Ἱερά Μονή τῆς Ὄπτινα στή Ρωσία
Στάρετς Ζαχαρίας
«Μετὰ ποὺ θὰ πῇ κανεὶς τὶς προσευχὲς μὲ μεγάλη προσοχή, πρέπει νὰ μείνη τουλάχιστον γιὰ λίγα λεπτὰ ἥσυχος μὲ τὶς σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματά του, περιμένοντας μέσα στὴν καρδιά του μία πληροφορία ἢ μία ἀπάντηση. Αὐτὰ τὰ τρία λεπτὰ θὰ σᾶς διδάξουν πολλά. Πρῶτα, τρία λεπτά, ὕστερα πέντε καὶ ἔπειτα θὰ δεῖτε ἐσεῖς πόσα χρειάζονται γιὰ τὸν καθένα σας. Σᾶς παρακαλῶ νὰ κάνετε αὐτὸ καὶ σᾶς δίνω τὴν εὐλογία γιὰ χάρη του. Θὰ σᾶς κάνῃ τὴν προσευχὴ τὴν ἀδιάλειπτο πιὸ ἔντονη, ἀλλὰ καὶ θὰ φέρῃ τὴν ἐκκοπὴ τοῦ θελήματός σας. Θὰ σᾶς δώση δὲ καὶ μία δίψα νὰ ἀποκτήσετε τὸ ‘Ἅγιο Πνεῦμα μέσα στὶς καρδιές σας».
«Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς αἰωνίας ζωῆς, εἶναι ἡ θύρα μὲ τὴν ὁποία μπαίνουμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, εἶναι ἡ ὁδὸς ποὺ μᾶς φέρνει στὸν Κύριο καὶ μᾶς ἑνώνει μαζί Του. Χωρὶς προσευχὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν ζῇ, ἀλλὰ πεθαίνει συνεχῶς, ἀκόμα κι ἂν δὲν τὸ καταλαβαίνει».
«Παιδιά μου, προσπαθῆστε νὰ ἀποκτήσετε ἕνα πνεῦμα συνεχοῦς προσευχῆς. Ζητήσατε τὸ ἐπιμόνως ἀπὸ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσεύχεται ἀκοίμητα γιὰ μᾶς, ὅπως σας ἔχω ξαναπεῖ πολλὲς φορές».
«Νὰ εἶσθε θαρραλέοι κι ὅταν σας στέλνῃ ὁ Κύριος μεγάλες δοκιμασίες».
«Τὰ πάθη σας ὑπερδυναμώνουν, ἡ προσευχὴ ἀσθενεῖ καὶ οὔτε κἂν θέλει κανεὶς νὰ προσεύχεται. Ἡ προσοχή μας καταναλώνεται ἀπὸ διάφορες ἐπιθυμίες καὶ πάθη. Ἀκριβῶς τότε, σὰν ἐπὶ σκοποῦ, συναντῶνται τέτοιες ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικὲς ἀποτυχίες, ποὺ κάνουν ἕνα ἀδύνατο ἄνθρωπο νὰ πέση στὴν κατάθλιψη. Αὐτὸ τὸ πάθος, ἡ κατάθλιψη, σκοτώνει κάθε τι τὸ ἅγιο, κάθε τί τὸ ζωντανὸ καὶ ἀνθρώπινο».
«Πιὸ γρήγορα θὰ σταυρωθῆτε ἐπάνω στὸν σταυρό, ὅταν προσεύχεσθε ὅπως προσευχόντουσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πνευματικούς μας ἥρωες τὸν παλαιὸ καιρό. Νὰ λέτε:
«Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν».
Ἂν τὸν ἔχῃ κανείς, νὰ τὸν διαβάζῃ τὸν κανόνα στὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καὶ τότε θὰ σταυρωθῆ ξανὰ ἐπάνω στὸν σταυρό. Παρακαλέσατε τὸν Παρηγορητὴ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας, νὰ σᾶς μαλακώνῃ, νὰ σᾶς συγχωρῇ, νὰ μπαίνει μέσα στὴν ψυχή σας καὶ νὰ διώχνῃ μακριὰ τὴν φοβερὴ κατάθλιψη ποὺ σᾶς πλακώνει».
