Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης

Ἀλλά γιά νά καταλάβουμε μέ πόσην τέχνη μετασχηματίζεται, κατά τήν Γραφήν, ὁ διάβολος σέ ἄγγελον φωτός, ἀναφέρω καί τό ἀκόλουθο:

Ὅταν ἐγκαταβιώσαμε στό Μπουραζέρι, ἕνας γείτονας ἀσκητής μᾶς ἐπισκέφθηκε. Ἀφοῦ ἀναπαύθηκε πολύ, καθώς ἔλεγε, μέ τό πρόγραμμα τοῦ κελλιοῦ μας, ἐξομολογήθηκε στόν Γέροντα. Στή συνέχεια μπῆκε στό ἴδιο πρόγραμμα τῆς ἀγρυπνίας στό κελλάκι του. Κατά δέ τήν ὥρα τῆς Θ. Λειτουργίας, δηλαδή μεσάνυχτα, ἐρχόταν καί αὐτός μέ τό φαναράκι του καί συμμετεῖχε στήν θεία λατρεία καθημερινῶς.

Δέν πέρασαν ὅμως πολλές ἡμέρες καί ὁ ἀσκητής αὐτός διαφώνησε μέ τόν Γέροντα. Τά χαλάσανε κι ἔφυγε. Βγαίνοντας ἀπό τό κελλάκι τοῦ Γέροντα, ἔτυχε νά εἶμαι ἀπ᾿ ἔξω. Τό μόνο πού ἔπιασε τό αὐτί μου, ἄκουσα νά μονολογῆ ὁ ἀσκητής: «Ἀκοῦς ἐκεῖ νά μή πιστεύει! Τόν Χριστό νά λέη διάβολον!».

Ἀπόρησα γι᾿ αὐτά πού ἄκουσα ἀλλά δέν μποροῦσα νά ὑπεισέλθω σέ θέματα ἐξομολογήσεως. Ἀφοῦ ξέκοψε τελείως ἀπό ἐμᾶς, τόν συναντῶ μιά μέρα μέ τό γαϊδουράκι του στόν δρόμο τῶν Καρυῶν. Ἀφοῦ ἀλληλοχαιρετηθήκαμε ἐγκαρδίως, στή συνέχεια τόν ρώτησα, γιατί ἄργησε νά ξανάλθη στό Μπουραζέρι. Τότε βρῆκε τήν εὐκαιρία νά μοῦ ἐξηγήση:

• Ἐγώ πάτερ, ἀναπαύθηκα μαζί σας. Εἶμαι ἀσκητής ἀπό τόν ἅη-Βασίλη¹. Ἔφθασα καί τόν παπποῦ σας Ἰωσήφ. Ἔκαμα μεγάλους ἀγῶνες στά ὄρη καί τίς σπηλιές τῆς ἐρήμου. Αὐτό ὁ Χριστός τό ἐκτίμησε. Γι᾿ αὐτό καί πολλές φορές τόν εἶδα φανερά· ζωντανά. Καταλαβαίνεις; Τό λέω στόν Γέροντά σου καί τί μοῦ ἀπαντᾶ; «Μή πιστεύεις τέτοια πράγματα· εἶναι πλάνης». Ἐπιμένω· ἐπιμένει. Στό τέλος τοῦ λέω: «Διαφωνῶ καί φεύγω. Ὅμως ὅταν βγοῦν οἱ προφητεῖες πού μοῦ εἶπεν ὁ Χριστός, τότε θά καταλάβης ποιός εἶναι ὁ π. Γ. Καί ποιός ἀπό τούς δυό εἶναι ὁ πλανεμένος!».

