπροστά μας καί ἀπό πίσω μπορεῖ νά μᾶς κοροϊδεύουν και νά μᾶς εἰρωνεύονται. Ὁπότε πρέπει νά ζητᾶμε μόνο τήν τιμή πού θά μᾶς δώσει ὁ Θεός καί ὄχι οἱ ἄλλοι.

   Ἡ κενοδοξία εἶναι ἕνα κορυφαῖο πάθος, πού βασανίζει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἀκόμα καί τόν Χριστό μας προσπάθησαν νά Τόν πληγώσουν μέ αὐτόν τόν τρόπο. Ὅταν Τόν ἀνέκριναν, Τόν κολάφιζαν. Τόν χτυποῦσαν πίσω στόν σβέρκο καί Τόν εἰρωνεύονταν, λέγοντάς Του νά προφητεύσει ποιός Τόν χτύπησε. Δέν τούς ἀρκοῦσε νά Τόν βασανίσουν σωματικά, ἤθελαν νά Τόν πονέσουν καί ψυχικά. Ὅμως ὁ Χριστός εἶναι ἀπαθής καί δέν τόν πείραζε αὐτό. Ἀντίστοιχα ὅταν πειράζουν ἕναν Ἅγιο, μένει ἀπαθής καί χαίρεται, γιατί γίνεται ἄτρωτος, ὅπως ὁ Χριστός.

   Ὁ Χριστός μας ἦρθε στή γῆ, γιά νά μᾶς κάνει ἄτρωτους μπροστά στούς ἀνθρώπους καί στούς δαίμονες. Τό ὅτι ἐμεῖς πληγωνόμαστε, ὀφείλεται σ’ ἐμᾶς, στό ὅτι δέν πολεμήσαμε ἀκόμα τά πάθη μας καί δίνουμε χῶρο στούς δαίμονες νά ἐνεργήσουν μέσα μας. Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, λέει, νά μήν ἰσχυριζόμαστε, ὅτι μᾶς πειράζει ὁ Θεός, «ἕκαστος πειράζεται ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας» (Ἰακ. 1,14). Στήν πραγματικότητα μᾶς πειράζει ἡ ἐπιθυμία πού ἔχουμε μέσα μας νά μᾶς λένε καλά λόγια. Ὅταν δέν γίνεται αὐτό, ἐνοχλούμαστε. Ὅταν κάποιος μᾶς κακολογεῖ, λυπόμαστε γιατί ἔχουμε τήν ἐπιθυμία τῆς δόξας. Ὅταν κάποιος μᾶς κλέβει, θλιβόμαστε, γιατί ἔχουμε τήν ἐπιθυμία τοῦ πλούτου. Ὅταν κάποιος μᾶς ταλαιπωρεῖ, στεναχωριόμαστε, γιατί ἔχουμε μέσα μας τήν ἐπιθυμία τῆς καλοπέρασης καί τῆς φροντίδας τοῦ σώματος. Ἄν δέν εἴχαμε τό πάθος τῆς φιλαυτίας, τῆς φιληδονίας καί τῆς κενοδοξίας, δέ θά μᾶς πείραζε.

   Κάνουμε τό ἀντίθετο ἀπ’ αὐτό πού μᾶς συμβουλεύει ὁ Θεός: «ἄν κάποιος σοῦ ζητήσει νά πᾶς 1 μίλι μαζί του, ἐσύ πήγαινε δύο» (Ματθ. 5,41). Ἐμεῖς ἀντιδροῦμε καί δέν πηγαίνουμε οὔτε τό ἕνα, ἀφοῦ ἄν τό κάνουμε νιώθουμε ὅτι μᾶς ἐκμεταλλεύεται καί μᾶς κοροϊδεύει. Ἄν χτυπήσουμε αὐτές τίς ἐπιθυμίες, γινόμαστε ἄτρωτοι, ἐλευθερωνόμαστε ἀπό κάθε στεναχώρια. Δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς πληγώσει. Γι’ αὐτό, οἱ Ἅγιοι ἄφηναν ἄναυδους τους εἰδωλολάτρες. Ἀποροῦσαν πῶς, ἐνῶ τούς ἔκαναν τόσο φρικτά βασανιστήρια, ἐκεῖνοι προσεύχονταν γι’ αὐτούς. Αὐτός εἶναι ὁ σωστός Χριστιανός. Ἔτσι οἱ Χριστιανοί προσέλκυσαν πλῆθος κόσμου καί ἀσπάστηκαν τόν Χριστιανισμό. Σήμερα δέν τό καταφέρνουμε αὐτό γιατί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν ζοῦμε χριστιανικά. Εἴμαστε χλιαροί στήν πίστη μας. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε ὅτι δέν ξέρουμε τίποτα ἀπό Χριστό. Ἄν ζούσαμε τόν Χριστό, θά ζούσαμε ὅπως οἱ Μάρτυρες, οἱ Ἅγιοι. Ἐμεῖς γιά τιποτένιους λόγους πληγωνόμαστε καί γινόμαστε θηρία. Τά θηρία εἶναι τά πάθη, πού εἶναι μέσα μας. Αὐτά συντελοῦν στό νά ἐνοχλούμαστε.

