(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)
ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ
η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία (Κολ. 3:5).
Έτσι είναι και ο φιλάργυρος. Όσο ζει, μόνο μαζεύει και κρύβει χρήματα. Όταν όμως πεθάνει, τ΄αφήνει όλα πίσω του, και απολαμβάνουν άλλοι τον πλούτο που εκείνος, ο ανόητος, σύναξε με κόπο και ιδρώτα.
Ελεεινότερος άνθρωπος από τον φιλάργυρο δεν υπάρχει. Οι άλλοι αμαρτωλοί μπορεί να είναι αχρείοι και επιζήμιοι στον εαυτό τους, αλλά στο συνάνθρωπό τους κάνουν πολλές φορές το καλό. Ο φιλάργρυος και τον εαυτό του βλάπτει και με τους άλλους είναι κακός. Απ΄όλους τους φτωχούς είναι φτωχότερος, γιατί, όσα και να μαζέψει, δεν του φτάνουν. Μα κι αυτά που έχει δεν τα ορίζει, γιατί είναι δούλος και σκλάβος τους. Οι φτωχοί άνθρωποι στερούνται κάποια αγαθά, άλλος λιγότερα κι άλλος περισσότερα, ο φιλάργυρος όμως δεν χορταίνει με τον κόσμο ολόκληρο. Ξύπνιος είναι, και με τα λεφτά ασχολείται. Κοιμάται, και τα κέρδη ονειρεύεται. Όλοι οι αμαρτωλοί, κι αν κολαστούν στην άλλη ζωή, σ΄αυτήν εδώ τουλάχιστον απολαμβάνουν κάτι. Ο φιλάργυρος μήτ΄εδώ μήτ΄εκεί απολαμβάνει τίποτα. Ανάξιος είναι και της γης και του ουρανού, όπως ο Ιούδας, που πρόδωσε τον Κύριο για τριάντα αργύρια, κι έπειτα “πήγε και κρεμάστηκε” (Ματθ. 27:5) “κι έπεσε με το πρόσωπο στη γη, σκίστηκε η κοιλιά του και χύθηκαν όλα τα σπλάχνα του” (Πράξ. 1:18 ).
Αδελφέ, όταν δεν επιθυμείς επίγεια πράγματα, η καρδιά σου έχει γαλήνη και ειρήνη ανέκφραστη. Όταν όμως αυτά ποθείς και αυτά σε ενδιαφέρουν, κυριεύεσαι από ανησυχία και φόβο -ανησυχία πρίν τ΄αποκτήσεις, μήπως σου ξεφύγουν και φόβο αφού τ΄αποκτήσεις, μήπως τα χάσεις.
Φιλάργυρε, η βραχύτητα τη ζωής ελέγχει τις άτακτες επιθυμίες σου. Μάταια μαζεύεις πλούτη, που δεν μπορούν να σου προσφέρουν καμιά ουσιαστική παράκληση, καμιά ψυχική ανάπαυση και παρηγοριά. Καίγεσαι σε τούτον τον κόσμο μέσα στις φλόγες της επιθυμίας του χρήματος, θα καίγεσαι αιώνια και στον άλλο κόσμο μέσα στις φλόγες της κολάσεως. Τι κερδίζεις, ταλαίπωρε, απ΄τη συγκέντρωση των θησαυρών; Φεύγεις αύριο -τι λέω αύριο; μπορεί και σήμερα- κι αφήνεις τα πράγματά σου εδώ παντέρημα. Θυμήσου τον πλούσιο εκείνο του Ευαγγελίου, που χαιρόταν για τη σοδειά του και μονολογούσε: “Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά, ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε” (Λουκ. 12:19). Τότε ο Θεός του είπε: “Ανόητε, αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά, λοιπόν, που ετοίμασες, σε ποιόν θ΄ανήκουν;” (Λουκ. 12:20). Αυτήν την παραβολή θά ΄πρεπε πάντα να θυμούνται οι πλούσιοι, γιατί η μνήμη του θανάτου είναι δυνατό φάρμακο εναντίον της φιλαργυρίας. Όταν θυμάσαι το φοβερό τέρμα της επίγειας ζωής, εύκολα περιφρονείς τα πρόσκαιρα, που τ΄απόκτησες μάλιστα με τόσες αδικίες και παρανομίες. Μια και, πεθαίνοντας, δεν θα πάρεις τίπτοε απ΄αυτά μαζί σου, “στείλε” τα από τώρα με τους φτωχούς στον άλλον κόσμο, για να τα βρεις και να σε βοηθήσουν όταν θα πας κι εσύ εκεί.
Ο Μέγας Βασίλειος, σε μια ομιλία του εναντίον των φιλαργύρων, γράφει: “Το φαί που τρως, άσπλαχνε πλούσιε, είναι του πεινασμένου. Το ρούχο που φοράς, είναι του γυμνού. Και το χρυσάφι που έχεις, είναι του φτωχού. Γι΄αυτό αμαρτάνεις βαριά, όταν κρατάς περισσότερα απ΄όσα χρειάζεσαι, και δεν δίνεις το πλεόνασμα σ΄εκείνους που έχουν ανάγκη”. Και ο ιερός Αυγουστίνος ονομάζει τον πλούτο δηλητήριο της αγάπης, γιατί φαρμακώνει και θανατώνει την αγάπη στο Θεό και
το συνάνθρωπο.
Από τη φιλαργυρία, λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, γεννιούνται άλλα επτά κακά.
Το πρώτο είναι η ασπλαχνία, δηλαδή η σκληροκαρδία, που σε κάνει ν΄αδιαφορείς για τη δυστυχία του συνανθρώπου σου.
Το δεύτερο είναι η ταραχή του νου, που γεννιέται από το φόβο του φιλάργυρου μήπως χάσει τον πλούτο του και από την επιθυμία του να τον αυξήσει.
Το τρίτο είναι η βία, το ότι δηλαδή ο φιλάργυρος φτάνει κάποτε ακόμα και στη χρήση βίαιων μέσων για ν΄αρπάξει ξένα αγαθά.
https://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?t=855