Ἔζησανστὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ (296 μ.Χ.). Ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν
χριστιανῶν ἦταν σκληρὸς καὶ ἀνελέητος. Γι’ αὐτό, ὁ Εὐλάμπιος καὶ ἡ
ἀδελφή του Εὐλαμπία κρύβονταν μαζὶ μὲ ἄλλους χριστιανοὺς στὸ βουνό.
Ἐκεῖ, ζοῦσαν καλλιεργώντας τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη τῶν Ἱερῶν Γραφῶν.Κάποια μέρα, ὁ Εὐλάμπιος πῆγε στὴ Νικομήδεια νὰ προμηθευθεῖ τροφές. Ἀλλὰ
οἱ εἰδωλολάτρες τὸν ἀναγνώρισαν καὶ ἀμέσως τὸν συνέλαβαν. Βέβαια, στὴν
ἐρώτηση τοῦ βασιλιὰ ἂν πιστεύει στὸ Χριστό, ὁμολόγησε φανερὰ ὅτι εἶναι
χριστιανός, ὁπότε τὸν ἔβαλαν μέσα σὲ εἰδωλολατρικὸ ναὸ γιὰ νὰ θυσιάσει
μὲ τὴ βία. Ὁ Εὐλάμπιος, ὅμως, διὰ τῆς προσευχῆς συνέτριψε τὸ εἴδωλο τοῦ
θεοῦ Ἄρη.Καὶ ἐνῷ ἄρχισαν νὰ τὸν μαστιγώνουν μὲ τὸν πιὸ ἀπάνθρωπο τρόπο,
ὅρμησε ἡ ἀδελφή του Εὐλαμπία, καὶ ἀφοῦ τὸν ἀγκάλιασε, παρακάλεσε τὸ Θεὸ
νὰ τὴν ἀξιώσει νὰ συμμαρτυρήσει μὲ τὸν ἀδελφό της. Τότε ἔβαλαν καὶ τοὺς
δυὸ σὲ ἕνα καζάνι μὲ βραστὸ νερό. Ἀλλὰ διὰ θαύματος αὐτοὶ δροσίζονταν,
καὶ ἔτσι βγῆκαν σῶοι καὶ ἀβλαβεῖς.Αὐτὸ ἔκανε νὰ πιστέψουν στὸ Χριστὸ 200 εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι μαζὶ μὲ
τὸν Εὐλάμπιο καὶ τὴν Εὐλαμπία ἀποκεφαλίστηκαν ὑπὲρ τῆς ἀλήθειας τοῦ
Κυρίου.Καὶ ὅπως λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, «Δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ
ἐργαζομένῃ τὸ ἀγαθόν». Δηλαδή, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη θὰ ἀποδοθεῖ στὸν
καθένα ποὺ ἐργάζεται τὸ ἀγαθὸ καὶ πεθαίνει γι’ αὐτό.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Τῆς φύσεως θεσμῷ, συνημμένοι ἐνθέως, ὁμόψυχοι στερρῶς, ὡς ὁμαίμονες
θεῖοι, αὐτάδελφοι Μάρτυρες, ἐν ἀθλήσει ὡράθητε, ὦ Εὐλάμπιε, σὺν τῇ σεμνῇ
Εὐλαμπίᾳ· ὅθεν στέφανον, νικητικὸν δεδεγμένοι, ἡμᾶς διασῴζετε.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τοὺς γενναίους Μάρτυρας, καὶ ἀδελφοὺς κατὰ σάρκα, τὸν σοφὸν Εὐλάμπιον,
καὶ Εὐλαμπίαν τιμῶμεν· οὗτοι γὰρ, τῶν παρανόμων μηχανουργίας, ᾔσχυναν,ἐν
τῇ δυνάμει τοῦ Σταυρωθέντος· ἀνεδείχθησαν διό περ, Μαρτύρων δόξα, ὁμοῦ
καὶ καύχημα.
Μεγαλυνάριον.
Ἐκλαμπρὸν ἐν ἄθλοις καὶ θεαυγῆ, Εὐλάμπιε Μάρτυς, Εὐλαμπία ἡ εὐκλεής, σὲ
τεθεαμένη, ἐκλάμπρως κοινωνεῖ σοι, τῶν ὑπερλάμπρων πόνων· μεθ’ ἧς
τιμῶμέν σε.
Οἱ Ἅγιοι 200 Μάρτυρες
Ὅταν κατὰ τὸν διωγμὸ τοῦ Μαξιμιανοῦ (286 – 305) οἱ χριστιανοὶ τῆς
Νικομήδειας κατέφυγαν στὰ ὄρη γιὰ ν’ ἀποφύγουν τὸν θάνατο, μετὰ τὴν
σύλληψη τοῦ Εὐλαμπίου (ἡ μνήμη τους τιμᾶται τὴν ἴδια ἡμέρα) συνελήφθησαν
καὶ αὐτοί. Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κατασφαγοῦν ὅλοι μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Εὐλάμπιο.