–  Ὅταν ζητάω συγγνώμη ἀπό τή σύζυγό μου γιατί τήν πλήγωσα στό παρελθόν εἶναι σωστό ἤ ἀδυναμία; Μήπως μετά θά πάρει θάρρος ἡ γυναίκα καί θά κάνει ὅ,τι θέλει; Πρέπει μήπως νά κρατάω γιά τόν ἑαυτό μου τίς σκέψεις μου καί νά δείχνω μέ πράξεις ἀπό ’δῶ καί πέρα πόσο τήν ἀγαπῶ;

–  Ἐφόσον δέν τῆς τό ἔχεις ξαναπεῖ, νά τῆς ζητήσεις συγγνώμη. Ἡ συγγνώμη εἶναι δύναμη. Ἀδυναμία εἶναι νά μήν ζητᾶς συγχώρεση καί νά μένεις κλεισμένος στόν ἐγωισμό καί στήν αὐτάρκειά σου. Δύναμη εἶναι νά ταπεινώνεσαι καί νά ζητᾶς συγγνώμη κάθε στιγμή. Ὁ (Ἅγιος) π. Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης εἶχε τό προσωνύμιο «ὁ μέ συγχωρεῖτε», γιατί τό ἔλεγε συνέχεια. Τό ἐννοοῦσε, δέν τό ἔλεγε ἀπό συνήθεια. Πίστευε ὅτι εὐθυνόταν γιά ὅλα. Ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ντοστογιέφσκι, «ὅλοι φταῖμε γιά ὅλα». Αὐτό εἶναι ἀλήθεια, ἀφοῦ εἴμαστε συμπεπλεγμένοι στό ἴδιο σῶμα -στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία- καί ἐπηρεάζουμε μέ τή συμπεριφορά μας ὅλο τό σῶμα. Ὅταν ἁμαρτάνει κανείς, βλάπτει ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὀφείλει νά ζητήσει συγγνώμη ἀπό ὅλη τήν Ἐκκλησία.

   Ὅταν, γιά παράδειγμα, κάποιος ἁμαρτάνει στόν γάμο του, ἀπατώντας τήν σύζυγό του, δέν βλάπτει μόνο αὐτούς τούς δύο, ἀλλά καί ὅλη τήν Ἐκκλησία. Εἶναι φοβερό αὐτό. Τό μυστήριο αὐτό εἶναι μέγα, εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν (Εφ. 5,32) καί διασπᾶ τήν ἑνότητα τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ δύο σύζυγοι εἶναι κύτταρο τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν ἀπάτη, διασπᾶ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Ὀφείλουν νά εἶναι ἑνωμένοι μεταξύ τους καί μέ τό σῶμα. Ὅταν λοιπόν τήν ἀπατᾶ, στερεῖ τήν Ἐκκλησία ἀπό ἕνα κύτταρό της. Κάθε ἁμαρτία πού κάνουμε, ἔχει ἐκκλησιολογικό ἀντίκτυπο, εἶναι μία προσβολή ὅλης της Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό, ὅταν πᾶμε νά κοινωνήσουμε βάζουμε μετάνοια καί ζητᾶμε συγχώρεση ἀπό ὅλους.

