Ἡ περιπλάνηση τῶν ματιῶν», θά μᾶς πεῖ πάλι ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, «σέ ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες, πονηρεύει τόν ἄκακο νοῦ, διότι στήν ἧττα τῶν ματιῶν, κρύβονται οἱ παγίδες τῶν δαιμόνων». Ἄν νικηθοῦν τά μάτια καί δοῦν ἐμπαθῶς, δοῦν πονηρά μέ σκοπό νά δημιουργηθοῦνε κακές ἐπιθυμίες, τότε ἀπό ἐκεῖ ἀρχίζουν οἱ δαίμονες νά μᾶς παγιδεύουν, νά μᾶς αἰχμαλωτίζουν.

Καί προσέξτε καί κάτι ἀκόμα σχετικά μέ τά μάτια πού λέγει ἕνας μεγάλος ἅγιος, ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς.«Ἡ ὅραση -λέει- καί ἡ γεύση διασκορπίζουν τήν μνήμη τῆς καρδιᾶς, ὅταν τίς χρησιμοποιοῦμε ὑπέρμετρα». Καί σήμερα κατεξοχήν χρησιμοποιοῦμε τήν ὅραση καί τήν γεύση -νά δοκιμάσουμε τό ἕνα, τό ἄλλο φαγητό- ὑπέρμετρα, παραπάνω ἀπό ὅσο χρειάζεται δηλαδή. Γιατί οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς λένε τίς αἰσθήσεις νά τίς χρησιμοποιοῦμε ὅσο χρειάζεται, ὅσο εἶναι ἀναγκαῖο. «Χρειωδῶς ὅρα, χρειωδῶς ἄκουε». Καί ὅλες τίς αἰσθήσεις νά τίς χρησιμοποιεῖς ὅσο χρειάζεται, ὅσο εἶναι ἀναγκαῖο. Ἄν δέν εἶναι κάτι ἀναγκαῖο, δέν πρέπει νά τό δεῖς.

Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου