Οἱ μακαρισμοί ἀποτελοῦν μία ἁλυσίδα πνευματικοῦ βίου, χριστιανικῆς τελειότητος. Εἶναι ἡ περίληψη τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου, τόσο πρός τήν πίστη, ὅσο καί πρός τό ἦθος. Εἶναι ἕνας καθρέφτης τῆς ζωῆς μας, πού μᾶς δείχνει τί ἀγγίξαμε καί ποῦ ὑστεροῦμε. Οἱ ἐννέα μακαρισμοί ἀποτελοῦν ἕνα κριτήριο τῆς χριστιανικῆς μας ἰδιότητος. Καί συγκεκριμένα: Ὁ Πρῶτος μακαρισμός δείχνει τόν…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου «… ἵνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς», γιά νά ἔχουν τή χαρά τή δική μου πεπληρωμένη, ξέχειλη! Ἰωάν. Ιζ΄ : 13 Ξέρετε, εἶναι περίεργο! Τό νά πάσχεις καί νά χαίρεσαι εἶναι πολύ περίεργο. Γι᾿ αὐτό, ἄν ρωτήσετε «ὑπάρχει χαρά;», ἡ ἀπάντηση εἶνα «βεβαίως ὑπάρχει χαρά». Ἡ χαρά εἶναι μία…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου «καθό κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε». Νά ἔχετε χαρά, ἐπειδή συμμετέχετε στά παθήματα τοῦ Χριστοῦ. Α΄ Πέτρ. Δ΄: 13 Μιλήσαμε τήν περασμένη φορά γιά τόν ἔνατο μακαρισμό, ἀγαπητοί, ἀλλά δέν τόν ὁλοκληρώσαμε, γιατί ὁ χρόνος μας εἶχε ἐξαντληθεῖ. Σᾶς τόν ξαναδιαβάζω γιά ὑπενθύμηση: «μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί…

«Μακαρισμός ἔνατος (Α΄)» π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Ἀγαπητοί μου φίλοι, ἀπό τότε πού ἦλθε ὁ Κύριος στή γῆ, ὁ κόσμος χωρίστηκε σέ δύο στρατόπεδα: σ᾿ ἐκείνους πού πίστεψαν καί ἔγιναν μαθητές Του καί σ᾿ ἐκείνους πού Τόν ἀρνήθηκαν ὡς Θεό καί πῆραν ἐχθρική στάση ἀπέναντί Του. Ὅλη αὐτή ἡ κατάσταση ἀποδίδεται μέ τήν προφητεία τοῦ Συμεών…

  π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου «οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ». Πρός Τιμ. Β΄ α΄: 7 Διότι ὁ Θεός δέν μᾶς ἔδωκε πνεῦμα δειλίας, ὥστε νά μᾶς φοβίζουν αἱ ἀπειλαί καί οἱ διωγμοί, ἀλλά μᾶς ἔδωκε πνεῦμα καί χάρισμα δυνάμεως διά νά ἀντέχουμε εἰς τούς πειρασμούς· μᾶς ἔδωκε…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Ἀγαπητοί μου, σ᾿ ἕνα μουσεῖο ὑπάρχει ἕνας ζωγραφικός πίνακας, μία ἐλαιογραφία, πού παριστάνει μιά καταιγίδα στή θάλασσα. Ἄγρια κύματα, μαῦρα σύννεφα καί ζωηρές λάμψεις αὐλακώνουν τόν οὐρανό. Τά συντρίμμια ἑνός ναυαγίου ἐπιπλέουν στούς ἀφρούς τῆς θάλασσας, καί κάπου – κάπου φαίνεται κανένα χέρι νά βγαίνει ἀπό τή θάλασσα ζητώντας ἀπελπισμένα βοήθεια. Ἔξω…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου ** «Καί τί ἐστι καθαρότης συντόμως; Καρδιά ἐλεήμων ὑπέρ πάσης τῆς κτιστῆς φύσεως. Καί τί ἐστιν καρδία ἐλεήμων; Καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως, ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ὀρνέων καί τῶν ζῲων καί τῶν δαιμόνων καί ὑπέρ παντός κτίσματος, καί ἐκ τῆς μνήμης αὐτῶν καί τῆς θεωρίας αὐτῶν ῥέουσιν οἱ ὀφθαλμοί…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Τό νά εἶσαι δίκαιος εἶναι σπουδαῖο, ἀλλά δέν εἶναι τό μοναδικό γνώρισμα τοῦ καλοῦ Χριστιανοῦ. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Κύριος, μετά ἀπό τόν μακαρισμό τῆς δικαιοσύνης, πού λέγαμε τήν περασμένη φορᾶ, ἀναφέρεται στόν πέμπτο μακαρισμό, τόν μακαρισμότῆς ἐλεημοσύνης: «μακάροι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται1», εὐτυχισμένοι αὐτοί πού εἶναι ἐλεήμονες, γιατί αὐτοί θάἐλεηθοῦν. Ἡ…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Οἱ ἀντεκδικήσεις πού βλέπουμε εἶναι ἰδίως γιά τά κληρονομικά. Πώ πώ, αὐτά τά κληρονομικά… τί θυμοί, τί διεκδικήσεις δικαιωμάτων ὑπάρχουν ἐκεῖ! Καί μάλιστα περισσότερο διεκδικοῦν ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν δίκαιο! Σᾶς βεβαιώνω ὅτι δέν φοβήθηκα, ἤ μᾶλλον δέν σιχάθηκα τίποτα περισσότερο, ἀπό τό νά ἔρχεται κάποιος ἄνθρωπος νά μέ ρωτήσει τί πρέπει…

