«Ὁ Θεός ὁ Θεός μου, πρός σέ ὀρθρίζω·

ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι

ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καί

ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ.»

Ψαλμ. 62 : 2

 94. Ὅ,τι ἀγαπᾶ κανείς, μέ αὐτό ἐπιθυμεῖ νά βρίσκεται ἀχώριστα καί ἀδιάλειπτα καί ἀποστρέφεται ὅλα ὅσα τόν ἐμποδίζουν ἀπό τήν συνομιλία καί συναναστροφή μέ αὐτό. Εἶναι λοιπόν φανερό, ὅτι ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τό Θεό, ἐπιθυμεῖ μέ πόθο νά βρίσκεται συνέχεια καί νά συναναστρέφεται μαζί Του. Αὐτό ἔρχεται σ᾿ ἐμᾶς μέ τήν καθαρή προσευχή. Γ᾿ αὐτήν τήν προσευχή ἄς φροντίσομε μέ ὅλη μας τή δύναμη. Γιατί αὐτή ἀπό τή φύση της μᾶς κάνει οἰκείους καί φίλους μέ τόν Κύριο. Τέτοιος ἦταν ἐκεῖνος πού ἔλεγε: «Θεέ μου, Θεέ μου, σ᾿ Ἐσένα προσεύχομαι ἀπό πολύ πρωί· σ᾿ ἔχει διψάσει ἡ ψυχή μου (Ψαλμ. 62 : 2) . Προσεύχεται ἀπό πολύ πρωί στό Θεό ἐκεῖνος πού ἀπομάκρυνε τό νοῦ του ἀπό κάθε κακία καί εἶναι πληγωμένος ἀγιάτρευτα ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα.

  «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες

εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως

καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ,

εἰς ἄνδρα τέλειον,

εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ,»

Ἐφ. Δ΄ : 13

95. Ἔχομε μάθει ὅτι ἀπό τήν ἐγκράτεια καί τήν ταπείνωση γεννιέται ἡ ἀπάθεια, κι ἀπό τήν πίστη, ἡ πνευματική γνώση. Ἀπό αὐτά προχωρεῖ ἡ ψυχή στή διάκριση καί τήν ἀγάπη. Ἀφοῦ οἰκειοποιηθεῖ τή θεία ἀγάπη, ἀνεβαίνει πρός τό ὕψος της μέ τά φτερά τῆς καθαρῆς προσευχῆς ἀκατάπαυστα, μέχρις ὅτου φτάσει στήν πλήρη γνώση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί γίνει τέλειος ἄνδρας μέ τήν πλήρη τελειότητα πού εἶχε ὁ Χριστός, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος (Ἐφ. Δ΄ : 13).

  “ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ”τῶνἱερῶνΝηπτικῶν

ΤόμοςΒ΄(σελ.31)

Ἐκδόσεις:τόΠεριβόλιτῆςΠαναγίας”