«Ἰδού, μερικὰ λόγια ἀπὸ τὸν κανόνα τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ:
Χαῖρε, Σταυρέ, ἡ ἀνάστασις πάντων,
Χαῖρε, Σταυρέ, ἀνόρθωσις τῶν πεπτωκότων,
Χαῖρε, Σταυρέ, τῶν παθῶν ὁ νεκρωτής,
Χαῖρε, Σταυρέ, ἀνατρέπων ἡμῶν τὰς βουλάς.
Χαῖρε, Σταυρέ, ἰσχύς μου, στερέωμα καὶ δύναμις,
Χαῖρε, Σταυρέ, ρύστης καὶ προστάτις μου κατὰ τῶν πολεμούντων.
Χαῖρε, Σταυρέ, ὑπερασπιστά μου καὶ ἀντιλῆπτορ,
Χαῖρε, Σταυρέ, δόξα μου καὶ κραταίωμα,
Χαῖρε, Σταυρέ, ἀένναος φύλαξ καὶ προστάτης.
Ἔκτεινον τὰς χεῖράς σου, εὐλογημένη Δέσποινα Θεοτόκε, ἐν εἴδει σταυροῦ, πρὸ τὸν ἐπὶ Σταυροῦ ὑψωθέντα καὶ πρόσδεξαι σήμερον, Παρθένε, τὰς ἱκεσίας πάντων τῶν δεομένων σου».
Μία μέρα καθήμενος στὸ κελλί του, ὁ Στάρετς ἔτυχε νὰ ρίξη μία ματιὰ στὴν ἁγία του γωνιά, ὅπου ἦταν οἱ εἰκόνες του. Ἕνα θέαμα ὅμως τὸν τρόμαξε. Μπροστὰ στὶς εἰκόνες στεκόταν ἕνας δαίμονας μὲ ἕνα ἀηδιαστικό, φρικιαστικὸ κεφάλι, σὰν κουκουνάρι. Στεκόταν ἐκεῖ καὶ παραληροῦσε τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ.
«Ἔ! τί κάνεις; Σίγουρα δὲν προσεύχεσαι;», ρώτησε ὁ Στάρετς.
«Ἐγώ; Ἐγὼ βρίζω τὴν προσευχή», τραύλισε ὁ δαίμονας καὶ ἔγινε ἄφαντος.
Ὁ Στάρετς μᾶς νουθετοῦσε νὰ μὴ προσευχώμαστε ὅπως – ὅπως, χωρὶς νὰ παρακολουθοῦμε τὰ λόγια τῆς προσευχῆς μας, ἐνῷ οἱ καρδιές μας θὰ εἶναι βυθισμένες σὲ συναισθήματα τελείως ἄσχετα μὲ τὴν προσευχή μας καὶ οἱ σκέψεις μας θὰ περιπλανῶνται ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὅπου θέλουν.
Ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι μιὰ λειτουργία μηχανική, ἀλλὰ μιὰ συνάντηση μὲ τὸν Θεό, μιὰ συνομιλία μαζί του.
«Προσεύχεσθε ταπεινά, λοιπόν, μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ εὐλάβεια, ἔτσι ὥστε ἡ προσευχή μας νὰ μὴ γίνῃ μία ὕβρις τῆς προσευχῆς».
«Σᾶς παρακαλῶ ξανὰ καὶ σᾶς νουθετῶ. Νὰ φοβᾶσθε πάρα πολὺ μήπως πέσετε στὴν ἁμαρτία. Μὴ σταυρώνετε τὸν Σωτῆρα πάλι καὶ πάλι μὲ τὶς ἁμαρτίες. Νὰ παίρνετε εὐλογία ἀπὸ τὴν Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν γιὰ κάθε τί καὶ ὁ Θεὸς θὰ σᾶς ἀνεβάσῃ στὴν πρώτη βαθμίδα τῆς Χάριτος: τὴν ἀναγνώριση τῶν ἁμαρτιῶν σας».
