«Ὑπέρ πάντα τήν σιωπήν ἀγάπησον».
Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος
Διαβάζετε Πατέρες, εἶναι γνήσια πνευματική τροφή καί ὁδηγοῦν μέ ἀσφάλεια στόν πνευματικό δρόμο.
Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Ἡ ἀγάπη τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου γιά τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ
Κάποτε πάλι, ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὅτι, μελετῶντας τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ ἔμεινε σέ μία φράση του στοχαζόμενος καί προσευχόμενος γιά δύο ὁλόκληρες… ὧρες.
Ὁ Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης προτρέπει ὄχι μόνο τούς προχωρημένους ἡσυχαστές νά μελετοῦν τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ ἀλλά καί τούς ἀρχαρίους. Γράφει σχετικά: «Πολύ θά σε βοηθήσει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ διότι καί τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς δίνει νά καταλάβει κανείς καί κάθε εἴδους μικρό ἤ μεγάλο κόμπλεξ καί ἐάν ἔχει ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στόν Θεό, τόν βοηθάει γιά νά τά διώξει. Ἡ ὀλίγη μελέτη στόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ ἀλλοιώνει τήν ψυχή μέ τίς πολλές της βιταμίνες».Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἐπιστολές, ἐκδ. Ἰερ. ησυχαστηρίου «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή 1994, σελ. 69.
Κάθε πρόταση τῶν πατερικῶν κειμένων δέν κρύβει ἕνα ἀλλά πολλά νοήματα, καί καθένας τά καταλαβαίνει ἀνάλογα μέ τήν πνευματική του κατάσταση. Καλό εἶναι νά διαβάζη κανείς κείμενο καί ὄχι μετάφραση, ἐπειδή ὁ μεταφραστής ἑρμηνεύει τό πρωτότυπο ἀνάλογα μέ τήν δική του πνευματικότητα. Πάντως, γιά νά κατανοήση κανείς τούς Πατέρες, πρέπει νά σφίξη τόν ἑαυτό του, νά συγκεντρώση τόν νού του καί νά ζῆ πνευματικά, γιατί τό πνεῦμα τῶν Πατέρων γίνεται ἀντιληπτό μόνο μέ τό πνεῦμα. Εἰδικά οἱ Ἀσκητικοί Λόγοι τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου πολύ βοηθοῦν, ἀλλά χρειάζεται νά τούς μελετάη λίγο – λίγο, γιά νά ἀφομοιώνη τήν τροφή.
Ἀπό τό βιβλίο Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου – Πνευματική ἀφύπνιση, Λόγοι Β’
«Ἄν πήγαινε κανείς στό Ψυχιατρεῖο καί διάβαζε στούς ἀσθενεῖς τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ, θά γίνονταν καλά ὅσοι πιστεύουν στόν Θεό, γιατί θά γνώριζαν τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς».
Χαρακτηριστικός εἶναι ὁ διάλογος πού εἶχε ὁ Γέροντας Παΐσιος μέ τόν ὅσιο Γέροντα ἀσκητῆ παπα-Τύχωνα. Νά πώς διηγεῖται ὁ Γέροντας Παΐσιος τό περιστατικό:
«Μιά μέρα μέ ρώτησε:
– Ἐσύ παιδί μου, τί βιβλία διαβάζεις;
Τοῦ ἀπάντησα:
– Ἀββᾶ Ἰσαάκ.
– Πά, πά , πά , παιδί μου, αὐτός ὁ ἅγιος εἶναι μεγάλος! Οὔτε ἕναν ψύλλο δέν σκότωνε ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ.
Ἤθελε μέ αὐτό πού εἶπε νά τονίση τήν μεγάλη πνευματική εὐαισθησία τοῦ Ἁγίου».
Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἁγιορεῖται Πατέρες καί ἁγιορείτικα, ἐκδ. Ἰερ. ησυχαστηρίου «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή 1993, σελ. 32.
