Μου αφηγείτο ο παλιός Καθηγούμενος της Μονής Αγίου Παύλου, ο Πανοσολογιώτατος Γέροντας Παρθένιος για τον οποίον μάλιστα ετοιμάζω ένα έργο, ένα βιβλίο με πλούσιες θέσεις του Γέροντα ο οποίος είναι οδηγημένος στο Άγιον Όρος από την Κυρία Θεοτόκο. Όταν ήτανε παιδί, έφηβος γύρω στα 14-15 στο χωριό του στα Χαβδάτα της Κεφαλονιάς κοντά στο Ληξούρι, άκουσε την φωνή της Παναγίας μέσα από ένα χάρτινο εικόνισμα που είχε πάνω από το κρεββάτι του που του είπε, εσύ παιδί μου μοναχός θα γίνεις.

Στην αρχή όπως είναι φυσικό τα ‘χασε και εν συνεχεία σε αλλεπάλληλες αποκαλύψεις στον ύπνο του του έδειξε η Παναγία όλο το ταξίδι από την Κεφαλονιά. Πως θα φτάσει στο Άγιον Όρος, πως θα μπει στο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου όπου φιλοξενούνται τα Τίμια Δώρα των Μάγων -μεγάλη ευλογία-, πως θα μπει μέσα στο Καθολικό, πως είναι το τάδε προσκυνητάρι, και όταν έφτασε τα ήξερε όλα και βάδιζε όπως του τα είχε αποκαλύψει η Παναγία. Γι’ αυτό ο τίτλος που δίνω στο βιβλίο που είναι υπό έκδοσίν είναι ‘Απεσταλμένος της Κυράς μας της Παναγιάς’, επειδή ‘η Κυρά μας η Παναγιά’ το λέει ο ίδιος, ‘Η Κυρά μας η Παναγιά’, έτσι μιλάει για την Παναγία.

Ο Γέροντας λοιπόν ο π. Παρθένιος -θα σας πω έτσι ένα περιστατικό από τη ζωή του που θα είναι μέσα σε αυτό το βιβλίο μεταξύ άλλων- κάποτε ήτανε αρσανάρης. Αρσανάς στο Άγιον Όρος για τους μη γνωρίζοντες είναι το επίνειο η σκάλα που λέμε, το λιμανάκι του κάθε Μοναστηριού είτε είναι παραθαλάσσιο αυτό, είτε είναι στην ενδοχώρα που έχει κάποια διέξοδο στη θάλασσα.

Τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους ως γνωστόν εμπορεύονται ξυλεία από τα απέραντα δάση. Βεβαίως με πρόγραμμα κόβεται η ξυλεία τους ώστε να ανανεώνονται τα δάση. … Γίνεται με αυστηρό τρόπο, θαυμάζει κανείς όλον αυτόν τον κύκλο τον μεθοδικό που έχουν οι πατέρες με τις γνώσεις της γεωπονικής κλπ. με σεβασμό στο περιβάλλον.

Κάποτε λοιπόν κουρασμένος από την επικοινωνία του με τα πλοία που έρχονταν να φορτώσουν ξυλεία -κάθε μέρα αυτό γινόταν … να καταγράψει πόσα ξύλα παρέλαβε το κάθε πλοίο, προς τα που πάει κτλ.- το βράδυ όταν σουρούπωσε μαζεύτηκε στο λεγόμενο αρσανόσπιτο για να φάει λίγο ψωμί, να κάνει τον κανόνα του και να ξεκουραστεί, να σηκωθεί πάλι την επομένη ημέρα να συνεχίσει.

Έτσι όπως ήταν κουρασμένος έκανε την προσευχή, είπε το φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται, ευλόγησε την τράπεζα -ιερομόναχος βεβαίως ο ίδιος πριν γίνει ακόμη επαναλαμβάνω ηγούμενος- και κάθισε και δείπνησε με το φαγητό που του είχαν στείλει από το Μοναστήρι, κάθε μέρα όπως γινόταν και όπως γίνεται για τον κάθε υπεύθυνο στον αρσανά.

