ΕΚ ΤΟΥ Ι. ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΑΝΟΥ ΚΕΛΛΙΟΥ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Ὁ Γέρων Γαβριὴλ τοῦ Ἁγ. Ὄρους «ξεσκεπάζει» ὅλας τὰς αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ καὶ ἐξηγεῖ διατὶ ὁ Πάπας εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου
Μία ἀποκαλυπτικὴ συνομιλία, εἰς τὴν ὁποίαν τονίζει ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν ἔχει μυστήρια, διότι δὲν εἶναι Ἐκκλησία. Χαρακτηρίζει τὸν Πάπαν Πρύτανιν ὅλων τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, νοθευτὴν τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς Πίστεως, καινοτόμον καὶ μεταρρυθμιστὴν τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν παραδόσεων. Διατὶ Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι καὶκληρικοὶ παραβιάζουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων.
Αἱ λειτουργικαὶ φιέσται τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μετὰ τῶν Παπικῶν ὑπενθυμίζουν τὸ Ἰουδαϊκὸν συνέδριον τοῦ Καϊάφα. Δὲν ὀφείλομεν ὑπακοὴν εἰς τοὺς πνευματικούς μας, ὅταν οὗτοι δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας.
Ἡ συνομιλία:
Παραθέτομεν κατωτέρω ὁλόκληρον τὴν συνομιλίαν, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη τὴν 18ην Νοεμβρίου εἰς τὴν Πυλαίαν Θεσσαλονίκης. Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως:
«- Γέροντα Γαβριὴλ εὐλογεῖτε.
– Ὁ Θεὸς νὰ εὐλογεῖ ἐσᾶς καὶ ὅλους τοὺς δικούς σας σὲ ὅλη σας τὴν ζωὴ καὶ σὲ ὅλη τὴν αἰωνιότητα. Εὔχομαι νὰ χαρίσει ὁ Θεὸς σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἰρήνη καὶ…
μετάνοια. Ὅταν ἀναστήθηκε ὁ Κύριός μας ἐμφανίστηκε στοὺς μαθητές Του καὶ τοὺς εἶπε «Εἰρήνη ὑμῖν». Τὰ ὑπέροχα αὐτὰ λόγια, τὴν εἰρήνη αὐτὴν εὔχομαι κι ἐγὼ σὲ ὅλους. Εὔχομαι ἐπίσης ὁ Κύριος νὰ ἀναστήσει τὴν Ἑλλαδίτσα μας καὶ νὰ τὴν βγάλει ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀδιέξοδα τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ οἰκονομικά. Νὰ ἔχουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες δουλειὰ καὶ νὰ ζοῦνε μὲ ἀξιοπρέπεια.
Ἀρχηγὸς τῶν αἱρέσεων –Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου
– Γέροντα ὁ Πάπας τί εἶναι τελικά; Τί ἰσχύει γι᾽ αὐτὸν σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας;
– Ὁ Πάπας εἶναι ἀρχηγέτης τῶν αἱρέσεων καὶ Πρύτανις τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν. Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες. Ὁ μεγαλύτερος ἀρχιαιρεσιάρχης καὶ παναιρεσιάρχης ὅλων τῶν αἰώνων καὶ τῶν ἐποχῶν. Ἐπινοητὴς τῶν μὴ ὀρθοδόξων δογμάτων ἐπιδεξιότατος. Ἐφευρέτης τῆς διαστροφῆς τῆς ἀλήθειας ἱκανότατος. Μέγιστος καινοτόμος καὶ μεταρρυθμιστὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν παραδόσεων. Ἀρχηγὸς καὶ θεμελιωτὴς τῶν παντοίων κακοδοξιῶν. Νοθευτὴς τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας τὸ παντάπαν ἀσυναγώνιστος. Νοθευτὴς τῶν ὀρθῶν δογμάτων πάντῃ ἀμίμητος. Διαστροφεὺς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας ἁπαντάπασι ἀπαράβλητος. Ὁ Πάπας εἶναι ἡ τελεία προσωποποίησις τῆς πλάνης καὶ ἡ ἀπόλυτος ἐνσάρκωσις τῆς αἱρέσεως. Ἄριστος ἰθυντὴρ τῆς διαβρώσεως καὶ ἀλλοτριώσεως τῆς ἀληθείας. Εἰσηγητὴς καὶ πρωταγωνιστὴς τῶν ἀντικανονικῶν καὶ ἀντιπαραδοσιακῶν πρωτοβουλιῶν ὁλωσδιόλου ἀσύμβλητος.
Ὕπατος καταλύτης καὶ περιφρονητὴς τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων καὶ τῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν συνόδων. Διαιρέτης καὶ καταστροφεὺς τοῦ ἄνωθεν ὑφαντοῦ χιτῶνος τῆς Ἐκκλησίας τὸ παράπαν ἀπαράμιλλος. Πλήρης ἑωσφορικοῦ καὶ ἄκρατου ἐγωισμοῦ, ἀφοῦ ἀνακηρύττει τὸν ἑαυτό του ἀλάθητο καὶ τὸν τοποθετεῖ ἐπάνω ἀπὸ τὶς Τοπικὲς καὶ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ὀξυνούστατος εὑρετὴς τῶν καινοτομιῶν καὶ τῶν ἡμαρτημένων διδασκαλιῶν. Εἶναι ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας ἄσπονδος, καὶ φίλος τοῦ διαβόλου παμφίλτατος. Ἀπὸ τοὺς Ἀρειανοὺς εἰς τοὺς Παπικούς Φορεὺς μονώτατος τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων καὶ κακοδοξιῶν. Καινοτόμος καὶ μεταρρυθμιστὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν Παραδόσεων ποὺ δὲν ἔχει ἰσάμιλλό του εἰς τὴν ἀνθρωπίνη καθόλου ἱστορία. Ἔργον μοναδικὸν καὶ ἀποκλειστικὸν τοῦ Πάπα εἶναι αἱ παντοῖαι καινοτομίαι καὶ κακοδοξίαι ποὺ εἰσήγαγε εἰς τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸ νὰ μὴ ἀκολουθεῖ τὰ δόγματα τῶν Ἀποστόλων, τῶν Διδασκάλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Εἰσηγητὴς πολύτροπος τῶν μυρίων καινοτομιῶν εἰς τὴν πίστιν, τὴν ζωὴν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν. Πρωτοστατεῖ εἰς πᾶν κακὸν καὶ ὀλέθριον διὰ σύνολον τὴν ἀνθρωπότητα. Κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων μας ὁ Πάπας εἶναι ψευδόχριστος καὶ ἀντίχριστος, ὁ μεγαλύτερος αἱρετικὸς ὅλων τῶν αἰώνων καὶ τῶν ἐποχῶν. Ὅτι ἦταν οἱ ἀρειανοὶ τὸν 4ο αἰῶνα εἶναι καὶ τώρα οἱ παπικοί.
