ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ἐρώτησις 1η : Θά σᾶς εὕρισκε σύμφωνο ἡ ἰδέα νά προωθηθεῖ ὁ διαχωρισμός Κράτους – Ἐκκλησίας; Μπορεῖ κάτι τέτοιο νά ἐφαρμοστεῖ ἄμεσα;

Ἀπάντησις : Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, κατά κοινή ὁμολογία ἦταν καί εἶναι διαχρονικά ἡ Μητέρα καί ἡ σώτειρα τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Γένους μας. Τό ἀναγέννησε καί τό ἀνόρθωσε πνευματικά ἐδῶ καί 20 αἰῶνες. Τό ἐστήριξε καί τό ἔσωσε σέ κάθε κρίσιμη περίστασι καί μάλιστα στά 400 δύσκολα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Τό σκέπασε μέ τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ, τήν κραταιά σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ἐλευθερώτριας καί τήν πρεσβεία τῶν Ἁγίων μας -ἀφοῦ ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι «ἡ χώρα τῶν Ἁγίων» – καί μάλιστα τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων μας, πού ἀπετέλεσαν τό πνευματικό ἀνάχωμα κατά τοῦ ἐξισλαμισμοῦ. Κορωνίδα τῶν Συνταγμάτων τοῦ Ἔθνους μας ἀπό τήν ἀπελευθέρωσί του μέχρι σήμερα εἶναι ἡ ἀναφορά των «Εἰς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος».

            Ἡ ἑλληνική ψυχή εἶναι ζυμωμένη μέ τόν Χριστό και τήν Ἑλληνορθόδοξη πατρίδα μας. Κορυφαῖο στέλεχος τῆς ἀριστερᾶς, ὅταν ζοῦσε, ἐπιβεβαίωσε τήν ἀλήθεια αὐτή λέγοντας: «δέν μποροῦμε νά βγάλωμε τήν πίστι ἀπό τήν ψυχή τοῦ Ἕλληνα. Ἐγώ κάποτε (ὅταν βρισκόμουνα ξαπλωμένος στό δάσος) καί ἀντιλήφθηκα ὅτι μιά ὀχιά εἶχε τυλιχθῆ στό πόδι μου, τινάχθηκα ἐπάνω καί αὐθόρμητα φώναξα : Παναγία μου».

            Ἐφ’ ὅσον ἔτσι ἔχουν τά πράγματα εἶναι σάν νά τεμμαχίζονται στά δύο ἡ Ἑλλάδα καί οἱ Ἕλληνες μέ τόν χωρισμό Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Ἡ Ἐκκλησία χωρισμένη ἀπό τήν Πολιτεία δέν παθαίνει τίποτε. Ἀντίθετα θά δυναμώση καί θά ἀνυψωθῆ. Ἡ Πολιτεία, ὅμως, ἀπογαλακτισμένη καί ἀποσχοινισμένη ἀπό τήν Μητέρα Ἐκκλησία, θά ἀποδυναμωθῆ καί θά ἀποχρωματισθῆ πνευματικά. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Μητέρα τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους μας εἶναι ἀσύμφορο ἀπό κάθε ἄποψι νά προτείνη ἤ νά δεχθῆ ἕναν τέτοιο χωρισμό. Γιατί ἡ Μάνα δέν διώχνει ποτέ τά παιδιά της. Ἄν, ὅμως, τά παιδιά ἐγκαταλείψουν τήν «πατρική ἑστία» καί τήν Μάνα, σάν τόν ἄσωτο γυιό τῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου μας, τότε δέν θά δεσμεύση τήν ἐλευθερία τους. Ἡ ἰσχύουσα ἀρχή τῆς συναλληλίας στίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Κράτους, ἐάν γίνη ἀπόλυτα σεβαστή καί ἀπό τά δύο μέρη, εἶναι ἡ πιό ἰδανική λύσις.

Ἐρώτησις 2η : Συμφωνεῖτε μέ τήν προταθεῖσα ἄποψη νά καταργηθεῖ ὁ θρησκευτικός ὅρκος καί οἱ πολίτες νά ὁρκίζονται στήν τιμή καί τή συνείδησή τους;

Ἀπάντησις : Ὁ θρηκευτικός ὅρκος προϋποθέτει τήν ἀποδοχή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τήν λατρεία τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεως καί τῆς σωτηρίας μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ὁποῖος ὑποστασιάζεται, κατά τόν θρησκευτικό ὅρκο, μέ τήν παρουσία τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Ἐάν κανείς δέν ἀποδέχεται ἤ καί ἀρνεῖται αὐτά τά δύο πρός τί ὁ θρησκευτικός ὅρκος; Ὅταν, ἀντίθετα, ἔχουμε μπροστά μας πιστούς καί ἀφοσιωμένους Χριστιανούς, τότε ἔχει μέν κάποιο ἀντίκρυσμα ὁ (θρησκευτικός) ὅρκος, ἀλλά κατ’ ἀκρίβειαν δέν ἔχει θέσι στή ζωή τοῦ πιστοῦ, ἀφοῦ ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία Του ἀποκλείει τόν ὅρκο, ὁρίζοντας τό : «μή ὁμόσαι ὅλως» (Ματθ. 5, 34) (νά μήν ὁρκίζεσαι σέ καμμιά περίπτωσι).

            Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀφοῦ συσκεφθῆ Συνοδικῶς καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἔχει προδήλως τήν εὐχέρεια ἀντί τοῦ ὅρκου καί τῆς ἐπιθέσεως τῆς χειρός τοῦ ὁρκιζομένου στό Ἱερό Εὐαγγέλιο, νά ἀντικαταστήση στή σύντομη Ἀκολουθία «Τάξις Ὁρκωμοσίας Δημοσίων Ὑπαλλήλων» τό ρῆμα ὁρκίζομαι μέ τό «διαβεβαιοῦμαι εἰς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος καί εἰς τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον νά φυλάττω πίστιν εἰς τήν πατρίδα, ὑπακοήν εἰς τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους τοῦ Κράτους  καί νά ἐκπληρῶ τιμίως καί εὐσυνειδήτως τό καθῆκον μου». Ἔτσι, ὁ Ὀρθόδοξος πιστός δίδει τήν διαβεβαίωσί του ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου Του, χωρίς νά ὁρκίζεται βάζοντας τό χέρι του ἐπάνω στό Ἱερό Εὐαγγέλιο.

Ἐρώτησις 3η : Πῶς βλέπετε νά ἐξελίσσεται ὁ διάλογος μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν;

Ἀπάντησις : Χωλαίνει «ἐπ’ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις» (Γ’ Βασιλ. 18, 21), δηλ. χωλαίνει καί ἀπό τά δυό του πόδια. Καί τοῦτο διότι δέν εἶναι εἰλικρινής, ἀληθινός καί φωτεινός ἀπό πλευρᾶς τῶν ἀποσχισθέντων αὐτῶν χριστιανῶν.

            Δέν ἔχει σωστή ἀφετηρία καί ὀρθές προϋποθέσεις. Δέν ἀναγνωρίζουν καί δέν ἀποκηρύσσουν οἱ Παπικοί τίς σοβαρές πλάνες καί τίς αἱρέσεις τους. Ἀντί τούτου, θεωροῦν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὡς «ἐλλειμματική» καί «ἀσθενῆ» (κατά τόν προηγούμενο καί τόν σημερινό ἄρχοντα τοῦ Βατικανοῦ), ἐπειδή δέν ἀναγνωρίζει τό Πρωτεῖο καί τό Ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ἐνῶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς καί δέν ἐγγίζει τό ἅγιο Σῶμα της ὁ μολυσμός τῆς αἱρέσεως καί τῶν διαφόρων κακοδοξιῶν.

            Ὁ διάλογος  ἄρχισε πρό δεκαετιῶν (ἀπό τήν 10ετία τοῦ ἑξήντα) μέ τά «ἑνοῦντα ἡμᾶς» θέματα. Ὅμως, ὅσο δέν προχωροῦν στά «διαιροῦντα» σοβαρότατα ζητήματα (αἱρέσεις, κακόδοξες διδασκαλίες, Οὐνία κ.λπ.)  δέν ἐπιθυμοῦν νά θέσουν τόν δάκτυλο καί τήν χεῖρα τους «εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων». Ἔχουν, ὡς γνωστόν, τήν πεπλανημένη πεποίθησι ὅτι εἶναι ἡ ἀκέραιη Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἀποδέχονται τίς θεωρίες «περί τῶν δύο πνευμόνων» καί «τῶν κλάδων».

            Ὁ διάλογος αὐτός κάνει «σημειωτόν», ὅσο τά καυτά θέματα τῆς Οὑνίας, τοῦ Πρωτείου καί τοῦ Ἀλαθήτου τοῦ Πάπα δέν ἐπιλύονται «μέ τόλμη  καί ἀρετή», μέ σοβαρότητα, ὑπευθυνότητα καί φιλαλήθεια. Ὁ διάλογος, δυστυχῶς, καρκινοβατεῖ καί μένει ἀτελέσφορος.

Ἐρώτησις 4η : Πῶς νομίζετε ὅτι μποροῦν νά ἀντιμετωπίσουν οἱ σύγχρονες κοινωνίες τόν Ἰσλαμικό φονταμενταλισμό;

Ἀπάντησις : Μποροῦν κάλλιστα μπροστά  στόν θρησκευτικό φανατισμό τους, πού ὁδηγεῖ πολλές φορές καί σέ ἀποτρόπαια καί εἰδεχθῆ ἐγκλήματα, νά ἀντιτάξουν τήν ἁγνή καί ἄδολη χριστιανική ἀγάπη καί πίστι, πού δέν γνωρίζουν τό μῖσος καί τήν ἀντιπαλότητα, τήν ἐκδίκησι καί τήν ἀνταπόδοσι τοῦ κακοῦ,  ἀλλά διδάσκουν τό «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς ἐαυτόν» (Λουκ 10,27) καί «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν» (Ματθ.5,44).