Στόν βίο, τέλος τοῦ Γέροντος διαβάζουμε: «Συνιστοῦσε καί στούς λαϊκούς νά τόν διαβάζουν, ἀλλά λίγο-λίγο, γιά νά τόν ἀφομοιώνουν. Ἔλεγε ὅτι τό βιβλίο τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ ἀξίζει ὅσο ὁλόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Στό βιβλίο (τῶν ἀσκητικῶν τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ) πού διάβαζε, κάτω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, πού κρατᾶ στό χέρι του ἕνα φτερό καί γράφει, σημείωσε: «Ἀββᾶ μου, δός μου τήν πέννα σου νά ὑπογραμμίσω ὁλόκληρο τό βιβλίο σου». (Ἀξίζει δηλαδή νά ὑπογραμμισθῆ ὁλόκληρο τό κείμενο».
(Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου σελ. 248).
Γράφεται στό βίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου ὅτι ὁ Γέροντας ἄκουσε κάποτε αὐτές τίς συκοφαντίες περί νεστοριανισμοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ. Λυπηµένος πολύ καί προσευχόµενος ἔλαβε ἄνωθεν πληροφορία περί τῆς ὀρθοδοξότητας τοῦ Ἁγίου.«Καθισμένος στό πεζούλι ἔξω ἀπό τήν Σταυρονικήτα συζητοῦσε ὁ Γέροντας μέ προσκυνητές. Κάποιος θεολόγος ὑποστήριζε ὅτι ὁ ἀββᾶς ὁ Ἰσαάκ ὁ Σῦρος ἦταν Νεστοριανός. Ἐπανελάμβανε δυστυχῶς τίς γνωστές δυτικές ἀντιλήψεις.
Ὁ π. Παΐσιος προσπαθοῦσε νά τούς πείσει ὅτι εἶναι ὄχι μόνο ὀρθόδοξος, ἀλλά καί Ἅγιος, καί ὅτι οἱ ἀσκητικοί του Λόγοι ἔχουν πολλή χάρι καί δύναμη, ἀλλά ματαίως. Ὁ θεολόγος ἐπέμεινε πεισματικά στίς ἀπόψεις του. Ἔφυγε ὁ Γέροντας γιά τό Καλύβι του λυπημένος καί προσευχόμενος.
Ὅταν προχώρησε λίγο καί ἔφθασε στό σημεῖο πού εἶναι ὁ μεγάλος πλάτανος, «κάτι τοῦ συνέβη», ὅπως εἶπε, χωρίς νά θελήσει νά ἐξηγήσει τί ἀκριβῶς ἦταν αὐτό. Σύμφωνα μέ μαρτυρία εἶδε σέ ὅραμα τόν χορό τῶν ὁσίων Πατέρων νά περνᾶ ἀπό μπροστά του. Κάποιος ἀπό αὐτούς σταμάτησε καί τοῦ εἶπε: «Εἶμαι ὁ Ἰσαάκ ὁ Σῦρος. Εἶμαι ὀρθοδοξότατος. Πράγματι ὑπῆρχε στήν περιοχή μου ἡ αἵρεση τοῦ Νεστορίου, ἀλλά ἐγώ τήν καταπολέμησα». Ἀδυνατοῦμε νά ἐπιβεβαιώσουμε ἤ νά ἀπορρίψουμε τήν ἀξιοπιστία αὐτῆς τῆς μαρτυρίας. Πάντως ἀδιαμφισβήτητο εἶναι ὅτι τό «κάτι πού συνέβη» στόν Γέροντα ἦταν ὑπερφυσικό γεγονός πού τόν πληροφοροῦσε ξεκάθαρα περί τῆς ὀρθοδοξίας καί τῆς ἁγιότητος τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ»[9].
[9] Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος, 2008, σελ. 259-260.
Μετά ἀπ’ αὐτό στό µηναῖο τοῦ Ἰανουαρίου στίς 28, πού ἑορτάζεται ὁ Ἅγιος Ἐφραίµ ὁ Σῦρος πρόσθεσε τά ἑξῆς: «…καί Ἰσαάκ τοῦ µεγάλου ἡσυχαστοῦ καί πολύ ἀδικηµένου».