«Μακαρισμός τρίτος» μέρος α΄ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Κάποτε ρώτησαν κάποιον πνευματικό ἄνθρωπο πῶς θά ἀναγνώριζε ἕναν ἅγιο, καί ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἀπό τήν πραότητά του»! Πραγματικά, ἡ πραότητα εἶναι τό φυσικό ἀποτέλεσμα τῶν δύο πρώτων μακαρισμῶν. Ἔτσι, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, προχωροῦμε στόν τρίτο μακαρισμό, πού λέει: «Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τήν γῆν»1,…

΄ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Ἀλλά ἄς δοῦμε καί τήν κατά Θεόν λύπη, πού ἐδῶ μακαρίζεται. Ἡ κατά Θεόν λῦπη λοιπόν συνδέεται πάντοτε ἄμεσα μέ τόν πρῶτο μακαρισμό. Δηλαδή ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος δημιουργεῖ στήν ψυχή μία λύπη. Οἱ «πτωχοί τῷ πνεύματι», αὐτοί πού εἶναι φτωχοί μέ δική τους προαίρεση, αὐτοί πού εἶναι ταπεινοί, αὐτοί πού…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Τήν περασμένη φορά εἴχαμε ἀναφερθεῖ στόν πρῶτο μακαρισό, καί ἀπόψε, μέ τήβοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά μιλήσουμε γιά τόν δεύτερο. Ὁ Κύριος λέει: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται»1. Εἶναιεὐτυχισμένοι ἐκεῖνοι πού πενθοῦν, γιατί αὐτοί θά παρηγορηθοῦν. Ὁμολογουμένως ὑπάρχουν παράδοξα σχήματα μέσα στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶναιεὐτυχεῖς, λέει, ἐκεῖνοι πού πενθοῦν. Δέν εἶναι…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Καί ὁ Μένανδρος, πού ἦταν συγγραφέας θεατρικῶν ἔργων, ὅπως ὁ Σοφοκλής, ὁ Εὐριπίδης καί ἄλλοι, ἔλεγε: «γένοιο οἷοςἔσσι»1, εἴθε νά γίνεις ἐκεῖνος πού πραγματικά εἶσαι· δηλαδή νά ψάξεις νά βρεῖς ποιός εἶσαι, καί νά γίνεις αὐτό πού εἶσαιδημιουργημένος νά γίνεις. Ὁ ἐγωισμός ὅμως καί ἡ ὑπερηφάνεια, δυστυχῶς, ἐμποδίζουν τόν ἄνθρωπο νά δεῖ…

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου Ἀγαπητοί μου, ἄν θά θέλαμε νά εἴμαστε ὁλοκληρωμένοι πνευματικά ἄνθρωποι, ὅπως μᾶς θέλει ὁ Χριστός, θά ἔπρεπε νά μελετᾶμε, ἀλλά καί νά ζοῦμε, τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, καί εἰδικότερα τούς ἐννέα μακαρισμούς, πού νομίζω ὅτι εἶναι γνωστοί σέ ὅλους. Ἐπί πλέον ἐδῶ, ἔχουμε ἀσφαλῶς καί τόν Νομοθέτη, πού εἶναι τό…