   Συνεπῶς εἶναι σωστό νά ζητήσεις συγγνώμη. Εἶναι κοσμικός φόβος, τό νά φοβᾶται κανείς ὅτι μέ τήν συγγνώμη σου, ἡ γυναίκα θά πάρει τό πάνω χέρι. Αὐτό δέ θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά γίνει, ὅταν ἐνεργοῦμε κατά Θεόν. Ἀλλά καί ἄν πάλι γίνει, εἰς βάρος τῆς γυναίκας θά εἶναι. Ὁ Θεός ὅρισε ὁ ἄνδρας νά εἶναι κεφαλή τῆς γυναίκας. Ἄν ἡ γυναίκα δέν τηρήσει αὐτό τόν νόμο καί πάει νά πάρει τήν ἐξουσία, κάνει ἀμαρτία. Δημιουργεῖται ἕνα τέρας, ὅπως λέγαμε, γιατί τό σῶμα γίνεται κεφάλι καί τό κεφάλι σῶμα. Αὐτό πλέον δέν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλά τέρας, τό ὁποῖο ταλαιπωρεῖται καί ταλαιπωρεῖ καί τούς ἄλλους. Ὅταν ὁ ἄνδρας συμπεριφέρεται σωστά καί ἡ γυναίκα του ἔχει λίγο φόβο Θεοῦ, κυλοῦν ὅλα ὁμαλά. Μά κι ἄν δέν ἔχει φόβο Θεοῦ, ὁ ἄνδρας πάλι θά σωθεῖ καί θά ἁγιάσει. Μία στριμμένη γυναίκα εἶναι ἡ αἰτία ν’ ἁγιάσουμε, νά πετύχουμε δηλαδή τόν τελικό σκοπό.

   Εἶναι λάθος στό μυστήριο τοῦ γάμου νά πατάει ἡ γυναίκα τό πόδι τοῦ ἄνδρα. Γίνεται κάτι γελοῖο τήν ὥρα ἑνός Ἱεροῦ Μυστηρίου. Αὐτό εἶναι βλάσφημο. Δέν ξέρουμε τί κάνουμε ἐκείνη τήν ὥρα. Τό γεγονός αὐτό καί ἡ ἀπρεπής ἀμφίεση βεβηλώνουν τό μυστήριο τοῦ γάμου.

   Πρέπει νά προσευχόμαστε στόν Θεό, στήν Παναγία καί στούς Ἁγίους μας. Χάρη στήν Παναγία καί τούς Ἁγίους μας, ὑπάρχει ἀκόμα τό ἔθνος μας. Αὐτοί μεσιτεύουν στόν Κύριο γιά ἐμᾶς.

   Κάθε προσευχή πού κάνει κάποιος γι’ αὐτόν ἤ γιά τούς ἄλλους, δέν πάει χαμένη. Μέ τήν προσευχή δίνουμε δικαίωμα στόν Θεό νά ἐπέμβει καί νά βοηθήσει. Αὐτό πού κρατᾶ τόν κόσμο εἶναι ἡ προσευχή καί κυρίως ἡ κοινή προσευχή, ἡ κοινή λατρεία, ἡ Θεία Λειτουργία. Ἄν πάψει νά τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία καί νά γίνεται προσευχή, δέ θά ἔχει ἔννοια ὁ κόσμος. Γι’ αὐτό ἐπικρατεῖ ἡ ἄποψη, ὅτι ἄν δέν γίνει Θεία Λειτουργία, θά γίνει Δευτέρα Παρουσία, δέ θά ἔχει πλέον ἔννοια νά ὑπάρχει ὁ κόσμος. Δυστυχῶς, ὅπως πᾶνε τά πράγματα, θά μᾶς λείψει ἡ Θεία Λειτουργία, γιατί θά μᾶς λείψουν οἱ ἱερεῖς. Προκειμένου νά γίνουν ἱερεῖς θά πρέπει οἱ ἄνδρες νά πληροῦν κάποιες προϋποθέσεις, νά μήν ἔχουν κωλύματα, νά ἔχουν ἀπόλυτη καθαρότητα.

   Ὅποιοι ἔχουν οἰκογένεια, ὀφείλουν νά προετοιμάσουν τά παιδιά τους, ὥστε νά γίνουν ἱερεῖς καί πρεσβυτέρες. Καί οἱ πρεσβυτέρες πρέπει νά ἔχουν τήν ἴδια καθαρή καί ἁγνή ζωή μέ τούς ἱερεῖς.

