Ὁ διωγμὸς τῆς Κυριακῆς

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Κάθε τόσο ἔρχεται στὴν ἐπικαιρότητα ὁ διωγμὸς τῆς Κυριακῆς ἀπὸ τὶς ἑκάστοτε Κυβερνήσεις, ὁ ὁποῖος γίνεται μὲ διάφορα προσχήματα. Τούτη τὴν φορὰ τὸ ἐπιβάλλουν, λέει, περισσότερο ἀπὸ κάθε προηγούμενη, οἱ «ἀγορὲς» ἢ ἔστω ἡ «λογικὴ» τῶν «ἀγορῶν»! Ὁ διωγμὸς δὲν γίνεται μόνο στὴ Χώρα μας, ἀλλὰ παρατηρεῖται καὶ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Δὲν εἶναι φαινόμενο σημερινό, ἀλλὰ ξεκίνησε ἀπὸ τότε ποὺ ὁρίστηκε ἡ ἀργία της ὡς ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Δὲν εἶναι μόνο κοινωνικὸ θέμα, ἀλλὰ καὶ θέμα καθαρὰ προσωπικό. Ἕνα θέμα ποὺ μᾶς ἀφορᾶ ὅλους, σαφῶς δὲ καὶ τὴ νεολαία. Ἀπέναντί τους οἱ Κυβερνήσεις εἶχαν ἀνέκαθεν ὁλόκληρη τὴν κοινωνία. Ὅπως καὶ ὁ καθένας μας ἔχει ἀπέναντὶ του τὴν ἐφαρμογὴ τῆς σχετικῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Ἆραγε ἔχουμε σκεφθεῖ πόσο σημαντικὴ εἶναι γιὰ τὴν κοινωνία καὶ γιὰ τὸν καθένα μας προσωπικά; Ἔχουμε ἀναλογισθεῖ πώς, ἡ κατὰ Θεὸν ἀξιοποίησή της, μπορεῖ κάλλιστα νὰ μᾶς ἀνακουφίσει ἀπὸ ἄγχη, μελαγχολίες, θλίψεις, ἀγωνίες καὶ ἀπ’ τὴν καθημερινότητα, βελτιώνοντας τὰ μέγιστα τὴν ζωὴ μας μὲ τὸν ἁγιασμὸ της; Λοιπόν, ἀξίζει νὰ δοῦμε τὸ θέμα, παίρνοντας τὰ πράγματα μὲ τὴν σειρὰ τους…

 Κυριακή, ἡμέρα Κυρίου

Ἡ Κυριακή, ὅπως λέει καὶ τὸ ὄνομὰ της, εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ ἡ ἀφιερωμένη στὸν Κύριο ἡμέρα. Αὐτὸ δὲν ἔγινε ἀπ’ τὸν ἄνθρωπο, δὲν εἶναι σὲ καμμία περίπτωση ἀνθρώπινος θεσμός, ἀλλὰ καθιερώθηκε ἀπ’ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ στὴ δημιουργία τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τότε δέ, τηρεῖται μὲ εὐλάβεια ἀπ’ ὅλους τοὺς πιστοὺς Του καὶ ὅσους Τὸν σέβονται καὶ Τὸν ἀγαποῦν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.

Μὴ ξεχνοῦμε πὼς μιὰ ἀπ’ τὶς δέκα ἐντολὲς ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο ἀναφέρεται σ’ αὐτὴ τὴν ἡμέρα, τὴν ἡμέρα δηλαδὴ ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὸν Κύριο. Εἶναι συγκεκριμένα ἡ τετάρτη ἐντολὴ ἡ ὁποία ἀναφέρει: «Ἕξ ἡμέρας ἐργᾶ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου, τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ Σάββατᾳ Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Ἔξοδ. κ´ 9-10). Δηλαδή, ἕξι ἡμέρες νὰ ἐργάζεσαι καὶ νὰ κάνεις ὅλα τὰ ἔργα σου, τὴν δὲ ἑβδόμη ἡμέρα θὰ ἔχεις σάββατα, δηλαδὴ ἀνάπαυση ἀφιερωμένη στὸν Κύριο καὶ Θεὸ σου.

Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς Βίβλου ἀναφέρεται τοῦτο: «Εὐλόγησε ὁ Θεὸς τὴν ἑβδόμη ἡμέρα καὶ τὴν καθαγίασε, γιατὶ αὐτὴ τὴν ἡμέρα ὁλοκλήρωσε τὴ δημιουργία Του καὶ ἀναπαύθηκε» (Γέν. β´ 3).

Γιὰ τοὺς Ἑβραίους ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Θεὸ ἦταν τὸ Σάββατο, δηλαδὴ ἡ ἡμέρα τῆς ἀνάπαυσης τοῦ Δημιουργοῦ ἀπ’ τὴν ἑξαήμερη δημιουργία Του, γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ὅμως, ἡ ἡμέρα ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη στὸν Κύριο εἶναι ἡ Κυριακή, ἡ ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς νίκης Του κατὰ τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἡ ἡμέρα, ποὺ κατ’ ἐξοχὴν πρέπει νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν Κύριο, γιὰ ὅσα ἐργάσθηκε γιὰ τὴν σωτηρία μας. Εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς δοξολογίας τῆς ἀγάπης Του.

Κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο, ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου μετατέθηκε ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία μας στὴν Κυριακή. Τὸ Σάββατο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν προτύπωση καὶ σύμβολο τῆς Κυριακῆς. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς μὲ τὴν κατὰ τὴν Κυριακὴ Ἀνάστασὴ Του ἔκανε τὴν «μιᾷ τῶν Σαββάτων» Κυριακή, δηλαδὴ ἡμέρα Κυρίου, ποὺ ὑπερέχει ἀπ’ τὸ Σάββατο, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὅσο ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ τελειότητα ἀπὸ τὴν σκιὰ καὶ τὸν τύπο.

