«…ἔχοντας τὴν ἀλήθεια μαζὶ μὲ τὴν ἀγάπη, ἂς αὐξηθοῦμε σὲ ὅλα χάριν αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Κεφαλή, ὁ Χριστός»[1]
Πορφυρίτης
Εὐχαριστῶ τόν κ. Πρίντεζη πού ἔσπευσε ἀμέσως νά ἀπαντήσει στό πρόσφατο ἄρθρο μου. Βέβαια, ἀπ’ ὅσα κατέθεσα, τίποτε δέν εἶναι δικό μου. Ἴσως γι’ αὐτό, δέν πίστευα ὅτι μετά ἀπό αὐτά τά ἁγιοπατερικά θησαυρίσματα, θά ὑπῆρχε ἀντίλογος. Ἔκανα ἁπλῶς μία προσπάθεια, μέσα ἀπ’ τό ἀπέραντο πέλαγος τῆς Πίστεως καί Ἱερᾶς Παραδόσεως, νά ἁλιεύσω λίγα μαργαριτάρια καί νά τοῦ τά χαρίσω. Ἀπ’ ὅ,τι ὅμως καταλαβαίνω, ὁ κ. Πρίντεζης δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἁγιογραφικά καί ἁγιοπατερικά κοσμήματα (τά ἀποκάλεσε «φανταστικές κακοδοξίες»;[2]) καθώς φαίνεται νά προτιμᾶ τά κίβδηλα. Ξεκαθαρίζω ὅτι τίποτε προσωπικό δέν ἔχω μέ τόν κ. Πρίντεζη καί ζητῶ ἐκ τῶν προτέρων συγγνώμη, ἐάν φανεῖ σκληρός ὁ λόγος πού θ’ ἀκολουθήσει.
Γιά νά μήν τόν κουράζω, θά σταθῶ μόνο σέ ἐλάχιστα σημεῖα.
1ον. «Δέν ἀμφισβητεῖ»[3], γράφει ὁ κ. Πρίντεζης, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός παρατεινόμενος εἰς ὅλους τούς αἰῶνας». Οὐσιαστικά ὅμως τό ἀμφισβητεῖ, διότι σέ προηγούμενο κείμενό του ἔμεινε ἔκπληκτος γιά τό γεγονός ὅτι, ἐνῷ βρισκόμαστε στόν 21ο αἰῶνα, τόν αἰῶνα τῶν ἐκσυγχρονισμῶν, στόν ὁποῖο δυό ἄνθρωποι (ὁ Πάπας καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης) «αἰσθάνονται μεταξύ τους Ἀδελφοί»[4] καί θέλουν νά ἑνώσουν τήν Αἵρεση μέ τήν Ἐκκλησία, κάποιοι ἐπιμένουν νά εἶναι πιστοί στήν Παράδοση, νά εἶναι «ὀργανικῶς συνδεδεμένοι» μέ τούς Ἁγίους!
2ον. Ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία» τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, δέν εἶναι αὐτή πού θέλει καί ὅπως θέλει ὁ καθένας μας. Εἶναι Αὐτή στήν ὁποία ὑπάρχουν τά Ἅγια Μυστήρια, εἶναι τό θεραπευτήριο ψυχῶν καί σωμάτων, τό ἀσφαλές ἐργαστήριο Ἁγιότητος. Ἡ Μόνη πού ὁδηγεῖ τά μέλη Της στήν θέωση! Ἀναμφισβήτητο χάρισμα καί κριτήριο πού συναντᾶται ΜΟΝΟ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Παπισμός δέν ἀνήκει στήν Ἐκκλησία, εἶναι αἵρεσις καί δέν ἔχει Μυστήρια. Ἑπομένως δέν ἔχει καί Ἱερωσύνη!Ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ἀναφέρει ὅτι «δέν ὑπάρχει πουθενά σ’ αὐτούς (τούς Παπικούς) τό Ἅγιο Πνεῦμα, γι’ αὐτό καί τά μυστήριά τους εἶναι ἀχαρίτωτα»[5]. Μία λοιπόν, εἶναι ἡ Ἐκκλησία ὅπως «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα»[6]. Δέν ὑπάρχουν ἄλλες Ἐκκλησίες, οὔτε ἀδελφές, οὔτε θυγατέρες, οὔτε φιλενάδες. Ἑπομένως ὅταν ἀναφέρομαι στόν «Παπισμό», δέν τό κάνω «προσβλητικά»[7], ἀλλά διότι εἶναι ἡ ἀλήθεια.