   Αὐτά εἶναι βασικά πράγματα. Σήμερα ὁ κόσμος εἶναι 7,5 δισεκατομμύρια, ἀλλά οὐσιαστικά οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι εἶναι 500 ἑκατομμύρια. Ὅλοι οἱ ἄλλοι καί οἱ λεγόμενοι Χριστιανοί, δέν εἶναι Χριστιανοί, ἀλλά αἱρέσεις. Ἑπομένως, ἡ Θεία Λειτουργία γίνεται μόνο ἀπό αὐτά τά 500 ἑκατομμύρια. Ἀπό αὐτούς, ἐκκλησιάζεται μόνο τό 3% στήν Ἑλλάδα. Ἀπό αὐτό τό ποσοστό, πόσοι ἔχουν ἁγνή ζωή καί μποροῦν νά γίνουν ἱερεῖς; Εἶναι πολύ τραγικά τά πράγματα. Γι’ αὐτό, πρέπει νά προσπαθήσουμε νά βγάλουμε σωστούς ἱερεῖς καί πρεσβυτέρες. Ὁ διάβολος ἔβαλε ὅλες του τίς δυνάμεις, ὥστε νά μολύνει ὅλους τους νέους. Παλεύει, ὥστε νά μήν εἶναι κανένας νέος ἁγνός. Ὅποιος ἱερέας ἔχει κώλυμα καί ἱερουργεῖ ἀναξίως, δέν μπορεῖ νά θεραπεύσει τούς ἄλλους, ἀφοῦ δέν ἔχει θεραπεύσει οὔτε τόν ἑαυτό του. Ἀπό τίς χριστιανικές οἰκογένειες θά βγοῦν οἱ σωστοί ἱερεῖς, οἱ σωστοί Ἐπίσκοποι καί μοναχοί.

   Ἄν δέν προσέξουμε πολύ πιθανόν ὁ Θεός νά πάρει τή Χάρη του καί νά πάψουμε νά ὑπάρχουμε ὡς Ἐκκλησία. Ἔτσι συνέβη μέ τίς Ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας (Σμύρνης, Ἐφέσου, Λαοδίκειας κ.ἄ), πού ἀναφέρονται στην Ἀποκάλυψη. Αὐτές ἐξαλείφθηκαν κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ γιατί δέν ζοῦσαν σωστά.  

   Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε ὅτι κάποια στιγμή θά ὑπάρξει κάποια ἀναγέννηση σ’ αὐτές τίς περιοχές καί οἱ ἄνθρωποι ἀπό κρυπτοχριστιανοί θά φανερωθοῦν ὡς ἀληθινοί Χριστιανοί. Τότε καί οἱ Τιτουλάριοι Ἐπίσκοποι θά ἀποκτήσουν ποίμνιο.

–  Ἀπό τά ἑπτά δίς δέν εἶναι ἐγωιστικό μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά σωθοῦν; Ἀπό τά ὑπόλοιπα δισεκατομμύρια, ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού συμπεριφέρονται ὡς χριστιανοί, ἀλλά δέν εἶναι χριστιανοί. Ἀντίθετα ἐμεῖς πού εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, ζοῦμε τυπικά, ὄχι ἔμπρακτα τήν Ὀρθοδοξία.

–  Εἶναι ἐγωιστικό νά πεῖς ‘ἐγώ εἶμαι ἄνδρας καί δέν εἶμαι γυναίκα ἤ δέν εἶμαι καρέκλα;’ Ὄχι δέν εἶναι. Ὅταν λέμε ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τήν Ὀρθοδοξία, δέν λέμε κάτι ἐγωιστικό, λέμε ἁπλά τήν ἀλήθεια. Τά ὑπόλοιπα δισεκατομμύρια, εἶναι ἐπίσης καλεσμένα νά μποῦν στήν Ἐκκλησία, ἀλλά δέν μπαίνουν. Δέν μπαίνουν, ὄχι γιατί δέν τούς καλεῖ ὁ Χριστός. Λέει στήν Ἀποκάλυψη «ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω» (Ἀποκ. 3,20). Στέκεται ὁ Χριστός καί κρούει σέ ὅλον τόν κόσμο, ὄχι μόνο στούς Ἕλληνες. Κρούει σ’ ὅλους, στούς ἄθεους, τζιχαντιστές, σατανιστές, βουδιστές…  ὁ Χριστός κρούει, ἀλλά δέν τοῦ ἀνοίγουν, γιατί ἁπλά δέν θέλουν νά τοῦ ἀνοίξουν.