Ἔτσι κάθε Κυριακὴ ἑορτάζουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἔχουμε ἕνα μικρὸ Πάσχα. Καὶ συγχρόνως προεορτάζουμε καὶ τὴν δικὴ μας Ἀνάσταση, ποὺ κατέστησε δυνατὴ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ὁπότε ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἀναδημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο «ὅπως ἡ πρώτη δημιουργία ἄρχισε τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ἔτσι καὶ ἡ δεύτερη δημιουργία ἄρχισε πάλι ἀπὸ τὴν Κυριακὴ». Αὐτὴ ἡ καινούργια Δημιουργία τοῦ Θεοῦ, λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, «εἶναι πιὸ λαμπρὴ καὶ πιὸ θαυμαστὴ ἀπ’ τὴν λαμπρὴ καὶ τὴν θαυμαστὴ πρώτη δημιουργία», διότι ὁδηγεῖ στὴν οὐράνια κατάσταση.

Συνεπῶς ἐκεῖνοι ποὺ δὲν τιμοῦν τὴν ἡμέρα αὐτὴ τοῦ Κυρίου δὲν λαχταροῦν οὔτε τὴν οὐράνια βασιλεία Του!

Ἡ μεγάλη σημασία της

Κι ἀπ’ αὐτὰ μόνο, προκύπτει ἡ μεγάλη σημασία τῆς Κυριακῆς. Ἀλλ’ ἂς σταθοῦμε σ᾽ αὐτὸ λίγο, ἀφοῦ ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα μοναδικὴ καὶ ξεχωριστὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει τοῦτο: «Αὐτὴν τὴν ἡμέρα ἀρχίσαμε νὰ ζοῦμε ὡς πιστοί. Γι’ αὐτὸ δὲν θὰ ἦταν λάθος νὰ ὀνομάσει κανεὶς τὴν Κυριακὴ γενέθλιο ἡμέρα ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Γιατὶ εἴμαστε χαμένοι καὶ βρεθήκαμε, νεκροὶ πνευματικὰ καὶ ἀναζωογονηθήκαμε, ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ συμφιλιωθήκαμε». Κι ἀλλοῦ τονίζει πάλι πὼς τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς «καταλύθηκε ὁ θάνατος, ἔσβησε ἡ κατάρα, ἐξαφανίστηκε ἡ ἁμαρτία, ἔσπασαν οἱ Πύλες τοῦ Ἅδη, ἔγινε αἰχμάλωτος ὁ διάβολος, σταμάτησε ὁ διαρκὴς πόλεμος κι ἔγινε ἡ συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους». Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ μεγάλα δῶρα, ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, καταλήγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «πρέπει νὰ ἀποδίδουμε στὴν ἡμέρα αὐτὴ τὴν πνευματικὴ τιμὴ, ποὺ τῆς ἁρμόζει».

Ἔπειτα ἡ Κυριακὴ προσέλαβε ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τὴν σημασία τῆς ἡμέρας ποὺ δηλώνει τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου ποὺ ἔρχεται. Χάρη στὴν Κυριακή, κι ὅλες οἱ ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας βρῆκαν τὸ νόημα καὶ τὴ σημασία τους. Ἔγιναν καιρὸς τοῦ Τέλους καὶ τῆς Ἀρχῆς.

Ἔτσι ἡ Κυριακή, κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο, φανερώνει «τὴν ἡμέρα ποὺ δὲν τελειώνει, ποὺ δὲν βασιλεύει ὁ ἥλιος, τὴν ἡμέρα ποὺ δὲν διαδέχεται νύχτα, τὸν αἰῶνα ποὺ δὲν τελειώνει καὶ δὲν γηράσκει… Ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τώρα μὲν εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, μετὰ δέ, θὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ μέλλων αἰώνας».

Μὴ ξεχνοῦμε πὼς:

• Τὴν Κυριακὴ ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου.

• Τὴν Κυριακὴ ἔγινε ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.

• Τὴν Κυριακὴ ἔγινε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

• Τὴν Κυριακὴ ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς στὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη αὐτὰ ποὺ θὰ συμβοῦν στὸ μέλλον. «Ἦρθα σὲ ἔκσταση καὶ ἄμεση ἐπικοινωνία μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν Κυριακὴ ἡμέρα…» (Ἀποκ. 1, 10) ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος.

• Τὴν Κυριακὴ θὰ γίνει καὶ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Νὰ γιατὶ ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα Κυρίου, ἡμέρα ξεχωριστὴ, ἡμέρα χαρᾶς. Ἡμέρα Ἀναστάσιμη, γι’ αὐτὸ καὶ ψάλλονται τροπάρια ἀναστάσιμα.

Ἡ ἀξία της στὴ ζωὴ μας

Ὅταν ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς τηρεῖται, ὅπως θέλει ὁ Θεὸς (θὰ τὸ δοῦμε αὐτὸ πιὸ κάτω), ὅταν τὴν ἀξιοποιοῦμε κατὰ Θεόν, τότε μπορεῖ νὰ μᾶς ἀναπτερώσει τὸ εἶναι, νὰ μᾶς ἀναγεννήσει τὴν ζωή, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ξεπεράσουμε τὰ προβλήματὰ μας. Ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, γράφει:

«Ἡ Ἀναστάσιμη χαρὰ τῆς Κυριακῆς μᾶς βοηθεῖ νὰ ξεπερνοῦμε τὸν φόβο καὶ τὴν ἀπελπισία ποὺ φέρνει ὁ θάνατὸς μας καὶ ὁ θάνατος τῶν προσφιλῶν μας προσώπων. Ἀναστάσιμη ἐλπίδα καὶ χαρὰ διαποτίζει ὅλη τὴ ζωὴ μας. Ἡ ἐλπίδα καὶ χαρὰ αὐτὴ μᾶς βοηθοῦν νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὅλες τὶς δοκιμασίες καὶ ἀντιξοότητες ποὺ συναντοῦμε τὶς ὑπόλοιπες ἡμέρες τῆς ζωῆς μας».