3ον. «Κάποια στιγμή ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς ἀποκόπηκε, γιά δικούς της λόγους, ἀπό τήν Καθολική Ἐκκλησία.». Ὦ! Ἀνάποδος κόσμος! Τό ἀπόλυτο σκοτάδι περνιέται γιά Φῶς;! Ἄν περπατήσουμε πρός τά πίσω στήν ἱστορία, τό γνωρίζουν καί οἱ πέτρες, θά συναντήσουμε τήν ἀποκοπή ἀπό τόν Παπισμό τῶν Προτεσταντῶν τόν 16ο αἰ. καί ἄν συνεχίσουμε ἀκόμη πιό πίσω, τῶν Παπικῶν ἀπό τήν Καθολική Ἐκκλησία τόν 11ο αἰ. Αὐτά γιά τούς «ἀδαεῖς καί ἀγνοοῦντες τήν ἱστορία τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας»[8]. «Καί ὅταν κάποια κλαδιά ἀποκόπτονται ἀπό τόν κορμό, καί χλωρά πού εἶναι, δέν ἐπηρεάζουν τή ρίζα.». Τά κλαδιά πού ἀποκόπτονται, σωστά, δέν ἐπηρεάζουν τή ρίζα· τά ἴδια ὅμως, σύμφωνα μέ τή φυσική διαδικασία ξεραίνονται. Ὁ Κύριός μας, τονίζει καί κάτι ἄλλο: «ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται»[9].
Σύμφωνα λοιπόν μέ τήν δική σας πίστη, κ. Πρίντεζη, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν θά ἔπρεπε κἄν νά λέγεται Ἐκκλησία, καθώς εἶναι ἀποκομμένη, ξεραμένη καί στό πῦρ βαλμένη. Ἤ μήπως δέν ἰσχύει αὐτό, διότι ὅπως λέτε παρακάτω: «Δέν ἔχω λόγους, νά ἀμφισβητῶ τούς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι ἀποδέχομαι καί ὅσα εἶπαν ἤ δίδαξαν. Ἁπλῶς σέβομαι τήν ἀπόφαση τῆς Ἀδελφῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.»[10]! Ἴσως κάποια στιγμή κατασταλάξετε, τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Εἴπαμε ἄλλωστε: μεγάλα λόγια, ἀτεκμηρίωτα, χωρίς πηγές, παραπομπές καί ἱστορικά στοιχεῖα παρά μόνο ἔπεα πτερόεντα. Λόγια ἑνός «ἀνάποδου κόσμου» πού παρουσιάζουν τό μαῦρο ὡς ἄσπρο, ἁπλῶς ἔτσι, γιατί… αὐτοί τό λένε, τό θέλουν καί ἴσως μποροῦν νά τό ἐπιβάλλουν!
Λυπᾶμαι πού τό γράφω, ἀλλά πῶς νά κάνεις διάλογο μέ κάποιον πού εἶναι μαλωμένος μέ τήν ἀλήθεια, ἀλλά καί τήν Ἀλήθεια; Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συνήθιζε νά ἀποκαλεῖ τούς αἱρετικούς, «ἐχθρούς τῆς ἀληθείας». Ἀντιφατικές φλυαρίες, χωρίς νόημα: ἄλλοτε παρουσιάζουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποκομμένη, νεκρή, ἄλλοτε ζωντανή καί μάλιστα μέ συγγενικούς δεσμούς, «ἀδελφή»! Πῶς λοιπόν, νά μιλήσεις σέ ἕναν ἄρρωστο, ὅση ἀγάπη καί ἄν ἔχεις, ὅταν αὐτός ἀποφάσισε ὅτι εἶναι ὑγιής; Τί μεγάλη ζημιά προκάλεσαν οἱ Οἰκουμενιστές πατριάρχες καί ἱεράρχες πού ἰσοπέδωσαν τήν Πίστη! Στούς ἑαυτούς τους, στό ὀρθόδοξο πλήρωμα, στούς αἱρετικούς! Κλαῖμε ἀπό τώρα γι’ αὐτούς καί παρακαλοῦμε γιά τόν ἄνωθεν φωτισμό ὅλων μας.
