Ὁ δεσμός τοῦ μεγαλοσχήμου π. Παϊσίου μέ τόν Δόκιμο Κωνσταντῖνο

π.Ἰωαννίκιος  Μπάλαν

‘Εδιηγεῖτο ὁ π. Κλεόπας στούς μαθητάς του: «῞Οταν ἤμουν στρατιώτης καί εἶχα ἀκόμη μερικούς μῆνες μέχρι νά ἀπολυθῶ, ἔμεινα στόν π. Παῒσιο  μέ ἄδεια ἀπό τόν στρατό καί τόν βοήθησα στίς δουλειές, δεδομένου ὅτι ἔκτιζε τότε ἕνα καινούργιο παρεκκλήσιο μέ κελλί δίπλα. ‘Εκεἶ εἶχε σάν ὑποτακτικό κι ἕνα θεῖο μου, τόν π. Γεννάδιο, ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σ’ ὅλη τήν ζωή του ἦτο τσοπάνης καί δέν ἐνυμφεύθηκε, ἐνῶ στά γεράματά του ἀνεχώρησε γιά μοναχός στήν Σκήτη Κοζάντσεα.
‘Ο πατήρ Παῒσιος, βλέποντας ὅτι τελείωνει ἡ ἄδεια μου καί ἔπρεπε νά ἐπιστρέψω στήν μεραρχία, μέ πῆρε ἀπόμερα καί μοῦ εἶπε:
-Λέγε μου, ἀδελφέ Κωνσταντῖνε, ὅταν ἀπολυθῆς ἀπό τόν στρατό δέν θά ἔλθης ἐδῶ σέ μένα;
-Σ’ αὐτή τήν ἐρώτησί του, ἐγώ τοῦ ἀπήντησα:
-Πανοσιώτατε πάτερ Παῒσιε, δέν θέλω νά σέ λυπήσω. ‘Αλλά ἐγώ εἶμαι πνευματικά δεμένος μέ τήν Σκήτη Συχαστρία, ὅπου ἐπῆγα γιά πρώτη φορά καί ὅπου ἐκοιμήθησαν οἱ ‘Αδελφοί μου τόν αἰώνιο ὕπνο. ‘Εδῶ στήν Κοζάντσεα εἶναι πολύ κοντά καί τό χωριό μου καί θά ἤθελα νά εἶμαι ξένος καί ἄγνωστος ἀπό τούς συγγενεῖς μου. Μετά τήν ἀπόλυσίν μου ἀπό τόν στρατό, θά ἐπιστρέψω στήν Συχαστρία πάλι!
‘Ακούοντας αὐτά ὁ Γέροντας ἐδάκρυσε καί μοῦ εἶπε:
-‘Εγώ ἤλπιζα ὅτι θά εἶχα ἕνα ὑποτακτικό ἀπό τήν οἰκογένειά σας. ‘Εάν δέν ἔχης λογισμό νά ἔλθης ἐδῶ μετά τόν στρατό σου, τότε κι ἐγώ, μετά ἀπό ὀλίγο καιρό, θά ἔλθω στήν Συχαστρία!
-Πολύ καλά, πάτερ Παῒσιε! ‘Εγώ τώρα ἐπιστρέφω στήν Μεραρχία. . . .

-‘Αφοῦ φεύγης, ἔρχομαι κι ἐγώ νά σέ συνοδεύσω!
‘Επήγαμε μαζί μέχρι τόν τόπο ὅπου ἐφαίνοντο οἱ κάμποι καί οἱ λόφοι τοῦ χωριοῦ μου. Τότε ὁ πατήρ μοῦ εἶπε μέ δάκρυα στά μάτια:
-῎Ελα νά κάνουμε μία συμφωνία! Νά κάνουμε μαζί τρεῖς μετάνοιες!
-Ναί, πάτερ, Παῒσιε νά κάνουμε!
‘Αφοῦ ἐκάναμε τίς τρεῖς μετάνοιες μαζί, αὐτός εἶπε τήν ἑξῆς προσευχή: «Παναγία Τριάς, ὁ Θεός ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Θεοτόκου καί πάντων τῶν ‘Αγίων, εὐδόκησον ὅπως, ἐάν ἀποθάνη ὁ ἀδελφός Κωνσταντῖνος πρίν ἀπό ἐμέ, νά εἶμαι ἐγώ στήν κεφαλήν του, καί ἐάν θά ἀποθάνω ἐγώ ἐνωρίτερον, νά εἶναι αὐτός στήν κεφαλήν μου! ‘Αμήν».
Μετά ἀπ’ αὐτά, μέ πολλά δάκρυα ἀποχαιρετιθήκαμε ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον. Αὐτός ὁ χωρισμός μας συνέβη τό καλοκαίρι τοῦ 1936».
Αὐτή ἡ συμφωνία ἐκπληρώθηκε μετά ἀπό 54 χρόνια, δηλαδή στίς 18 ‘Οκτωβρίου 1990, ὅταν ὁ μεγάλος Πνευματικός τῆς Μολδαβίας μεγαλόσχημος ἱερομόναχος π. Παῒσιος ‘Ολάρου παρέδωσε τήν ψυχή του στά χέρια τοῦ Χριστοῦ στό Μοναστήρι Συχαστρία, στίς 4 τό πρωῒ. Τήν ἴδια ὥρα ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Κλεόπας ‘Ηλίε στάθηκε δίπλα στήν κεφαλή τοῦ Γέροντός του καί προσευχήθηκε μέ δάκρυα, διαβάζοντας τίς εὐχές ἀπό τό Εὐχολόγιο γιά τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς του.
Μετά ἀπό 8 χρόνια, δηλαδή στίς 2 Δεκεμβρίου 1998 ὁ π. Κλεόπας ἔδωσε κι αὐτός τήν ψυχή του στά χέρια τοῦ Χριστοῦ ἀφήνοντας ὀρφανούς ἑκατοντάδες πνευματικά του παιδιά, μοναχούς, μοναχές καί πιστούς Χριστιανούς. Πιστεύουμε ἀκραδάντως ὅτι αὐτοί οἱ μεγάλοι Πνευματικοί Πατέρες τοῦ Ρουμανικοῦ μας ‘Ορθοδόξου Μοναχισμοῦ εἶναι σήμερα μαζί στόν Παράδεισο καί προσεύχονται μέ ὅλους τούς ‘Αγίους γιά τήν σωτηρία ὅλων μας.

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4223.html#more