μέρος β΄

Γνωρίζουμε πολύ καλά, ἀπό τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, πώς πίστις ἄεργος (δηλαδή πίστις χωρίς ἔργα) «νεκρά ἐστιν» (Ἰακ. Β΄: 26) ἀλλά καί «ἔργα ἄπιστα» (δηλαδή χωρίς πίστι) δέν λυτρώνουν οὔτε καί σώζουν τόν ἄνθρωπο. Μέ τήν λέξι “ἔργα” δέν ἐννοοῦμε ἁπλᾶ καί μόνον τίς ἐξωτερικές καλές πράξεις –ἀπό τίς ὁποῖες μποροῦμε νά κάνουμε πολλές– ἀλλά κυρίως τήν πνευματική ζωή, πού εἶναι καρπός τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Καί «καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. Ε΄: 22-23) καί ἀμέτρητες ἄλλες ἀρετές. Ἔτσι καταλαβαίνουμε πώς δέν μποροῦμε νά ζήσουμε «ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ» χωρίς τήν πραγματική πίστι. Οὔτε πάλι μποροῦμε νά πιστέψουμε πράγματικά στόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του χωρίς τήν πνευματική ζωή.Τηρώντας τίς ἐντολές καί καλλιεργώντας τίς ἀρετές, μαζί μέ τά Μυστήρια, Βάπτισμα, Χρῖσμα, Ἐξομολόγησι, Θεία Κοινωνία, Εὐχέλαιο –στά ὁποῖα πρέπει νά συμμετέχουμε ὑποχρεωτικά– καθώς ἐπίσης καί μέ τήν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν βίων τῶν Ἁγίων, τῶν Πατερικῶν κειμένων, μέ νηστεία, ἀγρυπνία καί Νοερά Προσευχή, ζοῦμε τήν οὐσία τῆς πίστεως καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς, γιατί ὅλα αὐτά μαζί συνιστοῦν ζωή μετανοίας καί κοινωνία ἀγάπης μέ τόν ἐν Τριάδι Θεόν. Δηλαδή, συνδυάζουμε τήν σωστή πίστι, τό ὀρθό δόγμα, τήν ὀρθοδοξία δηλαδή, μέ τή σωστή καί ὀρθή πρᾶξι, τήν ὀρθοπραξία.

Ἄν δέν ὑπάρξη σύζευξις καί ἁρμονική ἕνωσις ὀρθοδοξίας καί ὀρθοπραξίας, τότε τά δόγματα εἰδωλοποιοῦνται. Αὐτό θά πῆ ὅτι, ὅταν ἀλλοιώνεται ἡ πίστις, τότε ἀλλοιώνεται καί ἡ ζωή μας. Γι᾿ αὐτό πρέπει νά ἔχουμε συχνή συμμετοχή στά ἅγια Μυστήρια καί συνεχῆ ἐπαφή μέ τόν Πνευματικό-Ἐξομολόγο. Γι᾿ αὐτό καί οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς τούς χλιαρούς χριστιανούς, στίς ἡμέρες μας, “κλωτσᾶμε” τήν ἁγία μας πίστι καί ἀγκαλιάζουμε τήν αἵρεσι, τόν μηδενισμό, τήν ἀθεΐα, τά εἴδωλα. Κρίκος, λοιπόν, πού συνδέει τήν γνήσια πνευματική ζωή μέ τήν ἀληθινή πίστι εἶναι μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Καί ἡ Ἐκκλησία μας διαθέτει πολλά σωστικά μέσα, πού ὄχι μόνο μεταμορφώνουν τήν ζωή μας, ἀλλά καί τήν ὁδηγοῦν, σέ συνεργασία μέ τήν ἐλευθερία μας, στήν κάθαρσι, στόν ἁγιασμό καί στήν θέωσι. Ἄλλωστε, αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τοῦ χριστιανοῦ ἐπί τῆς γῆς.

Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας εἶναι ζωντανή ζωντανή καί ἀληθινή! Καί αὐτό φαίνεται καί μέσα ἀπό τήν προσευχή καί μέσα ἀπό τήν Θεία Λειτουργία. Ἐμεῖς μπορεῖ νά μήν ἔχουμε στήν διάθεσί μας πολλά μέσα κοινωνικῆς δράσεως, ὅπως οἱ Προτεστάντες καί οἱ Παπικοί. Δηλαδή νά μήν ἔχουμε αἴθουσες, νά μήν ἔχουμε χορωδίες, νά μήν κάνουμε συναυλίες, νά μήν ἔχουμε στάδια γιά νά μαζέψουμε τόν κόσμο, ἀλλά ἔχουμε τήν Θεία Λειτουργία καί τό παντοδύναμο Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κι αὐτό φθάνει, γιά νά μᾶς βάλη στόν παράδεισο! Ἡ Θεία Λειτουργία καί τό κομποσχοίνι ὄντως βγάζουν ἀνθρώπους ἀπό τήν κόλασι καί τούς βάζουν στόν παράδεισο!!!