4ον. Ὁ κ. Πρίντεζης ἔκανε καί μιά ἀποτυχημένη προσπάθεια νά αἰτιολογήσει τίς κακοδοξίες τῶν Παπικῶν. Θεωρῶ ὅτι δέν ἔχει νόημα νά ἀπαντήσω, καθώς τά ἔχουν διδάξει μέ σαφήνεια οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, Μέγας Φώτιος, Ἅγ. Μᾶρκος Εὐγενικός, Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης, Ἅγ. Νεκτάριος ὁ θαυματουργός, καί πολλοί ἄλλοι. Ἐάν θελήσει νά ἐντρυφήσει, ὁ κ. Πρίντεζης μπορεῖ νά τούς ἀναζητήσει. Φτωχή μου γνώμη: δέν θά ἐνδιαφερθεῖ. Μόνο θά σχολιάσω τά περί «ἀλαθήτου», πού ἀποτελεῖ δόγμα τοῦ Παπισμοῦ, καθορισθέν ἀπό τήν Α΄ Βατικάνεια Σύνοδο, «τήν ὁποία οἱ Παπικοί θεωροῦν Οἰκουμενικήν»[11]. Τό 1980 ὁ Πάπας Ἰωάννης – Παῦλος ὁ Β΄ δήλωσε: «Ἄν ἕνα ἄτομο ἀπομακρύνεται ἀπό τό δόγμα τοῦ Ἀλαθήτου, πού εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ, ἀπομακρύνεται ἀπό τήν αὐθεντική πίστη»[12]!. Δέν νομίζω ὅτι αὐτό ἀπαιτεῖ περαιτέρω σχολιασμό: ἕνας ἄνθρωπος ἀλάθητος!!! Ὁπότε κ. Πρίντεζη, τό πρόβλημα δέν εἶναι ἄν χρησιμοποιήθηκε, μιά, δυό[13], τρεῖς φορές ἤ καί καθόλου. Τό πρόβλημα εἶναι αὐτό καθ’ αὐτό τό δόγμα, παράλογο καί ἀδιανόητο γιά ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό καί οἱ ἔντονες ἀντιδράσεις τότε ἐκ τῶν, λογικά σκεπτόμενων, μελῶν τῆς συνόδου[14]. Παραπέμπει σέ ἑωσφορικό ἐγωισμό καί δικαιώνει τόν Ἅγ. Ἰουστῖνο Πόποβιτς πού εἶπε ὅτι «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τὴν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια: τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ γίνη καλὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του∙ τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ γίνη τέλειος διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἀλλὰ τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μὲ τὸν διάβολον…»[15]. Καί ἐπειδή αὐτό πού γράφει ὁ κ. Πρίντεζης, ὅτι δηλαδή «τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα εἶναι τό ἀλάθητο τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο μετά τή σύμφωνη γνώμη τῶν ἐπισκόπων, ἐκφέρεται ἀπό τά χείλη τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου της.»[16], δέν εἶναι ἀληθές, ἀντιγράφω τό κύριο ἄρθρο τοῦ δόγματος στίς παραπομπές[17]. Φαίνεται ξεκάθαρα ἡ θεοποίηση ἑνός ἀνθρώπου!
Ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης γράφει γιά τούς Λατίνους: «…βρίσκονται σέ χαλεπό πτῶμα (ἀλλοίμονο!) πάσχοντες ἀπό ἀλαζονεία, πού εἶναι νόσος ἀνίατος καί πολύ δύσκολη, ὥστε οὔτε μέ τήν μετάνοια νά θεραπευθοῦν, οὔτε νά πεισθοῦν καί νά ὑποταχθοῦν στό θεῖο σύμβολο, τό ὁποῖο τό σύνθεσαν οἱ πατέρες διά τοῦ θείου Πνεύματος, ἀλλά θέλουν καί προθυμοποιοῦνται νά ἑλκύσουν καί ἐμᾶς στήν γνώμη τους καί ἐνῷ καυχῶνται στήν ἐξουσία τοῦ μεγάλου Πέτρου, βαίνουν ἐναντίον τῆς μετανοίας τοῦ Πέτρου…»[18]. Ἐμεῖς ἔχουμε ὅλη τήν καλή διάθεση γιά διάλογο, ἀλλά ὅταν βρίσκεις «τοῖχο» ἕνεκα, σύμφωνα μέ τόν Ἅγ. Συμεών, τῆς προαναφερόμενης ἀνιάτου καί δύσκολης νόσου, τότε λυπόμαστε, ἀλλά πρέπει νά ἐφαρμόσουμε τήν ἐντολή τοῦ στόματος τοῦ Χριστοῦ, ἀπ. Παύλου: «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»[19].