Καί πάλιν μονολογεῖ: «Ἀκοῦς ἐκεῖ! Τόν Χριστό νά λέη διάβολον!» Λαμβάνω λοιπόν θάρρος καί ρωτῶ:

• Καλά πάτερ καί τί σοῦ εἶπεν ὁ Χριστός;

• Τί εἶπεν ὁ Χριστός! Τώρα βλέπεις τόν π. Γ. μ᾿ ἕνα γαϊδουράκι καί λές αὐτός δέν εἶναι τίποτε. Αὔριο ὅμως θά τρίβης καί σύ τά μάτια σου καί θά λές· μά αὐτός εἶναι;

• Δηλαδή, Γέροντα;

• Τό πρῶτο, πού σύντομα θά τό δῆς, ἐντός ὀλίγου θά μέ φωνάξουν γιά ἡγούμενο στήν Μονή Γρηγορίου. Αὐτό τό περίμενα χρόνια. Ὅμως νά· τά ᾿ μαθες ὅτι παραιτήθηκε ὁ ἡγούμενος. Ἀφοῦ ἐκεῖ θά διαπρέψω, τότε εἶναι πού θά θαυμάσης. Μόνο αὐτό θά γίνη ὅταν πεθάνη ὁ πατριάρχης. Ὅταν ἀκούσης νά κτυποῦν οἱ καμπάνες τοῦ Πρωτάτου² χαρμόσυνα, τότε γνώριζε, ὅτι σηκωτό μέ πᾶνε γιά πατριάρχη στήν Πόλι.

Μεταφέρω πολύ λίγα, τά σπουδαιότερα ἀπ᾿ ὅσα ἀποκάλυψε«ὁ Χριστός» στόν ἐν λόγω ἀσκητή, γιά νά καταλάβουμε μέχρι ποιόν βαθμόν ἔχει ὁ ἀρχέκακος ἐξουσία νά μεταβάλλη τό σκότος σέ φῶς.

Τό γεροντάκι αὐτό, καλοκάγαθο κατά τά ἄλλα, ἀλλά καί πράγματι ἀγωνιστής ὡς πρός τά μοναχικά του χρέη, παρέμεινε μ᾿ αὐτήν τήν πλάνη μέχρι βαθυτάτου γήρατος. Τέλος γηροκομήθηκε στήν Ἱ. Μ. Γρηγορίου, προσδοκῶντας ἀκόμη ὅτι θ᾿ ἀνακαινισθῆ «ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης του»³, πρός ἐκπλήρωσιν τῶν προρρήσεων καί ἐπαγγελιῶν!

Ὡστόσο, ἀπό τόν γηροκόμον τῆς ὡς ἄνω Μονῆς, μέ πολλήν χαράν πληροφορήθηκα ὅτι λίγο πρίν τό τέλος του ἀνεκάλεσεν ὅλα ὅσα ἐπίστευεν, ἀλλά καί προεῖδε τό τέλος του λέγοντας: «Ξεχάστε ὅ,τι σᾶς ἔλεγα· σύντομα φεύγω γιά τήν ἄλλη ζωή».

Περί τοῦ Γέροντος αὐτοῦ ὁμολογῶ, ὅτι ἀφ᾿ ὅτου τόν ἐγνώρισα, βρισκόμουν σέ μιάν ἀγωνία μή τυχόν ὁ ἀπατεώνας τόν ξεγελάση, νά τόν γκρεμίση ἀπό κανένα βουνό, ὅπως πολλές φορές σέ πολλούς τό ἐπέτυχε· μάλιστα ἐνθυμοῦμαι τέσσερεις περιπτώσεις ἐπί τῶν ἡμερῶν μου.

Μετά τήν ὁσιακήν τελευτήν του, μέ τήν λύσιν τῆς ἀγωνίας, ἕνας σύγχρονος συναγωνιστής του μοῦ ἔλυσε καί τήν ἀπορίαν λέγοντας: «Τό γεροντάκι αὐτό πέρασε τό πρῶτο του στάδιο ἀπό ὑπακοή. Ἀφοῦ ἀνάπαυσε τόν Γέροντά του, ἐπόθησε ἀνώτερους πνευματικούς ἀγῶνες. Βγῆκε στήν ἔρημο καί ἐκτελοῦσε μέ ἀκρίβεια τά μοναχικά του καθήκοντα καί κοινωνοῦσε πολύ συχνά. Ἔ, αὐτά τόν κράτησαν διότι εἶχε γερά θεμέλια καί δέν εἶχε ἐξουσία ὁ πειρασμός νά τόν ἀποτελειώση, παρ᾿ ὅλον ὅτι τόν πλάνεψε καί τόν κορόϊδευε μιά ὁλόκληρη ζωή».