Ἐπομένως, ἡ Ὀρθοδοξία μέ τήν νηπτική της ἐργασία καί τούς ἀσκητικούς πνευματικούς ἀγῶνες της εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλής δρόμος σωτηρίας. Καί νηπτική ἐργασία εἶναι ἡ νῆψις, ἡ προσοχή, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀγρυπνία, ἡ Εὐχή, μέ ἤ χωρίς κομποσχοίνι, ἡ μετάνοια, τά δάκρυα, τό συντετριμμένον πνεῦμα, δηλαδή ἡ ταπείνωσις, καί πολλά ἄλλα.

Ἰδιαιτέρως δέ ἡ Εὐχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», πού γίνεται καί μέ κομποσχοίνι, ἀντιστοιχεῖ σέ πνευματική ἐλεημοσύνη, πού νικᾶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί, ὡς γνωστόν, καμμιά ἁμαρτία δέν εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τό ἄπειρον ἔλεός Του.

Ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰωσήφ ἔλεγε ὅτι: ὄχι μόνο μέ τήν Θεία Λειτουργία ἀλλά καί μέ τό κομποσχοίνι, μέ τήν λεγομένη Νοερά προσευχή, «βγάζεις ψυχές ἀπό τήν κόλασι καί τίς βάζεις στόν παράδεισο». Τό ἀκόλουθο γεγονός πού ἄκουσα ἀπό τόν Γέροντά μου πατέρα Ἐφραίμ, τό μαρτυρεῖ.

Ὁ ἁγιασμένος Γέροντας εἶχε μιά Ξαδέλφη, τήν Κατερίνα, ἡ ὁποία ὅταν ἦτο στόν κόσμο, κορόϊδευε τούς παπάδες καί τούς ψάλτες: πῶς διάβαζαν, πῶς ἔψαλλαν, πῶς περπατοῦσαν καί γελοῦσε. Ἄν καί ἡ ζωή της δέν ἦτο καθόλου καλή, ἐν τούτοις αὐτός τήν ἀγαποῦσε πολύ.

Ἔμαθε λοιπόν πώς ἡ ξαδέλφη του, πολύ νέα κοπέλα, πέθανε καί μάλιστα ὄχι καλά. Ὅταν ἔφθασε στίς τελευταῖες στιγμές της, ὁ Θεός τήν παραδειγμάτισε, γιά νά δείξῃ στούς οἰκείους καί συγγενεῖς της ὅτι ἡ συμπεριφορά της δέν ἦτο σωστή.

Ἔτσι, ὅταν πέθαινε, ἔβγαζε φωνές, ἔκανε διαφόρους μορφασμούς καί κινήσεις ἄσχημες καί πάνω σ᾿ αὐτά τά χάλια ξεψύχησε. Ὁ Γέροντας σάν τό ἔμαθε ἄρχισε τά κλάματα. Δέν ἔκλαιγε, πού πέθανε ἡ ξαδέλφη του, ἀλλά γιατί κολάσθηκε.

Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ἄρχισε συνεχῆ νηστεία καί προσευχή γι᾿ αὐτήν, μά γιά πολύ καιρό τήν ἔβλεπε στό σκοτάδι.

Μιά φορά, ἐνῶ προσευχόταν στήν καλύβα του, εἶδε ζωντανά τήν ξαδέλφη του νά ἀνεβαίνῃ ἀπό τήν κόλασι στόν οὐρανό, γεμάτη χαρά, κρατῶντας ἕνα κλαδί ἐλιᾶς στό χέρι καί νά φωνάζη:

• Σήμερα εἶναι ἡ μεγάλη μου ἡμέρα. Τώρα πηγαίνω “εἰς φωτεινόν οἴκημα καί λαμπρόν παλάτιον”.

Τῆς φωνάζει ὁ ὅσιος Γέροντας Ἰωσήφ:

• Κατερίνα, τί ἔπαθες;

• Σήμερα εἶναι ἡ μεγάλη μου ἡμέρα!

Αὐτό φανερώνει ὅτι μέ τά πολλά κομποσχοίνια καί τίς νηστεῖες τοῦ Γέροντος, ἡ Κατερίνα ἐλευθερώθηκε ἀπό τά δεσμά τῆς κολάσεως! Πράγματι, «πολλά ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη»!

Τῷ Θεῷ πρέπει δόξα τώρα καί πάντοτε καί
στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!

συνεχίζεται…

Ἀπότόβιβλίο:“Ἡ«Εὐχήμέσαστόνκόσμο“

Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

Ἐκδ. Γ. Γκέλμπεσης