Μέ τήν πραγματική ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ[20],
………………………………………………………………..
[1] Ἐφ. 4, 15 (Μετάφραση ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ)
[2] «Πράγματι δέν ἔχουν τελειωμό οἱ δικές σας καί ὄχι μόνο φανταστικές κακοδοξίες…», (ἡ ὑπογράμμιση δική μου), «Νικόλαος Πρίντεζης: ‘‘Κάποια στιγμή ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς ἀποκόπηκε, γιά δικούς της λόγους, ἀπό τήν Καθολική Ἐκκλησία. Καί ὅταν κάποια κλαδιά ἀποκόπτονται ἀπό τόν κορμό, καί χλωρά πού εἶναι, δέν ἐπηρεάζουν τή ρίζα.’’», http://aktines.blogspot.com/2024/08/blog-post_901.html#more
[3] «Νικόλαος Πρίντεζης: ‘‘Κάποια στιγμή…», http://aktines.blogspot.com/2024/08/blog-post_901.html#more
[4] Ὅ. π.
[5] ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ – ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, «Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», https://www.impantokratoros.gr/papismos-xteskaisimera.el.aspx
[6] Ἐφ. 4, 5
[8] Ὅ. π.
[9] Ἰω. 15, 6
[11] ΓΕΩΡΓΙΟΥ Γ. ΨΑΛΤΑΚΗ, Θεολόγου – Ἱεροκήρυκος, «ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ» (ἀντιαιρετικός ὁδηγός), ΕΚΔΟΣΕΙΣ «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ – ΜΑΡΤΙΟΣ 1998, σελ. 158.
[12] Ὅ. π., σελ. 157.
[14] Ὅ. π., σελ. 158.
[15] Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Οἱ τρεῖς πτώσεις στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους», https://www.imkifissias.gr/index.php/orthodoksia/keimena/keimena-orthodoksias/4670-o-tre-s-ptoseis-st-n-storia-to-nthropinou-genous
[17] «Διδάσκομεν· καί ὡς θεόθεν ἀποκαλυφθέν δόγμα ὁρίζομεν: ὁ Ρωμαῖος Ποντίφηξ, λαλῶν ἐκ καθέδρας, τουτέστιν, ὅταν ἐπιτελῶν οὗτος τά τοῦ ποιμένος καί διδασκάλου πάντων τῶν χριστιανῶν, ὁρίζῃ τῇ ὑπερτάτῃ αὐτοῦ ἀποστολικῇ αὐθεντίᾳ, τήν τηρητέαν ὑπό συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας διδασκαλίαν ἔν τε τῇ πίστει καί τοῖς ἤθεσι, θείᾳ συνάρσει, τῇ ἐπηγγελμένῃ αὐτῷ τῷ μακαρίῳ Πέτρῳ, ἀπολαύει τοῦ αὐτοῦ ἀλαθήτου, ᾧπερ ὁ θεῖος Λυτρωτής ηὐδόκησεν ἵνα καθοπλίσῃ τήν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν, ὁρίζουσαν τά τῆς πίστεως καί τῶν ἠθῶν· τούτου δέ ἕνεκα αἱ τοιαῦται ἀποφάνσεις τοῦ Ρωμαίου Ποντίφηκος εἰσίν ἐξ ἑαυτῶν καί οὐχί ἐκ τῆς συναινέσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀμετάτρεπτοι (ἀλάθητοι). Ἐάν δέ τις, ὅπερ ὁ Θεός εἴθε νά ἀποτρέψῃ, ἐκ προκαταλήψεως διανοηθῇ νά ἀντείπῃ τῇ ἡμετέρα ταύτῃ ἀποφάνσει, ἀνάθεμα ἔστω», ΓΕΩΡΓΙΟΥ Γ. ΨΑΛΤΑΚΗ, Θεολόγου – Ἱεροκήρυκος, «ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ» (ἀντιαιρετικός ὁδηγός), ΕΚΔΟΣΕΙΣ «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ – ΜΑΡΤΙΟΣ 1998, σελ. 158-159.
[18] «ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ», ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, 2021, σελ. 52-53.
[19] Τιτ. 3, 10
[20] «ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός», (Ἐφ. 4, 15).
https://aktines.blogspot.com/2024/08/blog-post_950.html#more