Ὁ γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους σύγχρονους πολέμιους τοῦ παπισμοῦ καὶ τῶν παπολατρῶν, ἔλεγε πὼς ὁ παπισμὸς εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ φλογερὸς ἰσαπόστολος καὶ ἐθνομάρτυρας κήρυττε «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ» (90ὴ Προφητεία).
Ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, αὐτὸς ὁ μεγάλος σύγχρονος Σέρβος ἅγιος, μᾶς δίδαξε πώς «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: Τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Πάπα» (Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος).
– Γέροντα Γαβριὴλ ἡ Παπικὴ ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία;
– Ἡ Παπικὴ ἐκκλησία δὲν εἶναι Ἐκκλησία. Δὲν ἔχει Μυστήρια. Ὁ Χριστὸς πάνω στὸν πλανήτη τῆς Γῆς ἵδρυσε μία Ἐκκλησία. Ὅταν λέμε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τί ὁμολογοῦμε; Ὅτι πιστεύουμε «Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Δὲν ἵδρυσε ὁ Χριστὸς πολλὲς Ἐκκλησίες. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία ὁ Πάπας. Δὲν ἔχουν Μυστήρια οἱ παπικοί.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει μέσα στὸ Πηδάλιο ὅτι οἱ παπικοὶ εἶναι παμπάλαιοι αἱρετικοί, εἶναι ἀβάπτιστοι (Ἑρμηνεία ΜΖ´ Ἀποστολικοῦ Κανόνος). Τὰ ἐγκλήματα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Παπισμοῦ τὰ διαπραχθέντα εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος
– Γέροντα γιὰ τοὺς παπικοὺς τί ἰσχύει στὴν πραγματικότητα;
– Οἱ παπικοὶ εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Στὸ θαῦμα μὲ τὸν ἁγιορείτη Ζωγραφίτη μοναχὸ ποὺ ζοῦσε σὲ ἕνα κελλὶ στὴν ἐποχὴ ποὺ ἦρθαν ἐδῶ οἱ Λατῖνοι νὰ πείσουν τοὺς πατέρες νὰ κάνουν τὴν ἕνωση ἐπὶ Μιχαὴλ Η´ καὶ Βέκκου Πατριάρχου, ἡ ἴδια ἡ Παναγία λέει τί εἶναι στὴν πραγματικότητα οἱ παπικοί. Τότε τὸν Ἅγιο Πρῶτο τὸν ἀπαγχονίσανε, τὸν ἅγιο Κοσμᾶ, τοὺς ἄλλους Καρεῶτες μοναχοὺς τοὺς καρατομήσανε. Τοὺς Ἰβηρῖτες τοὺς πνίξανε. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἔξω ἀπὸ τὸ Βουλγαρικὸ τὸ μοναστήρι σὲ ἕνα κελλὶ ἦταν ἕνα γεροντάκι. Καὶ ἕνα βράδι ποὺ ἔλεγε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ ἔφτασε καὶ εἶπε «Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε», τοῦ μίλησε καὶ ἡ Παναγία μας καὶ τοῦ λέει: Χαῖρε κι ἐσὺ γέρων τοῦ Θεοῦ. Τὸ γεροντάκι φοβήθηκε καὶ τοῦ λέει ἡ Παναγία: Μὴ φοβᾶσαι. Τρέξε στὸ μοναστήρι καὶ πὲς στοὺς πατέρες πὼς οἱ ἐχθροί μου καὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Υἱοῦ μου ἔρχονται. Κι ὅσοι θέλουν ἂς φύγουν στὰ δάση νὰ γλυτώσουν. Ὅσοι θέλουν ἂς μείνουν νὰ ἀγωνιστοῦν. Τότε τὸ γεροντάκι ἔτρεξε στὸ μοναστήρι καὶ εἶπε στοὺς πατέρες αὐτὰ ποὺ τοῦ εἶπε ἡ Παναγία. Μερικοὶ πατέρες φύγαν στά δάση. Εἰκοσιέξι πατέρες μὲ τὸν ἡγούμενο κλείστηκαν στὸν πύργο, καὶ ἡ Παναγία πῆγε ἐκεῖ μόνη της νὰ τοὺς ἐμψυχώσει. Πῆγαν οἱ Λατῖνοι καὶ τοὺς εἶπαν νὰ ἀναγνωρίσουν γιὰ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας τὸν Πάπα. Ἀρνήθηκαν καὶ εἶπαν ἐμεῖς μόνο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀναγνωρίζουμε γιὰ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τοὺς κάψαν. Τὰ ὀνόματά τους εἶναι στὰ βουλγαρικὰ ὡρολόγια καταγραμμένα. Ἀναφέρεται ἀκόμη ὅτι ἕνας ἀσκητὴς εἶδε ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί του ἕνα βράδυ τὴν Παναγία μας μὲ δυὸ ἱεροπρεπεῖς ἄνδρες. Ἔτρεξε ἔβαλε μετάνοια καὶ λέει: Παναγία νά ᾽ρθεῖς νὰ εὐλογήσεις τὸ κελλί μου. Καὶ ἡ Παναγία τοῦ λέει: Δὲν ἔρχομαι γιατὶ ἔχεις μέσα τὸν ἐχθρό μου. Ὁ γέροντας στεναχωρήθηκε. Δὲν εἶχε κανένα μέσα. Μπροστὰ ἀπὸ καιρὸ εἶχε δανειστεῖ ἕνα βιβλίο ἀπὸ ἕνα ἄλλο ἀσκητή. Καὶ διαβάζοντας στὸ τέλος εἶχε δύο λόγους τοῦ Νεστορίου κατὰ τῆς Παναγίας μας, ποὺ τὴν ἀποκαλοῦσε Χριστοτόκο καὶ ἀνθρωποτόκο καὶ ὄχι Θεοτόκο. Αὐτὸ ἦταν ἡ αἰτία ποὺ ἡ Παναγία μας εἶπε δὲν ἔρχομαι, γιατὶ ἔχεις μέσα τὸν ἐχθρό μου.