Βίος
«Ἐλάχιστα γνωρίζουμε γιά τή ζωή του. Γεννήθηκε στήν Νικευΐ ἤ κατ’ ἄλλους κοντά στήν Ἔδεσσα τῆς Συρίας. Ἔζησε τόν ς΄ αἰῶνα.[1] Νέος ἔγινε μοναχός μαζί μέ τόν ἀδελφό του στήν Μονή τοῦ Ἁγίου Ματθαίου καί ἀφοῦ προγυμνάσθηκε καί ἔφθασε σέ μεγάλα μέτρα ἀρετῆς, τόν κατέλαβε ὁ ἔρως τῆς ἡσυχίας καί ἀνεχώρησε μένοντας σέ κελλί μακριά ἀπό τό μοναστήρι, στήν ἔρημο. Ὅταν ὁ ἀδελφός του ἔγινε ἡγούμενος στό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ματθαίου τόν καλοῦσε μέ συνεχεῖς ἐπιστολές νά γυρίσει πίσω, ἐκεῖνος ὅμως ἔχοντας τήν ἡσυχαστική ἐμπειρία ἀρνήθηκε. Ἀργότερα, ὅταν ἔγινε γνωστή ἡ ἁγιότητά του, ὑπακούοντας σέ θεία ἀποκάλυψη δέχθηκε νά γίνει ἐπίσκοπος Νινευΐ.
Την ἴδια ἡμέρα πού χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος, ἦλθαν στό ἐπισκοπεῖο δύο ἄνθρωποι γιά νά λύσουν μία διαφορά τους. Ὁ ὀφειλέτης ζητοῦσε μιά μικρή παράταση γιά τό χρέος του, ἐνῶ ὁ δανειστής ἔλεγε: «Ἄν δέ μοῦ δώσει τώρα τά ὀφειλόμενα, θά τόν πάω στό δικαστή». Τότε τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ: «Ἄν, σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο, οὔτε κἄν πρέπει νά ζητοῦμε ὅσα μᾶς πῆραν, τότε πολύ περισσότερο θά πρέπει νά κάμεις ὑπομονή μιά μέρα γιά νά ἐπιστρέψει τό χρέος του ὁ ὀφειλέτης σου».
Ἀλλά ὁ σκληρός δανειστής ἀπάντησε: «Ἄσε τώρα τό Εὐαγγέλιο!». Τότε σκέφθηκε ὁ Ἅγιος: Ἄν αὐτοί ἐδῶ δέν ὑπακούουν στά εὐαγγελικά προστάγματα τοῦ Κυρίου, τότε τί ἦρθα ἐγώ νά κάμω ἐδῶ;» καί ἐνθυμούμενος τόν ἡσυχαστικό βίο, ἐγκατέλειψε τόν ἐπισκοπικό θρόνο καί γύρισε στήν ἀγαπημένη του ἔρημο.[2] Ἐκεῖ ἔζησε μέχρι τό θάνατό του ἀσκητικῶς ἀγωνιζόμενος καί, ὅπως λέγει ὁ ἀνώνυμος βιογράφος, ὁ Ὅσιος ἀνεδείχθη «ὑφηγητής καί διδάσκαλος ὅλων τῶν μοναχῶν καί λιμήν σωτηρίας πάντων». («Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, ὁ ἀδικημένος Ἅγιος», π. Ἰωάννη Φωτόπουλου, ἐκδόσεις «ΤΗΝΟΣ»,σέλ.39-40 . )
[1] Αὐτό συνάγεται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἔγραψε ἐπιστολή στόν ἅγιο Συμεῶν τόν στυλίτη (521-596 μ.Χ.) πού ἀσκήθηκε στό Θαυμαστό ὄρος πλησίον τῆς Ἀντιόχειας τῆς Συρίας.
[2] Ἰσχύει αὐτό πού ἐλέχθη γιά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ὁ ὁποῖος μόλις χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Σασίμων ἀμέσως σκέφθηκε τήν φυγή. «Φαίνεται», σημειώνει ὁ διδάσκαλος τοῦ Γένους Ἱερομόναχος Νικηφόρος Θεοτόκης, ὅτι «δέν ἦταν ἄξιος τοῦ ἀνδρός ὁ κόσμος».
