Ὁ Ἀσκητὴς παπα-Τύχων ἔλεγε, πὼς ὁ Μοναχὸς πρέπει νὰ κάνη, μία ὥρα δουλειά, μία ὥρα προσευχή.
Καὶ διὰ τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας, τοὺς ὁποίους ἰδιαιτέρως
ἀγαποῦσε, διηγήθη τὶ εἶχε συμβῆ εἰς ἕνα Ρωσικὸν Μοναστήρι:
«Ἦτο ἕνας Μοναχός, ὁ ὁποῖος ἔλεγε κάθε ἡμέρα εἰκοσιτέσσερις φορὰς τοὺς Χαιρετισμούς, μὲ τὸν ἑξῆς τρόπον:
Ὅταν ἤκουε τὸ ρολόϊ νὰ κτυπᾶ τὴν ὥραν, αὐτὸς ἤρχιζε. Αἱ ὧραι ἦσαν τὸ μέτρον του. Μάλιστα μὲ τόσην εὐλάβειαν τοὺς ἔλεγε κάθε φοράν, ὡς νὰ ἦτο πρώτη φορά. Μίαν ἡμέραν ἤκουσε φωνὴν ἀπὸ τὴν Εἰκόνα νὰ τοῦ λέγη: “Χαῖρε δοῦλε· καὶ σ᾿ ἐσένα, χαῖρε” ».
Ὁ παπα-Τύχων ἐδιάβαζε καὶ αὐτὸς πολλὰς φορὰς τὴν ἡμέραν τοὺς Χαιρετισμοὺς μὲ δάκρυα.
Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου Κοτσώνη, Ἀθωνικὸν Γεροντικὸν, ἐκδόσεις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Κουφάλια Θεσσαλονίκης, σελ. 337, ἔκδοσις Γ’, 1999.
https://paraklisi.blogspot.gr/2017/02/blog-post_477.html#more