Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (Ευαγγέλιο: Μαρκ. β’ 1 -12) . ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.
Tήν περασμένη Κυριακή ακούσαμε το ευαγγέλιο πού αναφέρεται στη θαυμαστή Ισχύ πού έχει ή μεγάλη και δυναμική παρουσία του Χριστού. Ό Ναθαναήλ αμφισβητούσε τα λόγια του αποστόλου Φιλίππου πώς είχε εμφανιστεί στον κόσμο ό από πολλού αναμενόμενος Μεσσίας, στο πρόσωπο του Ιησού του από Ναζαρέτ. Ό Ναθαναήλ όμως, με το πού βρέθηκε κατά πρόσωπο με τον ίδιο τον Κύριο, αμέσως τον αναγνώρισε και τον ομολόγησε ως Υιό του Θεού και ως Βασιλιά του Ισραήλ. Το σημερινό ευαγγέλιο μας μιλάει για τις μεγάλες προσπάθειες και τον αγώνα πού κατέβαλαν άνθρωποι με πραγματική πίστη για να παρουσιαστούν μπροστά στον Κύριο.
Τέσσερις άνθρωποι μετέφεραν έναν συνάνθρωπο ή φίλο τους πού ήταν παραλυτικός. Τον μετέφεραν με το κρεβάτι του, αφού ήταν τόσο αδύνατος κι αβοήθητος ώστε δε θα μπορούσε να μεταφερθεί διαφορετικά. Μάταια όμως προσπαθούσαν να περάσουν ανάμεσα από το πυκνό πλήθος και να πλησιάσουν τον Κύριο.Κι αφού αυτό δεν μπορούσαν να το κατορθώσουν, ανέβηκαν στην οροφή της οικίας, την άνοιξαν, και με μεγάλη προσπάθεια κατέβασαν το κρεβάτι όπου κείτονταν ό άρρωστος και το ακούμπησαν μπροστά στα πόδια του θαυματουργού Ιατρού. Τόσο μεγάλη ήταν ή πίστη τους στο Χριστό.
«Ίδών δε Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικά τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μάρκ. β’5). Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται, είπε ό Ιησούς στον παραλυτικό. Ό Χριστός δεν περίμενε ν’ ακούσει να εκφράζεται με λόγια ή πίστη τους. Την είδε. Ή πνευματική Του όραση εισχώρησε στα μύχια της ανθρώπινης καρδίας. Και κει, στα βάθη της, είδε τη μεγάλη τους πίστη. Με τα σωματικά Του μάτια είδε τις προσπάθειες και τον αγώνα τους να φέρουν τον άρρωστο άνθρωπο μπροστά Του. Ή πίστη τους επομένως ήταν ολοφάνερη.
Ή απιστία των γραμματέων πού παρευρίσκονταν στο γεγονός αυτό ήταν επίσης ολοφάνερη στον Κύριο. «Τι ούτος ούτω λαλεί βλασφημίας; Τις δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μη εις ό Θεός;» (Μάρκ. β’8). Αυτός βλασφημεί, έλεγαν μέσα τους. Ποιος άλλος, εκτός από το Θεό, μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες;
Ό Κύριος «έπιγνούς τω πνεύματι αυτού ότι ούτως αυτοί διαλογίζονται εν έαυτοίς, είπεν αύτοίς’ τί ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών;» (Μάρκ. β’8). Ό Κύριος γνώριζε αυτά πού σκέφτονταν κι άρχισε να τούς επίτιμα με ήρεμο τρόπο. Γιατί σκέφτεστε τέτοια πράγματα; Ό Κύριος διαβάζει τις πονηρές καρδιές το ίδιο εύκολα πού διαβάζει και τις αγνές. Όπως αναγνώρισε αμέσως την αγνή και καθαρή καρδιά του Ναθαναήλ, πού δεν είχε πονηριά και δόλο, έτσι αναγνώρισε αμέσως τις ακάθαρτες καρδιές των γραμματέων, πού ήταν γεμάτες δόλο. Για να τούς δείξει λοιπόν πώς έχει εξουσία τόσο στα σώματα όσο και στις ψυχές των ανθρώπων, τόσο να συγχωρεί αμαρτίες όσο και να θεραπεύει τα άρρωστα σώματα, ό Κύριος λέει στον παραλυτικό: «σοι λέγω, έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και υπάγε εις τον οίκον σου» (Μάρκ. β’11). Και μπροστά σέ τέτοιο εξουσιαστικό λόγο, ό άρρωστος άνθρωπος «ήγέρθη ευθέως, και άρας τον κράβαττόν εξηλθεν εναντίον πάντων, ώστε έξίστασθαι πάντας και δοξάζειν τον Θεόν λέγοντας ότι ουδέποτε ούτος εϊδομεν» (Μάρκ. β’12). Ό παράλυτος άνθρωπος σηκώθηκε αμέσως, έβαλε το κρεβάτι στον ώμο του και πέρασε μπροστά απ’ όλους. Κι όλοι θαύμασαν και δόξασαν το Θεό λέγοντας: τέτοια γεγονότα ποτέ μας δεν είδαμε.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/03/1-12.html