Όταν έγινε γνωστή η απόφαση της Κρητικής Πολιτείας το 1903 για μεταφορά των λεπρών της Κρήτης στη Σπιναλόγκα, ο τότε επίσκοπος Πέτρας Τίτος ανακαίνισε το Ναό του Αγίου Παντελεήμονος που βρισκόταν εκεί και έκανε τα εγκαίνια, πριν ακόμα φτάσουν οι χανσενικοί. Όταν όμως αναρωτήθηκε, αν θα έβρισκε παπά, σηκώθηκε ο παπα-Μανώλης Ψαράκης, εφημέριος στη Νεάπολη…

Τους έδινε πάντα το χέρι του και έφυγε από το νησί τελευταίος… Για δέκα ολόκληρα χρόνια ο ιερομόναχος Χρύσανθος Κουτσουλογιαννάκης ήταν η παρηγοριά των λεπρών στη Σπιναλόγκα. Ευλογούσε και κοινωνούσε τους αρρώστους απλώνοντας το χέρι και λαμβάνοντας θεία κοινωνία από το ίδιο κουτάλι χωρίς να φοβηθεί την ασθένεια και τις συνέπειες της.Όσοι τον γνώρισαν μιλούν…

 Ήμουνα λεπρός. Έζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η κατάστασή μας ήταν φρικτή. Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε…

  Ο ΠΑΠΠΑΣ ΤΗΣ ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ       Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.     Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά…