Αυτό όμως που έκανε τον IGORνα πάρει την τελική απόφαση για να γίνει Χριστιανός είναι το εξής περιστατικό. Ο μικρότερος υιός του, ο Ανδρέας, κάποτε αρρώστησε. Τον πήγαν στην πόλη ΝAICHIKγια θεραπεία. Η Κατερίνα έμεινε με τον υιό της στο νοσοκομείο, ενώ ο  IGORπέρασε τη νύχτα στο αυτοκίνητο. Το πρωί ο  IGORείπε στη γυναίκα του για ένα όνειρο που είχε δει το βράδυ. Είδε μια ομάδα δαιμόνων, οι όποιοι γελούσαν και φώναζαν, να περικυκλώνει το αυτοκίνητό του, να το σηκώνει στον αέρα και να το κουβαλάη πάνω από το νοσοκομείο. Εκείνος φοβήθηκε και άρχισε να προσεύχεται. Τότε φάνηκε ένας μεγάλος λαμπερός σταυρός, και οι δαίμονες άφησαν το αυτοκίνητο κάτω και εξαφανίστηκαν αμέσως.

Μετά από αυτό ό  IGORαποφάσισε να βαπτισθή. Αργότερα έλεγε στα παιδιά του «Εσείς με φέρατε στην πίστη». Όμως, ενώ είχε αποφασίσει να βαπτισθή, δεν μπορούσε να το πραγματοποίηση αμέσως.

Σαν να έβλεπε ο πονηρός το θεάρεστο μέλλον του και του έφερνε συνέχεια εμπόδια. Κάθε φορά πού ώριζαν μία ημέρα για την βάπτιση, γινόταν πάντα κάτι πού ματαίωνε το γεγονός ή το αυτοκίνητο δεν ξεκινούσε, ή ο ιερέας αρρώσταινε, ή καλούσαν τον IGOR επειγόντως στη δουλειά. Αυτό συνεχιζόταν για αρκετό καιρό, μέχρι πού η Κατερίνα βλέποντας τις παγίδες τού εχθρού αποφάσισε να τού στήση κι αυτή μια παγίδα. Μία ημέρα είπε στον σύζυγό της -, IGOR πάμε για πατάτες; Κ’ έτσι ξεκίνησαν για το χωράφι, χωρίς τίποτα και με κανέναν. 

Όταν έφτασαν έξω από την εκκλησία, είπε στον IGORνα σταματήσει για να αγοράσει κεριά. Όταν μπήκαν στο ναό ό  IGORαισθάνθηκε βαθειά επιθυμία να βαπτιστή. ‘Έτσι, βγήκε από το ναό βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός. «Κρατούσε μια εικόνα του Σωτήρα Χριστού στα χέρια του, ένα σταυρό γύρω από λαιμό του, και έλαμπε ολόκληρος», είπε η γυναίκα του νεοφώτιστου. Αυτό συνέβη το 1994. Ό μελλοντικός μάρτυρας ήταν τότε 36 χρονών.

Από τότε η οικογένεια εκκλησιαζόταν όλη μαζί και τακτικά. Αλλά και πάλι ο εχθρός δεν τον άφησε ήσυχο. Μόλις καθόταν ό IGOR ένα τέταρτο μέσα στο ναό, άρχιζε να αισθάνεται κάποια αδυναμία. Το στομάχι του τον ενοχλούσε, η μέση του τον πονούσε, και τά πόδια του δεν τον κρατούσαν όρθιο. 

Έβγαινε από την εκκλησία για να καθίσει λίγο, και τότε τού έφευγαν όλοι οι πόνοι. Καθώς ξαναέμπαινε στο ναό, όλα πάλι άρχιζαν να πονάνε. Ο  IGORπροβληματίστηκε και αποφάσισε να μή βγει καθόλου από το ναό. Πίεσε τον εαυτό του και πολύ σύντομα οι πειρασμοί έφυγαν.

Σύντομα ό IGOR έλαβε την ευλογία να συμμετέχει στο ψαλτήρι και πέρασε όλη την περίοδο της εκμαθήσεως του εκεί με υπομονή και ηρεμία. Έμαθε την εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και, καθώς είχε μουσικό αυτί, έμαθε γρήγορα και την ψαλτική. Για δύο χρόνια πριν την χειροτονία του ό  IGOR διάβαζε και έψελνε στο ψαλτήρι και έμαθε πολύ καλά το τυπικό της Εκκλησίας.

Πριν προχωρήσουμε στο μαρτύριο τού  IGORας δούμε τι είδους άνθρωπο ο Θεός κάλεσε στο στάδιο της θυσίας.

Ο IGOR ήταν ψηλός και είχε αθλητική κράσι. Τά μπλε μάτια του εισχωρούσαν βαθειά μέσα στην ψυχή σου, ενώ ήταν πολύ συνεσταλμένος. 

Έλεγε λίγα λόγια, μιλούσε περιεκτικά, και δεν έλεγε περιττά πράγματα. Οι άγιοι Πατέρες αναγνωρίζουν την αρετή της σιωπής ως ένα σύντομο δρόμο πού οδηγεί στην σωτηρία.

Πάντα σοβαρός, χαμογελούσε πολύ αραιά. Δεν τού άρεσαν τα αστεία και οι αργολογίες. Συχνά σηκωνόταν από μια μάταιη συζήτησι και έφευγε. Στις σοβαρές συζητήσεις πάντα άκουε υπομονητικά, ποτέ δεν διέκοπτε τον συνομιλητή του και ποτέ δεν προσπαθούσε να επιβάλη τη δική του γνώμη.

Συνέπασχε με τον κάθε άνθρωπο και προσευχόταν θερμά για όλους, ακόμα και για τούς μέθυσους. Υπερασπιζόταν τούς αδικημένους αλλά πάντα με ταπείνωση. Συνήθιζε να λέει Ποιός είμαι εγώ; Κανένας!

Δεν κολάκευε τούς άλλους για να κερδίσει την εκτίμηση τους. Γι’ αυτό πολλές φορές οι άνθρωποι προσβάλλονταν από την στάσι του αυτή. Επίσης δεν τού άρεσε η παρρησία. Συμπεριφερόταν σ’  όλους το ίδιο άνεξάρτητα από το θρήσκευμα ή την εθνικότητά τους.

Συχνά τον ξυπνούσαν το βράδυ μέθυσοι ή ναρκομανείς για να ζητήσουν βοήθεια και πολλές φορές περνούσε όλες τις βραδινές ώρες του μαζί τους. Η Κατερίνα πολλές αρκετές φορές αντιδρούσε γι’ αυτό, αλλά της απαντούσε άπλα, ότι δεν μπορούσε να αρνηθεί την βοήθεια σέ όσους τού την ζητούσαν• Τούς βοηθούσε ακόμα χρηματικά και πολλές φόρες τούς έδινε τα ρούχα πού φορούσε.

Στο σπίτι τους είχαν μόνο τά άκρως απαραίτητα. Τά έπιπλα άπλα και συνήθως δικής του κατασκευής. Η Κατερίνα έλεγε -Ποτέ δεν μάς λήστεψαν, γιατί δεν υπήρχε τίποτα να κλέψουν. Ό πλούτος μας ήταν παιδιά μας, οι εικόνες και τά βιβλία μας.

Μετά τη βάπτιση του ο  IGOR μιλούσε συνέχεια στα παιδιά του για το Θεό. Δεν τούς άφηνε να κατακρίνουν και έμαθαν να τον υπακούουν με τον πρώτο λόγο του. Η προσευχή γινόταν οικογενειακώς.

Αγαπούσε πολύ την πατρίδα του. Κατά Τη περίοδο της perestroika τά σύνορα ανοίχτηκαν και όλοι οι  συγγενείς του έφυγαν για το Ισραήλ (απ’ αυτό συμπεραίνουμε ότι ό  IGOR είχε Εβραϊκή καταγωγή), αλλά μόνο ο  IGORκαι οι γονείς του έμειναν. Κι αυτό παρόλο που  είχαν οικονομική ανάγκη και η Κατερίνα είχε μαζέψει όλα τά απαραίτητα χαρτιά για να φύγουν. Ο  IGOR  έλεγε. Είμαι πατριώτης. Και δεν ξανασυζητούσαν το θέμα της Μεταναστεύσεως.

Αλλά αυτό πού ολοκλήρωσε το χαρακτήρα του IGOR

ήταν το γεγονός της χειροτονίας του σε ιερέα. ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ORTHODOXWORDT 291 .