Ήταν επιεικής και εύσπλαχνος με τις αμαρτίες των άλλων, δεν ανεχόταν όμως την βλασφημία και την κατάκριση, πολλές φορές δάκρυζε και με πόθο παρακαλούσε για την μετάνοια των πνευματικών του τέκνων, κατά δε τη Θεία Λειτουργία είχε τέλεια προσήλωση στο συντελούμενο μυστήριο. Αξιώθηκε της ευωδίας του σώματος του έν ζωή, το πέρασμα του ήταν ευώδες, ευωδία η οποία θα εξέλθει και από το μνήμα του μετά την εκταφή του. Χρήματα δεν κρατούσε ποτέ, η ζωή του ήταν μια συνεχής κατάσταση αγίας υπακοής, κατά αυτόν τον τρόπο επλήρωσε τις ημέρες της επίγειας ζωή του, με άκρα περισυλλογή και ιερά κατάνυξη, όταν ο επιθανάτιος ρόγχος τον κατέλαβε λίγο πρίν το τέλος ανέλαβε δυνάμεις και άρχισε να χειροκροτεί ενώ οι τελευταία φράση του ήταν ” Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος “, ήταν η βεβαίωση της Θείας μεταφυσικής του πορείας.

( Ό Άγιος Σάββας ό έν Καλύμνω ήταν πνευματικόν τέκνον του Αγίου Νεκτάριου , γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1862 στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης και εκοιμήθη στην Κάλυμνο στις 7 Απριλίου του 1948 . Ή ανακομιδή του Αγίου Λειψάνου του έγινε στις 7 Απριλίου του 1957, το οποίο βρέθηκε σώο, και αδιάφθορο, να εκπέμπει άρρητη ευωδία και να επιτελεί πολλά θαύματα.

Η Αγιοκατάταξη του Οσίου έγινε στις 19 Φεβρουαρίου του 1992.

Η μνήμη του τιμάται στις 7 Απριλίου. )