Χθές, γιά παράδειγμα, γι­ορ­τά­ζα­με τή μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Χα­ρα­λάμ­πους, πρός τι­μήν τοῦ ὁ­ποί­ου ἀ­νή­κει ὁ να­ός ὅπου βρι­σκό­μα­στε. Ξέ­ρετε τί θά πεῖ νά σοῦ κά­νουν ἐκ­δο­ρά, νά σέ γδέρ­νουν, νά σοῦ βγά­ζουν τό δέρ­μα, καί νά χαί­ρε­σαι; Εἶ­ναι κα­τα­πλη­κτι­κό! Μά δέν πο­νᾶ; Ἄν­θρω­πος εἶ­σαι, καί βέβαια πο­νᾶς· ἀλ­λά κά­που ὁ πό­νος σβή­νει μέ­σα στήν ἀ­γά­πη…

Μι­λή­σα­με τήν πε­ρα­σμέ­νη φο­ρά γιά τόν ἔνατο μα­κα­ρι­σμό, ἀγαπητοί, ἀλλά δέν τόν ὁ­λο­κλη­ρώ­σα­με, για­τί ὁ χρό­νος μας εἶ­χε ἐ­ξαν­τλη­θεῖ. Σᾶς τόν ξα­να­δι­α­βά­ζω γιά ὑπενθύμηση: «μα­κά­ριοί ἐ­στε ὅ­ταν ὀ­νει­δί­σω­σιν ὑ­μᾶς καὶ δι­ώ­ξω­σι καὶ εἴ­πω­σι πᾶν πο­νη­ρὸν ῥῆ­μα κα­θ’  ὑ­μῶν ψευ­δό­με­νοι ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ. χαί­ρε­τε καὶ ἀ­γαλ­λιᾶ­σθε, ὅ­τι ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λὺς ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς· οὕ­τω γὰρ ἐ­δί­ω­ξαν τοὺς…

  Ὁ δεύ­τε­ρος τρό­πος, με­τά ἀ­πό τόν ὀ­νει­δι­σμό, πού ἐφαρμόζουν ὅσοι θέ­λουν νά πει­ρά­ξουν τόν Χρι­στια­νό, εἶ­ναι κά­τι πιό δυ­να­μι­κό: εἶ­ναι ὁ δι­ωγ­μός. Στε­ροῦν τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α, κα­κο­ποι­οῦν –ὅ­ταν ἔ­χου­με πλέ­ον προ­χω­ρη­μέ­νες κα­τα­στά­σεις, καί μά­λι­στα σ’ ἕ­να ἄ­θε­ο κρά­τος– στε­ροῦν τόν ἄν­θρω­πο ἀ­πό κοι­νω­νι­κά ἀ­γα­θά ἤ ὅ,τι ἄλλο… Ὁ ὁ­μο­λο­γη­τής θε­ω­ρεῖ­ται κοι­νω­νι­κά ἐ­πι­κίν­δυ­νος. Πό­σες φο­ρές, σέ…

Α­γα­πη­τοί μου φί­λοι, ἀ­πό τό­τε πού ἦλ­θε ὁ Κύ­ριος στή γῆ, ὁ κό­σμος χω­ρί­στη­κε σέ δύ­ο στρα­τό­πε­δα: σ’ ἐ­κεί­νους πού πί­στε­ψαν καί ἔ­γι­ναν μα­θη­τές Του καί σ’ ἐ­κεί­νους πού Τόν ἀρ­νή­θη­καν ὡς Θε­ό καί πῆ­ραν ἐχ­θρι­κή στά­ση ἀ­πέ­ναν­τί Του. Ὅ­λη αὐ­τή ἡ κα­τά­στα­ση ἀποδίδεται μέ τήν προφη­τεία τοῦ Συ­με­ών τοῦ Θε­ο­δό­χου –τή μνήμη του γι­ορ­τά­σα­με…

  Δείτε εδώ το Ά Μέρος Ἀλλά ρωτάω τό ἑξῆς: Ἄν κανείς εἶ­ναι προ­σω­πι­κό­τη­τα πού μπο­ρεῖ νά στέ­κε­ται, αὐ­τό θά φο­β­ηθεῖ; Καί γιατί δέν παίρ­νει μί­α στά­ση δυ­να­μι­κή καί ὄχι πα­θη­τι­κή; Πρέπει νά πολε­μή­σει. Νά δείξει πώς οἱ ἄλλοι καροϊδεύουν ἐ­κεῖ­νο πού ἔχει ἀ­ξί­α, ἐ­νῶ ἄ­ξιο κο­ρο­ϊ­δί­ας εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νο πού αὐ­τοί ζοῦν. Ναί. Νά μή…