Δέν γνωρίζω ἄν μέ τά ἀνωτέρω ξεφεύγω τοῦ προκειμένου, ἀλλά νομίζω εἶναι παραδείγματα αὐτά πού πρέπει ἐμεῖς οἱ νεότεροι νά τά γνωρίζουμε, γιά νά μήν ξεθαρρεύουμε στόν ἑαυτόν μας. Αὐτά μάλιστα ἰσχύουν ὄχι τόσο γιά ἐμᾶς τούς ἀμελεῖς καί ράθυμους, διότι ἐμᾶς μᾶς κρατᾶ μέ τήν ραθυμία γερά ἀπό τά κατώτερα πάθη. Ἀλλά ἰσχύουν γιά τούς ἀγωνιστές, πού μόλις διαπιστώσουν παραμικρήν πνευματικήν πρόοδον, ὁ παρακαθήμενος ἐχθρός, ἀμέσως τούς ὑψώνει τά φτερά τῆς ἐπάρσεως καί τῆς οἰήσεως καί κατά συνέπεια τῆς πλάνης, διότι τούς πείθει ὅτι εἶναι πλέον σέ μέτρα γιά ὀπτασίες καί ἀποκαλύψεις Κυρίου.

Μάλιστα θά τονίσω καί τοῦτο. Ἐπειδή ὁ ἀείμνηστος Γέροντάς μου συνάντησεν ἀρκετές περιπτώσεις ἐπί τῶν ἡμερῶν του, παρόμοιες μέ τοῦ ἐν λόγω μοναχοῦ, διεπίστωσε ὅτι αὐτό συνέβαινε κατά κανόνα σέ ἀνυπότακτους, τούς ὁποίους καί ἀντάρτες ὀνόμαζε. Αὐτός ἦταν καί ἕνας σοβαρός λόγος γιά τόν ὁποῖο ἔπαυσε νά ἐξομολογῆ ἀνυπότακτους μοναχούς.

Εἶναι ἀκόμη μία κατηγορία προσώπων πού χλευάζονται ἀπό φαντασίες καί παρομοίου εἴδους πλάνες. Αὐτοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δέν ἐξομολογοῦνται καθόλου, εἴτε δέν ἔχουν καθαρή ἐξομολόγησιν τῶν λογισμῶν τους.

Συνήθιζε νά τονίζη ὁ Γέροντας, ὅτι καλόγηρος πού πιστεύει στούς λογισμούς του εἶναι πλανεμένος. Μᾶς ὑπενθύμιζε δέ κάποτε καί τό πάθημα τοῦ παραδελφοῦ του, Μοναχοῦ Ἰωάννη, στόν ὁποῖον ἐμφανιζόταν ὁ σατανᾶς ὡς ἄγγελος Κυρίου. Ἀφοῦ τόν ἔπεισε πρῶτα νά μήν ἐξομολογεῖται στόν Γέροντα, κατάρτισε τό σχέδιο νά τόν ρίψη στόν γκρεμμόν νά τόν σκοτώση. «Εὐτυχῶς ὅμως, λέγει, ὁ Γέροντας μου (Γ. Ἰωσήφ) φωτίστηκε καί τόν πρόλαβε· τόν γλύτωσε στό παρά πέντε»⁴.

συνεχίζεται……

Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων

ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ

τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἰωσήφ Μ.Δ.

Ἀπό τό βιβλίο: “Ὁ ἁπλοϊκός ἡγούμενος καί

διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς”

Ἐκτύπωση, Βιβλιοδεσία: ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Κεντρική Διάθεση: Βιβλιοπωλεῖον «ΛΥΔΙΑ»

Καμβουνίων 1, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ τηλ. 2310237-412

Τά ἔσοδα θά διατίθενται γιά φιλανθωπικούς σκοπούς.

Εὐχαριστοῦμε θερμά τό βιβλιοπωλεῖο «ΛΥΔΙΑ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/