***
Ἀββᾶ Ἰσαάκ του Σύρου
Διηγοῦνται γιά ἕνα πουλί πού τό λένε σειρῆνα, ὅτι ὅποιος ἀκούσει τή μελωδική φωνή του, τόσο πολύ αἰχμαλωτίζεται, ὥστε τό ἀκολουθεῖ στήν ἔρημο καί ξεχνάει ἐξαιτίας του καί τίς ἀνάγκες τῆς ἴδιας του τῆς ζωῆς καί, στερούμενος τά ἀπαραίτητα, πέφτει καί πεθαίνει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει καί στήν ψυχή.
Ὅταν δηλ. ἐμπέσει μέσα της ἡ οὐράνια γλυκύτητα, τότε, ἀπό τή γλυκιά μελωδία τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ, πού τά αἰσθανόμαστε στό νοῦ μας, ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς μελωδίας αὐτῆς, μέ ἀποτέλεσμα νά ξεχάσει τίς σωματικές ἀνάγκες αὐτῆς τῆς ζωῆς, καί ἀκόμη, νά χάσει καί τήν ὄρεξη γιά φαγητό, καί νά ὑψωθεῖ, ἀπό τούτη τήν ζωή, πρός τόν Θεό.
Νά διαβάζεις τά εὐαγγέλια καί τούς διδασκάλους καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας σέ ἔρημο καί ἥσυχο τόπο, καί νά ἐλευθερωθεῖς ἀπό τήν πολλή φροντίδα τοῦ σώματος καί ἀπό τήν ταραχή τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, γιά νά γευθεῖ ἡ ψυχή σου, μέ τήν ἐπιμονή της, τήν γλυκύτητα ἀπό τήν κατανόησή τους.
Αὐτή ἡ γλυκύτητα εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάθε τι πού μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε μέ τίς αἰσθήσεις μας.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν εὐχή, ἀγαπᾶ καί τήν μοναξιά, διότι ἐκεῖ βρίσκει τόν Χριστό νά συνομιλήσει. Περισσότερο ἀπ’ ὅλα ἀγάπησε τήν σιωπή. Ἀπό τήν σιωπή γεννᾶται ἡ ἡδονή στήν καρδιά καί τό πλῆθος τῶν δακρύων. Ἡ σιωπή μόνη ὑπερβαίνει ὅλες τίς ἄλλες ἐργασίες τῆς μοναχικῆς πολιτείας!… Ἐάν φυλάξεις τήν γλῶσσα σου, εἰσέρχεσαι στήν χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄν δέν ἔχεις καθαρῆ καρδιά, ἔχε τοὐλάχιστον καθαρό στόμα!…
Ὅσο πλησιάζεις καί προοδεύεις στήν πορεία σου, τόσο οἱ ἐναντίον σου πειρασμοί πληθύνονται. Διότι ὁ Θεός ὁδηγεῖ τήν ψυχή στίς θλίψεις τῶν δοκιμασιῶν κατά τό μέτρο τῆς Χάριτος πού παραχωρεῖ.
Ὁ Θεός δέν χορηγεῖ ἕνα μεγάλο χάρισμα χωρίς μιά μεγάλη δοκιμασία. Ὁ Θεός, κατά τήν σοφία Του, πού βρίσκεται πέρα ἀπό τήν κατανόηση τῶν πλασμάτων Του, ὅρισε τά δῶρα Του νά παραχωροῦνται ἀνάλογα μέ τούς πειρασμούς. Ἐπειδή χωρίς δοκιμασίες δέν φαίνεται ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί δέν μπορεῖς νά ἀποκτήσεις παρρησία μπροστά στόν Θεό, οὔτε νά μάθεις τήν σοφία τοῦ Πνεύματος.
Ἄς νιώθουμε, λοιπόν, εὐγνωμοσύνη καί ἀγάπη γιά ὅσα ἤ ἄφατη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μᾶς χάρισε καί συνεχίζει νά μᾶς χαρίζει.
Μοναδική χαρά κι εὐχαρίστηση τοῦ ταπεινοῦ εἶναι ἡ ἀπόλαυση τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ (=θεία Κοινωνία) καί ἡ Θεία συνομιλία μέ τήν εὐχή καί μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν!..