   Ὁπωσδήποτε, ὡς ἕνα βαθμό φταῖμε καί ἐμεῖς πού δέν πηγαίνουμε νά τούς μιλήσουμε. Ἀλλά ἀναμφισβήτητα, ὅλοι δεχόμαστε κρούση ἀπό τόν Θεό, διά μέσω τῆς συνειδήσεώς τους. Ὅλοι ὅσοι γεννιοῦνται στή γῆ, εἴτε βαπτισμένοι, εἴτε ἀβάπτιστοι, ἔχουν συνείδηση ἀπό τή γέννησή τους. Αὐτή ἡ συνείδηση τούς πληροφορεῖ ποιό εἶναι τό σωστό καί ποιό τό λάθος. Ἐλάχιστοι ὡστόσο ἀκολουθοῦν τή συνείδησή τους. Ὅσοι τήν ἀκολουθοῦν, θά βρεῖ τρόπο ὁ Θεός καί θά τούς σώσει.

   Ἕνα παιδί ἀπό τό Ἰράκ ἀκολούθησε τή συνείδησή του, ἦρθε στήν Θεσσαλονίκη καί βαφτίστηκε. Ἔμοιαζε μέ Ἅγιο, πού βγῆκε ἀπ’ τήν εἰκόνα. Κρατοῦσε τό κομποσκοίνι στό χέρι του. Ἤτανε μουσουλμάνος συμβολαιογράφος καί ἐπειδή ἀρνήθηκε νά κάνει μιά ἀτιμία, τόν συκοφάντησαν καί τόν ἔβαλαν στή φυλακή. Ὁ ἄνθρωπος προτίμησε νά μπεῖ στή φυλακή, παρά νά προδώσει τή συνείδησή του. Κατόπιν ὁ Θεός  τόν ὁδήγησε στήν Ἑλλάδα, ὅπου ἦρθε μέ τά πόδια καί βαφτίστηκε, ἀφοῦ βρῆκε τήν ἀληθινή πίστη. Εἶδε τήν ἀλήθεια, γιατί τηρώντας τή συνείδησή του, εἶχε καθαρό νοῦ,  καί ἀμέσως ἀσπάστηκε τήν Ὀρθοδοξία.

   Ὁ Χριστός μᾶς λέει ὅτι αὐτός πού πίστεψε καί πού βαπτίστηκε πληροῖ τίς προϋποθέσεις γιά νά σωθεῖ. Αὐτό δέ σημαίνει ὅτι ὅποιος βαφτίστηκε θά σωθεῖ. Δέ θά σωθοῦν ὅλοι. Οὔτε κάν ὅλοι οἱ μοναχοί δέν θά σωθοῦν, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Θά σωθοῦν αὐτοί, πού ζοῦν κατά Θεόν. Πόσοι ὅμως ἀπό τούς Ὀρθόδοξους ζοῦν κατά Θεόν;

   Οἱ ὑπόλοιποι ἀλλόθρησκοι δέν μποροῦν νά κάνουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ δέν ἔλαβαν τήν Θεία Χάρη μέ τό Βάφτισμα. Ὅ,τι καλό κι ἄν κάνουν, δέν εἶναι ὁλοκληρωμένο. Μόνο σ’ ἕνα βαθμό καταφέρνουν νά κάνουν κάποια πράγματα, σωτηρία ὅμως δέν μποροῦν νά ἔχουν.

   Ἀκόμα καί ἡ Παναγία, πού ἐνῶ ἦταν ἀβάφτιστη, ἔκανε τέλεια ζωή, δέ θά μποροῦσε νά σωθεῖ, ἄν δέν ἔπαιρνε τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔπρεπε νά βαφτιστεῖ. Βαφτίστηκε στόν Εὐαγγελισμό, μόλις συνέλαβε τόν Χριστό, δέχθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἔτσι ἐξαλείφθηκε καί ἀπό τήν Παναγία τό προπατορικό ἁμάρτημα.

