Γέροντς Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης

«Πραγματική ὑπακοή, μᾶς δίδασκε ὁ Γέροντας, δέν λογίζεται νά ἐκτελῇς τήν ἐντολή μόνον ἐξωτερικά καί τυπικά. Πραγματική ὑπακοή σημαίνει νά ἐκπαιδεύσῃς τόν ἑαυτό σου νά πιστεύῃ καί νά φρονῆ ὅπως πιστεύει καί φρονεῖ ὁ Γέροντάς σου. Ἀλήθεια, ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ὑπακοῆς; Μήπως δέν εἶναι νά διδαχτοῦμε τά τῆς πνευματικῆς ζωῆς; Ἄν ὁ μαθητής δέν πιστεύη τόν διδάσκαλό του, τότε ποιό τό ὄφελος;»

Κρατώντας, λοιπόν, αὐτή τήν διδασκαλία, προσπάθησα ταπεινά καί ἁπλά νά τόν ἀκολουθήσω στίς σκέψεις του, στό τί πιστεύει, στό τί φρονεῖ, νά τόν ἀκολουθήσω, ὅσο μοῦ ἦταν δυνατόν. Πίστευα ὅτι τά λόγια του εἶναι χρυσός καί διαμάντια. Κράτησα πολύ ἁγνά τίς συμβουλές του. Καί εἶπα μέσα μου:

«στή ζωή μου δέν θά πρέπει νά βάλω μέσα μου κανέναν ἄλλον ἄνθρωπο ὡς πνευματικό ὁδηγό».

Εἰλικρινά προσπαθούσαμε τό “πιστεύω” τοῦ Γέροντός μας νά εἶναι καί δικό μας “πιστεύω”. Καί μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ποτέ μου δέν σκέφθηκα διαφορετικά ἀπ᾿ ὅ,τι “πίστευε” ὁ Γέροντας μου. Δέν ἤθελα νά εἶμαι ὑποτακτικός μόνο στά ἐξωτερικά, δηλαδή νά τοῦ κάνω μόνο ὑπακοή πάνω στό διακόνημα, στό ἐργόχειρο ἤ σέ κάτι πού μέ πρόσταζε. Ἀλλά ζητοῦσα πραγματική, πνευματική ὑπακοή. Ἔτσι, ὅταν ὁ Γέροντας κάτι ἀποφάσιζε, ἤμουν ἀπόλυτα σύμφωνος μαζί του.

Ἐπίσης τόνιζε ὅτι ἡ εὐγένεια, στό στόμα τοῦ μοναχοῦ εἶναι νά λέῃ «εὐλόγησον» καί «νά ᾿ναι εὐλογημένο». Δηλαδή, ὅταν σφάλῃ καί τόν ἐλέγχουν, νά μήν λέῃ χίλιες δυό δικαιολογίες, ἀλλά ἁπλῶς «εὐλόγησον», δηλαδή «συγγνώμη». Καί ὅταν τοῦ λένε νά κάνῃ κάτι πού κόβει τό θέλημά του, νά ὑποχωρῇ ταπεινά καί νά λέῃ: «νά ᾿ναι εὐλογημένο».

Ἀκόμη ἔλεγε ὁ Γέροντας:

«Καλή ἀρχή, κάλλιστον τέλος, κακή ἀρχή, κάκιστον τέλος».

Καί ποιά εἶναι ἡ καλή ἀρχή, Γέροντα;

Νά, ὅταν κάνετε ὑπακοή, ὅταν δέν κάνετε τό δικό σας θέλημα, ἅμα κάνετε τόν κανόνα σας, δέν κρύβετε τίποτε ἀπό τόν Γέροντά σας καί δέν τόν πικραίνετε, αὐτή εἶναι ἡ καλή ἀρχή. Κυρίως, ὅμως καλή ἀρχή εἶναι νά φρονῆτε ὅ,τι φρονῇ ὁ Γέροντάς σας. Λάθος ὁ Γέροντας; Λάθος καί ᾿σεῖς. Ἀλλά ἐσεῖς δέν θά ἔχετε λάθος. Ἡ ὑπακοή δέν ἀφήνει νά κάνῃ λάθος ὁ ὑποτακτικός, ἔστω κι᾿ ἄν κάνῃ ὁ Γέροντας. Ἡ ἁγνή ὑπακοή δέν ἀφήνει τόν καλό ὑποτακτικό νά χαθῇ. Κλεῖστε τά μάτια σας καί κάνετε ὑπακοή καί μή φοβᾶστε.

Νά ᾿ναι εὐλογημένο!

Προσωπικά τό ᾿πιασα αὐτό. Δέν χρειάσθηκε γιά δεύτερη φορά νά τό ἀκούσω. Εἶπα μέσα μου. «Τόν Γέροντα νά ἀναπαύσω. Τίποτε ἄλλο. Ἅμα ἀναπαύσω τόν Γέροντα, δέν φοβᾶμαι τίποτα». Αὐτήν τήν πολύ μικρή συμβουλή, ἀλλά πολύ μεγάλη σέ πνευματική δύναμι, τήν ἔβαλα μέσα στήν ψυχή μου, τήν ἔκανα “πιστεύω” μου, τήν ἔκανα κτῆμα μου καί εἶπα μέ ἀποφασιστικότητα: «ἐδῶ θά ποντάρω στή ζωή μου». Καί πραγματικά, προσπάθησα, μέχρι πού ἐκοιμήθη, νά ἀναπαύω διπλά τόν Γέροντα, ἀφ᾿ ἑνός νά μήν τόν λυπῶ ποτέ καί ἀφ᾿ ἑτέρου νά τόν ἀναπαύω μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς μου. Καί σκεπτόμουν: «ἄν αὐτό δέν τό πετύχω, ναυάγησε ὁ σκοπός, γιά τόν ὁποῖο ἄφησα τόν κόσμο». Καί εἶδα στήν πρᾶξι: ὅταν ὁ ὑποτακτικός προσπαθῇ νά φυλάττῃ μέ ἀκρίβεια τίς ἐντολές καί τίς παραγγελίες τοῦ Γέροντός του, ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ προπορεύεται μπροστά του, διότι δέν εἶναι ποτέ δυνατόν ὁ ὑποτακτικός πού μέ ταπείνωσι ἀναπαύει τόν πνευματικό του πατέρα νά ἀποτύχῃ στήν πνευματική του ζωή. Καί περισσότερον ἀδυνατο νά μήν κερδίσῃ τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Βλέπουμε στόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, ὅτι μέ τήν τελεία ὑπακοή στόν Γέροντά του, μέ τήν ἀπόλυτη πίστι του σ᾿ αὐτόν καί μέ ζωτική δύναμι τήν ταπείνωσι, τοῦ δόθηκε πλουσιοπάροχα καί πληθωρικά ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

συνεχίζεται……

  Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

 κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 Ἀμήν.

    Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:

“Ὁ Γέροντάς μου Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής καί σπηλαιώτης”

Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Ἐκδόσεις Γ. Γκέλμπεσης

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Φιλοθέου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com