Ὅποιος ἔχει φιλίες μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας γίνεται αὐτόματα καὶ αὐτὸς ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας καὶ θὰ χαθεῖ μαζί τους. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει: «ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλέως συμφιλιάζων, οὐ δύναται τοῦ βασιλέως φίλος εἶναι, ἀλλ᾽ οὐδὲ ζωῆς ἀξιοῦται, ἀλλὰ σὺν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται».
Πότε δικαιολογεῖται ἡ ἀνυπακοὴ εἰς τοὺς πνευματικούς
– Πολλοὶ Πατριάρχες καὶ Δεσπότες γέροντα ἀκοῦμε νὰ λένε πὼς ὁ Πάπας εἶναι ὄντως Ἐκκλησία. Ἐμεῖς τί πρέπει νὰ κάνουμε; Πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ σὲ αὐτούς;
– Ὀφείλουμε ὑπακοὴ στοὺς Δεσποτάδες μας, στοὺς πνευματικούς μας, ὅταν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ὅταν ὅμως δὲν ὀρθοτομοῦν τὸ λόγο τῆς ἀληθείας καὶ λένε αἱρετικὰ πράγματα, ὄχι μόνο σὲ αὐτοὺς δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή, ἀλλὰ καὶ σὲ ἕνα Ἄγγελο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἂν κατέβει καὶ μᾶς πεῖ ἀντίθετα μὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή.
Ἔχουμε καθήκοντα πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες καὶ καθήκοντα πρὸς τὸν Θεό. Τὰ καθήκοντα πρὸς τὸν Θεὸν εἶναι ὑπέρτερα τῶν καθηκόντων πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες. Ἂν ἕνα καθῆκον πρὸς τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες συγκρούεται μὲ τὸ καθῆκον μας πρὸς τὸν Θεόν, τότε παύει νὰ ἰσχύει, καταργεῖται.
Παράδειγμα ἔχουμε τὴν Ἁγία Γραφή. Τί διαβάζουμε στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων; Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ἰουδαῖοι ἀρχιερεῖς ἤτανε οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες στὴν ἐποχὴ τοῦ Κυρίου μας. Πιάσαν τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς βάλαν φυλακὴ καὶ τοὺς εἶπαν νὰ μὴ κηρύττουν. Πῆγε Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοὺς ἔβγαλε καὶ τοὺς εἶπε νὰ κηρύξουν. Τοὺς ξαναπιάσαν καὶ τοὺς εἶπαν: Τί σᾶς εἴπαμε; Γιατί δὲν κάνετε ὑπακοή; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες! Τότε ἀπολογήθηκε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 29).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τί λέει πρὸς τοὺς Γαλάτας· (1, 8) «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Ἦταν δυνατὸν ποτὲ ἕνας Ἄγγελος νὰ πάει στοὺς Γαλάτας καὶ νὰ κηρύξει ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δίδαξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Ὄχι βέβαια! Ἔ, τότε γιατί τὸ γράφει ὁ Ἀπόστολος αὐτό; Ἄσκοπο εἶναι; Περιττὸ εἶναι; Ἄστοχο εἶναι; Ἔτσι εἰκῇ κι ὡς ἔτυχε τὸ ἔβαλε; Τὸ ἔβαλε γιὰ νὰ μὴ παρασυρθοῦμε καὶ ποῦμε ὁ Δεσπότης μας εἶναι Ἅγιος. Μὲ τὴν προσευχή του ἀνασταίνει νεκρούς, ἀνορθεῖ παραλύτους, ἀνοίγει τὰ μάτια ἀπὸ τυφλούς, μετακομίζει ὄρη μὲ ἕνα πρόσταγμά του. Ὅλα νὰ τὰ κάνει αὐτά, ἐφόσον λέει κάτι ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, δὲν πρέπει νὰ τὸν κάνουμε ὑπακοή.
Διαβάστε στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου: Ὁ Ἅγιος θέλει νὰ φύγει ἀπὸ ἡγούμενος καὶ καλεῖ τὸν νέο ἡγούμενο καὶ ὅλη τὴν ἀδελφότητα καὶ τοὺς δίνει συμβουλές. Στὸ τέλος τί τοὺς λέει; Ἂν καὶ αὐτὸς σὰν ἄνθρωπος κάνει κάτι ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, μὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, τότε προσωρινὰ νὰ κάνετε ὑπακοὴ καὶ οἱ γεροντότεροι νὰ πᾶνε νὰ τὸν ποῦνε νὰ κάνει διόρθωση. Καὶ ἂν δὲν κάνει διόρθωση, ὄχι μόνο σὲ αὐτὸν νὰ μὴ κάνετε ὑπακοὴ ἀλλὰ οὔτε καὶ σὲ Ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ, ἂν ἔρθει νὰ σᾶς τὸ πεῖ. Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου.
Ἔρχονται μερικοὶ ἱερεῖς στὸ κελλὶ καὶ μοῦ λένε: Μοῦ εἶπε ὁ Δεσπότης νὰ στεφανώσω ἕνα ὀρθόδοξο μὲ ἕνα ἑτερόδοξο. Καὶ ὅταν τοῦ λέω ὅτι αὐτὸ ἀπαγορεύεται, οἱ κανόνες, ὁ Ἅγιος Νικόδημος στὸ Πηδάλιο. Λέει δὲν εἶναι Ἅγιον. Ἐμεῖς εἴμαστε! Θὰ κάνεις ὑπακοὴ σὲ μᾶς. Τὶ λέει ὁ Ἀπόστολος; «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε…» (Ἑβρ. 13:17). Καὶ ἀπαιτοῦνε ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ κάνουν ὑπακοὴ καὶ σὲ πράγματα ποὺ εἶναι ἀντίθετα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.
Πῶς ἑρμηνεύει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τό «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε…»; Ρωτάει ὁ Ἅγιος: Τὶ οὖν, φησίν, ὅταν πονηρός, ᾖ, καὶ μὴ πειθώμεθα;
Καὶ ρωτάει καὶ προτρέπει ὡς ἑξῆς: Πονηρός, πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἂν ἄνθρωπος, ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών.
Διδάσκουν καὶ τὴν ἀνυπακοὴν οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας Λένε μερικοὶ χριστιανοί: Ἀφοῦ τὸ εἶπε ὁ Δεσπότης πρέπει νὰ τὸν κάνουμε ὑπακοή! Κι ἐμεῖς ρωτᾶμε: Ἂν ὁ Δεσπότης σοῦ ἔλεγε νὰ μὴ φᾶς γιὰ ἕνα ἑξάμηνο θὰ ἔκανες ὑπακοή; – Ὄχι! Σὲ αὐτὸ δὲν κάνουμε ὑπακοή! Στὴν ὑλικὴ τροφὴ λοιπὸν δὲν κάνουμε ὑπακοή, γιατὶ μᾶς βλάπτει αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Δεσπότης. Στὰ πνευματικὰ ποὺ μᾶς βλάπτουν καὶ ἀφοροῦν τὴν αἰωνιότητα πῶς κάνουμε ὑπακοή;
Ὅταν λέει κάτι ὁ Δεσπότης ποὺ εἶναι σύμφωνο μὲ τὴν Ἐκκλησία θὰ κάνουμε ὑπακοή. Ἀλλὰ, ὅταν λέει κάτι ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, πῶς θὰ κάνουμε ὑπακοή; Σέ αὐτοὺς ποὺ λένε πὼς πρέπει νὰ κάνουμε ἀδιάκριτη ὑπακοή, ἕνας ἅγιος μακαριστὸς γέροντας ἁγιορείτης ἔλεγε: Αὐτοὶ εἶναι εὐλαβεῖς βλαμμένοι!
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ στῦλος τῆς ὀρθοδοξίας, λέει στὰ συγγράμματά του: «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι, Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον ἢ μετ᾽ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (P.G. 35, 33-ΒΕΠΕΣ 33, 199).
Ἐκεῖ θὰ πᾶμε μὲ τὸν Ἄννα καὶ τὸν Καϊάφα στὴν γέεννα τοῦ πυρός, ἂν ἀκολουθήσουμε τοὺς Δεσποτάδες μας, ποὺ λένε ὅτι ὁ Πάπας εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔχει Μυστήρια καὶ πρέπει νὰ ἑνωθοῦμε. Ἂν ἕνας, Πατριάρχης εἶναι αὐτός, Ἀρχιεπίσκοπος εἶναι, Ἐπίσκοπος, ὅ,τι καὶ νὰ εἶναι δὲν σέβεται τοὺς Ἀποστολι- κοὺς Κανόνες, δὲν σέβεται τοὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν συνόδων, δὲν τηρεῖ αὐτὰ ποὺ δίδαξαν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας αὐτὸς δὲν εἶναι ποιμένας. Τί εἶναι; Μᾶς τὸ λέει ἕνας μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ 1ου αἰῶνος. «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα ἢ πράσσων, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ φθορὰν προβάτου κατεργαζόμενος» (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος P.G. 5, 912).
Αὐτὸς ὁ Πατριάρχης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ Ἐπίσκοπος, ὅποιος καὶ νὰ εἶναι, ποὺ λέει πράγματα ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν Ἐκκλησία, μὲ αὐτὰ ποὺ δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι ποιμένας, εἶναι λυκοποιμένας καὶ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας.
Λένε πολλοί: Ἀφοῦ εἶναι ἐπίσκοπος καὶ τὸ λέει αὐτό, θὰ κάνουμε ὑπακοή. Τότε ὅταν ὁ Νεστόριος, ποὺ ἦταν Πατριάρχης, ἔλεγε γιὰ τὴν Παναγία ὅτι ἦταν ἀνθρωποτόκος καὶ Χριστοτόκος ἔπρεπε οἱ χριστιανοὶ νὰ κάνουν ὑπακοὴ σὲ αὐτόν; Ἐπειδὴ ἦταν Πατριάχης; Καὶ νὰ ποῦνε ἀφοῦ τὸ λέει ὁ Πατριάρχης θὰ κάνουμε ὑπακοή; Τί θὰ γινόταν ἔτσι; Θὰ γίνονταν ὅλοι αἱρετικοὶ καὶ θὰ χάνονταν. Δὲν θὰ σωζόταν κανένας, ἂν τὸν ἀκολουθοῦσαν.
Ἔρχονται στὸ κελλί μου μερικοὶ ὑποψήφιοι ἱερεῖς καὶ μοῦ λένε· ἔχει εὐλογία νὰ γίνω ἱερέας; Τοὺς ρωτάω: Εἶχες σχέση ὁλοκληρωτικὴ μὲ γυναῖκα ἢ ἄνδρα πρίν…; Ἢ μέσα στὸ γάμο σου μήπως μοίχευσες; Καὶ μοῦ λένε: – Μὰ ὁ Δεσπότης εἶπε πὼς μπορῶ. Τοὺς ἀπαντῶ: Ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως δὲν θὰ σὲ κρίνει ὁ Δεσπότης ἀλλὰ ὁ Δεσπότης Χριστός. – Μοῦ εἶπαν πὼς ἂν ὑπάρχει πραγματικὴ μετάνοια, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ σκεπάσει. Σημασία δὲν ἔχει τί λέω ἐγὼ ἢ τί λέτε ἐσεῖς ἢ τί σᾶς λένε ἄλλοι. Σημασία ἔχει τί λένε οἱ Ἅγιοι. Σημασία ἔχει ποιο εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ στάσις τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν Παπικῶν καὶ τῶν Φιλοπαπικῶν
– Γέροντα ποιά στάση πρέπει νὰ κρατᾶμε ἐμεῖς οἱ λαϊκοὶ ἀπέναντι στοὺς ἱερεῖς τοὺς παπικοὺς καὶ στοὺς δικούς μας παπολάτρες;
– Τὴν ἐποχὴ τῆς Φραγκοκρατίας, στὴν Κύπρο, οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἐκδιώχθηκαν, καὶ ἐπιβλήθηκε στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ τὰ μοναστήρια ἡ μνημόνευση τῶν Λατίνων ἐπισκόπων. Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς δὲν ἐκκλησιαζόταν στοὺς ναούς των, ἐπειδὴ μνημονεύονταν τότε οἱ λατῖνοι ἐπίσκοποι. Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς Β´ Κωνσταντινουπόλεως (1222- 1240) γράφει μία ἐπιστολὴ στοὺς Κυπρίους τότε καὶ τοὺς λέει: «Ἐξορκίζω ὅλους τοὺς λαϊκούς, ὅσοι εἶστε γνήσια τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, νὰ φεύγετε ὁλοταχῶς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ποὺ ὑπέπεσαν στὴν ὑποταγὴ στοὺς Λατίνους, καὶ μήτε σὲ ἐκκλησία νὰ συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε νὰ παίρνετε ὁποιαδήποτε εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους. Εἶναι καλύτερα νὰ προσεύχεσθε στὸ Θεὸ στὰ σπίτια σας μόνοι, παρὰ νὰ συγκεντρώνεστε στὴν ἐκκλησία μαζί μὲ τοὺς Λατινόφρονες. Εἰ δ᾽ ἄλλως, θὰ ὑποστῆτε τὴν ἴδια κόλασι μ᾽ αὐτούς».
– Γέροντα εἶναι σημαντικὴ ἡ ἀκριβὴς καὶ ἀνόθευτη τήρηση τῆς πίστεως; Πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν διατήρησή της;
– Διαβάζουμε στὸ βίο τοῦ Μεγάλου Παϊσίου, 19 Ἰουνίου, τὰ ἑξῆς: Ἔστειλε τὸν ὑποτακτικό του γιὰ μία δουλειὰ ὁ Ἅγιος. Καὶ στὸ δρόμο ὁ ὑποτακτικὸς βρῆκε ἕνα Ἑβραῖο. Τοῦ λέει ὁ ῾Εβραῖος ὅτι ὁ Μεσσίας δὲν γεννήθηκε ἀκόμη, τὸν περιμένουμε. Καὶ ὁ ὑποτακτικὸς εἶπε: – Μπορεῖ νὰ εἶναι κι ἔτσι. (Δὲν συμφώνησε ἀπόλυτα). Κι ὅταν γύρισε στὸν γέροντά του, τὸν Ἅγιο, νὰ βάλει μετάνοια τοῦ λέει: – Δὲν σὲ γνωρίζω ποιός εἶσαι; Μὲ αὐτὸν τὸν λόγο ποὺ εἶπε ἔφυγε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Θὰ ἀναφερθοῦμε καὶ πάλι στὸν Μέγα Ἀθανάσιο. Χρόνια ὁλόκληρα ταλαιπωρήθηκε. Πῆγε ἐξορία. Ἀκόμη καὶ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τὸν ἐξόρισε, γιατὶ παρασύρθηκε ἀπὸ τὸν Εὐσέβιο Νικομηδείας καὶ ἀπὸ τὴν ἀδελφή του ποὺ εἶχε τὰ φρονήματα τῶν ἀρειανῶν. Γιὰ ἕνα ι (γιῶτα) ἀγωνίστηκε! Λέγαν οἱ ἀρειανοὶ ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι ὁμοιούσιος μὲ τὸν Πατέρα. Ὁ Ἅγιος τοὺς ἔλεγε ὄχι ὁμοιούσιος ἀλλὰ ὁμοούσιος. Ἔχουν τὴν ἴδια οὐσία. Τὰ Τρία Θεῖα Πρόσωπα πανύψιστα, στηρίζονται στὴ μία καὶ αὐτὴ Θεία οὐσία. Κι ἔφερνε γιὰ παράδειγμα, ὁ σκύλος μοιάζει μὲ τὸ λύκο, ὁ σκύλος, ὅμως δὲν εἶναι λύκος. Ὁ χαλκὸς μοιάζει μὲ τὸ χρυσό, ἀλλὰ ὁ χαλκὸς δὲν εἶναι χρυσός. Ὁ ἄργυρος μοιάζει μὲ τὸν κασσίτερο, ὅμως ὁ ἄργυρος δὲν εἶναι κασσίτερος. Και γιὰ ἕνα ι (γιῶτα) ἀγωνίστηκε καὶ πῆγε τόσα χρόνια ἐξορία. Δὲν μποροῦμε νὰ προδώσουμε τὴν πίστη μας καὶ νὰ ἀρνηθοῦμε καὶ τὸ παραμικρό.
Ὑπὸ προϋποθέσεις θὰ δεχθοῦμε τὸν Πάπαν
– Γέροντα ὑπάρχει περίπτωση νὰ δεχθοῦμε κάποτε τὸν Πάπα καὶ τοὺς παπικούς;
– Τὸν Πάπα θὰ τὸν δεχθοῦμε καὶ θὰ ἑνωθοῦμε, ὅταν ἀρνηθεῖ ὅλες τὶς αἱρετικὲς δοξασίες του καὶ παραδεχτεῖ ὅ,τι δέχεται ἡ Ἐκκλησία μας. Τότε θὰ ἑνωθοῦμε. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ δύσκολο. Μπορεῖ κάποτε ὁ Ἥλιος νὰ πάψει νὰ ἀνατέλλει ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ νὰ πάει ἀπὸ τὴ Δύση νὰ βγαίνει, ὁ Πάπας ὅμως ποτὲ δὲν θὰ ἀρνηθεῖ τὸ Πρωτεῖο, ποτὲ δὲν θὰ ἀρνηθεῖ τὸ ἀλάθητο, ποτὲ δὲν θὰ ἀρνηθεῖ τὸ Filioque (Φιλιόκβε). Μπορεῖ σὲ ἄλλα μικρότερα νὰ κάνει ὑποχωρήσεις, ἀλλὰ σὲ αὐτὰ δὲν θὰ κάνει ποτὲ ὑποχώρηση. Τὸ Filioque (Φιλιόκβε) εἶναι αἵρεση. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ καταδίκασαν σὰν αἵρεση. Εἶναι αἵρεση. Τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται μόνον ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Υἱό. Στὴν Ἁγία Τριάδα ὑπάρχει μοναρχία κι ὄχι διαρχία.
Αἱ συμπροσευχαί, ὁ 4ος Ἀποστολικὸς Κανὼν καὶ ὁ Ἅγιος Σπυρίδων
– Γέροντα μερικοὶ κληρικοὶ μᾶς λένε πὼς μποροῦμε νὰ συμπροσευχόμαστε μὲ καθολικούς. Πὼς δὲν ὑπάρχει τίποτε κακὸ νὰ προσεύχεται ἕνας ἐδῶ κι ἕνας ἐκεῖ (δίπλα- δίπλα).
– Τὸ 1716 οἱ Τοῦρκοι πολιόρκησαν τὴν Κέρκυρα κι ἀπ᾽ τὴν ξηρὰ κι ἀπὸ τὴ θάλασσα. Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἔσωσε τότε θαυματουργικὰ τὴν Κέρκυρα. Ὁ διοικητὴς τοῦ νησιοῦ, Ἀνδρέας Πιζάνης, θέλοντας νὰ εὐχαριστήσει τὸν ἅγιο γιὰ τὴ σωτηρία, ἀποφάσισε νὰ στήσει στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου ἕνα θυσιαστήριο, ἕνα ἀλτάριο, γιὰ νὰ γίνεται ἐπάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας κατὰ τὸ Λατινικὸ δόγμα, δίπλα στὴν Ἁγία Τράπεζα τῶν Ὀρθοδόξων. Κι ἐκεῖ θὰ γινόταν ἀπὸ Λατῖνο ἱερέα ἡ θεία Λειτουργία.
Ὁ ἅγιος Σπυρίδων παρουσιάστηκε δυὸ νύκτες συνεχόμενες στὸν ὕπνο τοῦ Πιζάνη μὲ ἔνδυμα ὀρθόδοξου μονάχου καὶ τοῦ εἶπε νὰ μὴ τὸ κάνει, διαφορετικὰ θὰ τὸ μετάνοιωνε. Ὁ διοικητὴς δὲν ἔκανε ὑπακοή. Τὸ ἄλλο βράδυ ὁ σκοπὸς στὴν εἴσοδο τοῦ φρουρίου κοντὰ στὴν πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχὸ νὰ προχωρεῖ μ᾽ ἕνα δαυλὸ ἀναμμένο στὸ χέρι καὶ νὰ μπαίνει στὸ Φρούριο. Τοῦ φώναξε: «Ποιός εἶσαι;». Ἄκουσε «Εἶμαι ὁ Σπυρίδων». Τὸ φρούριο τινάχτηκε στὸν ἀέρα μὲ ὅλα τὰ γύρω σπίτια. Σκοτώθηκαν χίλια ἄτομα καὶ ὁ Πιζάνης. Δὲν γίνεται ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἀναμιγνύεται μὲ τὸν Παπισμό. Δὲν γίνεται. Δὲν μποροῦμε νὰ συμπροσευχόμαστε μὲ αἱρετικούς. Αὐτὸ τὸ ἀπαγορεύουν οἱ ἱεροὶ κανόνες. Οὔτε νὰ δεχόμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία καθολικούς. Οὔτε νὰ τοὺς δίνουμε ἀντίδωρο. Ὁ 45ος Ἀποστολικὸς Κανόνας λέει: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω». (Ἂν κάποιος Ἐπίσκοπος, Πρεσβύτερος ἢ διάκονος μὲ τοὺς αἱρετικοὺς συμπροσευχηθεῖ μόνο, νὰ ἀφορίζεται, κι ἂν ἐπέτρεψε σὲ αὐτοὺς ὡς κληρικοὶ νὰ πράξουν κάτι, τότε νὰ καθαιροῦνται οἱ ὀρθόδοξοι ποὺ τὸ ἐπέτρεψαν).
Ἂρα ὁ Πατριάρχης ποὺ ἔφερε στὴ θρονικὴ γιορτὴ τὸ 2006 τὸν Πάπα, τὸν ἔβαλε μέσα στὴ Θεία Λειτουργία καὶ τοῦ ἐπέτρεψε νὰ πεῖ τὸ Πάτερ ἡμῶν, σύμφωνα μὲ αὐτὸν τὸν 45ο Ἀποστολικὸ Κανόνα εἶναι ἀφορισμένος καὶ καθηρημένος δυνάμει. Ἐνεργείᾳ πρέπει νὰ γίνει μία σύνοδος νὰ τὸν βγάλει.
Δὲν ἔχουν Ἱερωσύνη
– Γέροντα Γαβριὴλ εἶναι μερικοὶ ἱερωμένοι ποὺ λένε ὅτι οἱ παπικοὶ ἔχουν ἱερωσύνη. Τί ἀπαντᾶμε σὲ αὐτούς;
– Ὄχι δὲν ἔχουν ἱερωσύνη. Τὸ λένε οἱ Ἅγιοι. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος στὸ Πηδάλιο λέει: οἱ παπικοὶ εἶναι ἀβάπτιστοι, εἶναι παμπάλαιοι αἱρετικοί. Πῶς ἔχουν ἱερωσύνη; Κι ὕστερα ρωτᾶμε τοὺς ἱερεῖς αὐτοὺς ποὺ λένε ὅτι οἱ παπικοὶ εἶναι ἐκκλησία καὶ πρέπει νὰ ἑνωθοῦμε καὶ τοὺς βάζουν μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς δίνουν ἀντίδωρο:
Ὅταν τελοῦν τὴν Θεία Λειτουργία καὶ λένε τὶς εὐχὲς τῶν κατηχουμένων τὶ λένε ἐκεῖ πέρα; Ὅσοι κατηχούμενοι, προέλθετε… οἱ κατηχούμενοι, προέλθετε… ὅσοι κατηχούμενοι, προέλθετε. Μή τις τῶν κατηχουμένων. (῞Οσοι εἴσαστε κατηχούμενοι νὰ πηγαίνετε… οἱ κατηχούμενοι νὰ πηγαίνετε… ὅσοι εἴσαστε κατηχούμενοι, νὰ πηγαίνετε. Κανένας ἐδῶ ἀπὸ τοὺς κατηχού μενους). Τί εἶναι οἱ κατηχούμενοι; Εἶναι γραμμένοι στὰς δέλτους τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατηχοῦνται καὶ σὲ λίγο θὰ γίνουν καὶ αὐτοὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Κι ὅμως οὔτε αὐτοὺς ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἀφήνει νὰ πάρουν μέρος σὲ ὅλη τὴ Θεία Λειτουργία. Ὅταν κάνετε τὴ Θεία Λειτουργία, θέατρο παίζετε; Δὲν πιστεύετε σὲ αὐτὰ ποὺ λέτε; Πῶς θὰ βάλεις ἕνα αἱρετικὸ καὶ θὰ τοῦ δώσεις ἀντίδωρο;
Ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς: Ὁ Πατριάρχης ὁ Ἀθηναγόρας ἔκανε τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων. Καὶ κοιμήθηκε. Ὁ πατὴρ Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης ζοῦσε, κι ἐμφανίστηκε ἕνα βράδυ στὸν ὕπνο του σὰν ἀρκούδα ὁ Ἀθηναγόρας, καὶ λέει στὸν Θεόκλητο: – Θεόκλητε, Θεόκλητε, τὶ ἔκανα, τὶ ἔκανα…
Ἐχθροὶ Θεοῦ καὶ Παναγίας
– Γέροντα ποιό εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς αἵρεσης στὸν ἄνθρωπο;
– Κάποτε πῆγαν στὸν ἀββᾶ Ἀγάθωνα οἱ πατέρες νὰ τὸν πειράξουν. Τοῦ λένε εἶσαι πόρνος. Εἶμαι ἀπαντάει. Εἶσαι γαστρίμαργος. Εἶμαι. Εἶσαι θυμώδης. Εἶμαι. Εἶσαι τοῦτο. Εἶμαι. Εἶσαι αἱρετικός. Ἀντέδρασε! Τοῦ λένε γιατὶ τὸ ἔκανες αὐτό; Αὐτὰ ὅλα ποὺ μοῦ εἴπατε προηγούμενα δὲ μὲ χωρίζουν ἀπὸ τὸ Θεό. Ἡ αἵρεση μὲ χωρίζει ἀπὸ τὸ Θεό. Οἱ αἱρετικοὶ εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε μὲ αὐτοὺς φιλίες. Ὁ Πάπας εἶναι ἀρχιαιρεσιάρχης. Εἶναι Ἀντίχριστος. Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὄργανο τοῦ Σατανᾶ. Διαβάστε τὰ ἀναθέματα. Δεῖτε τί ἀναθέματα ἔχει ἡ Ἐκκλησία τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί ἀναθέματα ἔχει γι᾽ αὐτοὺς τοὺς αἱρετικούς.
