Ὁ Ἅγιος Πορφύριος, συμφωνώντας μέ τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, δεχόταν μόνο τήν κλασσική ἰατρική καί τίποτε ἄλλο¹. Δέν δεχόταν τήν ὁμοιοπαθητική, τόν βελονισμό, οὔτε κάποια ἄλλη «θεραπεία», πλήν τῶν ἐπιστημονικά ἀποδεκτῶν θεραπειῶν τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς. Γιά τήν ὁμοιοπαθητική καί τόν βελονισμό ἔχουμε καταγεγραμμένα συγκεκριμένα περιστατικά, ὅπου εἶναι φανερή ἡ ἀπορριπτική θέση του.

1ο περιστατικό: «Ὅταν τοῦ ἐζητήθη (τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου) ἀπό πνευματικό του παιδὶ», μαρτυρεῖ ὁ Ἱερομόναχος Ἀρτέμιος Γρηγοριάτης, «εὐλογία (ἄδεια) διά προσφυγή στήν βοήθεια τῶν ὁμοιοπαθητικῶν, τοῦ ἀπήντησε (ὁ Ἅγ. Πορφύριος): “Ὄχι. Νά μήν πᾶτε σ’ αὐτούς. Διότι θά τῆς δώσουν (τῆς συζύγου τοῦ ἐρωτῶντος) κάποια ὕποπτα χάπια. Τά μέν μικρά χάπια εἶναι ἀκίνδυνα. Ὅμως τό μεγάλο χάπι, πού θά τῆς δώσουν, εἶναι παραγγελία ἀπό ἐργοστάσιο τῆς Ὁλλανδίας καί ἔχει διαβαστεῖ ἀπό μάγους»². Ὁ Ἅγιος μέ τό διορατικό του χάρισμα γνώριζε τήν σύνδεση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς μέ τόν ἀποκρυφισμό, τήν μαγεία.

Ἑπομένως, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κάνει Ὁμοιοπαθητική εἶναι ἀνοικτός σέ φοβερές δαιμονικές ἐνέργειες. Εἶναι γνωστό δέ, ὅτι ὁ διάβολος εἶναι πάντα «ἀνθρωποκτόνος». Οἱ δαίμονες ποτέ δέν κάνουν καλό. Οἱ λεγόμενες θεραπεῖες μέσῳ ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι εἴτε τυχαῖες, εἴτε ψυχολογικές (φαινόμενο placebo), εἴτε μέρος τῆς τακτικῆς τοῦ πονηροῦ. Στήν τελευταία περίπτωση, ὁ διάβολος, πού ἔχει ὁ ἴδιος δημιουργήσει μία «ἀσθένεια», φαινομενικά ὑποχωρεῖ γιά λίγο, ἀνακουφίζεται ὁ ἄνθρωπος (ὑποτίθεται μέσῳ τῶν ποικίλων νεοεποχίτικων «θεραπειῶν»), ἔτσι ὥστε νά κερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου. Στήν συνέχεια, ἐπιτίθεται καί πάλι μέ σφοδρότητα καί βασανίζει – βλάπτει συνεχῶς τόν ἄνθρωπο μέ κάθε ἄνεση.

2ο περιστατικό: Ἡ ὀδοντίατρος-ὑγιεινολόγος Ἀνθή Τσέλιου καταγράφει ἐπίσης τήν ἀπορριπτική θέση τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τόσο γιά τήν Ὁμοιοπαθητική ὅσο καί γιά τόν Βελονισμό. Καί γιά τά δύο δήλωνε ὅτι εἶναι δαιμονικά πράγματα καί ἀπολύτως φευκτέα. Ὁ Χριστιανός δέν ἐπιτρέπεται νά τά χρησιμοποιεῖ. «Τό 1975», διηγεῖται ἡ κ. Τσέλιου, «εἶδα μία διαφήμιση γιά τούς γιατρούς πού ἔκαναν βελονισμό καί πῆγα καί σπούδασα βελονισμό ἐπί τρία χρόνια. Σέ μία συνάντησή μου μέ τόν Παππούλη, τόν ἐκλιπαροῦσα νά μοῦ ἐπιτρέψει νά συνεχίσω νά ἀσκῶ τόν βελονισμό, διότι ὁ πνευματικός μου μοῦ εἶχε πεῖ νά σταματήσω νά ἀσχολοῦμαι καί αὐτό μέ εἶχε στενοχωρήσει. «Αὐτά νά τ’ ἀφήσεις. Εἶναι δαιμονικά πράγματα», μοῦ ἀπάντησε ὁ Γέροντας. Μά, Παππούλη μου, ἀντέδρασα ἐγώ, ἀφοῦ εἶναι ἐπιστημονικῶς ἀποδεδειγμένα, ἔχουν περάσει ἀπό ἐλέγχους, εἶναι τοῦτο, εἶναι ἐκεῖνο… Προσπαθοῦσα νά τόν πείσω μέ «ἐπιστημονικά» ἐπιχειρήματα, ἀλλά μάταια. «Θά κάνεις αὐτό πού σοῦ λέω», μοῦ εἶπε κοφτά. Τέλος πάντων, ἔφυγα. Μετά παρακάλεσα ἕναν γνωστό μου γιατρό, πού ἡ γυναίκα του καί φίλη μου ἦταν πνευματικοπαίδι τοῦ Γέροντα, νά τοῦ ἐξηγήσει γιά τόν βελονισμό. .. «Νά τῆς πεῖς νά τ’ ἀφήσει αὐτά, εἶναι δαιμονικά!», ἐπανέλαβε ὁ Γέροντας. Τελικά, μή ἔχοντας ἄλλη ἐπιλογή, σταμάτησα νά ἀσχολοῦμαι μέ τόν βελονισμό. Τό ἴδιο, ἐπίσης, μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, ὅταν τόν ρώτησα γιά τήν ὁμοιοπαθητική: «Αὐτά εἶναι δαιμονικά. Εἰδικά τό πρῶτο χάπι πού δίνουν καί τοῦ κάνουν “δυναμοποίηση”. Ὅλα αὐτά εἶναι δαιμονικά. Ἐσύ νά κάνεις μόνο τήν δουλειά πού σοῦ ἀνέθεσε ὁ Κύριος». Τότε εἶδα καθαρά ὅτι ἔπρεπε ἀπό τήν ἀρχή νά εἶχα κάνει ὑπακοή στόν πνευματικό μου, πού μοῦ εἶχε πεῖ νά σταματήσω, ἀλλά δυστυχῶς τότε δέν ἤξερα τίποτε γιά τήν ὑπακοή»³.

3ο περιστατικό: Ὁ παιδοψυχίατρος Ἀντώνιος Στυλιανάκης σέ ἡμερίδα⁴ γιά τήν Ὁμοιοπαθητική ἐπίσης διαβεβαίωσε ὅτι, ὅπως ὁ Ἅγιος Παΐσιος⁵, ἔτσι «…καί ὁ Ἅγιος γέρων Πορφύριος, δεχόταν μόνο τήν κλασσική ἰατρική καί ὄχι τίς λεγόμενες ἐναλλακτικές θεραπεῖες (στίς ὁποῖες ὑπάγεται καί ἡ ὁμοιοπαθητική)»⁶.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου) – Νέο βιβλίο