Επειδή γνώρισε ότι εκείνοι οι νέοι είναι φίλοι του Κυρίου τους, έσπασε τα δεσμά τους, τους έλυσε και τους άφησε ελεύθερους, και γινόταν έδαφος γι’ αυτούς και το πατούσαν και σωστά. Διότι είχαν ριχθεί για την δόξα του Θεού. Όσοι βρισκόμαστε σε θλίψεις ας έχουμε αυτά τα παραδείγματα.

Αλλά να, λέει, εκείνοι απαλλάχθηκαν από την θλίψη, εμείς όμως όχι. Και σωστά, διότι δεν μπήκαν έτσι στο καμίνι, για να απαλλαγούν, αλλά για να πεθάνουν πραγματικά.

Άκουσέ τους που λεν : «Υπάρχει Θεός στους ουρανούς που θα μας γλυτώσει. Και αν αυτό δεν γίνει, μάθε, βασιλιά, ότι τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε και το άγαλμα που εσύ έστησες δεν το προσκυνούμε» ( Δαν. 3,17 ). Εμείς όμως, σαν να διαπραγματευόμαστε τις τιμωρίες του Θεού, ορίζουμε και χρόνο λέγοντας : «…αν μέχρι τότε δεν μας ελεήσει… ». Γι’ αυτό και δεν απαλλασσόμαστε.

Άλλωστε και ο Αβραάμ δεν πήγαινε με σκοπό να λάβει σώο τον υιό του, αλλά για να τον θυσιάσει. Και εντελώς απροσδόκητα τον έλαβε σώο. Και συ όταν πέσεις σε θλίψη, μην ενεργήσεις γρήγορα, μην βιάζεσαι να απαλλαγείς, όπλισε την ψυχή σου με κάθε υπομονή και τότε θα απαλλαγείς γρήγορα από την θλίψη.

ΔΙΟΤΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΣΤΕΛΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΙΔΑΞΕΙ. Όταν λοιπόν από την αρχή μάθουμε να υποφέρουμε την θλίψη και να μην χάνουμε το θάρρος, μας ελευθερώνει στην συνέχεια, σαν να έχουμε κατορθώσει το παν.