Καὶ ἀκόμη:

«Ἡ ἱερότητα τῆς Κυριακῆς καθιερώθηκε, γιὰ νὰ μᾶς βοηθᾶ νὰ διακρίνουμε τὴν ἱερότητα ὅλων τῶν ἡμερῶν καὶ ὅλης τῆς ζωῆς μας. Ἡ βεβήλωση λοιπὸν τῆς Κυριακῆς μὲ τὸ νὰ τὴν καταστήσουμε μιὰ κοινὴ ἡμέρα σημαίνει βεβήλωση ὅλης τῆς ζωῆς μας.

Ἡ μεγαλύτερη ἀνάγκη τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου εἶναι νὰ βρεῖ τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεὼς του. Διαπρεπεῖς ψυχολόγοι ὁμιλοῦν γιὰ τὴν κρίση τοῦ σημερινοῦ εὐημεροῦντος ἀνθρώπου ποὺ εἶναι “κρίση νοήματος τῆς ζωῆς”. Κάθε μέτρο ποὺ κάνει τὴ ζωὴ μας περισσότερο ὑλιστικὴ καὶ λιγότερο πνευματικὴ ἐπιτείνει τὴν “κρίση νοήματος”, ποὺ σημαίνει περισσότερους ἀπελπισμένους ἀνθρώπους, περισσότερους αὐτοκτονοῦντες, περισσότερους νέους ποὺ καταφεύγουν στὰ ναρκωτικά, στὴν ἀναρχία, στὸν μηδενισμό, στὴν ἐγκληματικότητα.

Τὶ νόημα ἔχει ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο ἀπὸ τὰ ὑλικά, τὰ μάταια, τὰ θνητὰ ποὺ νὰ τὴν δικαιώνει;».

Ἀλλὰ τὸ μικρὸ αὐτὸ Πάσχα, ἡ Κυριακή, δὲν νοεῖται χωρὶς τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ τὴν Θεία Λατρεία. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἑορτασθεῖ διαφορετικά, ἂν θέλουμε αὐτὸ νὰ γίνει κατὰ Θεόν. Ἀπὸ ἐκεῖ ἀπορρέουν πλέον πλεῖστες ὠφέλειες, μοναδικές, ἄφθαστες, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πουθενὰ ἀλλοῦ στὶς «χαρὲς» καὶ τὶς «ἀπολαύσεις» τοῦ κόσμου. Ἐπ’ αὐτοῦ ἔχουν γραφτεῖ πάρα πολλά, μέχρι καὶ ἡ ἐπιστήμη ἔρχεται στὶς ἡμέρες μας νὰ ἐπιβεβαιώσει τὰ μεγάλα ὀφέλη στὴ γαλήνευση τῆς ψυχῆς μας, τὰ ζοῦν δὲ ὅσοι ἐκκλησιάζονται καὶ μάλιστα τὶς Κυριακές.

Γράφει ὁ Ἅγιος Ἰω. Χρυσόστομος: «Τίποτα δὲν κάνει τόσο περίχαρη τὴ ζωὴ μας, ὅσο ἡ εὐχαρίστηση ποὺ αἰσθανόμαστε στὴν Ἐκκλησία. Στὴν Ἐκκλησία διαφυλάσσεται ἡ χαρὰ τῶν εὐτυχισμένων ἀνθρώπων, στὴν Ἐκκλησία βρίσκεται ἡ ἐπιθυμία τῶν πικραμένων, ἡ εὐχαρίστηση τῶν λυπημένων, ἡ παρηγοριὰ τῶν δυσ τυχισμένων, ἡ ἀνάπαυση τῶν κουρασμένων…».

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς τονίζει πὼς «μέσα στὸ Ναὸ εἶναι παροῦσα ἀοράτως ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάντοτε, μὲ ἰδιαίτερο ὅμως τρόπο κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἁγίας συνάξεως καὶ κάθε ἕνα ἀπὸ τοὺς παρόντες (ἀνάλογα μὲ τὴν δεκτικότητὰ του) τὸν μεταβάλλει, τὸν μεταμορφώνει καὶ πραγματικὰ τὸν ἀναπλάθει πρὸς τὸ θεϊκότερο καὶ τὸν ὁδηγεῖ σὲ ὅ,τι συμβολίζουν τὰ μυστήρια ποὺ τελοῦνται, ἔστω κι ἂν ὁ ἴδιος δὲν αἰσθάνεται, ἐὰν ἀνήκει στοὺς νηπίους κατὰ Χριστὸν».

Ὁ Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος, πάλι, λέει γι’ αὐτὸν ποὺ ἐκκλησιάστηκε τὴν Κυριακή, ὅτι:

• Ἔψαλε μαζὶ μὲ τὰ Σεραφείμ.

• Ἀνήκει στὴν οὐράνια πολιτεία.

• Γράφτηκε στὸ χορὸ τῶν ἀγγέλων.

• Μίλησε μὲ τὸν Κύριο.

•Βρέθηκε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό.

Ἔτσι ἔγινε κυριολεκτικὰ ἄλλος ἄνθρωπος.

Πολὺ ὡραῖα εἶπαν: «Δὲν εἶναι μόνο καθῆκον μας ἀπέναντι στὸν Θεὸ τὸ νὰ πᾶμε στὴν Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία, εἶναι τοῦτο καὶ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας. Πηγαίνοντας στὴν Ἐκκλησία ὠφελῶ τὸν ἑαυτὸ μου καὶ τὴν ψυχὴ μου».

Ἔγραψε ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος γιὰ τὴν μητέρα του: «Γιὰ κάθε λόγο καὶ κάθε πράξη σου ἦταν στήριγμὰ σου (μητέρα μου) ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου».

