…Πάρα πολλὲς κακοδοξίες, αἱρέσεις, πλάνες κυκλοφοροῦν. Θὰ σᾶς πῶ μία ποὺ εἶναι πολὺ διαδεδομένη στὶς μέρες μας καὶ τὴν ἔχουν ἀσπαστεῖ πολλοί· εἶναι ἡ πλάνη περὶ τῆς ὑπακοῆς, τῆς “κακῆς” ὑπακοῆς. Καὶ λένε, “ἐγὼ κάνω ὑπακοὴ στὸν πνευματικό μου”, καὶ κάνει ὅλα τὰ παράνομα, καὶ κάνει τὸ διαβόλιο, καὶ φοράει μάσκα, καὶ βλαφημεῖ οὐσιαστικὰ τὸν Χριστὸ μέσα στὸ σπίτι Του, μέσα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὅπου εἶναι ἕνας χῶρος ἁγιασμένος, ἔμπλεος Ἁγίου Πνεύματος καὶ δὲν εἶναι μιὰ ἁπλὴ αἴθουσα. Ἀλλὰ λέει, “ἐγὼ δὲν ἔχω εὐθύνη, τὴν εὐθύνη τὴν ἔχει ὁ πνευματικός μου”. Ποιός τὸ εἶπε αὐτό; Ὁ καθένας ἔχει τὴν προσωπική του εὐθύνη. Ἄν ὁ πνευματικός σου τρελλαθεῖ, ἄν ὁ πνευματικός σου πλανηθεῖ, θὰ χαθεῖς κι ἐσὺ μαζί του; Θὰ πρέπει καὶ ἐσὺ νὰ ἔχεις ἐγρήγορση πνευματικὴ γιὰ νὰ μὴν πλανηθεῖς. Γιατὶ λέει ἡ Ἁγία Γραφή, καὶ μάλιστα στοὺς ἐσχάτους χρόνους, ὁ διάβολος θὰ προσπαθήσει νὰ πλανήσει εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς· καὶ τοὺς μεγαλόσχημους ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ πνευματικούς. Ἑπομένως, δὲν σὲ καλύπτει αὐτὴ ἡ “κακὴ” ὑπακοή. Ἤ ἄλλος ζεῖ παράνομα, συζεῖ κλπ. καὶ κοινωνάει καὶ ἔχει, λέει, τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του. Ὀφείλεις, ἀδερφέ μου, νὰ βρεῖς πνευματικὸ σωστό, διακριτικὸ ποὺ τηρεῖ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ δὲν φτιάχνει δική του πίστη καὶ δικό Του Πηδάλιο, θὰ λέγαμε ἐξατομικευμένο καὶ δικούς τους κανόνες. Ἕνας πνευματικὸς ποὺ δὲν ἀκολουθεῖ τὴν Θεραπευτικὴ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι σωστὸς πνευματικός.

Τὸ ἴδιο λένε καὶ κάποιοι ἐνδεχομένως ἀνώτεροι κληρικοί, ἀρχιερεῖς· “ἐμεῖς”, λέει, “κάνουμε ὑπακοὴ στὸν πατριάρχη, στὸν ἀρχιεπίσκοπο” ἤ ἀκόμα, λένε κάποιοι, “στὴ Σύνοδο”.Ὀφείλεις, ἀγαπητὲ ἀρχιερεῦ, νὰ ἐξετάζεις ὅλα αὐτὰ ἄν εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· αὐτὰ ποὺ λέει ὁ πατριάρχης, ὁ ὅποιος πατριάρχης, ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος ἤ καὶ ἡ Σύνοδος ἀκόμα, ἡ ΔΙΣ ἤ ὅλη ἡ Σύνοδος, ἡ Ἱεραρχία ἤ καὶ ὅλες οἱ Σύνοδοι μαζί. Ὀφείλεις νὰ ἐξετάζεις ἄν ὅλα αὐτὰ ποὺ λένε εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, μὲ τὶς Οἰκουμενικὲς καὶ τὶς τοπικὲς Συνόδους, μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Καὶ ἄν δὲν εἶναι σύμφωνα, δὲν πρέπει νὰ κάνεις ὑπακοή. Δὲν σὲ καλύπτει αὐτὴ ἡ “κακὴ” ὑπακοὴ τὴν ὁποία ἐπικαλεῖσαι. Βλέπουμε τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ ποὺ ἀντιστάθηκε σὲ ὅλους τοὺς πατριάρχες, καὶ σὲ ὅλα τὰ πατριαρχεῖα, καὶ σὲ ὅλες τὶς Συνόδους τῆς ἐποχῆς του οἱ ὁποῖες εἶχαν πλανηθεῖ καὶ εἶχαν ἀσπασθεῖ τὸν μονοθελητισμό, ὅτι ὁ Χριστός μας ἔχει μόνο μία θέληση. Καὶ αὐτὸς ὁ ἁπλὸς μοναχὸς ἔλεγε “ὄχι”! Ὁ Χριστός μας ἔχει δύο θελήσεις, γιατὶ εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Καὶ ἑπομένως, ἔχει δύο φύσεις καὶ κάθε φύσις ἔχει τὸ θέλημά της· ἡ θεία φύσις ἔχει τὸ θεῖο θέλημα καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύσις τὸ ἀνθρώπινο θέλημα. Καὶ τοῦ λέγανε, “μά, καλά, ἐσὺ μὲ ποιόν εἶσαι; Ἐσὺ δὲν εἶσαι στὴν Ἐκκλησία”. “Ἐγὼ εἶμαι στὴν Ἐκκλησία, γιατὶ εἶμαι ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καὶ ὅπου εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ εἶναι ἡ Ἐκκλησία” .