«Προσέξατε τὴν συνείδησή σας, ποὺ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Ἀγγέλου φύλακά σας. Μὴ ἀμελήσετε νὰ φροντίζετε γιὰ τὴν συνείδησή σας, διότι μπορεῖ νὰ τὴν χάσετε. μπορεῖ νὰ καταφρονηθῆ καὶ νὰ γίνει ἄχρηστη, καὶ τότε πιὰ δὲν θὰ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ.»
«Ἀποκτῆστε ἀρετές, διότι ἀντιστρατεύονται στὴν ἁμαρτία».
«Μὴ καταθλίβεσθε σὲ καμιὰ περίπτωση, ἢ κάτω ἀπὸ ὁποιαδήποτε περίσταση. Ἡ κατάθλιψη εἶναι ὁ δήμιος ποὺ σκοτώνει τὴν ἐνέργεια, ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν καρδιά. ‘Ενας καταθλιμμένος ἄνθρωπος χάνει τὴν δυνατότητα νὰ προσεύχεται καὶ εἶναι νεκρὸς ὅσον ἀφορᾷ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας».
«Πρέπει νὰ ξέρῃ κανεὶς πὼς νὰ διακρίνει τὰ ὄνειρα. Ὄνειρα ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, δίνουν στὴν ψυχὴ γαλήνη καὶ χαρά, κινοῦν τὴν καρδιὰ σὲ μετάνοια, διώχνουν λογισμοὺς ὑπερηφανείας καὶ κενοδοξίας, ἐγείρουν τὸν ἄνθρωπο νὰ παλέψῃ μὲ τὴν ἁμαρτία».
«Οὔτε τρίχα δὲν θὰ πέση ἀπὸ κάποιο κεφάλι, ἐὰν δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ».
Ἔλεγε ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε χαρούμενοι καὶ ὅτι μεγάλως προσβάλλουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν λόγῳ τῶν θλίψεων καὶ τῶν στενοχωριῶν ποὺ μᾶς ἔρχονται, πέφτουμε στὴν κατήφεια, στὸν γογγυσμό, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἄμετρη λύπη καὶ στὴν σκληρὴ ἀναισθησία. Αὐτὰ τὰ φρικτὰ ἁμαρτήματα εἶναι τὰ πρόθυρα τῆς κολάσεως τοῦ πυρός. Ἡ καταθλιμμένη ψυχὴ εἶναι ἤδη ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ μία φλογερὴ φωτιά, χειρότερη ἀπὸ ἐκείνην τῆς κολάσεως. Δὲν ὑπάρχει πιὰ καμιὰ αἴσθηση στὴν ψυχὴ αὐτή, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ὀξύτατο, ὀδυνηρὸ συναίσθημα, τὸ ὁποῖο σκοτώνει καὶ καίει τὰ πάντα. Τὶς δυστυχίες καὶ τὶς θλίψεις μᾶς τὶς στέλνει ἡ θεία Πρόνοια γιὰ νὰ μᾶς δοκιμάσῃ καὶ νὰ μᾶς ἐνδυναμώσῃ γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ ἡρωϊσμοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἄσκηση εἶναι νὰ ὑπομένωμε ἀγόγγυστα, ὡς τὸ τέλος τῶν ἡμερῶν μας, ὅλα ὅσα ἔρχονται ἐπάνω μας μέσα στὴν κοιλάδα αὐτὴ τοῦ κλαυθμῶνος. Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται».
«Δὲν πρέπει νὰ ἀποδώσῃς στὸν ἑαυτό σου τὰ ὀδυνηρὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα εἴτε ἐσύ, εἴτε ὁ πλησίον σου δοκιμάζουν. Ὄχι, ὅλα αὐτὰ δὲν προέρχονται ἀπὸ σένα, ἀλλὰ παραχωροῦνται σὲ σένα σὰν ἕνας σταυρὸς γιὰ νὰ τὸν βαστάζῃς. Βάσταζέ τον, λοιπόν, μὲ χαρά, ἐνδυναμωμένος ἀπὸ τὴν λαμπρὰ ἐλπίδα καὶ τὴν στερεὰ πίστη, πὼς ἐκεῖ «ἔνθα οὐκ ἔστιν ὀδύνη, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος», ἡ θλίψη ποὺ ἔχεις ὑποφέρει ἐδῶ μὲ ἐλπίδα καὶ ὑπομονὴ θὰ δώσῃ καὶ σὲ σένα καὶ στοὺς πλησίον σου τέτοια χαρὰ καὶ τέτοια ἐγγύτητα στὴν τέλεια Ἀγάπη καὶ Ἀλήθεια, ὅση ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ κἂν νὰ ἀρχίσῃ νὰ φαντάζεται. Ἐὰν ὑπομένῃς τὴν θλίψη μὲ μακροθυμία, μαρτυρεῖς ἔτσι τὴν πιστότητά σου στὸν Χριστό, τὴν ἀφοσίωσή σου στὸν Σωτῆρα καὶ τὴν ἀγάπη σου σ᾿ Αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἀναστήθηκε ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ σᾶς προσκαλεῖ κοντά Του».