Καὶ ὁ Ἀλ. Παπαδιαμάντης δὲν ἔγραψε τυχαῖα τοῦτο τὸν λόγο: «Καὶ πάλι κίνησα νὰ ‘ρθω, Χριστὲ μου στὴν αὐλὴ Σου, νὰ σκύψω στὰ κατώφλια Σου τὰ τρισαγαπημένα, ὅπου μὲ πόθο ἀχόρταγο τὰ λαχταράει ἡ ψυχὴ μου». Ἐπιβεβαίωσε ἔτσι τοῦτο τὸ ὑπέροχο: «Ἐν τῷ ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου, ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν…».

Ἡ ζωὴ σήμερα ἔγινε ἀγχώδης καὶ τυραννική. Ἡ Κυριακὴ ἔρχεται ὅσο ποτὲ ἄλλοτε γιὰ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀνάπαυση, μὰ καὶ γιὰ ἁγιασμὸ καὶ εὐλογία. Γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο εἶναι πηγὴ ἀνάπαυσης καὶ ἀνανέωσης.

Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση στὴν προσπάθειὰ της νὰ χτυπήσει τὸν Χριστιανισμὸ κατήργησε τὴν Κυριακὴ ἀργία. Ὅρισε δὲ ὡς ἀργία, ὄχι τὴν ἕβδομη ἡμέρα ποὺ εἶχε ὁρίσει ὁ Θεός, ἀλλὰ τὴν δεκάτη ἡμέρα! Νόμισαν μάλιστα ὅτι μὲ ἐννέα ἡμέρες ἐργασίας θὰ εἶχαν μεγαλύτερη… παραγωγή! Νάτη ἡ πρώτη ἀποτύπωση τῆς… λογικῆς τῶν ἀγορῶν! Ἀναγκάστηκαν ὅμως σύντομα νὰ ἀναθεωρήσουν τὶς ἀπόψεις τους καὶ νὰ ἐπανέλθουν στὴν Κυριακή, γιατὶ διαπίστωσαν ὅτι δὲν ἀντέχει ὁ ὀργανισμὸς τοῦ ἀνθρώπου σὲ συνεχῆ ἐργασία ἐννέα ἡμερῶν, ἀλλὰ ἕξι!

Τέλος, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς συντελεῖ στὴ σύσφιξη τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς ἀνακούφισης τῶν μελῶν της ἀπ’ τὴν ὅλη θαλπωρὴ της. Αὐτὸ εἶναι σημαντικότατο, ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ ἡ οἰκογένεια δεινῶς δοκιμάζεται, ποὺ ὁ καθένας κλείνεται ἀπελπιστικὰ στὸν ἑαυτὸ του, τρέχει ἀσταμάτητα γιὰ τὶς δουλειὲς του, ἐργάζεται καὶ ἡ μητέρα, κι ὅλα τὰ σημερινὰ προβλήματα – τῆς νεολαίας τοὐλάχιστον – ἀπορρέουν ἀπ’ τὴν χαλάρωση ἢ καὶ τὴν διάλυση τῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν.

Πῶς καθιερώθηκε ὡς ἀργία;

Ἀπ’ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, ἡ πολιτεία, σεβόμενη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἱερότητα τῆς ἡμέρας, τὴν καθιέρωσε ὡς ἀργία.

Ἔτσι τὸ 321 μ.Χ. (καὶ συγκεκριμένα στὶς 3.7.321) ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καθιερώνει μὲ νόμο τὴν Κυριακὴ ὡς ἀργία, ποὺ τηρεῖται πλέον ἔκτοτε μέχρι τίς ἡμέρες μας, δηλαδὴ 1700 χρόνια ὡς τώρα, παρὰ τὶς πολλὲς προσπάθειες, ποὺ ἔχουν γίνει κατὰ καιροὺς γιὰ τὴν κατάργησή της, ὅπως ἀμέσως θὰ δοῦμε πιὸ κάτω.

Οἱ προσπάθειες κατάργησής της

Οἱ διεθνεῖς ἔρευνες ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ φαινόμενο ἀλλοτρίωσης τοῦ νοήματος τῆς Κυριακῆς δὲν εἶναι μόνο Ἑλληνικό, ἀλλὰ παγκόσμιο. Δὲν εἶναι μόνο σημερινό, ἀλλὰ ὑπάρχει ἀνέκαθεν στὴν κοινωνία. Εἶναι μία διαμάχη μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, τοῦ φωτὸς μὲ τὸ σκοτάδι. Εἶναι ἕνας ἀγώνας τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιὰ τὴν κατάργηση τῆς Θείας ἐντολῆς, ὅπως γιὰ ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἄλλωστε.

Οἱ ὡς τώρα προσπάθειες ποὺ ἔχουν γίνει κατὰ καιροὺς ἐναντίον τῆς Κυριακῆς ἀργίας μποροῦν νὰ χωριστοῦν στὶς ἑξῆς τρεῖς κατηγορίες:

• Στὴν πλήρη κατάργηση (ἰσχύει σήμερα στὴ Σκωτία).

• Στὴ μερικὴ κατάργηση, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὅλα τὰ καταστήματα θὰ λειτουργοῦν γιὰ ὁρισμένες ὧρες καὶ

• Στὴν ἐπιλεκτικὴ λειτουργία ὁρισμένων καταστημάτων, ἱδρυμάτων καὶ ὑπηρεσιῶν (π.χ. φαρμακεῖα, νοσοκομεῖα, θέατρα κλπ.) πού ἰσχύει σὲ ὅλες τὶς χῶρες καὶ σέ μᾶς.