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει, ὅτι ὑπάρχει ναός τῆς θείας χάρης ἐκεῖνος πού θυμᾶται πάντα τόν Θεό, καί μεριμνᾶ γιά τήν κρίση του•
Τ’ ἀγριοπούλι πού λέγεται ἐρωδιός, ἐφραίνεται καί χαίρεται, ὅπως λένε οἱ σοφοί, ὅταν χωρισθεῖ ἀπό τά μέρη ποῦνε κατοικημένα, καί πάγει σ’ ἔρημον τόπο καί κάνει τήν φωληά του μοναχό του ἔτσι κ’ ἡ ψυχή τοῦ ἀσκητῆ, δέχεται τήν οὐράνια χαρά ὅταν ξεμακρύνει ἀπό τούς ἀνθρώπους καί πάγει νά κατοικήσει στήν χώρα τῆς ἡσυχίας καί καρτερά ἐκεῖ πέρα πότε θάρθει ἡ ὥρα γιά νά φύγει ἀπό τοῦτον τόν κόσμο.
Ὅποιος γευθεῖ τήν γλυκύτητα τῆς ἡσυχίας, ἀποφεύγει τίς συνομιλίες μέ τούς ἀνθρώπους…
Ἡ σιωπή καί ἡ προσευχή μας ἐξομοιώνουν μέ τούς ἀγγέλους!…
Ὁ ἀληθινά ταπεινός περιμένει σιωπῶντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὁποίου ἡ ἀρετή ἐπιβάλλει σιωπή σ’ ὅλα τά ἀγγελικά τάγματα, λέγοντας, “Κύριε γεννηθήτω ἐπ’ ἐμοί τό Πανάγιόν Σου θέλημα”.
Ὁ ταπεινός δέν διακρίνεται ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Δέν θέλει νά βλέπεται, οὔτε νά γνωρίζεται ἀπό τούς ἄλλους. Ὅσο κρύβεται καί ἀποχωρίζεται ἀπό τόν κόσμο, τόσο πλησιάζει τόν Θεό!…
Ὁ ταπεινός δέν θέλει συναθροίσεις καί ταραχές καί φωνές καί φροντίδες καί ἡδονικές τροφές. Ἐπιθυμεῖ φτώχεια, ἀμεριμνησία, εἰρήνη, ἐπιείκεια καί εὐλάβεια. Εἶναι συμπαθής, σώφρων, ὀλιγόλογος, δέν θυμώνει, ὑποφέρει καί ὑπομένει, ἐντρέπεται, εὐλαβεῖται τούς πάντες καί δέν θέλει νά μαθαίνει τά τοῦ κόσμου!…
Τόν ταπεινό τόν ἀγαπᾶ ὁ Χριστός καί ἀγαπᾶται ἀπ’ ὅλους. Ἀγαπᾶ ὅλους καί ὅλοι τόν ἐπιθυμοῦν. Ὁ σοφός καί ὁ δάσκαλος σιωποῦν μπροστά στόν ταπεινό καί τόν προσέχουν ὅλοι. Εἶναι βραχύλογος. Οἱ λόγοι του εἶναι γλυκεῖς “ὑπέρ μέλι καί κηρίον” καί ἀπό ὅλους ὡς Θεός θεωρεῖται ἀκομη καί ἄν εἶναι ἀμαθής καί στήν μορφή εὐκαταφρόνητος. Ὅποιος καταφρονεῖ τόν ταπεινό βλασφημεῖ τόν ἴδιο τόν Θεό. Τά θηρία ἡμερεύουν μπροστά του, διότι ὀσφραίνονται σ’ αὐτόν τήν εὐωδία τοῦ Ἀδάμ!..
Ποιός δέν ἀγαπᾶ τόν ταπεινό καί τόν πρᾶο, ἐκτός ἀπό τούς καταλαλοῦντες καί ὑπερήφανους!…
Ἡ τελειότητα τῆς ταπείνωσης εἶναι νά μπορεῖς νά ὑποστεῖς μέ χαρά, ἐξευτελισμούς καί κάθε ψευδῆ κατηγορία.