Ἐὰν ἕνας ἄνθρωπος παρακούῃ τὴν συνείδηση μία φορά, δυὸ φορὲς ἢ περισσότερο, τότε δὲν τὴν ἀκούει πιά.
«Δὲν πρέπει κανεὶς νὰ ξεχνάει ποτὲ τὴν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Τὸ νὰ ξεχνάῃ κανείς, αὐτὸ εἶναι ἁμαρτία».
«Ἀποκτῆστε τὴν συνήθεια νὰ μὴ ἀρχίζετε καμιὰ ὑπόθεση χωρὶς προσευχή. Ἐὰν δουλεύετε στὴν ἐργασία σας, πρὶν τίποτε ἄλλο, πᾶρτε τὴν εὐλογία τῆς βασιλίσσης τῶν Οὐρανῶν. Λέγετε τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐνώπιόν Της. Νοιῶστε τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου στὴν καρδιά σας ἐνῷ δουλεύετε. Αὐτὸς τὰ βλέπει ὅλα καὶ τὶς σκέψεις σας καὶ τὰ αἰσθήματά σας. Προσπαθῆστε νὰ ἑνώσετε τὴν προσευχὴ μὲ κάθε κίνησή σας, μὲ κάθε πλησίασμά σας μὲ ὁποιοδήποτε πρᾶγμα. Ἡ προσευχὴ γεννᾷ τὴν ταπείνωση καὶ χωρὶς ταπείνωση δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Ὅταν τελειώσετε τὴν δουλειά σας, νὰ εὐχαριστήσετε τὸν Κύριο καὶ τὴν Κυρία Θεοτόκο».
«Νὰ κάνετε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ ἐπάνω στὸν ἑαυτό σας πιὸ συχνά. Καὶ ἂν θυμᾶστε πώς, ὅταν ὑψώνεται ὁ σταυρός, τὰ τάγματα τῶν ἀερίων πνευμάτων πίπτουν.
«Κύριε, ἔδωκας τὸν Σταυρόν Σου ὡς ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου»…».
«Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς αἰωνίας ζωῆς, εἶναι ἡ θύρα μὲ τὴν ὁποία μπαίνουμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, εἶναι ἡ ὁδὸς ποὺ μᾶς φέρνει στὸν Κύριο καὶ μᾶς ἑνώνει μαζί Του. Χωρὶς προσευχὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν ζῇ, ἀλλὰ πεθαίνει συνεχῶς, ἀκόμα κι ἂν δὲν τὸ καταλαβαίνει».
«Παιδιά μου, προσπαθῆστε νὰ ἀποκτήσετε ἕνα πνεῦμα συνεχοῦς προσευχῆς. Ζητήσατε τὸ ἐπιμόνως ἀπὸ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσεύχεται ἀκοίμητα γιὰ μᾶς, ὅπως σας ἔχω ξαναπεῖ πολλὲς φορές».
«Νὰ εἶσθε θαρραλέοι κι ὅταν σας στέλνῃ ὁ Κύριος μεγάλες δοκιμασίες».