Όταν τελείωσε το φαγητό του, κατάκοπος, δεν σηκώθηκε αμέσως να κάνει την Ευχαριστία, να πει το βράδυ που λέμε μετά το δείπνο, εύφρανας ημάς, Κύριε, εν τοις ποιήμασί σου, και εν τοις έργοις των χειρών σου ηγαλλιασάμεθα και να ευλογήσει τα περισσεύματα της τραπέζης του, αλλά έτσι, λόγω της κοπώσεως άγγιξε λίγο με την παλάμη το πρόσωπό του και ακούμπησε .. και τον έκλεψε λιγάκι ο ύπνος όπως λέμε. Πάνω στο τραπέζι δίπλα από τα πιάτα του είχε το κοσμποσχοίνι, το όπλο του όπως λέμε, μάλιστα με έναν χοντρό κόμπο, καρυδόκομπο όπως λέγεται.

Τότε κάποια στιγμή όταν συνήλθε -είχε περάσει κανα μισάωρο έτσι που ήτανε γερμένος στο χέρι του επάνω- βλέπει στο απέναντι παράθυρο του αρσανόσπιτου, μου το έδειξε ο ίδιος όταν πήγαμε- υποστασιοποιημένο τον δαίμονα να περνάει μέσα από το τζάμι, να προσγειώνεται μπροστά του έτσι βραχύσωμος, κατάμαυρος, μια αισχρή εικόνα και να στέκεται μπροστά του, να σηκώνει το χέρι -γι’ αυτό είπα υποστασιοποιημένος, παρεχώρησε ο Θεός να είναι έτσι υποστασιοποιημένος- του δίνει ένα χαστούκι, και του λέει:

–Τι Καλόγερος είσαι εσύ; Έφαγες. Ευχαρίστησες το Θεό σου; Πού είναι τα καθήκοντά σου; Τι Καλόγερος είσαι εσύ;

Και με το λιανό του δάχτυλο, θυμάμαι ακριβώς την έκφραση του Γέροντα, με το μικρό δάχτυλο δηλαδή του χεριού -γι’ αυτό λέει το λιανό του δάχτυλο- το περνάει μέσα από το κομποσχοίνι και του το παίρνει και του λέει:

–Αυτό δεν σου χρειάζεται, δεν το δουλεύεις.

Και εξαφανίζεται.

Πετάχτηκε επάνω ο Γέροντας κάτωχρος. Ένοιωσε μεγάλο βάρος από την κίνηση του πονηρού πνεύματος γιατί τον αφόπλισε. Ό,τι είναι να πάρεις από έναν στρατιώτη στον πόλεμο το όπλο, είναι να πάρεις από τον μοναχό το κομποσχοίνι του. Και μάλιστα ποιος; Το πονηρό πνεύμα να το πάρει. Αυτόν τον οποίο πολεμάει ο μοναχός. Ο αντίπαλος δηλαδή, ο κατεξοχήν αντίπαλος. Δεν έχει άλλον αντίπαλο ο μοναχός.

Οπότε ειδοποιεί, απ’ ό,τι μου είπε ο Γέροντας, με το καβουρδιστήρι τα παλιά τα τηλέφωνα που είχανε μία μανιαβελίτσα εδώ στο πλάι, το Μοναστήρι. Λέει στον Ηγούμενο Γέροντα το και το, θέλω να μου στείλεις σε παρακαλώ πολύ έναν αδελφό να αναλάβει τον αρσανά και τις ευθύνες του για τρεις ημέρες. Θέλω να κλειστώ. Το έκανε ο Γέροντας αμέσως εφόσον του εξήγησε, κι εκείνος έπεσε στα γόνατα τρία μερόνυχτα. Έντονη προσευχή. Έντονη προσευχή. Και μάλιστα απ’ ό,τι μου ‘λεγε παρακαλούσε κι έλεγε: Να μην το χαρεί το κομποσχοίνι μου. Να μην το χαρεί, να μην το χαρεί. Αυτή ήταν η προσευχή του.

Πράγματι, μόλις συμπληρώθηκε αυτός ο χρόνος των τριών 24αώρων εμφανίζεται πάλι αυτός έχοντάς το μέσα στην παλάμη του, δηλαδή μαζεμένο μέσα στη χούφτα του. Του το πετάει, χτυπάει πάνω στο τραπέζι και τον βρίσκει στο μέτωπο. Μάλιστα είναι το μεγάλο το κοσμποσχοίνι με καρυδόκομπο, ανά 25 κόμπους προσευχής έχει ξύλινους κόμπους. Του λέει:

–Παρ’ το μ’ έσκασες.

Και του το πέταξε κατά πρόσωπο.

