Ἦταν ἕνας καθηγητής πού ἔκοβε συνεχῶς ἕναν φοιτητή. Πολλές φορές τόν ἔκοβε.
Ὁ φοιτητής δέν ἤξερε τί νά κάνει ὁ καημένος… ἦταν τό τελευταῖο του μάθημα. Πῆγε, ὅμως, καί συμβουλεύτηκε κάποιον φωτισμένο ἄνθρωπο. Τόν ρωτάει:
– Ὅταν πᾶς νά δώσεις ἐξετάσεις καί εἶσαι ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ καθηγητή, τί λογισμούς ἔχεις γιά αὐτόν;
Τά ἔχασε τό παιδί, γιατί βεβαίως ἔκανε πολύ κακούς λογισμούς! «Πόσες φορές μέ ἔχει κόψει;… καί τί εἶναι αὐτά;…» τά γνωστά… Καταλαβαίνετε..
Τοῦ λέει αὐτός ὁ φωτισμένος ἄνθρωπος:
– Πρέπει νά ἀλλάξεις, θά κάνεις καλούς λογισμούς… θά λές:
«ὁ καημένος τί προβλήματα ἔχει μέ τή γυναῖκα του, μέ τά παιδιά του…» καί θά κάνεις προσευχή μέ πόνο γι’ αὐτόν.
Τό ἔκανε καί πέρασε ἀμέσως τό μάθημα! Καταλάβατε ποιό εἶναι τό μυστικό; Ἐκεῖνος ἔφταιγε πού δέν τόν περνοῦσε ὁ καθηγητής. Ἦταν ὁ ἴδιος ἀρνητικά προδιατεθειμένος.
Ὁπότε, τό μυστικό εἶναι αὐτό: πάντα νά λογιζόμαστε τό καλό γιά τόν ἄλλον.
➤Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 21 – 3 – 2015)