Ὁ Ἅγιος Βασιανός
Ὁ Ἅγιος Βασιανὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Συρία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια ποὺ βασιλέας ἦταν ὁ Μαρκιανός.
Ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια διακρινόταν γιὰ τὶς χριστιανικές του ἀρχές. Α
Ἀναδείχθηκε ἄξιος ἐξηγητὴς τῶν Χριστιανικῶν ἀληθειῶν καὶ τοῦ Εὐαγγελίου.
Μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη ὅπου καὶ συνέχισε τὴν διδασκαλία του μὲ
μεγάλη ἀπήχηση. Τὸν ἀκολουθοῦσαν ὄχι μόνο ἄνδρες ἀλλὰ καὶ γυναῖκες. Μία
ἀπὸ τὶς πολλὲς μαθήτριές του ἦταν καὶ ἡ Ἁγία Ματρώνα.
Ὁ Βασιανὸς ἀπεβίωσε σὲ μεγάλη ἡλικία καὶ μέχρι τὶς τελευταῖες του στιγμὲς κήρυττε τὸν Λόγο τοῦ Κυρίου.
Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος ὁ Ὁμολογητής
Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος ὁ Ὁμολογητὴς καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὴν Τιβεριούπολη. Ἀνατράφηκε μὲ τὶς σωστὲς ἀρχὲς τῆς πίστεως.
Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἐπισκέφτηκε τὸν μοναχὸ Στέφανο, ὁ ὁποῖος τοῦ διεύρυνε
τοὺς πνευματικοὺς καὶ γνωστικούς του ὁρίζοντες. Μὲ τὴν βοήθεια τῶν
γονέων του, ποὺ ἦταν εὐσεβεῖς ἄνθρωποι, ἔκτισε ἕνα μοναστῆρι στὸ ὄρος
Σελεντίου, ὅπου καὶ μόναζε.
Τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε ὁ Λέων ὁ Ἰσαυρός, ὁ ὁποῖος πολέμησε τὴν
ὀρθοδοξία, ὁ Θεόφιλος ἔκρινε ὅτι ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ στὸ κέντρο τῆς μάχης.
Ἔτσι ἀφήνοντας τὴν σκήτη του ἄρχισε νὰ κηρύττει ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’
αὐτὸ τὸ ἔργο του φυλακίσθηκε στὴ Νίκαια καὶ ἐκβιάστηκε μὲ ραβδισμοὺς
καὶ ἀλλὰ βασανιστήρια γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του. Ὁ Ἅγιος διατηρώντας
ἄσβεστη τὴν φλόγα τῆς πίστεως ὑποβλήθηκε στὸ μαρτύριο τοῦ ραβδισμοῦ.
Φέροντας τὰ τίμια στίγματα τοῦ μαρτυρίου ἐπέστρεψε στὴν μονή του, ὅπου
καὶ τὸν δέχθηκαν μὲ τιμές. Ὁ Ἅγιος ὅμως ἀπεσύρθηκε στὴν σκήτη του ὅπου
καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο.
Ὁ Ὅσιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα (Ρῶσος)
Γεννήθηκε
στὶς 23 Νοεμβρίου τοῦ 1812 στὸ χωριὸ Μεγάλο Λιπόβιτς τῆς περιφέρειας
τοῦ Ταμπώφ. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Μιχαὴλ Θεοδώροβιτς Γρένκωφ καὶ ἡ
μητέρα του Μάρθα Νικολάγεβνα. Εἶχαν συνολικὰ ὀκτὼ παιδιὰ καὶ ὁ Ὅσιος
Ἀμβρόσιος ἦταν ἕκτος στὴν σειρά. Τὸ βαπτιστικὸ ὄνομα τοῦ Ὁσίου ἦταν
Ἀλέξανδρος καὶ ἡ εὐσεβὴς οἰκογένειά του τὸν ἀνέθρεψε σύμφωνα μὲ τὶς
ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἂν καὶ ὁ ἴδιος, ἀπὸ μικρός, ἦταν πολὺ ζωηρὸς
ἀλλὰ καὶ πολὺ εὐφυής.
Σπούδασε Ἱερατικὸ σεμινάριο καὶ στὴν ἀρχὴ ἔγινε δάσκαλος. Κατόπιν ἔγινε
μοναχὸς στὴν Ὄπτινα καὶ στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ 1843 Διάκονος. Στὰ τέλη
τοῦ 1845 (9 Δεκεμβρίου) καὶ σὲ ἡλικία 33 χρονῶν, ἔγινε ἱερέας.