   Ἡ σωτηρία εἶναι ὀντολογικό ζήτημα, δηλαδή πρέπει νά ἀλλάξεις στήν οὐσία σου γιά νά σωθεῖς, πρέπει νά μοιάσεις στόν Χριστό. Πρέπει νά ἔχεις μέσα σου καί τό Ἄκτιστο Φῶς, ἀφοῦ τό Κτιστό μόνο δέν ἀρκεῖ γιά νά σωθεῖς. Οἱ ἀβάπτιστοι δέν ἔχουν τό Ἄκτιστο, τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄν βαπτιστοῦν θά ἔχουν τίς προϋποθέσεις. Ὁ Χριστός ὅλους τους καλεῖ καί σέ ὅλους δίνει τήν δυνατότητα νά βαπτιστοῦν, ἀλλά δέ θέλουν. Βέβαια κι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θά ἔπρεπε νά κινητοποιηθοῦμε καί νά τούς παρακινήσουμε νά γίνουν Χριστιανοί. Ἔπρεπε νά κάνουμε ἱεραποστολή. Σήμερα ὅμως φτάσαμε σέ σημεῖο νά φοβόμαστε νά ὑπερασπιζόμαστε τήν πίστη μας γιατί ὅλοι μιλᾶνε γιά ‘εἰρηνική συνύπαρξη’. Ἄν καί οἱ Ἀπόστολοι  παλιότερα σκέφτονταν μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἐμεῖς σήμερα θά ἤμασταν δωδεκαθεϊστές καί θά κάναμε ἀνθρωποθυσίες στά ἀγάλματα, ὅπως ἔκαναν οἱ πρόγονοί μας. Οἱ ὁποῖοι, εἶχαν καί καλά πράγματα, ἀλλά εἶχαν και κάποια δαιμονικά, ὅπως ἀνθρωποθυσίες, ὁμοφυλοφιλία κ.τ.λ. Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι, πού ὑπερασπίστηκαν τήν Ὀρθοδοξία, γνώριζαν ὅτι θά μαρτυρήσουν κι ὅμως δέν δειλίασαν. Ἐμεῖς σήμερα δέν ἔχουμε ζωντανό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί συμβιβαζόμαστε σάν κρυπτοχριστιανοί.

   Ὁ Χριστός μᾶς ζήτησε νά ὁμολογήσουμε, ὅ,τι κι ἄν πάθουμε. Ἕνας βαφτισμένος ἀπό ἕναν ἀβάπτιστο διαφέρει ὅσο διαφέρει καί ἕνας ἄνθρωπος ἀπό μία καρέκλα καί περισσότερο. Πόσο διαφέρει ὁ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπο, τό Ἄκτιστο ἀπό τό κτιστό; Ἄπειρα, δέν ὑπάρχει μέτρο σύγκρισης. Τόσο ἀπέχει ὁ ἀβάπτιστος ἀπό τόν βαπτισμένο. Αὐτό δέν εἶναι ἐγωισμός, εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἐγώ εἶμαι παπάς καί ἐσεῖς λαϊκοί. Ἐγωισμός εἶναι νά τό ποῦμε αὐτό; Ἀλήθεια εἶναι. Κοντεύουμε νά πάθουμε σχιζοφρένεια μ’ αὐτά πού μᾶς λένε! 

   Ἐν ὀνόματι δήθεν τοῦ ρατσισμοῦ καί τῆς ἰσότητας καταλύονται τά πάντα. Ἡ νέα τάξη πραγμάτων ἔχει βρεῖ τέτοιους, ὕπουλους ὅρους. Γιά παράδειγμα, δέν χρησιμοποιεῖ τόν ὄρο ὁμοφυλοφιλία, ἀλλά διαφορετικότητα. Γιατί; Μά γιατί τό νά εἶσαι διαφορετικός δέν εἶναι κακό!

–   …………. (ἐρώτηση)

   Ὁ Χριστός λέει νά τόν ὁμολογήσουμε μπροστά στούς ἀνθρώπους, ὄχι ἁπλά νά πιστεύουμε σέ Αὐτόν μέσα μας. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32). Στά χρόνια τῶν διωγμῶν, οἱ εἰδωλολάτρες ἔλεγαν στούς μάρτυρες μόνο νά λιβανίσουν κι ἄς πιστεύουν μέσα τους. Ὅμως ἐκεῖνοι προτιμοῦσαν νά καίγεται τό χέρι τους, πού κρατούσε τό ἀναμμένο λιβάνι, γιατί ἄν τό ἄνοιγαν, θά θεωροῦνταν θυσία στό βωμό.