Γιὰ τὴν δεύτερη περίπτωση ὑπάρχει ἡ ἑξῆς διακήρυξη τοῦ Ναπολέοντα (Ὀστάνδη 5 Μαΐου 1807): «Εἶμαι ἡ ἐξουσία… Κι ἔχω τὴν πρόθεση νὰ διατάξω, τὴν Κυριακή, μόλις τελειώσει ἡ Ἐκκλησία, ν’ ἀνοίγουν τὰ μαγαζιὰ καὶ νὰ πηγαίνουν οἱ ἐργάτες στὶς δουλειές τους»! Πόσο … μοντέρνοι εἶναι οἱ σημερινοὶ Ὑπουργοὶ ὅταν δηλώνουν «ἡ Κυβέρνηση… δὲν θὰ ἀφήσει ἐκείνους ποὺ ἁπλὰ καὶ μόνο φοβοῦνται τὸ καινούργιο, πολλὲς φορὲς χωρὶς κανένα λόγο, νὰ κρατήσουν τὴν χώρα στὸ παρελθόν…»;!

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς στὰ μαῦρα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, εἶχε κάνει πολὺ μεγάλες προσπάθειες γιὰ τὴν τήρηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς καὶ τὴν μετάθεση τῶν παζαριῶν ἀπ’ τὴν ἡμέρα αὐτὴ σὲ ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας.

Κατὰ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789 εἶχαν καθιερώσει γιὰ ἕνα διάστημα τὴν «Ἁγία Δευτέρα» ὡς ἡμέρα ἀργίας, ἐκδηλώνοντας ἀνοιχτὰ τὰ ἀντιχριστιανικά τους αἰσθήματα! Τὸ ἴδιο ἐπιχειρεῖται νὰ γίνει «ἄτυπα» καὶ σήμερα, ἀφοῦ μὲ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ὅλα θὰ μετατεθοῦν ἀναγκαστικὰ στὴν…ἀργία τῆς «Ἁγίας Δευτέρας». Πόσο «μοντέρνο» εἶναι κι αὐτό;

Μὴ ξεχνᾶμε πὼς ἀκόμη καὶ σήμερα εἶναι καθιερωμένη, τουλάχιστον στὴν Χώρα μας, ἡ λειτουργία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν καταστημάτων κατὰ τὴν τελευταία Κυριακή τοῦ ἔτους, καὶ σὲ πολλὲς ἐπαρχιακὲς πόλεις, ἰδιαίτερα δὲ τουριστικές, ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς ἔχει ἤδη πρὸ πολλοῦ καταργηθεῖ. Πέραν βέβαια τοῦ γεγονότος ὅτι ἀνέκαθεν οἱ δημοτικὲς καὶ βουλευτικὲς ἐκλογὲς γίνονται ὁπωσδήποτε τὴν Κυριακή(!), σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες ὅπως Ἀγγλία, Ἱσπανία καὶ Δανία. Σήμερα, πάντως, ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύει ἡ Διεθνὴς Σύμβαση 106/75, ποὺ ἀπαγορεύει αὐστηρὰ τὴν ἐργασία τῶν ἐμπορικῶν ἐπιχειρήσεων τὶς Κυριακές. Τὴν σύμβαση αὐτὴ τὴν ἔχει κυρώσει καὶ ἡ Ἑλλάδα τὸ 1981. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο ἔχει δώσει ἐντολὴ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ νὰ λάβει ὅλα τὰ ἀπαραίτητα μέτρα, προκειμένου νὰ διασφαλισθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, μὲ ἐξαίρεση ὁρισμένους τομεῖς (ὑγεία, ἑστίαση, μεταφορές, δημόσια τάξη, ἐθνικὴ ἀσφάλεια κλπ.).

Ἀπ’ τὸ 1992, ὅμως, οἱ πολυεθνικὲς ἔχουν ἀρχίσει μία μάχη στὴν Εὐρώπη, γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς. Ἂν καὶ αὐτὸ συνεπάγεται μεγάλο οἰκονομικὸ κόστος, αὐτοὶ προσδοκοῦν στὰ μεγάλα οἰκονομικὰ ὀφέλη, ποὺ θὰ προέλθουν ἀπ’ τὴν αὔξηση τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καὶ τὸ κλείσιμο τῶν μικρῶν ἐπιχειρήσεων, ποὺ εἶναι ἀδύνατο ν’ ἀντέξουν. Ἀποτέλεσμα τῶν πιέσεων, ποὺ ἀσκοῦν εἶναι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση νὰ μελετᾶ αὐτὴ τὴν κατάργηση!

…

Στὰ ἐπιχειρήματα, περὶ ἀνταγωνιστικότητας, μείωση τῆς ἀνεργίας κ.λπ, ἀπάντησε ἀποστομωτικὰ ἡ Ἐθνικὴ Συνομοσπονδία Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου (ΕΣΣΕ), ἡ ὁποία ἀναφέρει πώς, ἀπὸ ἔρευνά της, ἡ λειτουργία τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακὲς θὰ διογκώσει τὸ κόστος λειτουργίας τῶν ἐπιχειρήσεων κατὰ 1,82 δισ. Εὐρὼ (ἢ 25%) καὶ θὰ ὁδηγήσει σὲ ὁριστικὸ κλείσιμο χιλιάδες μικρὲς ἐπιχειρήσεις, ποὺ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἀντέξουν τὸν ἀνταγωνισμό! Ἔτσι χωρὶς νὰ περιμένουν αὔξηση τοῦ τζίρου τους, θὰ ἔχουν μόνο αὔξηση τῶν ἐξόδων τους!

Ἐπιπλέον σύμφωνα μὲ τὴν Ὁμοσπονδία Ἰδιωτικῶν Ὑπαλλήλων, τὸ 80% τῶν ἐργαζομένων ἀπασχολεῖται στὶς μικρομεσαῖες ἐμπορικὲς ἐπιχειρήσεις. Συνεπῶς θὰ ἔχουμε αὔξηση καὶ ὄχι μείωση τῆς ἀνεργίας!