 Συ­νε­χί­ζου­με, ἀγαπητοί μου, τό πε­ρί μα­κα­ρι­σμῶν θέ­μα μας. Βρι­σκό­μα­στε στόν ὄ­γδο­ο μα­κα­ρι­σμό, πού λέει: «μα­κά­ριοι οἱ δε­δι­ωγ­μέ­νοι ἕ­νε­κεν δι­και­ο­σύ­νης, ὅ­τι αὐ­τῶν ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν»[1]. Δη­λα­δή θά λέ­γα­με ὅ­τι εἶ­ναι εὐ­τυ­χι­σμέ­νοι ὅσοι ἐ­φαρ­μό­σουν τούς ἑ­πτά προ­η­γού­με­νους μα­κα­ρι­σμούς. Ὁ Θε­ός θά τούς εὐ­λο­γεῖ, καί οἱ ἄν­θρω­ποι θά τούς τι­μοῦν ἰ­δι­αίτερα. Μέ­σα στή ζω­ή θά εἶ­ναι…

Δείτε εδώ:Ἑρμηνεία τῶν Μακαρισμῶν ἀπό τόν Γέροντα Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο. Μακαρισμός ἕβδομος (Μέρος Α΄) Ὅ­ταν ὁ Θε­ός δη­μι­ούρ­γη­σε τόν ἄν­θρω­πο, δέν τόν ἐγ­κα­τέ­λει­ψε, δέν τόν ἄ­φη­σε μό­νο του, ἔ­στω καί ἄν ὑπο­τε­θεῖ ὅ­τι ἦ­ταν μέ­σα στή μα­κα­ρι­ό­τη­τα τοῦ Πα­ρα­δεί­σου. Ὁ Θε­ός ζη­τοῦ­σε πάν­τα νά ἔ­χει κοι­νω­νί­α μέ τόν ἄν­θρω­πο, νά ἔχει φι­λι­κές σχέ­σεις μαζί του –τό…

Αγα­πη­τοί μου, σ’ ἕ­να μου­σεῖ­ο ὑ­πάρ­χει ἕ­νας ζω­γρα­φι­κός πί­να­κας, μί­α ἐ­λαι­ο­γρα­φί­α, πού πα­ρι­στά­νει μιά κα­ται­γί­δα στή θά­λασ­σα. Ἄ­γρια κύ­μα­τα, μαῦ­ρα σύν­νε­φα καί ζω­η­ρές λάμ­ψεις αὐ­λα­κώ­νουν τόν οὐ­ρα­νό. Τά συν­τρίμ­μια ἑ­νός ναυ­α­γί­ου ἐπιπλέ­ουν στούς ἀ­φρούς τῆς θά­λασ­σας, καί κά­που - κάπου φαί­νε­ται κα­νέ­να χέ­ρι νά βγαί­νει ἀ­πό τή θά­λασ­σα ζητώντας ἀ­πελ­πι­σμέ­να βο­ή­θεια. Ἔ­ξω ἀ­πό τήν ἐ­πι­φά­νεια τῆς θά­λασ­σας…

Ἔ­χου­με ὅ­μως καί μιά εἰ­δι­κό­τε­ρη κα­θα­ρό­τη­τα τῆς καρ­διᾶς. Ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος, πά­νω σ’ αὐ­τό, γρά­φει: «Κα­θα­ροὺς δὲ ἐν­ταῦ­θά φη­σιν, ἤ τοὺς κα­θο­λι­κὴν ἀ­ρε­τὴν κε­κτη­μέ­νους καὶ μη­δὲν ἑ­αυ­τοῖς συ­νει­δό­τας πο­νη­ρόν, ἢ τοὺς ἐν σω­φρο­σύ­νῃ δι­ά­γον­τας»[1]. Δηλα­δή: Καθαρούς ἐδῶ λένε εἴ­τε ἐ­κεί­νους πού ἔ­χουν ἀ­πο­κτή­σει τήν ὅ­λη ἀ­ρε­τή –γιά τήν ὁ­ποί­α ἀμέσως με­τά θά μιλήσουμε– καί πού…