–   …………. (ἐρώτηση)

–   Πρέπει ὅταν κάποιος ἀλλόθρησκος μᾶς ρωτήσει πῶς θά σωθεῖ, νά τοῦ πεῖς τήν ἀλήθεια, ὅτι εἶναι στήν πλάνη. Ὅταν ἔπιασαν αἰχμάλωτο οἱ μουσουλμάνοι τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, πού ἦταν θεολόγος, μαζεύτηκαν οἱ θεολόγοι μουσουλμάνοι, πού τόν ἤξεραν καί ἔκαναν θεολογική συζήτηση. Τότε, τούς τά εἶπε ξεκάθαρα ὅτι εἶναι πλανεμένοι, ἀφοῦ δέν εἶναι μέ τόν Χριστό. Τούς τά εἶπε, ἐνῶ ἦταν αἰχμάλωτος καί κινδύνευε ἡ ζωή του. Δέν ἀρνήθηκε ὅμως τόν Χριστό. Ἀντίθετα μαρτύρησε γιά τόν Χριστό.

   Δέν πᾶμε νά κάνουμε ἐπίδειξη θρησκευτικότητας καί γνησιότητας, ἀλλά ὅταν προκληθοῦμε, ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε. Τό νά φεύγεις ἀπό ἕναν τόπο σέ κάποιον ἄλλον, ὅταν γίνεται διωγμός, εἶναι θεμιτό. Τό λέει αὐτό καί ἡ Ἁγία Γραφή. Ὅταν ὅμως σέ ρωτήσουν ἄν εἶσαι Χριστιανός, πρέπει νά ὁμολογήσεις, ἀλλιῶς προδίδεις τόν Χριστό.

   Ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός ἦταν ἀνώτατος στρατιωτικός του αὐτοκράτορα. Δέν ἤξεραν ὅτι ἦταν Χριστιανός. Μέ τόν τρόπο του ὅμως βοηθοῦσε τούς Χριστιανούς. Μία μέρα, πού κάποιος τόν πρόδωσε καί τόν ρώτησε ὁ αὐτοκράτορας, ἄν εἶναι Χριστιανός, δέ δίστασε νά ὁμολογήσει. Δέν ἀρνήθηκε τήν θρησκεία του. Εἶχε διάκριση.

   Κάποιοι, γιά παράδειγμα, βγαίνουν ἔξω σέ συμπόσια, τραπέζια, συνέδρια καί ἔχει ἀρτύσιμο φαγητό, ἐνῶ βρίσκονται ἐν καιρῶ νηστείας. Τρῶνε, λοιπόν, τό φαγητό μέ τήν πρόφαση ὅτι ἔφαγαν γιά νά μή σκανδαλίσουν τούς ὑπόλοιπους. Αὐτό ὅμως ἀκριβῶς κάνουν. Σκάνδαλο σημαίνει ὅτι βάζω ἐμπόδιο σέ κάποιον νά σωθεῖ. Ὅταν κάποιος σέ δεῖ νά τρῶς, δέν τόν βοηθᾶς νά σωθεῖ. Ὁ σωστός Χριστιανός δέν πρέπει νά φάει ἀρτύσιμο φαγητό σέ καιρό νηστείας. Δέν εἶναι ἀνάγκη νά πεῖ ὅτι νηστεύει. Ἄν ὅμως κάποιος τόν ρωτήσει ἄν νηστεύει, θά πρέπει νά τό παραδεχτεῖ.  Ἄν, δηλαδή, προκληθεῖς καί δέν ὁμολογήσεις, εἶναι ἀρνηση.

–  …………. (ἐρώτηση)

   Ὅταν θά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, θά ζητήσει νά τόν προσκυνήσουν καί αὐτοί πού θά ἔχουν καταφύγει στίς ὀπές τῆς γῆς. Φυσικά δέν πρέπει νά τό κάνουν, ἄν εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀντίχριστος θά ἀπαιτήσει ἀπ’ ὅλους νά τόν προσκυνήσουν, νά τόν λατρέψουν ὡς Θεό. Θά ἔχει τόν τρόπο νά τό ἐξετάσει ἄν τόν προσκυνᾶμε ἤ ὄχι. Τό νά φύγεις σέ ἔρημο τόπο, εἶναι νόμιμο. Βλέπουμε στούς  Βίους τῶν Ἁγίων πώς μετακινοῦνταν σέ περιόδους διωγμῶν. Ἡ Ἁγία Ἰουλίτα μέ τόν Ἅγιο Κήρυκο τό μικρό της παιδί, ἐπειδή γινόταν διωγμός στήν πατρίδα τους, ἔφυγαν σέ ἄλλη πόλη. Ἐκεῖ πού πῆγαν ὅμως τούς ἔπιασαν, τούς δίκασαν καί ἔγιναν μάρτυρες,  δέν κρύφτηκαν.