Ἄλλωστε τὰ καταστήματα σήμερα εἶναι ἀνοικτὰ 72 ὧρες τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἀσφαλῶς καλύπτουν πλήρως τὶς ὅποιες καταναλωτικὲς ἀνάγκες. Ἐκτὸς καὶ «ἀνταγωνιστικότητα» ἐννοοῦν τὴν ἀνακατανομὴ τοῦ τζίρου ὑπὲρ τῶν πολυεθνικῶν σὲ βάρος τῶν μικρῶν ἐπιχειρήσεων!

Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ τυχὸν κατάργηση τῆς Κυριακῆς μὲ τίποτα δὲν βοηθᾶ τὸ ἐμπόριο οὔτε τὸν ἐμπορικὸ κόσμο οὔτε καὶ τοὺς ἐργαζομένους καὶ δὲν προσφέρει τίποτα στοὺς καταναλωτές. Τὸ μόνο ποὺ ἐπιτυγχάνεται εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακή μας ἀποδόμηση χάριν τῶν πολυεθνικῶν καὶ τῆς διεθνοῦς τῶν «ἀγορῶν» ἢ καλύτερα τῆς «διεθνοῦς τῶν πονηρῶν», ποὺ κρύβεται πίσω τους! Στὴν πολιτικὴ αὐτὴ εἶναι ἀντίθετοι οἱ πάντες. Τὸ σύνολο τῶν κομμάτων, τὸ σύνολο τῶν ἐμπορικῶν συλλόγων καὶ τῶν ἐπαγγελματικῶν ὀργανώσεων, τὸ σύνολο τῶν ἐργαζομένων, ἀλλὰ καὶ τὸ σύνολο τῶν καταναλωτῶν.

Ὡς καὶ τὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας τῆς Χώρας μας ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα κι ἔχει ἀπαγορεύσει τὴ λειτουργία τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακές.

…

Σύμφωνα μὲ μεγάλη ἔρευνα ποὺ ἔγινε στὴν Ε.Ε., προέκυψε πώς, 9 στοὺς 10, ποὺ δὲν ἀπασχολοῦνται τὴν Κυριακή, δὲν προτίθενται νὰ ἐργάζονται μελλοντικὰ τὴν ἡμέρα αὐτή. Γιὰ ὅσους ἐξ αὐτῶν ἤδη ἐργάζονται τὴν Κυριακή, ὁ λόγος γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τους αὐτὴ ἦταν οἰκονομικὰ προβλήματα καὶ ὄχι ἐλαστικότητα. Ὁ κυριότερος λόγος γιὰ τὴν ἐπιλογὴ αὐτή, δηλαδὴ νὰ μὴ ἐργάζονται τὴν Κυριακή, ἦταν ἡ διατήρηση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας.

…

Ἤδη, ὅπως διαβάσαμε, μπροστὰ στὴ μεγάλη ἀνάγκη νὰ ὑπάρχει μία ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας ἀφιερωμένη στὸ ἑαυτό μας, διαμορφώνεται ἕνα κίνημα τὸ ὁποῖο λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις στὸ ἐξωτερικό, ὡς μορφὴ ἀντίδρασης στὸν βομβαρδισμὸ τῆς τεχνολογίας. Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς ἑβδομάδας κλείνουν κάθε μέσο ἠλεκτρονικῆς ἐπικοινωνίας ἀπὸ τοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστὲς καὶ τὸ κινητό, μέχρι τὴν τηλεόραση καὶ τὸ ραδιόφωνο! Αὐτοὶ δὲν εἶναι ἀντίθετοι μὲ τὴν τεχνολογία, ἀλλὰ θέλουν νὰ ἠρεμήσουν κάποια ἡμέρα ἀπ’ ὅλα τὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ποὺ μᾶς καταβροχθίζουν τὴν κάθε ἐλεύθερη στιγμή μας!

Εἶναι ἆραγε ὀρθὴ ἡ «λογικὴ» τῶν «ἀγορῶν»;

Ἀπερίφραστα τὸ λέμε. Ὄχι μόνο δὲν εἶναι ὀρθή, ἀλλ’ ἀντίθετα εἶναι διαβολική. Ναί! Γιατί ἡ ἐργασία τῆς Κυριακῆς ποτὲ της δὲν εἶναι εὐλογημένη. Ὁπότε ὄχι μόνο οἰκονομικὴ βελτίωση δὲν ἐπιτυγχάνεται, ἀλλὰ ἐπέρχεται μάλιστα καὶ κάθε οἰκονομικὴ δυσπραγία καὶ καταστροφή!

Ἔλεγε πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὅπου γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο, καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν. Καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Κύριος παράκαιρα ἢ τὴν γυναίκα σου ἢ τὸ παιδί σου ἢ τὸ ζῶον σου ψοφᾶ ἢ ἄλλον κακόν σοῦ κάμνει. Ὅθεν ἀδελφοί μου, διὰ νὰ μὴ πάθετε κανένα κακό, μήτε ψυχικόν, μήτε σωματικόν, ἐγὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ φυλάγετε τὴν Κυριακήν, ὡσὰν ὁπού εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεὸν».

Ὑπερβολές; Καθόλου! Γιατί πρόκειται γιὰ τὶς συνέπειες ἀπὸ τὴν κατάργηση ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Ἐξάλλου εἶναι πλεῖστα τὰ παραδείγματα ποὺ ἔχει νὰ πεῖ ἀκόμη καὶ ὁ καθένας μας στὸ θέμα αὐτό…

 Πῶς νὰ τιμοῦμε τὴν ἡμέρα αὐτή;

Ὡστόσο ἡ μάχη ποὺ γίνεται ἀνέκαθεν γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἀρχίζει ἀπὸ μέσα μας. Σὲ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, καὶ σὲ ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας. Γιατί τὴν μετατρέψαμε κι αὐτὴ σὲ… διακοπές, ὅπως τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων!