Με άλλα λόγια το κομποσχοίνι είναι αυτόχρημα αγιαστικό μέσο και είναι μία ευκαιρία να το πούμε γιατί κάποιος μου έλεγε το εξής: μα πως το φοράνε οι νέοι μας στα χέρια, που πολλοί δεν ξέρουν τη σημασία του; Και είχα κάποτε κι εγώ αυτήν την αντίληψη .. και ρώτησα τον Άγιο Παΐσιο φίλες και φίλοι μου. Λέω, Γέροντα τι γίνεται με το κοσμποσχοίνι; Μιλάμε για αρχές της δεκαετίας του ’90. Τι γίνεται με το κοσποσχοίνι; Το φοράμε όλοι στο χέρι μας αλλά ξέρουμε τη σημασία του; Μου απήντησε με το θυμόσοφο ύφος του ο Γέροντας Παΐσιος:

–Κι αν εμείς δεν την ξέρουμε που το φοράμε, την ξέρει ο διάβολος τη σημασία του.

Βεβαίως πρωτίστως το κομποσχοίνι είναι μέσο προσευχής, είναι ένας βηματοδότης. Καθώς το έχουμε στο χέρι να θυμόμαστε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, να πούμε την προσευχή.

Λένε οι ψυχολόγοι ότι η αφή βοηθάει στην συγκέντρωση. Πολλές φορές όταν μιλάμε στο τηλέφωνο έχετε παρατηρήσει ότι έχουμε ένα στυλό και κάνουμε σχήματα πάνω σε ένα χαρτί; Δεν έχουν κάποια ουσία όμως το μυαλό δουλεύει εκεί, έτσι συγκεντρωμένο. Ή πολλές φορές άνθρωποι μεγάλοι στην ηλικία σου μιλάνε κι έχουν το κομπολόι τους μέσα και όχι απλώς περνάνε τις χάντρες αλλά το τρίβουνε μέσα στο χέρι. Η αφή βοηθάει στη συγκέντρωση. Όταν κρατάμε το κομποσχοίνι θυμόμαστε ότι κάτι έχουμε να κάνουμε.

Αλλά πέραν αυτού είπα προηγουμένως ότι είναι αυτόχρημα αγιαστικό μέσο γιατί; Ο κάθε κόμπος έχει εννέα σταυρούς. Το νήμα δηλαδή στον κάθε κόμπο είναι εννέα φορές σταυρωμένο, πλεγμένο σταυροειδώς εννέα φορές. Και αυτό γιατί; Συμβολίζει τα εννέα Τάγματα των Αγγέλων, γι’ αυτό είναι εννέα φορές σταυρωμένο το νήμα σε κάθε κόμπο. Δηλαδή φανταστείτε. Κατοστάρι είναι το κομποσχοίνι; Εκατό κόμποι επί εννέα σταυροί ο κόμπος, εννιακόσιοι σταυροί. Το τριαντατριάρι που φοράμε συνήθως στον καρπό επί εννέα σταυροί; Σκεφτείτε πόσους σταυρούς έχουμε στο χέρι μας, πόσους έχουμε πάνω μας. Γι’ αυτό είπε ο Άγιος Παΐσιος ότι κι αν εμείς δεν ξέρουμε εμείς την σημασία του την ξέρει ο διάβολος. …

Λέγεται ότι τους πρώτους αιώνες που οι μοναχοί θέλαν να κάνουν την προσευχή τους, για να υπολογίσουν τον κανόνα τους, πόσες μετάνοιες θα κάνουν που τους έχει ορίσει ο Γέροντας, πόσους σταυρούς … πόσες φορές θα επικαλεσθούν τον Κύριο με την περίφημη μονολόγιστη προσευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό, έδεναν κάθε 100 φορές ας πούμε που έκαναν, έδεναν και έναν κόμπο ή κάθε δέκα φορές, έδεναν σε έναν σχοινί απλό έναν κόμπο, άλλες 10 φορές άλλον έναν κόμπο, για να υπολογίσουν πόσες φορές έχουν πει την προσευχή τους. Ο διάβολος όμως ο οποίος ενοχλείται από την προσευχή, πήγαινε και τους έλυνε τους κόμπους για να τους μπερδεύει. Γι’ αυτό παρουσιάστηκε Άγγελος Κυρίου στον Όσιο Παχώμιο, αυτόν τον μέγα Γέροντα αν μπορώ να τον χαρακτηρίσω έτσι, και του έδειξε πως να πλέκει το κομποσχοίνι με εννέα σταυρούς στον κάθε κόμπο που είναι τα Τάγματα τα Αγγελικά για να μην μπορεί ακριβώς ο διάβολος να τους λύσει. …