   Σήμερα δυστυχῶς ἔχουμε μπερδέψει πολύ τά πράγματα. Ἐπειδή κυριαρχοῦν τά πάθη μας, δικαιολογοῦμε τά ἀδικαιολόγητα.

   Λίγα χρόνια πρίν, τό 2004, ἡ Παναγία ἔκανε ἕνα μεγάλο θαῦμα σέ ἕναν πάμπλουτο Σαουδάραβα. Αὐτόν τόν σκότωσαν καί τόν τεμάχισαν κάποιοι ληστές. Μάζεψαν τά τεμαχισμένα μέλη του καί τά ἔβαλαν σέ μιά σακούλα, ὥστε νά τήν πετάξουν κάπου. Τότε ἡ Παναγία παρενέβη, τόν ἔραψε, τόν συνέθεσε καί τόν ἀνέστησε. Ὅταν οἱ ληστές τόν εἶδαν μπροστά τους τρελάθηκαν. Αὐτό τό θαῦμα τό ξέρουν ὅλοι. Οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτό τό θαῦμα τό θάψαμε, δέν τό διαδώσαμε. Τό θαῦμα ὑπῆρχε στό διαδίκτυο καί τώρα δέν ὑπάρχει πουθενά, τό διέγραψαν. Οἱ Ὀρθόδοξοι δυστυχῶς θάψαμε αὐτό τό θαῦμα, γιατί φοβηθήκαμε νά μή μᾶς σφάξουν οἱ μουσουλμάνοι. Αὐτό ἔγινε στή Συρία, ὅπου ὑπάρχουν φανατικοί μουσουλμάνοι. Οὐσιαστικά στερήσαμε ἀπό κάποιους ἐτερόθρησκους ἀνθρώπους καλοπροαίρετους, τή δυνατότητα νά μάθουν καί νά σωθοῦν. Οἱ μουσουλμάνοι πού τό ἄκουγαν πήγαιναν σωριδόν νά βαπτιστοῦν. Ἐμεῖς ὅμως τούς σταματήσαμε γιατί φοβηθήκαμε μήν πάθουμε τίποτα ἀπό τούς φανατικούς μουσουλμάνους, πού βολιδοσκοποῦν τήν κατάσταση. Αὐτό δείχνει πόσο εἴμαστε δέσμιοι τῶν παθῶν καί θά δώσουμε φρικτό λόγο γι’ αὐτό στόν Θεό.

   Τό ἴδιο καί ὁ Οἰκουμενισμός, πού σέ τελική ἀνάλυση εἶναι μιά τεράστια ἀπουσία ἀγάπης. Οἱ Οἰκουμενιστές διαβεβαιώνουν τούς παπικούς καί τούς προτεστάντες ὅτι θά σωθοῦν ὅπως εἶναι, χωρίς βάπτισμα. Αὐτό εἶναι προδοσία κατά τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί κατά τῶν κατά σάρκα ἀδελφῶν μας. Τούς προδίδουμε, ἐπειδή τούς ἀποκρύπτουμε ὅτι βρίσκονται σέ πλάνη.

   Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι τοῦ κακοῦ ἐργάζονται συνέχεια. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν ἐργαζόμαστε γιά τό καλό, γιά τόν Χριστό. Κανονικά ἐμεῖς θά ἔπρεπε νά ἔχουμε φωτιά μέσα μας. Νά μιλᾶμε σέ ὅλους, ὅ,τι κι ἄν κοστίσει αὐτό.

–  .………….(ἐρώτηση)

   Ὁ πατήρ Δανιήλ Σισόγιεφ, ἔκανε μέσα στή Μόσχα ἱεραποστολή σέ μουσουλμάνους. Τόν ἀπειλοῦσαν ὅτι ἄν συνεχίσει θά τόν σκοτώσουν. Αὐτός ὅμως δέν λογάριασε τή ζωή του, συνέχισε, προκειμένου νά σωθοῦν κάποιοι ἄνθρωποι καί τελικά τόν σκότωσαν. Πράγματι κατόρθωσε νά βαπτίσει ὀγδόντα ἀνθρώπους. 

  Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/