«Τὰ πάθη σας ὑπερδυναμώνουν, ἡ προσευχὴ ἀσθενεῖ καὶ οὔτε κἂν θέλει κανεὶς νὰ προσεύχεται. Ἡ προσοχή μας καταναλώνεται ἀπὸ διάφορες ἐπιθυμίες καὶ πάθη. Ἀκριβῶς τότε, σὰν ἐπὶ σκοποῦ, συναντῶνται τέτοιες ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικὲς ἀποτυχίες, ποὺ κάνουν ἕνα ἀδύνατο ἄνθρωπο νὰ πέση στὴν κατάθλιψη. Αὐτὸ τὸ πάθος, ἡ κατάθλιψη, σκοτώνει κάθε τι τὸ ἅγιο, κάθε τί τὸ ζωντανὸ καὶ ἀνθρώπινο».
«Πιὸ γρήγορα θὰ σταυρωθῆτε ἐπάνω στὸν σταυρό, ὅταν προσεύχεσθε ὅπως προσευχόντουσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πνευματικούς μας ἥρωες τὸν παλαιὸ καιρό. Νὰ λέτε:
«Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν».
Ἂν τὸν ἔχῃ κανείς, νὰ τὸν διαβάζῃ τὸν κανόνα στὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καὶ τότε θὰ σταυρωθῆ ξανὰ ἐπάνω στὸν σταυρό. Παρακαλέσατε τὸν Παρηγορητὴ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας, νὰ σᾶς μαλακώνῃ, νὰ σᾶς συγχωρῇ, νὰ μπαίνει μέσα στὴν ψυχή σας καὶ νὰ διώχνῃ μακριὰ τὴν φοβερὴ κατάθλιψη ποὺ σᾶς πλακώνει».
«Ἰδού, μερικὰ λόγια ἀπὸ τὸν κανόνα τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ:
Χαῖρε, Σταυρέ, ἡ ἀνάστασις πάντων,
Χαῖρε, Σταυρέ, ἀνόρθωσις τῶν πεπτωκότων,
Χαῖρε, Σταυρέ, τῶν παθῶν ὁ νεκρωτής,
Χαῖρε, Σταυρέ, ἀνατρέπων ἡμῶν τὰς βουλάς.
Χαῖρε, Σταυρέ, ἰσχύς μου, στερέωμα καὶ δύναμις,
Χαῖρε, Σταυρέ, ρύστης καὶ προστάτις μου κατὰ τῶν πολεμούντων.
Χαῖρε, Σταυρέ, ὑπερασπιστά μου καὶ ἀντιλῆπτορ,
Χαῖρε, Σταυρέ, δόξα μου καὶ κραταίωμα,
Χαῖρε, Σταυρέ, ἀένναος φύλαξ καὶ προστάτης.
Ἔκτεινον τὰς χεῖράς σου, εὐλογημένη Δέσποινα Θεοτόκε, ἐν εἴδει σταυροῦ, πρὸ τὸν ἐπὶ Σταυροῦ ὑψωθέντα καὶ πρόσδεξαι σήμερον, Παρθένε, τὰς ἱκεσίας πάντων τῶν δεομένων σου».
Μία μέρα καθήμενος στὸ κελλί του, ὁ Στάρετς ἔτυχε νὰ ρίξη μία ματιὰ στὴν ἁγία του γωνιά, ὅπου ἦταν οἱ εἰκόνες του. Ἕνα θέαμα ὅμως τὸν τρόμαξε. Μπροστὰ στὶς εἰκόνες στεκόταν ἕνας δαίμονας μὲ ἕνα ἀηδιαστικό, φρικιαστικὸ κεφάλι, σὰν κουκουνάρι. Στεκόταν ἐκεῖ καὶ παραληροῦσε τοὺς Ψαλμοὺς τοῦ Δαβίδ.
«Ἔ! τί κάνεις; Σίγουρα δὲν προσεύχεσαι;», ρώτησε ὁ Στάρετς.
«Ἐγώ; Ἐγὼ βρίζω τὴν προσευχή», τραύλισε ὁ δαίμονας καὶ ἔγινε ἄφαντος.
Ὁ Στάρετς μᾶς νουθετοῦσε νὰ μὴ προσευχώμαστε ὅπως – ὅπως, χωρὶς νὰ παρακολουθοῦμε τὰ λόγια τῆς προσευχῆς μας, ἐνῷ οἱ καρδιές μας θὰ εἶναι βυθισμένες σὲ συναισθήματα τελείως ἄσχετα μὲ τὴν προσευχή μας καὶ οἱ σκέψεις μας θὰ περιπλανῶνται ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὅπου θέλουν.
Ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι μιὰ λειτουργία μηχανική, ἀλλὰ μιὰ συνάντηση μὲ τὸν Θεό, μιὰ συνομιλία μαζί του.
«Προσεύχεσθε ταπεινά, λοιπόν, μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ εὐλάβεια, ἔτσι ὥστε ἡ προσευχή μας νὰ μὴ γίνῃ μία ὕβρις τῆς προσευχῆς».
«Σᾶς παρακαλῶ ξανὰ καὶ σᾶς νουθετῶ. Νὰ φοβᾶσθε πάρα πολὺ μήπως πέσετε στὴν ἁμαρτία. Μὴ σταυρώνετε τὸν Σωτῆρα πάλι καὶ πάλι μὲ τὶς ἁμαρτίες. Νὰ παίρνετε εὐλογία ἀπὸ τὴν Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν γιὰ κάθε τί καὶ ὁ Θεὸς θὰ σᾶς ἀνεβάσῃ στὴν πρώτη βαθμίδα τῆς Χάριτος: τὴν ἀναγνώριση τῶν ἁμαρτιῶν σας».
«Προσέξατε τὴν συνείδησή σας, ποὺ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Ἀγγέλου φύλακά σας. Μὴ ἀμελήσετε νὰ φροντίζετε γιὰ τὴν συνείδησή σας, διότι μπορεῖ νὰ τὴν χάσετε. μπορεῖ νὰ καταφρονηθῆ καὶ νὰ γίνει ἄχρηστη, καὶ τότε πιὰ δὲν θὰ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ.»
«Ἀποκτῆστε ἀρετές, διότι ἀντιστρατεύονται στὴν ἁμαρτία».
«Μὴ καταθλίβεσθε σὲ καμιὰ περίπτωση, ἢ κάτω ἀπὸ ὁποιαδήποτε περίσταση. Ἡ κατάθλιψη εἶναι ὁ δήμιος ποὺ σκοτώνει τὴν ἐνέργεια, ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν καρδιά. ‘Ενας καταθλιμμένος ἄνθρωπος χάνει τὴν δυνατότητα νὰ προσεύχεται καὶ εἶναι νεκρὸς ὅσον ἀφορᾷ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας».
«Πρέπει νὰ ξέρῃ κανεὶς πὼς νὰ διακρίνει τὰ ὄνειρα. Ὄνειρα ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, δίνουν στὴν ψυχὴ γαλήνη καὶ χαρά, κινοῦν τὴν καρδιὰ σὲ μετάνοια, διώχνουν λογισμοὺς ὑπερηφανείας καὶ κενοδοξίας, ἐγείρουν τὸν ἄνθρωπο νὰ παλέψῃ μὲ τὴν ἁμαρτία».
«Οὔτε τρίχα δὲν θὰ πέση ἀπὸ κάποιο κεφάλι, ἐὰν δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ».
Ἔλεγε ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε χαρούμενοι καὶ ὅτι μεγάλως προσβάλλουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν λόγῳ τῶν θλίψεων καὶ τῶν στενοχωριῶν ποὺ μᾶς ἔρχονται, πέφτουμε στὴν κατήφεια, στὸν γογγυσμό, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἄμετρη λύπη καὶ στὴν σκληρὴ ἀναισθησία. Αὐτὰ τὰ φρικτὰ ἁμαρτήματα εἶναι τὰ πρόθυρα τῆς κολάσεως τοῦ πυρός. Ἡ καταθλιμμένη ψυχὴ εἶναι ἤδη ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ μία φλογερὴ φωτιά, χειρότερη ἀπὸ ἐκείνην τῆς κολάσεως. Δὲν ὑπάρχει πιὰ καμιὰ αἴσθηση στὴν ψυχὴ αὐτή, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ὀξύτατο, ὀδυνηρὸ συναίσθημα, τὸ ὁποῖο σκοτώνει καὶ καίει τὰ πάντα. Τὶς δυστυχίες καὶ τὶς θλίψεις μᾶς τὶς στέλνει ἡ θεία Πρόνοια γιὰ νὰ μᾶς δοκιμάσῃ καὶ νὰ μᾶς ἐνδυναμώσῃ γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ ἡρωϊσμοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἄσκηση εἶναι νὰ ὑπομένωμε ἀγόγγυστα, ὡς τὸ τέλος τῶν ἡμερῶν μας, ὅλα ὅσα ἔρχονται ἐπάνω μας μέσα στὴν κοιλάδα αὐτὴ τοῦ κλαυθμῶνος. Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται».