Σὲ λίγο ὅμως ἡ ὑγεία του χειροτέρεψε, ἀλλὰ ἡ ζωὴ του ὑπῆρξε ὁσιακῆ καὶ
ἄκρως εὐεργετικὴ στοὺς συνανθρώπους του. Εἶχε προορατικὸ χάρισμα καὶ
ἵδρυσε γυναικεῖο κοινόβιο τὸ 1872. Οἱ δοκιμασίες ποὺ ὑπέστη ἦταν πολλές,
ἀλλὰ αὐτὸς στάθηκε βράχος ὑπομονῆς καὶ ἔμπρακτος διδάσκαλος τῶν θεϊκῶν
ἀρετῶν.
Πέθανε στὶς 10 Ὀκτωβρίου τοῦ 1891 καὶ ἁγιοκατατάχθηκε (ἀναγνωρίστηκε ἐπίσημα ἡ ἁγιότητά του) τὸ 1990.
Οἱ Ἅγιοι 26 οἱ Ὁσιομάρτυρες Ζωγραφίτες τοῦ Ἁγίου Ὄρους
Πρόκειται
γιὰ τοὺς 26 Μάρτυρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζωγράφου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, που ἡ
μνήμη τους ἑορτάζεται τὴν 22α Σεπτεμβρίου. Ἄγνωστο γιατὶ ἐπαναλαμβάνεται
σήμερα.
Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Σκυλόσοφος
Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἦταν Μητροπολίτης Λάρισας.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός ἐκ Τότμα (Ρῶσος)
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Ἅγιος Παυλίνος (Paulinus) τῆς Ὑόρκης
Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ὑόρκης, πού πέθανε στό Ρότσεστερ στίς 10 Ὀκτωβρίου τοῦ 644.
Ἔζησε
κατά τά ἔτη 584-644. Ἦταν Ρωμαῖος μοναχός στήν ἱερά μονή τοῦ Ἁγίου
Ἀνδρέα στήν Ρώμη. Ἀπεστάλη ἀπό τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Μεγάλο, στά 601,
μαζί μέ τόν Ἅγιο Μελίτωνα (Mellitus) καί ἄλλους ἱεραπόστολους (40
συνολικά), γιά νά βοηθήσουν τόν Ἅγιο Αὐγουστίνο τοῦ Καντέρμπουρυ.
Ὑπηρέτησε
στό Κέντ – μέ τήν πιθανή ἐξαίρεση μίας ἀποστολῆς στήν Ἀνατολική Ἀγγλία
πρίν τό 616 – μέχρι τό 625, ὅταν συνόδευσε τήν Ἐθελμπέργκα (Ethelburga,
Aethelburh, Τάτα), τήν ἀδελφή του βασιλιᾶ Eadbald τοῦ Κέντ, ὅταν αὐτή
πῆγε στήν Αὐλή τοῦ Νορθάμπερλαντ γιά νά παντρευτεῖ τόν βασιλιά Ἐντουίν
(Edwin, ἀργότερα, ἅγιο Ἐντουίν), ὁ ὁποῖος τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν
παγανιστής. Πρίν νά φύγει ἀπό τό Κέντ, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος ἀπό τόν
Ἅγιο Ἰοῦστο, Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Καντέρμπουρυ. Πέτυχε νά προσηλυτίσει στόν
Χριστιανισμό τόν Ἐντουίν καί μεγάλο ἀριθμό ὑπηκόων του. Μέ τήν βοήθεια
τοῦ ἁγίου Ἐντουίν ἐγκατέστησε τήν ἐπισκοπική του ἕδρα στήν Ὑόρκη.
Μετά
τήν ἥττα καί τόν θάνατο τοῦ Ἐντουίν ἀπό τόν παγανιστή Mercian, στήν
μάχη τοῦ Hatfield τό 633, ὁ Παυλίνος ἐκδιώχθηκε ἀπό τήν ἐπισκοπή του,
καί ἐπέστρεψε στό Κέντ, μέ τήν χήρα του Ἐντουίν, τήν Ἐθελμπέργκα, τά δύο
της παιδιά καί τόν ἐγγονό τοῦ Ἐντουίν, τόν Ὄσφριντ (Osfrid). Ὁ Παυλίνος
τότε ἀναδείχθηκε στήν ἐπισκοπική ἕδρα τοῦ Ρότσεστερ, τήν ὁποία ποίμανε
μέχρι τόν θάνατό του.
Πληροφορίες ἀπό Saint, Μέγα Συναξαριστή, Κωνσταντίνο Δ.