Δέξου νά καταφρονηθῆς, ἀλλά νά μή καταφρόνησης• νά ἀδικηθῆς, ἀλλά νά μή ἀδικήσης. Νά μήν ἔλθης σέ δικαστήριο μέ κανένα, ἀλλά ἄν κατακριθῆς, ὑπόμεινε, ἔστω κι ἄν δέν εἶσαι ἔνοχος.
Μίκρυνε τόν ἑαυτό σου μπροστὰ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί θά ὑψωθεῖς πάνω ἀπ’ ὅλους τούς ἄρχοντας τούτου τοῦ κόσμου. Ταπείνωσε τόν ἑαυτό σου καί θά δεῖς τήν δόξα τοῦ Θεοῦ ἐντός σου. Ἄν ἔχεις τήν ταπείνωση στήν καρδιά σου, ἐκεῖ στήν καρδιά σου φανερώνει ὁ Θεός τήν δόξα Του.
Ὁ ταπεινός θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἁμαρτωλό καί εὐτελῆ καί εὐκαταφρόνητο.
Εἶναι δυνατό νά γίνει ταπεινός ὁ ἄνθρωπος; Ναί, μέ τήν δύναμη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, πού τελειοποιοῦν, ὅπως οἱ μακάριοι Ἀπόστολοι “ἐν γλώσσαις πυρίναις” τήν Πεντηκοστή καί μέ τήν τελειότητα ὅλων τῶν ἀρετῶν!..
Μακάριος ὅποιος ἐγνώρισε τίς ἀδυναμίες του, πού εἶναι τό θεμέλιο κάθε ἀρετῆς!..
Ὁ ζηλωτής ἄνθρωπος οὐδέποτε φθάνει εἰς τήν εἰρήνην τῆς διανοίας αὐτοῦ καί ὅστις εἶναι ξένος τῆς εἰρήνης, αὐτός εἶναι ξένος καί τῆς χαρᾶς… Ὦ ἄνθρωπε, ἐσύ πού νομίζεις, ὅτι μέ τόν ζῆλο σου θεραπεύεις τά ξένα σφάλματα, διώχνεις τήν ὑγεία ἀπό τήν ψυχή σού• ἄν ἀληθινά ἐπιθυμεῖς νά θεραπεύσεις τούς ἀσθενεῖς στήν ψυχή, γνώριζε καλά, ὅτι οἱ ἀσθενεῖς καί οἱ ἄρρωστοι στήν ψυχή χρειάζονται περισσότερο συμπάθεια παρά ἐπίπληξη• καί πάλι, ὅταν ἐσύ δέν ἔχεις συμπάθεια πρός τούς ἄλλους, προξενεῖς στόν ἑαυτό σου μεγάλη ψυχική βλάβη.
Οἱ ἄνθρωποι δέν κρίνουν τόν ζῆλο ἀπό τά εἴδη τῆς σοφίας, ἀλλά ἀπό τίς ἀρρώστιες στήν ψυχή, ὁ ὁποῖος (ζῆλος) εἶναι ἀποτελέσματα μικρῆς νοημοσύνης καί πολλῆς ἀνοησίας. Ἡ ἀρχή τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐπιείκεια καί ἡ πραότητα, ἡ ὁποία (σοφία) ὑποφέρει τίς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, καί αὐτό εἶναι κατόρθωμα γενναίας καί μεγάλης ψυχής• διότι λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐσεῖς οἱ δυνατοί νά βαστάζετε τίς ἀσθένειες τῶν ἀδυνάτων, καί νά διορθώνετε τόν φταίκτη μέ πνεῦμα πραότητας• ἀπό τούς καρπούς τοῦ πνεύματος λαμβάνει ὁ ἀπόστολος τήν εἰρήνη καί τήν ὑπομονή.
Ἔλεγξε μέ τήν δύναμη τῶν ἀρετῶν σου αὐτούς πού σοῦ ἀντιλέγουν καί μή μέ τήν πιθανολογία τῶν λόγων σου. Καί μέ τήν πραότητα καί τήν γαλήνη τῶν χειλέων σου κατασίγασε τῶν ἀπειθῶν τήν ἀναίδεια. ΄ελεγξε τούς ἀκολάστους μέ τήν εὐγένεια τῆς συμπεριφορᾶς σου καί τούς ἀναίσχυντους κατά τίς αἰσθήσεις, μέ τό συγκράτημα τῶν ὀφθαλμῶν σου.
