Ἐξαπατοῦν ἑαυτούς, ὅσοι μὲ αὐτοπεποίθηση ἰσχυρίζονται, ὅτι γνωρίζουν καλὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ ἐξαπατηθοῦν ἀπὸ αὐτούς. Ποιὸς μπορεῖ νὰ γνωρίζει τὶ εἴδους πνεῦμα ἐνεργεῖ μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο; Ποιὸς ἄλλος παρά ὁ Θεός, πού γνωρίζει τὰ κρύφια τῆς καρδιᾶς. Ἀκόμα καὶ μεγάλοι Ἅγιοι, εἶχαν σφάλλει στὴν κρίση τους γιὰ ἀνθρώπους. Γιὰ παράδειγμα, ὁ Μέγας Βασίλειος νόμιζε ἅγιο ἄνθρωπο, κάποιον ὑποκριτή αἱρετικό, τὸν ὁποῖο μάλιστα καὶ ὑποστήριξε ἔναντι πολλῶν, πού τὸν ἀμφισβητοῦσαν, μέχρι πού κάποτε πείστηκε γιὰ τὴν πλάνη αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀπογοητεύτηκε οἰκτρά. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, εἶχε βαπτίσει κάποιον φιλόσοφο, ὀνόματι Μάξιμο καὶ τόσο πολὺ τὸν εἶχε συμπαθήσει, πού τὸν φιλοξενοῦσε μάλιστα καὶ μοιραζόταν τὸ φαγητὸ μαζὶ του.Ὅμως ὁ Μάξιμος, ἦταν ἄνθρωπος ἐπικίνδυνος καὶ πονηρὸς σὰν φίδι. Μάλιστα κατάφερε μὲ δολοπλοκίες καὶ δωροδοκίες, νὰ πείσει κάποιους Κωνσταντινουπολίτες, νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν ὡς Πατριάρχη, στὴ θέση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου! Ὅταν ὕστερα ἀπὸ μία θυελλώδη ἀναταραχή, ἔλαμψε ἡ ἀλήθεια καὶ ὁρισμένοι ἐπέπληξαν τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, ἐπειδὴ εἶχε κοντὰ του, τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ του, ὁ Ἅγιος ἀποκρίθηκε: ”Δὲν φταῖμε ἂν δὲν διακρίνουμε τὴν πονηριὰ κάποιου ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς μόνο γνωρίζει τὰ κρύφια τῆς καρδιᾶς τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἐντολὲς Του μᾶς λένε, νὰ ἀνοίγουμε τὶς καρδιὲς μας μὲ πατρικὴ ἀγάπη πρὸς ὅλους, ὅσοι ἔρχονται σὲ ἐμᾶς”.