Τὸ βιβλίον τοῦ Ὁσίου Νήφωνος
– Γέροντα στὰ ζητήματα τῆς πίστεως ὁ Θεὸς πῶς θέλει τὸν ἄνθρωπο;
– Ἀναφέρεται σὲ ἕνα βιβλίο τοῦ ὁσίου Νήφωνος τὸ ἑξῆς: Πῆγε ἕνας στὸν Ἅγιο καὶ λέει· εἶμαι λυπημένος, ποὺ χάθηκε ὁ βασιλιὰς Σολομὼν μὲ τόση σοφία. Λέει κι ὁ Ἅγιος· κι ἐγὼ εἶχα αὐτὴν τὴ λύπη. Ὁ ἐπισκέπτης τότε πίεζε τὸν Ἅγιο νὰ τοῦ πεῖ κάτι ἐπάνω σὲ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἀφοῦ τὸν πίεσε πολὺ, τοῦ λέει κι ἐγὼ εἶχα αὐτὴν τὴν γνώμη πὼς ὁ Σολομὼν χάθηκε, ἀλλὰ μοῦ ἐμφανίστηκε ὁ Χριστὸς καὶ μοῦ λέει: – Δὲ χάθηκε ὁ Σολομών, ὅπως ἐσεῖς νομίζετε. Παρασύρθηκε μὲν ἀπὸ τὶς παλλακίδες κι ἵδρυσε εἰδωλεῖα κι ἔκανε ἱερεῖς τῶν εἰδώλων ἀλλὰ ρητὰ δὲν μὲ ἀρνήθηκε. Κι ἐγὼ σὰν Θεὸς ποὺ εἶμαι καὶ σώζω ὅσους θέλω, πῆρα ὑπόψιν μου πὼς τόσα χρόνια βασανίστηκε καὶ στὸν Ἅδη καὶ τὸν ἔσωσα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει σὲ μία ἐπιστολή του (Ἑβρ. 11, 32-33)· «ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν». Ὁ Σαμψὼν εἶχε πέσει σὲ σαρκικὴ ἁμαρτία μὲ τὴ Δαλιδά, μία εἰδωλολάτρισσα. Καὶ ὅμως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸν κατατάσσει μεταξὺ τῶν σεσωσμένων, γιατὶ δὲν ἀρνήθηκε τὴν πίστη του.
Ὁ Θεὸς θὰ κρίνει μὲ ἐπιείκεια τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἔχουμε ἀδυναμίες καὶ ἀγωνιζόμαστε καὶ μετανοοῦμε. Στὰ θέματα ὅμως τῆς πίστεως θὰ εἶναι πολὺ αὐστηρός. Δὲν θὰ σωθεῖ κανένας ποὺ θὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του. Ἔστω καὶ τὸ παραμικρὸ νὰ κάνει, τὴν παραμικρὴ παραχώρηση.
Παράνομα τὰ Παγκόσμια Συμβούλια Ἐκκλησιῶν
– Λέει γέροντα μία μερίδα τοῦ κλήρου πὼς καλὰ κάνει ὁ Πατριάρχης καὶ κινεῖται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπέναντι στοὺς παπικούς. Γιατὶ ἂν ἑνωθοῦμε, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ρωμαιοκαθολικοί (τοὺς ὁποίους μερικοὶ ἤδη τοὺς θεωροῦν κατηχούμενους!) θὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ὀρθότητα τῆς πίστεώς μας καὶ θὰ γίνουν ὀρθόδοξοι;
– Τὸ εἴπαμε στὴν ἀρχή. Μπορεῖ ὁ Ἥλιος νὰ πάψει νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ νὰ πάει νὰ βγαίνει στὴ Δύση, μπορεῖ κάποτε νὰ γίνει αὐτό. Ὁ Πάπας ποτὲ δὲν θὰ ἀρνηθεῖ τὸ ἀλάθητο, τὸ πρωτεῖο, τὸ Filioque (Φιλιόκβε). Ποτὲ δὲν θὰ ἀκολουθήσει ἐμᾶς ὁ Πάπας, ἀλλὰ ἔχει ἀπαίτηση ἐμεῖς νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουμε.
Τί λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν Τίτο; «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. 3, 10). Τὰ Παγκόσμια Συμβούλια Ἐκκλησιῶν ποὺ γίνονται εἶναι παράνομα, γιατὶ δὲν παίρνουμε ἐντολὲς ἀπὸ τὸν οὐρανό. Δὲν ἤξερε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τί ἔγραφε; Ἕνας αἱρετικὸς δὲν γυρίζει ποτέ, ἂν δὲν ἐπέμβει Θεὸς νὰ τὸν φωτίσει. «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Φεῦγε, παράτησέ τον. Μὴ ἀσχολεῖσαι μαζί του καὶ κάνε προσευχὴ νὰ τὸν φωτίσει ὁ Θεός.
Τὸ κοινὸν Ποτήριον
– Γέροντα, ὅταν φτάσουμε στὸ κοινὸ ποτήριο, νὰ κοινωνοῦμε ἐμεῖς ἀπὸ καθολικοὺς καὶ οἱ καθολικοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ὅταν φτάσουμε στὸ σημεῖο νὰ γίνεται μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Πάπα στὶς ὀρθόδοξες Θεῖες Λειτουργίες, τότε τί πρέπει νὰ κάνουμε;
– Θὰ χωρίσουμε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ δὲν θὰ ἔχουμε καμιὰ ἐπικοινωνία μαζί τους, γιατὶ ἂν τοὺς ἀκολουθήσουμε, θὰ πᾶμε μαζί τους στὴν κόλαση.