«Δὲν πρέπει νὰ ἀποδώσῃς στὸν ἑαυτό σου τὰ ὀδυνηρὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα εἴτε ἐσύ, εἴτε ὁ πλησίον σου δοκιμάζουν. Ὄχι, ὅλα αὐτὰ δὲν προέρχονται ἀπὸ σένα, ἀλλὰ παραχωροῦνται σὲ σένα σὰν ἕνας σταυρὸς γιὰ νὰ τὸν βαστάζῃς. Βάσταζέ τον, λοιπόν, μὲ χαρά, ἐνδυναμωμένος ἀπὸ τὴν λαμπρὰ ἐλπίδα καὶ τὴν στερεὰ πίστη, πὼς ἐκεῖ «ἔνθα οὐκ ἔστιν ὀδύνη, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος», ἡ θλίψη ποὺ ἔχεις ὑποφέρει ἐδῶ μὲ ἐλπίδα καὶ ὑπομονὴ θὰ δώσῃ καὶ σὲ σένα καὶ στοὺς πλησίον σου τέτοια χαρὰ καὶ τέτοια ἐγγύτητα στὴν τέλεια Ἀγάπη καὶ Ἀλήθεια, ὅση ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ κἂν νὰ ἀρχίσῃ νὰ φαντάζεται. Ἐὰν ὑπομένῃς τὴν θλίψη μὲ μακροθυμία, μαρτυρεῖς ἔτσι τὴν πιστότητά σου στὸν Χριστό, τὴν ἀφοσίωσή σου στὸν Σωτῆρα καὶ τὴν ἀγάπη σου σ᾿ Αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἀναστήθηκε ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ σᾶς προσκαλεῖ κοντά Του».
Ἐὰν ἕνας ἄνθρωπος παρακούῃ τὴν συνείδηση μία φορά, δυὸ φορὲς ἢ περισσότερο, τότε δὲν τὴν ἀκούει πιά.
«Δὲν πρέπει κανεὶς νὰ ξεχνάει ποτὲ τὴν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Τὸ νὰ ξεχνάῃ κανείς, αὐτὸ εἶναι ἁμαρτία».
«Ἀποκτῆστε τὴν συνήθεια νὰ μὴ ἀρχίζετε καμιὰ ὑπόθεση χωρὶς προσευχή. Ἐὰν δουλεύετε στὴν ἐργασία σας, πρὶν τίποτε ἄλλο, πᾶρτε τὴν εὐλογία τῆς βασιλίσσης τῶν Οὐρανῶν. Λέγετε τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐνώπιόν Της. Νοιῶστε τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου στὴν καρδιά σας ἐνῷ δουλεύετε. Αὐτὸς τὰ βλέπει ὅλα καὶ τὶς σκέψεις σας καὶ τὰ αἰσθήματά σας. Προσπαθῆστε νὰ ἑνώσετε τὴν προσευχὴ μὲ κάθε κίνησή σας, μὲ κάθε πλησίασμά σας μὲ ὁποιοδήποτε πρᾶγμα. Ἡ προσευχὴ γεννᾷ τὴν ταπείνωση καὶ χωρὶς ταπείνωση δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Ὅταν τελειώσετε τὴν δουλειά σας, νὰ εὐχαριστήσετε τὸν Κύριο καὶ τὴν Κυρία Θεοτόκο».
«Νὰ κάνετε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ ἐπάνω στὸν ἑαυτό σας πιὸ συχνά. Καὶ ἂν θυμᾶστε πώς, ὅταν ὑψώνεται ὁ σταυρός, τὰ τάγματα τῶν ἀερίων πνευμάτων πίπτουν.
«Κύριε, ἔδωκας τὸν Σταυρόν Σου ὡς ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου»…».
http://users.uoa.gr/~nektar/