Ὁ ἔλεγχος, πού γίνεται ἀπό φθόνο, εἶναι σάν φαρμακερό βέλος.
Ὁ ἔπαινος τοῦ πανούργου εἶναι κρυμμένη παγίδα. Μπροστά στόν ὑψηλόφρονα καί φθονερό ἄνθρωπο νά μιλᾶς μέ προφύλαξη• διότι ἐνῶ ἐσύ ἀκόμη μιλᾶς, ἐκεῖνος ἐξηγεῖ τά λόγια σου ὅπως θέλει αὐτός, καί παίρνει ἀφορμή ἀπό αὐτά, καί κάνει στήν συνέχεια καί τούς ἄλλους νά παρερμηνεύουν τά λόγια σού• ἐπειδή μεταβάλλει τήν ἔννοια τῶν λόγων σου σύμφωνα μέ τά αἴτια τῆς ἀρρώστιας του.
Κανείς δέν μπορεῖ νά γνωρίσει τήν ἀδυναμία του, ἄν δέν πέσει σέ ψυχικούς καί σωματικούς πειρασμούς. Τότε προσεύχεται καί συντρίβεται καί ταπεινώνεται.
Ἡ ἀμοιβή δέν δίνεται στόν ἄνθρωπο γιά τήν ἀρετή του, ἀλλά γιά τήν ταπείνωσή του. Χωρίς τήν ταπείνωση ὅλα εἶναι μάταια!…
Ὅταν ταπεινωθεῖ ἡ καρδιά, τήν περικυκλώνει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί πληροῦται χαρᾶς καί εὐφροσύνης. Τότε δέν προσεύχεται μέ βία, ἀλλά μέ χαρά!..
Ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόσο πολύ τούς ταπεινούς, ὅπως τά Σεραφείμ!..
Ἀπό τό βιβλίο: Ἁγιορείτου Μοναχοῦ, 475 Ἀποφθέγματα τοῦ θεοπνεύστου Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Ἐκδόσεις “Ὀρθόδοξος Κυψέλη“.
Διαβάζετε Πατέρες, εἶναι γνήσια πνευματική τροφή καί ὁδηγοῦν μέ ἀσφάλεια στόν πνευματικό δρόμο.
Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Μέ τή χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ στενοχώριες καί οἱ θλίψεις αὐτῆς τῆς ζωῆς γίνονται γλυκύτερες ἀπό τό μέλι!
Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος
Τό κλειδί τῆς καρδιᾶς εἶναι ἡ ἀγάπη.
Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος
Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, ὅποιος εἶναι ξένος τῆς εἰρήνης, αὐτός εἶναι ξένος καί τῆς χαράς• Λόγος Νή΄: Περί τῆς βλάβης ἀπό τόν ἀνόητο ζῆλο.
Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἰσαάκ Σύρου.
ῆχος γ’ Θείας πίστεως
Καταγώγιον θεογνωσίας ἁγιότητος καί θεωρίας τῶν μοναστῶν ὁδηγός ἀκριβέστατος, κατευθύνεις ἠδύνης ἑκάστοτε, τούς σπουδαστάς τῶν σῶν λόγων θεόσοφε, Ἰσαάκ Σῦρε Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, φωτίσαι ἁγιάσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰσαάκ του Σύρου.
(Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς.
Τῆς μετανοίας τήν χριστόρειθρον γλῶτταν, τῆς κατανύξεως καί πένθους ἐργάτην, διδάσκαλον θεόπνευστον χοροῦ τῶν μοναστῶν, ᾿ισαάκ τόν πάνσοφον, ἱκετεύσωμεν πόθῳ, ὅπως ἅπερ γεγραφεν ἐν τῇ βίβλῳ εἰς πρᾶξιν, μεταποιήσωμεν προθύμως ἀδελφοί, καί αἰωνίας ζωῆς ἀπολαύσωμεν.
Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἰσαάκ Σύρου.
(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. ἀ΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἀρετῶν ταῖς ἀκτῖσι καταλαμπόμενος, τῆς ἐν Χριστῷ πολιτείας φωστήρ πολύφωτος, θεοφόρε Ἰσαάκ ὤφθης ἐν Πνεύματι, καί κατευθύνεις ἀσφαλῶς, σωτηρίας πρός ὁδόν, διδάγμασι θεοπνεύστοις, τούς εὐφημούντας σε Πάτερ, ὡς τοῦ Χριστοῦ θεῖον θεράποντα.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παλλαδίου.
Ἦχος πλ. ἀ´. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν Γραφῶν τῶν Ἁγίων χειμάρρουν γνώσεως, τόν ἀσκητήν τόν θεόπνουν καί συνεργόν ἀκλινῆ Ἰωάννου Χρυσορρήμονος τιμήσωμεν ὕμνοις Παλλάδιον σεπτόν, ταπεινώσεως φανόν καί κάλαμον εὐσεβείας, Ἐλενουπόλεως εὖχος ἡμῖν Χριστόν τόν ἰλεούμενον.
Ἦχος πλ. δ’. Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος!
Πάτερ Ἰσαάκ θεσπέσιε, δι· ἡσυχίας πολλῆς, πρός οὐράνιον ἔρωτα, τόν νοῦν σου ἐπτέρωσας, σεαυτόν ἀρνησάμενος· καί θεωρίαις θείαις καί πράξεσιν, ἡμᾶς παιδεύεις πρός τελειότητα· ὅθεν τιμώμέν σε, ὡς σοφόν διδάσκαλον, καί ὁδηγόν, τήν ἁγίαν μνήμην σου, πανηγυρίζοντες.
Ἦχος δ’. Ἔδωκας σημείωσιν.
Βίβλος ἡ τῶν λόγων σου, οἷα λειμών εὐωδέστατος, διδαχῶν σου τοῖς ἄνθεσιν, εὐφραίνει μακάριε, ἡμῶν τάς αἰσθήσεις, τάς τῆς διανοίας, καί δυσωδίαν τῶν παθῶν, καί ἀκηδίας ἐκ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, διώκει θείῳ Πνεύματι· σύ γάρ βιώσας ὡς ἄγγελος, κατευθύνεις τόν νοῦν ἡμῶν, Ἰσαάκ πρός τά κρείττονα.
Προσευχή Ἁγίου Ἐφραίμ του Σύρου
Κύριε, Σύ μόνο γνωρίζεις ὅτι ἡ ψυχή μᾶς Ἐσένα διψᾶ σάν τήν ἄνυδρη γῆ καί Ἐσένα ποθεῖ.
Στάξε στήν καρδιά μας μιά σταγόνα ἀπό τήν θεία σου χάρη καί ἄναψε μέσα σ’ αὐτήν τήν φλόγα τῆς ἀγάπης Σου. Κροῦσε στήν δεκάχορδη κινύρα μᾶς μέλη κατανυκτικά καί εὐφρόσυνα. Σύ πού ἄνοιξες τά μάτια τοῦ τυφλοῦ ἄνοιξε τά μάτια τῆς διανοίας μας νά κατανοεῖ τήν ὀμορφιά τῆς Δόξης Σου. Σύ πού ἔδωσες νερό στήν ἔρημο σ’ ἕνα λαό ἀπειθῆ καί φιλόνικο, δῶσε μας κατάνυξη καί δάκρυα στά μάτια γιά νά δακρύζουμε κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μας μέ ταπείνωση, ἀγάπη καί καθαρή καρδιά.
Ἄς προσεγγίσει ἡ δέησή μας τήν ἀγάπη Σου νά μᾶς χαρίσει τόν ἅγιο σπόρο τῆς ἀληθείας σου γιά νά σοῦ προσφέρουμε δεμάτια πλήρη κατανύξεως καί δοξολογίας.
Εἰσάκουσον Κύριε τῆς προσευχῆς τῶν δούλων σου , δια πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν ἁγίων Σου, ὁ ἐπί πάντων εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/03/blog-post_77.html#more