Εὐχόμεθα νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ νὰ μὴ εἶναι Μασόνοι
– Γέροντα πιστεύουν μερικοὶ ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ ἄλλοι Πατριάρχες, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πολλοὶ Ἐπίσκοποι δὲν εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι ἀλλὰ εἶναι Μασόνοι ὑψηλόβαθμοι καὶ δὲν πιστεύουν στὸ Θεό. Λένε, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι αὐτοὶ Ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ ἀσυστόλως καὶ ἀδεῶς παραβαίνουν τοὺς Ἀποστολικοὺς Κανόνες, τοὺς κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν συνόδων, ἀπορρίπτουν καὶ ἀθετοῦν τὴ διδασκαλία τῶν μεγάλων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας; Ἀναρωτιοῦνται μήπως τελικὰ δὲν πιστεύουν στὸ Θεό, στὴν ἀθαναασία τῆς ψυχῆς, στὸν ἀόρατο κόσμο, τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς δαίμονες, στὴν Κόλαση καὶ στὸν Παράδεισο, στὴ μέλλουσα Κρίση καὶ ἀνταπόδοση; Μήπως ὅλα αὐτά τὰ θεωροῦν παραμύθια;
– Εὐχόμεθα νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ νὰ πιστεύουν στὸ Θεό. Μακάρι νὰ μὴ εἶναι μασόνοι καὶ ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας, καὶ ἀντίχριστοι. Ἂν αὐτοὶ εἶναι ὄντως μασόνοι καὶ ἄθεοι καὶ ἄπιστοι μὲ τὰ ὑψηλὰ διάσημά τους, θὰ καταλάβουν τὰ φρικτότερα μέρη τῆς Κολάσεως.
Τὰ ἀπαισιώτερα καὶ τὰ πλέον ἀποτρόπαια ὀνόματα Ἀρχιερέων ποὺ γνώρισε ὁ κόσμος σὲ ὅλες τὶς προχριστιανικὲς καὶ μεταχριστιανικὲς ἐποχὲς ἐν τῇ ροῇ τῶν αἰώνων εἶναι δύο: Ἄννας καὶ Καϊάφας, Χριστοκτόνοι καὶ Θεοκτόνοι.
Ἀπευθυνόμενος κανεὶς πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο μὲ ἀμείωτο τὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν πάνσεπτο Οἰκουμενικὸ Θρόνο, πηγὴ καὶ ἀμύντορα τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων μέχρι τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος θὰ ἠμποροῦσε νὰ τοῦ εἰπεῖ:
Παναγιώτατε,
Οἱ λειτουργικὲς αὐτὲς φιέστες καὶ τὰ ὅσα ἀπαράδεκτα ὑπογράφονται ὡς συμφωνίες καὶ ὡς δῆθεν θεολογικὰ κείμενα, ὑπενθυμίζουν τὸ Ἰουδαϊκὸν Συνέδριον τοῦ Καϊάφα. Τὸ παράνομον ἐκεῖνο Συνέδριον εἰς τὸ ὁποῖον συνεφωνήθη ἡ Σταύρωσις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πράγματι, βλέποντας κανεὶς καὶ μελετῶντας τὶς ὅλες κινήσεις, φέρει εἰς τὸν νοῦν του τὰ ὅσα, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἀναφέρει ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή: «Ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντας» (Ἑβρ. 6, 6). Τοῦτο, δηλαδὴ ἡ Ἀνασταύρωσις τοῦ Χριστοῦ συμβαίνει διότι ἂν καὶ ὑφίσταται ἡ πίστις εἰς τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὅμως ὅταν ἀλλοιοῦται ἡ ἀκριβὴς Δογματικὴ διδασκαλία, ὅπως αὐτὴ τὴν κατέχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, τότε ἡ ἁπλὴ πίστις δὲν ὠφελεῖ καὶ δὲν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν σωτηρίαν.
Καὶ ὁμολογουμένως ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ ὅλα του τὰ παρελκόμενα καταλύει τὴν Μοναδικὴ Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διασφαλίζεται διὰ τῆς ἀκριβοῦς καὶ ἀναλλοιώτου Ὀρθοδόξου Δογματικῆς μας διδασκαλίας. Ἄλλωστε ὅπως γράφει καὶ ὁ Ἅγ. Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος στὴν καθολική του ἐπιστολή: «Σὺ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς εἷς ἐστι· καλῶς ποιεῖς· καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι» (Ἰακ. 2, 19).
Φέρεσθε ὡς σύγχρονοι «Ἄννες καὶ Καϊάφες». Στὶς φοβερὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες, δηλώσεις σας κ.λπ., ποὺ ἐμεῖς ἀντιδροῦμε καὶ δὲν δεχόμεθα, φυσικά, ἐνῶ Ἐσεῖς δὲν διαρρηγνύετε τὰ ἱμάτιά σας, ὅμως ἄλλοτε ἱεροκρυφίως, ἄλλοτε φανερῶς, πιέζετε, ἐπιπλήττετε, ἀπειλεῖτε κ.λπ. ἡμᾶς τοὺς ὄντως Ὀρθοδόξους καὶ μᾶς ἔχετε βαπτίσει ἀντιοικουμενιστάς, φονταμενταλιστάς κ.λπ. Θέλετε δηλαδὴ νὰ συμφωνήσωμε καὶ νὰ ποῦμε «Ἆρον, ἆρον ἕνωσον ἡμᾶς, μὲ τὴν παπικὴν πλάνην» ὅπερ ἐστὶ Ἆρον, ἆρον Σταύρωσον Χριστὸν πάλιν καὶ πολλάκις.
Ὁ παπισμὸς ἰσχυρίζεται ὅτι δέχεται τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀλλοίωση καὶ τὴν μὴ ἀποδοχὴ τῶν Δογμάτων στὴν οὐσία ἀρνεῖται καὶ ὑβρίζει τὴν Θεότητα. Ἐμεῖς δὲν συμφωνοῦμε καὶ δὲν πρόκειται νὰ δεχθοῦμε τὰ ὅσα πράττετε καὶ σχεδιάζετε.
Ἐμεῖς δεχόμεθα τὰς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τὰς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων μας καὶ κηρύττουμε τὴν Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.
Ὀρθόδοξος Τύπος, 16/1/2015
θρησκευτικὰ
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2015/01/blog-post_19.html