❈ Ὅταν ὁ Χριστός κήρυττε, μιλοῦσε μέ παραβολές. Γιατί τό ἔκανε αὐτό; Γιατί πολλοί πού πήγαιναν ἐκεῖ δέν πήγαιναν μέ ἐνδιαφέρον καί μέ καλή προαίρεση. Πολλοί πήγαιναν γιά νά Τόν κατακρίνουν, νά Τόν διαβάλλουν ἤ νά ἁρπάξουν ἕναν λόγο Του καί νά Τόν προδώσουν στούς Ἀρχιερεῖς ἤ στήν Ρωμαϊκή ἐξουσία δῆθεν ὡς ἐπαναστάτη καί ἐπικίνδυνο, γιά νά Τόν συλλάβουν. Ὑπῆρχαν τέτοιοι ἐγκάθετοι ἄνθρωποι. Ἄλλοι πήγαιναν μέ ἀδιαφορία καί ἀπό περιέργεια ἁπλά γιά νά ἀκούσουν τί λέει. Δέν εἶχαν διάθεση νά ἀλλάξουν ζωή καί νά ὑπακούσουν σέ ὅσα ἔλεγε.

Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός μας, ἀπό ἀγάπη, δέν τούς ἀποκάλυπτε φανερά τήν ἀλήθεια, ἀλλά τούς ἔλεγε αὐτό πού ἤθελε σεσκιασμένα κάτω ἀπό μία παραβολή. Τούς ἔλεγε μία ἱστορία μέσα ἀπό τήν καθημερινή ζωή καί αὐτοί σηκώνονταν καί ἔφευγαν. Ὅσοι ἐνδιαφέρονταν πραγματικά, πήγαιναν κοντά καί Τόν ρωτοῦσαν «φράσων ὑμῖν», δηλαδή ἐξήγησέ μας τί σημαίνουν αὐτά.

Τότε Ἐκεῖνος βλέποντας τό πραγματικό τους ἐνδιαφέρον, ἔλεγε «ὑμῖν δέδοται γνῶναι» (Μαρκ. 4,11), δηλαδή σέ σᾶς θά ἐξηγήσω νά καταλάβετε τήν παραβολή καί τούς ἐξηγοῦσε καθετί ἀπό αὐτά πού ἔλεγε τί συμβολίζει.

➤Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

(Ὁμιλία 9 – 1 – 2010)