            Ἕνα ὑπέροχο βιβλίο, «Τό τίμημα», πού ἐκυκλοφόρησε τελευταῖα ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολι Άργολίδος, περιγράφει τήν μεταστροφή ἑνός μουσουλμάνου μέ ἀφορμή τήν ἀληθινή ἀγάπη ἑνός πιστοῦ χριστιανοῦ συσστρατιώτη του.

            Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ἀληθινή ζωή, ἡ ἐλευθερία καί ἡ συνειδητή προσέγγισις σ΄Ἐκεῖνον ὁδηγεῖ στήν ἁρμόζουσα συμπεριφορά, τήν τιμή καί τόν σεβασμό. «Ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α΄Ἰωαν. 4,18).

Ἐρώτησις 5^η : Τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος πῶς θά τό σκιαγραφούσατε; Ἀπό ποῦ μπορεῖ ἡ χώρα νά ἀντλήσει δύναμη καί πῶς μπορεῖ νά βρεῖ διεξόδους;

Ἀπάντησις : Τό μέλλον τῆς πατρίδος μας ἐξαρτᾶται ἀπό τόν τρόπο ζωῆς καί σκέψεως τῶν πολιτῶν της. Ὁ προκείμενος ἀγώνας ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων εἶναι πρωτίστως καί κυρίως ἡ ὑπέρβασις τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς κρίσεως. Κατά τήν συντριπτική πλειοψηφία εἴμαστε Ὀρθόδοξοι πιστοί μέ σεβασμό καί προσήλωσι στήν θεοπαράδοτη χριστιανική μας πίστι  καί τήν ἁγία Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας;Εἴμαστε ἀντάξιοι τῆς λαμπρῆς Ἑλληνικῆς μας Ἱστορίας καί τῶν ἱερῶν παρακαταθηκῶν τοῦ Ἔθνους μας; Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο.

            Πάντως, εἶναι ἀνησυχητικό γιά τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος ὁ ποταμός ἀθώων βρεφικῶν αἱμάτων, πού χύνεται κάθε χρόνο μέ τίς  300.000 καί πλέον ἐκτρώσεις, πού ἔπειτα ἀπό τόν ἀντίθεο νόμο πού ψηφίσθηκε παλαιότερα, ἔχουν νομιμοποιηθῆ καί καλύπτονται ἀκόμη καί τά ἔξοδα ἀπό τό Κράτος!!! Πρόκειται περί μιᾶς συνεχιζόμενης ἀσύστολης συστηματικῆς γενοκτονίας. Σέ μεγάλη ἀνησυχία βάζει, ἐξ΄ἄλλου, ὅσους πονοῦν τόν τόπο αὐτό ὁ μή τακτικός καί συνειδητός ἐκκλησιασμός τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν μας καί ἡ μή ἐνεργός συμμετοχή τους στή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι, πολλοί συνάνθρωποι μας μένουν ἀβοήθητοι καί ἀστήρικτοι μέσα στόν ἀνεμοβόρι τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀθεΐας, τῶν ἀποκρυφιστικῶν θρησκειῶν καί τῆς σατανολατρείας καί γίνονται ἕρμαια τῆς μαγείας, τῶν ναρκωτικῶν καί τῶν πάσης φύσεως  καταχρήσεων.

            Ἔτσι ἀποδυναμώνονται καί χάνονται οἱ συνάνθρωποί μας, ἐνῶ κοντά στό Χριστό βρίσκεται ἡ λύτρωσις καί ἡ σωτηρία.

Ἐρώτησις 6η : Συμπληρώθηκαν ἑπτά χρόνια ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Ποιές θεωρεῖτε ὅτι εἶναι οἱ σημαντικότερες παρακαταθῆκες του;

Ἀπάντησις : Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος ἦταν, ὁμολογουμένως, μιά πολυτάλαντη χαρισματική μορφή. Οἱ σημαντικότερες παρακαταθῆκες του ἦταν : Ἀγάπη ζῶσα στό Χριστό καί τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία. Ἀγάπη πηγαία καί ἄδολη στήν Ἑλληνορθόξη Πατρίδα μας, τήν παράδοσί της, τήν ἱστορία, τή γλῶσσα, τά ἐκκλησιαστικά καί πολιτιστικά μνημεῖα καί πρό πάντων στήν ἁγία Ὀρθόδοξη Πίστι καί κληρονομιά της. Ἀγάπη στούς νέους καί εἰλικρινές ἐνδιαφέρον γι’ αὐτούς καί τήν ἀνέλιξί τους. Ἀγάπη στά Σχολεῖα καί τήν ἑλληνοχριστιανική παιδεία, τά Γράμματα καί τήν Ἐπιστήμη.

            Αὐτά θά βροντοφώναζε σήμερα ὁ ἀλησμόνητος Πρωθιεράρχης.

            Εὐχαριστῶ κι’ ἐγώ γιά τήν συνεργασία αὐτή κ. Μαρία Μπραουδάκη καί εὔχομαι καλή καί εὐλογημένη χρονιά στούς ἀναγνῶστες σας.

†Κ.Σ.