 Γιατί δὲν εἶναι ὅτι τὴν μετατρέψαμε σὲ Σάββατο τῆς Π. Διαθήκης, σὲ ἡμέρα ξεκούρασης καὶ ξεγνοιασιᾶς μόνο, εἶναι ὅτι τὴν ἐμπορευματοποιήσαμε κιόλας, μετατρέποντάς την σὲ «δουλειὲς» (κοινῶς «μπίζνες»), σὲ ψώνια καὶ ἀγορές, σὲ διακοπές, σὲ ξενύχτια, σὲ γλέντια κ.λπ. Ὁπότε ὁ διωγμός, ὁ πρῶτος καὶ ὁ μεγαλύτερος, ἀσφαλῶς ἀρχίζει ἀπό μᾶς. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ χειρότερος. Ἐμεῖς εἴμαστε ἐκεῖνοι, ποὺ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε καὶ πολύ, ρίχνουμε νερὸ στὸ μύλο τῆς «Ν. Ἐποχῆς» καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης.

 Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἕνα μικρὸ Πάσχα, ὅπως εἴπαμε. Ἡμέρα χαρᾶς, ἡμέρα γιορτινή. Γι’ αὐτὸ πρέπει ὅλα νὰ εἶναι γιορτινὰ μέσα μας καὶ γύρω μας. Εἶναι ἡμέρα Κυρίου.

 Ὡς τέτοια, λοιπόν, ἡμέρα ποὺ εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ μὴ ξεκινήσει ἀπ’  τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ τὴν Θεία Λειτουργία. Αὐτὸς εἶναι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ὕψιστος τρόπος τιμῆς, ἀλλὰ καὶ ἀξιοποίησης τῆς Κυριακῆς μας.

 Ἐκεῖ κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία εἶναι παρὼν ὁ Χριστός, ὅπως ἀκριβῶς κατὰ Κυριακὴ ἐπισκεπτόταν τοὺς μαθητὲς Του μετὰ τὴν Ἀνάσταση. «Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων (δηλαδὴ τὴν Κυριακὴ) καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ λέγει αὐτοῖς: Εἰρήνη ὑμῖν… Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ (δηλαδὴ τὴν ἑπομένη Κυριακὴ) πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν: Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. 20, 19-26)

 Ἑρμηνεύοντας τὴν περικοπὴ αὐτὴ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει: «Βλέπετε ὅτι Κυριακὴ συνέβησαν ἡ συνάθροιση τῶν μαθητῶν καὶ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτούς; Διότι Κυριακὴ ἦταν, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ ἦλθε στὴ συνάθροισή τους καὶ ὕστερα ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες πάλι Κυριακὴ ἔρχεται στὴ σύναξή τους. Ἐκεῖνες τὶς συνάξεις τῶν μαθητῶν εἰκονίζει διαρκῶς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ νὰ ἐπιτελεῖ κυρίως κατὰ τὴν Κυριακὴ τὶς συνάξεις, ὅπου ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι εἴμαστε ἀνάμεσά σας καὶ κηρύττουμε δημοσίως τὰ χρήσιμα γιὰ τὴν σωτηρία καὶ ὁδηγοῦμε πρὸς τὴν εὐσέβεια καὶ τὸν εὐσεβῆ βίο».

 Καὶ συνεχίζει μὲ τὰ ἑξῆς: «Κανένας λοιπὸν νὰ μὴ ἀπουσιάζει ἀπὸ αὐτὲς τὶς Ἱερὲς καὶ θεοπαράδοτες συνάξεις, εἴτε ἀπὸ ραθυμία, εἴτε ἀπὸ τὴν συνεχῆ ἀσχολία μὲ τὰ γήινα, ὥστε νὰ μὴ ἐγκαταλειφθεῖ δικαίως ἀπὸ τὸν Θεὸ κι ἔτσι πάθει κάτι παρόμοιο μὲ τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ, ποὺ δὲν ἦλθε στὴν ὥρα του. Κι ἂν ἀκόμη πνιγμένος ἀπὸ φροντίδες ἀπουσιάσει μία φορά, νὰ ἀνταποδώσει τὴν ἑπομένη, φέρνοντας τὸν ἑαυτό του στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ…».

 Οἱ παραδόσεις μας ἔχουν νὰ προσθέσουν καὶ ἄλλα πράγματα ἀκόμη, γιορτινὰ καθ’ ὅλα:

• Τὴν ἡμέρα αὐτὴ φορᾶμε γιορτινὰ φορέματα.

• Τρῶμε στὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι τὸ καλύτερο φαγητὸ τῆς ἑβδομάδας.

• Κάνουμε ἐπισκέψεις καὶ περιπάτους μὲ τὴν οἰκογένειά μας, ἰδιαίτερα δὲ σὲ ἱερὰ προσκυνήματα.

• Προβαίνουμε σὲ ἔργα ἀγάπης (π.χ. ἐπισκέψεις σὲ ἀρρώστους, γέροντες, φυλακισμένους κλπ.).

• Τὴν ἡμέρα αὐτὴ γίνονται οἱ γάμοι καὶ οἱ βαπτίσεις.

• Μελετοῦμε βιβλία ὠφέλιμα γιὰ τὴν ψυχή μας.

Ὅλα γίνονται στὴν κατεύθυνση νὰ ξεχωρίσει ἡ Κυριακὴ γιὰ τὴν ἰδιαιτερότητά της, ὅτι εἶναι ἡμέρα ἀνανέωσης, ἀνακούφισης ἀπ’ τὴν καθημερινότητα, ἡμέρα καθ’ ὅλα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο.

Ἀκόμη καὶ ὅσοι κάνουν κάποια ἐκδρομή, μποροῦν νὰ τὴν κάνουν μετὰ τὸν ἐκκλησιασμό τους ἢ ἔστω, ξεκινώντας λίγο νωρίτερα, κατὰ τὴ διαδρομή τους.

Αὐτὴ ἡ μάχη ποὺ εἴδαμε προηγουμένως μεταξύ τῆς καθιέρωσης καὶ τῆς κατάργησης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, γίνεται ὄχι μόνο γύρω μας, ἀλλὰ καὶ μέσα μας. Σὲ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, καὶ σὲ ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας.

Ἔτσι ὁ μεγάλος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβολος, κάνει τὰ πάντα, γιὰ νὰ καταργήσουμε τὴν Κυριακὴ ἀπ’ τὴ ζωή μας, νὰ μᾶς ἀποξενώσει ἀπ’ τὰ μεγάλα νοήματά της, νὰ τὴν κάνει ὅπως εἶναι ὅλες οἱ ἄλλες. Θέλει τὴ ζωὴ μας ἐπίπεδη, ἀνούσια, βαλτωμένη! Νὰ μὴ ὑπάρχει ὄχι μόνο ἡμέρα ἀλλὰ οὔτε καὶ λεπτὸ ἀφιερωμένο στὸν Κύριο! Ἡ ἀφιέρωση νὰ γίνει στὴ λατρεία τοῦ Ἑρμῆ, τοῦ Βάκχου, τῆς Ἀφροδίτης καὶ τῶν ἄλλων «θεοτήτων», ἀλλ’ ὄχι στὸν Ἀληθινὸ Θεό!

Δὲν εἶναι τυχαῖος ὁ ἀτελείωτος ὕπνος τοῦ πρωινοῦ τῆς Κυριακῆς, ποὺ πηγαίνει νὰ καλύψει τὸ κενὸ ἀπ’ τὰ ξενύχτια καὶ τὶς διασκεδάσεις τοῦ Σαββάτου ἢ τὴν μεταμεσονύχτια παρακολούθηση τῆς τηλεόρασης, τῶν ὑπολογιστῶν καὶ τοῦ διαδικτύου!

 Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ (ποὺ δὲν εἶναι ἄλλωστε ὁ μόνος) πηγαίνουμε νὰ ἑορτάσουμε διαφορετικὰ καὶ ὁπωσδήποτε ὄχι κατὰ Θεό, τὴν Κυριακή. Στὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν διαφέρουμε καὶ πολὺ ἀπ’ τοὺς… εἰδωλολάτρες.

Εἶναι ἑπόμενο ἡ Κυριακὴ πλέον νὰ εἶναι μία ἡμέρα ἀνούσια, χαμένη, βαρετή, ὅπως τὴν ἀποκαλοῦν ὅσοι ζοῦν κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο.

 …

Εἶναι φοβερό, ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς νὰ μεταβληθεῖ ἀπὸ μᾶς γιὰ μᾶς σὲ ἡμέρα πλήξης καὶ ἀνίας, ἡμέρα ψυχικῆς κόπωσης, ἡμέρα ἄδεια, ἡμέρα θανάτου πνευματικοῦ καὶ σωματικοῦ!

 Νὰ τονίσουμε ἀκόμη καὶ τοῦτο: Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς δὲν πρέπει νὰ νοεῖται ὡς ἀπραξία, ἀλλ’ ὡς ἐνασχόληση μὲ τὸ σπουδαιότερο ἔργο τῆς ζωῆς μας, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια μας ἡ σωτηρία. Εἶναι τελικὰ ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἡμέρα τοῦ ἁγιασμοῦ μας.

 Κι εἶναι πολὺ λυπηρό, στὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀλλοτρίωση τοῦ πνεύματός της, νὰ πρωτοστατοῦν οἱ νέοι. Ἀπ’ τὴ μία μὲ τὶς διασκεδάσεις τοῦ Σαββατοκύριακου καὶ ἀπ’ τὴν ἄλλη μὲ τί «συστηματική», γιὰ νὰ μὴ ποῦμε καὶ «ἐπιδεικτικὴ» ἀπουσία τους ἀπ’ τὸν ἐκκλησιασμὸ τῆς Κυριακῆς. Δὲν παύουν ὅμως νὰ ἔχουν κάποια σοβαρὰ ἐλαφρυντικά, ὅπως εἶναι ἡ ἄγνοια τῆς σημασίας καὶ τῆς ἀξίας αὐτῆς τῆς ἡμέρας, καθὼς καὶ τὸ ὅτι καλοῦνται νὰ εἶναι ὑπόδειγμα σὲ κάτι ποὺ δὲν ἔχουν παράδειγμα!

 Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε: «Νὰ ὁρμηνεύετε τὰ παιδιά σας νὰ πηγαίνουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν νὰ εὐλογοῦνται, διὰ νὰ ζήσουν καὶ νὰ προκόψουν. Ὅποιος ὀκνεύει νὰ πηγαίνει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, θέλει νὰ πνιγεῖ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, καθὼς ἐπνίγησαν καὶ εἰς στὸν κατακλυσμόν».

 Συμπέρασμα

 Ἡ Κυριακὴ δὲν εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μας μόνον, ἀλλὰ καὶ (γι’ αὐτὸ) ἡ ἡμέρα τῆς προσωπικῆς μας συνάντησης μὲ τὸν Ἀναστάντα Κύριο. Ὁπότε τὴν ἡμέρα αὐτὴ δὲν ἐργαζόμαστε, δὲν ψωνίζουμε, δὲν ἐμπορευόμαστε (δίνοντας ἢ παίρνοντας). Δὲν ἁμαρτάνουμε. Ἀντίθετα, στοχαζόμαστε κι ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ξεκουραζόμαστε ψυχικὰ καὶ σωματικά.

Δίνουμε νόημα καὶ σκοπὸ στὴ ζωή μας. Ἀνεφοδιαζόμαστε στὴν πορεία μας γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ναί, αὐτὴ εἶναι ἡ Κυριακή!…

(Πηγή: Εκτενή αποσπάσματα από άρθρο στον «Ορθόδοξο Τύπο» της 25ης Ιανουαρίου, της 1^ης Φεβρουαρίου και της 8^ης Φεβρουαρίου 2013)

 http://www.alopsis.gr/alopsis/Kyriakh2.htm